Ik heb ook aan de andere kant gezeten,en hoe graag ik het ook wou eb mij wel eens aan dingen heb geirriteerd. Ben ik altijd interesse blijven tonen in mijn zwangere vriendinnen,ik vond het fijn om ze daarin te steunen en dit mee te maken met ze. Maar iedereen is anders en van beide kanten begrip zou fijn zijn.
tja ik weet niet hoe ik zou reageren maar als ze jou vriendin is zal ze ooit moeten accepteren dat jij een kindje krijgt wat had je dan moeten doen wachten op haar, ik snap dat het heel moeilijk is voor haar, en dat ze even tijd nodig heb, maar jij kan er niets aan doen dat het bij hun niet zo makkelijk gaat, je kan er wel voor haar zijn en de ruimte geven,
Ik herken mezelf in jouw vriendin TS en ik vind het ontzettend lief dat je zoveel rekening met haar houdt. Ik vind dat je haar best mag vertellen dat je haar gevoel begrijpt maar dat het jou ook verdriet doet. En dan terzijde: natuurlijk maakt het wél uit als je al een kindje hebt. De angst om kinderLOOS te blijven is echt heftiger dan een onvervulde wens voor een tweede ooit kan zijn.
ik kon ook niet altijd zwangere buiken zien. Dat had niks met misgunnen te maken overigens. Ik was oprecht blij voor de anderen.. Maar verdorie het confronteerde mij zo met mijn eigen verlies. Je vriendin vraagt ruimte.. geef haar dat even, daarna komt het wel weer goed. Jij moet je niet schuldig voelen.. Je hebt immers niks om je schuldig over te voelen! Je mag enorm blij en dankbaar zijn voor het wonder dat je bij je draagt!
Tja... sowieso begrip tonen en haar de ruimte geven natuurlijk. Anderzijds vind ik ook dat zij zelf een manier moet gaan vinden om er mee om te gaan dat het bij anderen wel voorspoedig (kan) verlopen... snap best dat het confronterend is en kan zijn hoor, maar het leven gaat bij andere mensen wel gewoon door wat dit betreft...
lastige situatie want aan de ene kant vind ik het goed dat je je aanpast maar zij kan dat ook doen. Toen ik zwanger was heeft mijn vriendin die er heel lang over heeft gedaan hier heel hard gehuild en uiteindelijk huilde we samen want ik vond het voor haar ook ongelofelijk oneerlijk dat het maar niet lukte. We deelde enthousiasme en pijn op dezelfde dag. ik kreeg toen een miskraam en zij raakte zwanger. toen hebben we daar samen zitten janken omdat een miskraam krijgen ook ongelovelijk oneerlijk is.. wederom werd beide besproken en begrepen. Wij waren er dus gewoon voor elkaar in voor en tegenspoed en dachten beide vooral aan de ander ipv ons zelf. beide kanten op dus ook, positief en negatief. ik had het heel erg gevonden als zij me ineens niet meer wilde zien maar ik weet ook dat zij het erg had gevonden als zij mij niet meer zou zien. Persoonlijk vind ik dus gewoon dat je er voor elkaar bent en soms doe je daar jezelf pijn mee.. spreek het naar elkaar uit en neem de tijd om over beide situaties te praten samen. ik vind ergens dat ze je gewoon laat vallen. als ze dalijk wel zwanger is kan jij wel op komen draven natuurlijk want dan is het bij jullie beide wel leuk. Zoals iemand al zei; had je moeten wachten dan? een vriendschap gaat niet altijd over rozen, net als elke relatie. ook voor die momenten kies je. sorry als ik misschien wat bot klink want ik vind het oprecht erg voor haar maar ik vind het ook erg voor jou dat je vriendin je nu niet meer wil zien in een tijd waarin je geluk ook met haar wil delen.
De angst om kinderloos te blijven is inderdaad niet te vergelijken met de wens voor een tweede. Hoe heftig de wens voor een tweede ook is, je hebt iets waar je troost uit kunt halen. maar niks kan de leegte vullen van het kinderloos blijven
Slechte vriendin, vindt ik trouwens een onterechte stempel. We hebben het niet over iemand die ts gewoon links laat liggen, omdat ze ff geen zin in haar heeft. Het gaat over iemand die enorm veel verdriet, wanhoop en angst kent. Daarnaast waarschijnlijk(vul ik zelf in) aardig wat hormonsters door haar lichaam heeft gieren. De impact van de mmm is voor iedereen anders. De 1 klapt dicht en trekt zich volledig terug. De andere praat er veel over en kan doormidden van delen ook makkelijker het geluk van een ander aan. De ander heeft een mix van bovenstaande. Niets is fout, het is namelijk (deze "traumatische tijd")overleven. Natuurlijk kan ts wel aangeven dat deze situatie haar verdriet doet. En bespreken hoe ze er wel voor elkaar kunnen zijn. Wie weet is met regelmaat bellen een manier om elkaar gewoon te spreken zonder dat ze de confrontatie heeft. Respect hoor ts, hoe je hier mee omgaat. Naar voor jou dat je je schuldig voelt. Ik kan het me heel goed voorstellen meis, maar het is niet nodig! Probeer je geluk niet te laten overschaduwen door haar verdriet, dit is juist een prachtige tijd voor jou. Rekening houden met is hartstikke goed, maar de impact moet ook niet groter zijn dan dat. Ga lekker genieten meis!
Ik zou haar ook zeker niet negeren. Blijven vragen en praten, desnoods via app en telefoon toch contact hebben en ook over andere dingen praten. Natuurlijk is haar verdriet groot en aanwezig, maar jou verdriet om haar mag er ook zijn. Daarbij zijn jullie mannen vrienden en hebben jullie een gezamenlijke vriendengroep. Dat kun je niet ontwijken, want dat gaat wel erg ver vind ik. Ik denk ook dat ze juist haar verdriet bij jou zou moeten uiten, want zo kan je haar emotie zien en blijven begrijpen.
Ik heb zelf ook een dochter via icsi, dus heb in deze situatie gezeten. Ik ben het dus helemaal met bovenstaande eens. En je kunt zeker interesse tonen om te vragen hoe het bij de dokter is geweest, zal ze juist fijn vinden!!!
ik ben het hier volledig mee eens, alsof TS dus haar blije zwangerschap moet verbergen, omdat haar vriendin niet zwanger raakt op dit moment, hoe eerlijk is dat, en als vriendin straks zwanger is krijg je al die momenten waarin vriendin er niet was voor TS echte vriendschap gaat om goede en slechte tijden kunnen delen, ook als iets pijnlijks is of moeilijk een vriendschap heb je samen en moet je rekening houden met elkaar, dat TS enkel alleen rekening moet houden vind ik niet okay TS mag harstikke blij zijn, gelukkig zijn, dankbaar zijn en tegelijk zich ook rot voelen omdat het bij haar vriendin niet lukt, het oneerlijk vinden, en het zwaar klote vinden omdat TS het haar vriendin net zo gunt als zichzelf, echter de vriendin mag dit allemaal ook vinden maar moet zij toch ook blij zijn dat haar vriendin zwanger is, moet ze eigenlijk blij zijn dat het bij TS wel is gelukt maar mag ze het ook zwaar klote vinden dat het bij haar nog niet is gelukt, echter hoort dit toch echt los te staan van de baby van TS, samen lachen samen huilen en rekening houden met elkaar.
Eens dat het geven en nemen is. Maar uit de OP lees ik ook dat de vriendin steeds wel aanwezig is geweest. Alleen geeft Ze NU aan dat ze even afstand wil nemen, dat ne nueven nieg ljkt. En dat mag ook. Toe mijn schoonzus van tevoren vertelde dat ze in verwachting was van hun tweede terwijl ik net bezig was met mijn tweede miskraam kon er ookeven geen felicitatie af hoor! En daarna ging het beter, en toen ging het soms even niet meer goed. Het gaat op en af en dat recht heeft de vriendin van ts lijkt me. Zo lang ze maar wel laat weten wat er in haar omgaat, en dat doet ze. En zolang het maar niet alleen een ontwikkende egoïstische pity party wordt, en zo klinkt het mij nog niet in de oren.
Ik denk ook niet dat haar vriendin vind dat TS niet blij mag zijn of er over mag praten. TS heeft vast meerdere vriendinnen met wie ze wel elk ditje en datje kan delen. Zij geeft heel eerlijk aan dat ze het te confronterend vind om daar nu al in te delen. In de meeste gevallen is dit iets dat even tijd nodig heeft, en later echt goed komt. Ik heb ook aan de kant van de vriendin gestaan, na 4 jaar ellende is het toch echt wel erg heftig om volledig in een zwangerschap van een vriendin te delen. Ook ik heb de eerste maanden van zwangerschappen veel verdriet weg moeten slikken. Ik was suuuuper blij voor al mijn vriendinnen die kinderen kregen, en gunde het ze van harte. Was ook oprecht blij en trots. Ik moest het alleen wel even verwerken. En na een paar moeilijke maanden kon ik er daarna best goed mee omgaan, en konden ze overal over praten tegen mij. Als dat een keer na bv een negatieve test niet kon, kon ik ze dat eerlijk vertellen zonder verwijten. Ik had gewoon die ruimte en tijd steeds even nodig. En ben blij dat ik zulke goede vriendinnen heb die dat super gerespecteerd hebben. En nadat ik even moest slikken, en tijd nodig had heb ik ze allemaal 100% gesteund en ben ik zelfs regelmatig mee geweest kleertjes shoppen. Ook in de babytijd kon ik het best goed handelen. Alleen dat eerste nieuws dus niet.
Wat een hoop meningen en ik heb het gevoel dat het meteen een beetje de uiterste inschiet --> altijd en nooit. Nergens staat dat TS nooit blij mag zijn van hoor vriendin bijv. Het is gewoon lastig, voor beide partijen. TS en vriendin zullen zelf een balans moeten vinden wat passend is in hun vriendschap, want dat is overal anders. De ene persoon gaat nou eenmaal anders met dingen om dan de ander. Beide partijen zijn waarschijnlijk zoekend hoe ze het beste om kan gaan met haar eigen gevoelens en die van de ander. Je zou telefonisch contact kunnen hebben TS, dan praten jullie wel maar wordt ze niet geconfronteerd met je buik. Een andere dag kan ze dat misschien weer beter aan.