Hoi dames, Ik voel me erg verdrietig en somber dus kreeg behoefte om wat te schrijven. Ik ben dik 5 weken geleden bevallen van mijn dochtertje van 22 weken en zit met momenten nog zo ontzettend in de put. Komende dinsdag ga ik voor het eerst weer eens koffie drinken op mijn werk maar zie er erg tegenop. Voel me nog helemaal niet in staat om te zeggen wanneer ik mijn werk weer hervat. Ik voel me zo verdoofd en ook alleen. Mijn partner is super lief en zorgzaam maar het lijkt alsof zij toch al wat verder is. Ze is 2 weken geleden weer begonnen met werken en soms voelt het alsof ik nu alleen met mijn verdriet zit. Ik kan er heel goed met haar over praten en ze zegt ook dat ik het op mijn eigen tempo moet doen maar ik kan het niet helpen dat ik toch een druk voel.... een druk om verder te gaan, om weer in de trein te stappen, de wereld gaat zo snel verder.... en dat terwijl ik me emotioneel zo onstabiel voel. De pijn van het missen is vaak nog zo scherp. Ik heb moeite om me te concentreren en vind het moeilijk om dingen te ondernemen. Heb ook nergens echt zin in, voel me onverschillig. Mis haar gewoon zo vreselijk.... Ik vind het knap dat er hier dames zijn die na 6 weken al aan het werk zijn en dan denk ik; het gaat me allemaal veel te snel, ik zit gevoelsmatig soms nog met mijn hoofd bij de 20 weken echo, toen we het slechte nieuws te horen kregen, hoe moet ik dat voor elkaar krijgen...? Ik heb zoveel liefdevolle mensen om me heen en toch voel ik me alleen.... Herkent dit iemand? Liefs Mees
Beste Mees, Wat verschrikkelijk dat jullie je meisje zijn verloren. Ik snap heel goed goed wat je zegt dat alles te snel gaat (dat denk ik soms nog steeds) en dat het te vroeg voor je is om naar je werk te gaan. Is dat ook niet wat vroeg? Ik zou zeggen, neem nog wat meer tijd. Wat niet gaat gaat niet. Je gevoelens zijn erg herkenbaar en normaal. Natuurlijk denk je alleen nog maar aan je kindje en aan de 20 weken echo. Het is allemaal net pas gebeurd... Heb je nog anderen met wie je erover kunt praten? Wil je vertellen wat er is gebeurd? Liefs en sterkte
Ach meis als jij het te snel vind gaan...dan gaat het ook te snel. Ik ben nu pas aan het reintegreren, daarvoor kon ik het ook nog niet. En ook al was ik verder in mn zwangerschap, verdriet is verdriet! Je bent toch je kleine meisje kwijt. Dat alleen voelen herken ik heel erg. Meiden hier komen het dichtstbij qua herkenning, maar er is gewoon niemand die precies hetzelfde voelt. Jij bent de enige die jouw kindje gedragen heeft. En dat geeft soms zo'n enorm verloren gevoel. Bij mij helpt het dan het beste om er veel over te praten. Denk nooit dat je teveel bent, want er zit een gevoel in je wat schreeuwt, huilt, vecht en het is zo moeilijk om dat er een beetje uit te krijgen. Knuf!
Beste Mees, Wat een verdriet. Het klinkt zo verschrikkelijk herkenbaar. Vooral de eenzaamheid na de vroeggeboorte. En het idee dat niemand je begrijpt. Zoals Daisy ook zegt, je kan hier op het forum gelukkig wel gelijkgestemden vinden waarbij je ongeneerd en zonder je ook maar enigszins in te houden je hart kunt luchten. Niemand begrijpt hoe jij er precies inzit. Maar ik heb hier iig heel veel steun aan gehad. Sterkte met dit grote verlies.
Ach meis Wat de anderen al zeggen, blijf bij jezelf. Neem de tijd die jij nodig hebt, en niet de tijd die een ander vind dat he mag hebben. Jij weet als enige hoe dit voelt. Na de geboorte van onze uk heb ik 3 maanden thuis gezeten, en toen kreeg ik ook echt wel weer zin om te werken. En iedereen doet dit op zijn eigen tempo, laat je niet haasten doordat anderen eerder aan het werk gaan. Ik heb destijds gedacht: als ik een paar weken verder was geweest ( na 24 weken) krijg ik een volledig verlof van 16 (!!) weken, en nu moet ik me ziek melden. Dat is dan maar zo, maar ik heb wel een bevalling met veel bloedverlies en diverse operaties achter de rug, dus ik neem de tijd!! Met de tijd zul je zien dat het verdriet minder scherp wordt, en je zelfs misschien kunt genieten van kleine dingen. Heel veel sterkte meis
Onbeschrijfelijk is het, de leegte. Een buitenstaander die dit niet heeft meegemaakt, kan nooit voelen wat jij voelt en dat maakt dat je je zo alleen voelt. Zelfs je partner ervaart het anders, hoe dichtbij hij ook staat! Je moet deze periode echt aan jezelf denken. Ik heb het maar gezond egoisme genoemd. Ik heb bijvoorbeeld zwangere vriendinnen op afstand gehouden. Misschien volgens anderen niet de manier, maar dit is wat ik nu even nodig heb. Als het voor jou niet goed voelt om al weer te gaan werken, moet je dit (als het kan) nog niet doen. Het is heel heftig wat je hebt meegemaakt, zowel emotioneel als lichamelijk. Als je jezelf er te tijd niet voor geeft, blijft het je misschien achtervolgen... Iedereen zal het begrijpen als je aangeeft ergens nog niet aan toe te zijn.
Lieve dames, Ontzettend bedankt voor jullie reacties. Ik heb nog altijd het gevoel dat jullie mij het beste begrijpen. Ik heb genoeg lieve mensen om mij heen en ook mijn partner doet erg haar best, maar toch is het, zoals jullie ook zeggen, eenzaam. Mijn partner en ik zijn een lesbisch stel en wij zijn dmv eiceldonatie in verwachting geraakt. Mijn partner heeft altijd geweten dat ze heel graag kinderen wilde maar niet zelf wilde dragen. Ik heb ook altijd een kinderwens gehad maar wilde ook graag zelf dragen. We hebben voor eiceldonatie gekozen omdat dit voor ons de meest geschikte manier leek. Ik de biologische moeder, mijn partner de genetische. Ook omdat we er op deze manier echt allebei wat voor moesten doen voelde voor ons het prettigst. Mijn partner het ivf gedeelte, ik de hormonen en de terug plaatsingen. Een kindje van ons samen, dat was onze droom. We zijn zo'n 9 maanden bezig geweest voordat we zwanger raakten. Mijn zwangerschap verliep perfect en voelde me goed. Na de eerste 3 maanden dachten we dat we veilig zaten. Bij de 20 weken echo is er een ernstige vorm van Spina Bifida geconstateerd, ook had ze al een waterhoofdje en afwijkende voetjes. De artsen lieten ons eigenlijk geen keuze. De ernst van haar afwijkingen waren nu al zo groot en dat met 20 weken dat ze vreesden hoe het zou zijn met 40 weken... De artsen hebben ons wel al verteld dat de eiceldonatie en ivf geen rol spelen in haar aandoening. Ook komt het niet in de familie van mijn partner voor, maar ook niet bij de donor. Het is dus een op zichzelf staand geval. Ze zeiden dat het simpel weg "domme pech" was.... Dinsdag ben ik koffie gaan drinken op het werk en het viel me erg zwaar. Ik heb alleen met mijn afdelingshoofd gesproken, kreeg het niet voor elkaar om mijn collega's te woord te staan. Gelukkig was het een fijn gesprek en hebben we afgesproken dat ik over een week weer eens ga koffie drinken. Van daar uit kijken we dan verder. Moet zeggen dat mijn baas zich (tot nu toe) heel netjes opstelt, ze toont begrip en laat me vooral met rust. Ook aan mijn collega's heb ik heel veel steun. Maar het is zoals jullie ook al zeggen iets wat ik alleen voel. De scherpte van het verdriet, het missen van haar en je alleen voelen. Het heeft me verandert, terwijl ik dat aan mijn partner niet zo merk. Als ik niet over ons dochtertje begin wordt er eigenlijk niet meer over haar gesproken door haar en dat doet pijn. Soms heb ik het gevoel dat ik scheur van binnen... Gisteren hebben we haar as opgehaald en het liefste wilde ik met mijn handen de as aanraken en in mijn handen houden. Dit heb ik niet gedaan hoor, maar ik mis haar gewoon zo. Soms denk ik terug aan de uren die we samen met haar gehad hebben en dan doet het pijn dat ik haar niet echt heb kunnen knuffelen, ze was zo klein, zo fragiel. Haar huid plakte waardoor ik haar niet goed durfde te kussen. Ik zou er mijn linker arm voor geven om die paar uurtjes over te mogen doen. Ze was zo af en zo mooi. Als we het blaasje op haar rug niet gezien hadden had ik niet geloofd dat er echt iets met haar aan de hand was. Veel mensen zeggen tegen me; ze zit nu in je hart. En soms voelt dat ook zo, maar eerlijk gezegd soms ook niet. Dan ben ik vreselijk onrustig en zoek ik haar in huis.... er zijn nog geen herinneringen, die moesten nog gemaakt worden. Als ik hier andere verhalen lees, verhalen van vrouwen die hun kindje hebben verloren.. soms gewoon hartstikke gezond, voldragen, soms van een paar maanden oud of een paar jaar, soms meerdere kindjes. Het is verschrikkelijk. Een moeder zou haar kind, hoe oud dan ook, nooit mogen verliezen. Dat is tegen de natuur in zou je zeggen. En toch staat dit forum er vol mee. De natuur is niet volmaakt. Er gaan dingen fout. Willekeurig. Een gezond kind mogen krijgen is een wonder en ondanks alle dingen die mis kunnen gaan, nemen veel mensen het toch vanzelfsprekend. Ik wil jullie nogmaals bedanken voor jullie steun in deze moeilijke tijd.. een dikke knuffel voor jullie ♡
Lieve Mees, Ik kan me aan de ene kant zo ontzettend goed voorstellen hoeveel pijn jr hebt en aan de ande kant -gelukkig- juist niet precies. Een kindje moeten verliezen is zo onmenselijk . Ik heb zelf gelukkig geen echte ervaring, maar iedere vrouw die deze ervaring wel heeft en hier mee om weet te gaan, hoe dan ook, is in mijn ogen een kanjer. Ik heb zelf twee jaar geleden wel een bbz gehad. Hoewel deze zwangerschap nog maar pril was natuurlijk, heb ik zelfs hier nog wel eens verdriet van. Ik herken de eenzaamheid van het verdriet zoals je het beschrijft ook zo duidelijk. Ook wij hadden nog geen tastbare aandenkens en met ons drukke huishouden en onze banen spreekt mn man al lamg niet meer over die ene zwangerschap. Laatst vroeg mn oudste dochter naar zwanger zijn en zwanger worden en toen concludeerde ze dat ik dus twee keer zwanger moest zijn geweest, omdat ik haar en haar zusje heb. Uit het niets voelde ik toen ineens zo n verdriet, het overviel me echt, na al die tjd en na slechts zo n korte zwangerschap toch die emoties. Ben toen snel naar de wc gegaan en heb daar een potje staan huilen. Die derde zwangerschap en dat ieniemienie mensje lijken alleen nog maar in mijn hoofd te bestaan en daar voel ik me soms zo rot en ook schuldig over. Het moet natuurlijk helaas nog zoveel erger zijn als je alweer zoveel weken lang zwanger was en van je kindje hebt kunnen houden. Ik wens je heel veel sterkte en wil je vooral op je hart drukken te priberen geen tijdsdruk te voelen. Dit kindje verdient je verdriet en alle tijd die je hiervoor nodig hebt. Als jij je goed genoeg voelt om weer te kunnen werken en misschien zelfs wel baat denkt te kunnen hebben bij de afleiding is het goed, maar eerder niet. Neem de tijd voor jezelf en voor je kindje. Wat je partner betreft, het is denk ik toch heel anders als het kindje in je eigen lijf heeft gezeten. Daarnaast gaat iedereen natuurlijk weer anders met rouw e.d. om. Maar lastig is het soms wel om je juist in een hechte relatie eenzaam te voelen met verdriet, i know... Liefs.
Lieve Mees, Wij zijn net ons lieve zoontje verloren. Gehaald via keizersnede met 28wk, omdat de placenta niet goed genoeg werkte. Buiten mijn buik had hij meer overlevingskans dan in mijn buik. Door de slecht werkende placenta was hij niet alleen te vroeg geboren, maar ook veel te klein, uiteindelijk 460 gram. Zeker de helft kleiner van wat hij had moeten zijn. Na 11 dagen intensive care heeft hij de strijd op moeten geven op 27 mei. Ik ben er, net als jij, kapot van. Wij hebben hem laten cremeren en het moment dat wij het mandje waar hij in lag sloten en aan de crematorium medewerker gaven dacht ik dat ik zelf dood zou gaan van verdriet. Mijn zoontje was een kleine week overleden en ik was er nog niet klaar voor hem te laten gaan. Maar daarna dacht ik: waarschijnlijk ben je nóóit klaar om je kind te laten gaan. Sindsdien zit ik thuis. Je wordt 's ochtends wakker en binnen 3 seconden besef je je weer in welke situatie je zit. Elke dag breekt je hart opnieuw. Ik kan de dagen voorbij laten gaan door een beetje voor me uit te staren terwijl ik op de bank zit/lig. Mijn vriend verwerkt het anders. Hij heeft de behoefte aan het werk te gaan. Ik dacht in 1e instantie dat dat een teken was dat hij er overheen aan het komen was. Maar nu weet ik wel dat dat niet zo is, doordat ik tegen hem zei dat ik dat zo voelde. Gelukkig heb ik heel veel steun aan mijn moeder. Met haar kan ik praten of juist stil zijn. Verder vul ik mijn tijd in met niks doen en stiltes. Ik heb er vertrouwen in dat ik vroeg of laat behoefte krijg om weer iets te doen. Tot die tijd wacht ik het af en laat ik me niet opjagen, want ik weet dat mijn lijf toch blokkeert als ik mezelf zou dwingen iets te doen. Voel jezelf niet gedwongen tot iets, niet tov je werk, je omgeving of wat dan ook. Sterkte aan jullie beiden.
Jeetje Pechvogol, wat ontzettend verdrietig wat jullie hebben moeten meemaken... ik heb er geen woorden voor. Het is zo oneerlijk. Je beschrijft exact hoe ik me met momenten ook voel... als ik aan haar denk scheurt mijn hart telkens opnieuw. Je hebt zoveel liefde om te geven, bestemd voor hem/haar, maar je kan het niet kwijt. Achteraf denk ik wel eens; hadden we haar niet mee naar huis moeten nemen, of hadden we zus of zo niet anders moeten doen. Ik weet dat we het goed gedaan hebben en dat het waarschijnlijk, wat we ook gedaan hadden, toch nooit genoeg was geweest.... Het moment dat we haar achter lieten in het zh was vreselijk, je laat echt een stukje van jezelf achter. Wij hebben haar wel opgewacht bij het crematorium en hebben haar in haar mandje zelf naar binnen gebracht. Daarna hebben we een uurtje rondgewandeld in het park rondom het crematorium zodat we wel in de buurt waren....dat voelde goed. Het voelde met momenten als kiezen uit twee kwaden.. eigenlijk was het allemaal niks... we wilden gewoon ons meisje terug, maar dan gezond en wel, voor de rest van ons leven en die keuze zat er niet bij.. Ik wil je heel veel sterkte en liefs wensen. Ik herken dat passieve gevoel heel erg. Dat is denk ik ook niet erg, ik voel me daar nu het prettigst bij want voor nu voelt elke stap vooruit een stap verder bij haar vandaan. En dat is nou net wat ik niet wil.. Heel veel liefs en bedankt voor je bericht, ik denk dat al onze Vlindertjes samen zijn ☆♡☆ dat vind ik wel een mooie gedachte....
Het is zo herkenbaar. En inderdaad niemand kan zich indenken hoe jij je voelt dan alleen jijzelf en andere die hetzelfde hebben meegemaakt. Een kindje hebben gedragen die ze moesten laten gaan. Hoeveel steun ik ook kreeg van iedereen in mijn omgeving, echt tig kaartjes op de deurmat van steunbetuigingen. De eerste weken wordt je ook echt geleefd. Alle steun van mensen doen je goed en vooral het gevoel dat je kindje nog even verder leeft omdat iedereen het er nog over heeft. Maar daarna wordt het stil, mensen gaan verder en dan juist komt de echte klap en de leegte pas. Probeer toch zoveel mogelijk te praten met je partner over jullie dochter. Zij ervaart dit verlies toch anders dan jij, maar toch dragen jullie wel hetzelfde verlies. Mijn man en ik zijn de eerste 6 weken samen thuis geweest en daarna samen met ons zoontje een weekje weg geweest. Toen is mijn man weer fulltime gaan werken en ik een paar uurtjes per week. Mijn concentratie was ook weg, dus ik heb werk gevraagd waarbij ik niet hoefde na te denken en dat ging prima en dat vond ik ook fijn. Toch wat afleiding, zonder druk. Ik gaf zelf aan wanneer ik mijn uren wilde verhogen, helemaal op mijn eigen tempo en uiteindelijk 5 maanden na de geboorte van mijn dochter* ben ik weer mijn volledige uren gaan werken van toen 28 uur per week. Neem dus je tijd en jij bepaald wat je aan kunt. Je zult ook merken dat het straks ineens goed met je lijkt te gaan en je ook weer dagen goed in je vel zal zitten, om vervolgens een week later een flinke terugval te krijgen. Dat hoort er allemaal bij, dus schrik daar niet van. Veel sterkte.
Dankjewel Springday. Het is fijn om te horen dat mijn gevoel herkenbaar is, omdat ik op sommige dagen denk dat ik de enige ben... Ik ga komende week weer eens koffie drinken en van daaruit kijk ik weer verder. Nogmaals bedankt voor je berichtje. Liefs