Vooropgesteld snap ik dat dit je verdrietig maakt! Ik wens je ook veel sterkte met je verdriet. Ik denk echter niet dat je kunt verwachten, dat mensen op Facebook daar rekening mee gaan houden. Er zijn zoveel dingen, die je dan niet op FB zou kunnen zetten! De geboorte van je kind (of van een neefje of nichtje) kan pijnlijk zijn voor iedereen, die niet zwanger kan worden, maar wel een kinderwens heeft. Foto's van je kroost kan pijnlijk zijn voor mensen, die een kind hebben verloren. Berichten over een nieuwe baan, promotie of bedrijfsuitje kunnen vervelend zijn voor mensen, die al een paar jaar werkeloos zijn en geen baan kunnen vinden. Berichten over je romantische weekendje weg met je vriend, of jullie trouwfoto's, kunnen pijnlijk zijn voor mensen, wiens relatie net is uitgegaan of wiens partner is overleden. Dat is wel het nadeel van Facebook. De berichten zijn leesbaar (en dus eigenlijk ook gericht aan) een grote groep mensen. Als je diezelfde personen in het echt tegen zou komen, mag je wel verwachten dat ze het onderwerp, dat voor jou pijnlijk is, vermijden. Hoewel het voor sommige onderwerpen nog heel lastig is, zoals als ze pas een kindje hebben gekregen en jij kunt niet zwanger worden... Dat is heel lastig... Ik heb helaas ook geen tips. Als je het echt te moeilijk hebt, kun je misschien beter stoppen met Facebook en meer aandacht geven aan de persoonlijke/fysieke contacten... maar ja, dat is ook weer zoiets...
Ik zou vooral kijken naar wat je wel hebt meid. Je eigen gezinnetje, geniet daarvan. Het is zo zonde om je energie aan verdriet te moeten spenderen. Bovendien voelt je kindje dat ook aan en dat is toch zonde. Overigens weet ik waarover ik praat, mijn schoonouders accepteerde mij niet en gingen lekker op stap met de kleinkinderen maar namen onze kinderen niet mee. Mijn moeder kwam pas na een week op kraambezoek voor een uurtje. In de kraamweek dus dus hier altijd geen bezoek haha, laat staan slingers. Maar het kan me niet meer schelen, is mijn leven en ik moet er wat van maken. Lang genoeg triest geweest. En verder wat ladyxochi zegt, iedereen heeft zn struggles .
Misschien heb ik het niet goed uitgelegd. Natuurlijk kan ik niet verwachten dat mensen niets op facebook zetten. Dat bedoel ik niet. het is wel zo dat ik weleens verdrietig wordt van berichten dat bv familie op bezoek is geweest. Maar ook dat kan ik niet verwachten dat mensen dat niet eropzetten. Het verdriet komt dan toch weleens. Ik heb weleens gedacht te stoppen met fb. Maar dat kan altijd nog. moeilijk vind ik dat ik het idee heb dat veel mensen mij niet begrijpen in het gemis wat ik heb. Mensen die alles nog hebben zeggen dan, ja iedereen heeft wel iets. Ik denk dan, ja maar bij alles wat je hebt kun jij wel op je ouders terugvallen als de nood aan de man is of gewoon vanzelfsprekend. Dat vind ik moeilijk als mensen zo reageren.
Mja, jouw verdriet/gemis wegwuiven/bagatelliseren vind ik ook kwalijk. Maar misschien doen ze dat, omdat ze niet goed weten wat voor houding ze aan moeten nemen? Wat ze moeten zeggen? Misschien zijn ze bang er een issue van te maken waardoor je nog verdrietiger wordt. Of denken ze dat ze door jouw verdriet geen podium te geven, jou steunen... Even heel makkelijk gezegd: Bij een probleem kun je 2 dingen doen: Of jezelf veranderen, of de ander/de omgeving veranderen. Qua jezelf veranderen: Misschien is er een manier, dat je het beter kunt accepteren dat anderen dat gemis niet hebben, of dat gemis bij jou niet zien? Misschien hebben mensen hier de gouden tip, maar ik denk dat een therapeut of zo hier ook bij zou kunnen helpen. Qua je omgeving veranderen: Geef aan welk gevoel je van bepaalde opmerkingen krijgt. Het gaat je dus niet om hun verhalen over hun familie, maar het gaat er om, dat ze jouw gemis bagatelliseren? Laat ze dat weten. Of misschien heb je dat al gedaan. Als ze er niet op reageren hebben ze het ofwel niet begrepen, of ze doen er niets mee. In het laatste geval denk ik, dat je die mensen liever kwijt dan rijk bent.
Nou heb ik meteen een mooi vb. Ik mag nu brood aan ons kindje gaan geven, alleen ik durf niet. Ik heb het geprobeerd maar ze begon ook raar te doen. Vind het niks. Heb het straks weer geprobeerd maar ben na 1 stukje gestopt. Ben bang dat ze erin stikt of zo. Weet dan ook niet wat te doen. Het liefste had ik iemand die een paar keer samen met mij brood geeft. Dan weet ik het daarna wel. Maar zo iemand heb ik dus niet. Normaal zou je je moeder vragen of zus of zo. Ik weet nu niet goed wat te doen.
Meid met alle respect, probeer het beeld niet te romantiseren hè. Je hebt geen zus of moeder maar wel een dochter, jij bent haar moeder en wees niet te onzeker. Ik heb eerder het idee dat je in een soort negatieve spiraal zit die je zelf wijdt aan het niet hebben van familie. Ik denk dat het pijnpunt daar niet zozeer ligt. Misschien eens met iemand gaan praten?
Praten doe ik allang. maar dan heb ik bv nog steeds niemand die even kan helpen met bv dat brood geven.
Ben bang dat ze erin stikt in dat brood. Weet niet wat dan te doen. Man heeft ook geen ervaring. Hier in de buurt heb ik verder niemand wonen.
mijn dochter heeft maandenlang gekokhalst, kokhalsreflex zit bij die kleintjes vrij voorin de mond. Dat ziet er eng uit, maar gaat echt over. Anders geef je haar een broodkorst uit het vuistje, kan ze er een beetje aan sabbelen. Probeer je angst een beetje opzij te zetten, die kleintjes kunnen wel wat hebben hoor! xxx ps Ik vind het heel naar voor je dat je je zo verdrietig voelt, het is goed dat je er met iemand over praat! xx
Kun je anders niet eens langs het CB? Voor zover ik weet hebben ze vrije inloopuurtjes (hier tenminste wel) en dat je daar dat brood geeft onder begeleiding?