Beetje stom topic misschien maar ik moet echt even mijn ei kwijt. Vanmorgen vroeg brak er iets in mij. Er was ineens een klap in mijn gezicht die me deed beseffen 'het is klaar. Het is over tussen ons.' Ik kan niet meer. Het is stuk en het is mijn schuld. Een depressie, posttraumatische stresstoornis, wanhoop,therapie, en nu een snoeiharde terugval omdat er te veel op me af komt en ik al mijn handvatten kwijt lijk te zijn. Alsof ik aan het verzuipen ben en niemand die me vanaf de kade aanwijzingen geeft of een touwtje toegooit zodat ik weer op het droge kan komen. Tussen mij en mijn kind gaat het moeilijk tussen mij en mijn vriend gaat het dramatisch. Ik ga stuk van verdriet en wanhoop maar het lijkt wel alsof mijn vriend me geen schouder meer kan bieden. Als ik probeer te uiten wat er in me om gaat; nul op rekest. Al best lang. Daar kon ik mee omgaan omdat ik weet dat hij het moeilijk vindt om met mij en mijn buien om te gaan. Maar nu.. nu had ik het gevoel dat ik echt alles heb weggeslagen bij hem. En niet alleen hierom,hoor. Ik kan hem niet meer geven wat hij van mij verwacht. Hij kan mij niet meer geven wat ik van hem verwacht. Om de haveklap ruzie. Het negeren van de olifant die in de woonkamer tussen ons in staat. De stilte tussen ons als we op de bank zitten 's avonds, het niet meer naar elkaars dag vragen, het niet eens meer willen uiten wat je voelt.. Het is gewoon echt stuk. Kapot. Mijn kind kijkt de intocht op tv, mijn vriend zit in de slaapkamer, ik zit te stil huilen op de bank. Ik heb het gezegd. Benoemd dat het stuk is. En hij beaamde. Nu kan ik opzich mijn beste vriendin bellen maar ik ken haar en die komt meteen langs. Ik wil dat nu niet want dan breek ik in een miljoen stukjes terwijl mijn kind naast me op de bank naar sinterklaas kijkt. Bel haar vanavond wel, dan is er meer ruimte voor. Ik wil niet zoveel met dit topic, denk ik. Ik wil alleen maar echt even mijn ei kwijt.. even mijn gevoel neerzetten en verdriet een stukje van me afschrijven. Ik weet niet hoe het verder gaat, weet niet wat er gaat gebeuren vandaag. En alleen dat al vind ik een heel eng idee.
Ik kan je niet helpen, maar wel een digitale knuffel geven. Ik zou willen dat ik je vanaf de kade daar weer op zou kunnen helpen.
Wat verdrietig... Een moeilijke beslissing ook. Misschien helpt het je dat je niet de enige bent. Ik zit met hetzelfde dit jaar.. Ja mag me pb'en als je wilt. Sterkte.
Ik wil je veel sterkte wensen. Bel idd vanavond je vriendin, nogmaals je hart luchten. Misschien even bij haar langs, zodat je op een andere plek bent.
Dikke digitale knuffel voor jou! Heel stoer dat je je gevoelens durft op te schrijven en delen. Dit is zó niet makkelijk... En weet je, je kan je het nu totaal niet voorstellen, maar er komt een dag waarop de zon weer schijnt voor jou. Je bent niet de enige! Ook ik ben op hetzelfde diepe donkere plekje geweest, daar waar jij nu ook zit. En geloof me, je komt hier weer bovenop! Bel je vriendin en lucht je hart... praat erover, dat scheelt al zo ontzettend veel. Nogmaals, hele dikke knuffel!
Ik kan je niet helpen maar wil je een hele dikke knuffel geven, ik word verdrietig van je verhaal. Sterkte... xxxx
Heel veel sterkte toegewenst.. Ieder heeft donkere periode's in het leven en ik hoop dat je alles op een rijtje kunt zetten.
Heel veel sterkte en een dikke knuffel Dit is een zwart diep gat waar je in zit.. En dat is heel pijnlijk en naar. Maar vanaf nu kunnen er alleen nog maar kleine straaltjes licht binnen vallen. En over een tijd kijkt jouw leven ook weer licht. Dat is nu moeilijk te geloven maar dat zal gebeuren. Voor nu in elk geval een dikke k uffel