Ik kon altijd redelijk goed mensen vergeven. Maar 1 persoon heeft het zo verprutst dat ik haar nooit zal kunnen vergeven. Wat zij ons heeft aangedaan, dat wens ik niemand toe. Ze heeft ons zo diep gekwetst, zoveel van ons afgepakt dat ik nog steeds vol woede zit als ik ook maar iets lees of hoor dat met haar te maken heeft. Ik hoop zelf dat die woede ooit afzakt. Misschien dat dat helpt met vergeven, maar ik kan dat niet. Het voelt (nog) niet goed. Ik gun het haar niet, zo voelt dat bij mij.
Mensen die echt van mij houden zouden mij never nooit niet bewust pijn doen. En als ze het wel doen dan ban ik ze uit me leven. Vergeven kan ik je dan echt niet meer. Je hebt dan iets stuk gemaakt en komt nooit meer goed. Mijn vader leerde ik kennen toen ik 11 was hij was drugs verslaafs (heroine methadon) en ook drank verslaafd Toen ik 18 was pikte ik zijn beloftes die hij niet meer na kwam niet meer en koos voor mezelf en heb hem dus dood verklaard voor mezelf 3 jaar later is hij aan die gevolgen dus ook echt overleden en ik kreeg rust in me leven. Maar ik neem het hem nog steeds kwalijk dat hij mij zoveel pijn gedaan heeft
Als ik heel eerlijk ben vind ik dit nogal tegenstrijdig qua gevoel. je wilt je vader niet meer zien want hij heeft je veel pijn en verdriet gedaan en je kunt het hem niet vergeven, maar als hij dan eenmaal op sterven ligt ga je wel naar zijn begravenis. Dat snap ik dan niet Ga je omdat het "je vader" is? Iemand uit familiekringen die mij zo kwetst dat ik hem/haar het nooit meer zal vergeven ga ik ook niet langs op zijn/haar begravenis puur omdat het familie is. hier zijn er ook familieleden van ons die jarenlang niks van zich lieten horen toen mijn moeder letterlijk doodziek was en toen ze haar laatste adem bijna uitblies kwamen ze ineens allemaal de ziekenhuiskamer binnenlopen. De één noemt het fijn dat ze toch nog de moeite nemen, ik noem het hypocriet.
@eylem, dat is ook wel erg triest van ze zeg. Ik begrijp dat dat je niet in de koude kleren gaat zitten. Sneu voor je vader. @melanina, heftig. Behalve dan dat mijn vader geen drugs gebruikte, is mijn verhaal wel vergelijkbaar. @glimworm, als mijn vader er behoefte aan heeft dat ik kom als hij ernstig ziek is, dan zou ik dat (denk ik) doen, omdat ik dan weet dat het wel de laatste keer zou kunnen zijn dat ik hem zie. Of een van de laatste keren. Heel af en toe twijfel ik weleens of ik hem wil ontmoeten, maar ik ben daar in ieder geval nu nog niet aan toe. Ik ga als hij me wil zien, niet alleen voor mezelf, maar wel in die zin, dat ik ook voor mezelf dingen goed af wil kunnen sluiten. Een beetje egoistisch wil ik in dat geval ook wel zijn, daar zou ik me in dit geval niet schuldig over voelen, gezien zijn gedrag in het verleden. In principe heeft hij mij in mijn jeugd ook 'dood' verklaard en mij uit zijn leven gebannen (puur gerechtelijk bekeken). Maar de bloedband blijft en dat is iets onverklaarbaars waardoor ik het toch nog als een soort van plicht voel, om hem nog te zien. Ik vind het niet hypocriet van mezelf. Dat had ik wel gevonden als het verbreken van het contact van mijn kant was gekomen en nergens op gebaseerd was geweest. Of als er nog wat te 'halen' was, want dat is ook niet zo. Andersom trouwens ook niet, hij is ook uit mijn testament geschrapt.
Een klein stukje na wat googlen op "vergeven". Ik ben er in ieder geval weer wijzer van geworden.. Vergeven is Vergeven is een keus, zeggen zo veel mensen. Deze uitspraak benadrukt de krachtigheid van het vermogen om te bewust te kiezen voor een positieve beslissing. Bewust vergeven is dan wel een nobel streven, maar het bewustzijn is het topje van de ijsberg. Als het bewustzijn 20 % is en het onderbewuste 80%, hoeveel invloed denk je dat bewust willen vergeven dan heeft? Vergeven is dus (maar) deels een keus. Een beslissing is sterker dan een keus maken. Een beslissing is iets waar je naar leeft. Vergeven is loslaten van hoop dat het anders kon, of anders moest. Het uitspreken van onuitgesproken verwachtingen en teleurstelling kan helpen. Als de verwachting wordt bijgesteld is het makkelijker om te vergeven. Vergeven is loslaten van alle boosheid, beschuldigingen en oordelen loslaten. Vergeven is ook loslaten van de pijn en het verdriet. Om te vergeven moeten we de pijn niet meer ontvluchten of ontkennen maar accepteren en verwerken, en dat betekent echt loslaten. Vergeven is ophouden het tijdelijke eeuwig te maken. Houdt niet vast aan de pijn en het lijden wat je niet wilt behouden. Vergeven maar niet vergeten? Hoe vaak hoor je dit niet? Hoe kan je vergeven maar niet vergeten? Als je vergeeft vanuit je hoofd, dwz vergeven moet. Vergeven omdat het moet werkt niet. Als je zegt te vergeven maar je vergeet het niet, dan heb je het niet emotioneel vergeven. Vergeven is loslaten van pijn, verdriet, boosheid en dan de ander een nieuwe kans geven alsof het eerste niet is gebeurt. ik wil vergeven, maar hoor je dan ook vaak. Vergeven moet niet. Om te vergeven. Vergeven komt haast vanzelf als de boosheid en gekwetstheid is verwerkt en losgelaten. Om te vergeven moet je jezelf (even) kunnen loslaten, en je kunnen inleven in het leven van de ander, en kunnen voorstellen datjij die fout zou kunnen maken. Hoe meer je beseft dat je zelf die fout zou kunnen maken, (als je in andere situatie zou zijn geboren, andere kansen en perspectieven had) hoe makkelijker je een ander kan vergeven. En om dat te kunnen moet je je eigen menselijkheid erkennen; je moet erkennen dat je zelf emoties voelt, en de invloed van emoties erkend. Vergeven is verwerken, of komt door verwerken van pijn, gekwetstheid en angst van de bedreiging. Om te vergeven Kan het uitspreken van de onuitgesproken verwachtingen en teleurstellingen flink helpen. Bij het niet vergeven wordt vastgehouden aan verwachtingen die niet uitkwamen. Het moest anders, en het had niet mogen gebeuren. Door het uitspreken van de verwachtingen en teleurstellingen wordt het makkelijker om die verwachtingen los te laten of bij te stellen.