Ok meiden, ik kijk gigantisch op tegen de bevalling. Niet op een manier dat ik aan niks anders meer kan denken, maar het houdt me wel bezig. Ik ben niet eens zozeer bang voor complicaties. Ik ga er voor er gemak maar vanuit dat ik als gezonde jonge vrouw een gezond kind op de wereld zet. Maar het idee van de heftige pijn en de angst me geen raad te weten met m'n eigen lijf, leveren toch wat stress en gepieker op. Ik merk dat mijn conditie nu al achteruit gaat. Hoe moet dat over 17 weken? Ook ben ik bang voor onherstelbare schade down there. Natuurlijk zet je een kind op de wereld, een wonder, en valt zoiets daarbij in het niet. Maar mijn onderkantje is me best dierbaar. Ik wil me niet aanstellen... Herkent iemand deze gevoelens? Hoe bereiden jullie je voor/hebben jullie je voorbereid op je eerste bevalling?
Hoi! Ik herken je angst heel goed! Is ook niet niks. Alleen het vervelende is, dat het voor iedere vrouw anders is dus dan weet je nog niet 100% wat je kunt verwachten. Ik vond het ook allemaal behoorlijk eng en spannend. Daarom wilde ik ook een cursus doen en heb er veel over gelezen. Dat zorgde er wel voor dat ik wat beter wist waar ik me op voor kon bereiden! Uiteindelijk de cursus niet meer gedaan omdat het een vroeggeboorte werd en een spoedkeizersnee, maar het viel me mee hoeveel er 'automatisch' gaat. Nog nooit geoefend met weeen wegpuffen maar je voelt op zo'n moment heel goed aan wat je moet doen! Kortom: maak het je eigen en laat het ook gewoon verder over je heenkomen
Oohhh ja ik begrijp helemaal wat je bedoelt Als ik aan de bevalling denk dan word ik spontaan misselijk! Ik vind het een vreselijk eng idee maar waarschijnlijk ook omdat ik sowieso rugklachten heb waarvoor ik normaal morfine slik en 4 weken voor de bevalling mee moet stoppen waardoor mijn lichaam dan al gesloopt is nog voordat ik moet gaan bevallen Nu heb je elke avond dat programma "Ik word moeder" deze week en mijn man wil dat elke avond zien om de verschillende bevallingen te bekijken Nou ik word er helemaal paniekerig van en begin het steeds enger te vinden in plaats van dat ik er rustiger van wordt.
Ik heb met mijn man de cursus samen bevallen gedaan, dit vond ik echt een heel fijne voorbereiding. Daardoor ging ik zonder angst de bevalling in en ik vond het echt reuze meevallen.
O ja, en ik heb ook veel gehad aan een CD van hypnobirthing met een geleide meditatie erop waarbij je focust op ontspannen blijven tijdens de bevaling. Sommige van die zinnetjes kwamen tijdens de bevalling weer helemaal naar boven en zorgden ervoor dat ik kalm bleef.
Wat bolkje zegt kan ik je ook aanraden. De eerste bevalling ging ik heel open in maar die verliep niet vlekkeloos, daarom nu bij de tweede in aantocht veel angst. Ik heb het boek 'hypnobirthing the mongan method' gelezen, met bijbehorende cd, en dat hielp enorm. Het klinkt enorm zweverig, maar vooral het boek valt reuze mee. Staat veel praktische informatie in over der werking van je lichaam tijdens een bevalling, waarom vrouwen vaak (onnodig veel) pijn ervaren etc. een aanrader, ook als je, net als ik, niet van plan bent de hypnobirthing cursus te doen!
@Mags: misschien weet jij dan ook wel antwoord op deze vraag: op die CD stond 1 zin waar ik tijdens de bevalling heel veel aan heb gedacht. Ik weet alleen niet meer precies wat het was, maar het kwam erop neer dat de pijn nooit sterker kan worden dan je lichaam aankan, omdat de pijn door je lichaam wordt veroorzaakt... Dit was zo'n beetje mijn mantra tijdens de bevalling Weet jij wat ik bedoel? Misschien heeft TS hier ook iets aan namelijk dacht ik
Tijdens de bevalling ben je zo bezig met weeën opvangen dat je niet eens bang kunt zijn. Wel is het zo dat als je van tevoren bang bent, de pijn heviger schijnt te zijn. En wie zegt dat je een verschrikkelijke bevalling zal krijgen? Alledrie de keren dat ik beviel voelde ik pas de weeën écht na 4 a 5 cm ontsluiting.
Ik herken je verhaal helemaal niet zo, ik was zelf alleen bij de eerste de laatste weken heel bang voor een keizersnede want toen dacht ik dan krijg ik een operatie en dan heb ik zelf mijn kindje niet op de wereld gezet ofzo... Maar die gedachtes waren na 2 weken ook weer weg. Ik ben vrij nuchter en heb zoiets van tja, ze gaan geen knip zetten oid als het niet noodzakelijk is... Bij mijn eerste ingeknipt en ze hebben buikcompressie toegepast omdat mijn zoontje er niet uit kon, vooral als ik het aan anderen vertel reageren ze best heftig maar heb het helemaal niet zo ervaren, ik vond het echt heel bijzonder en mooi. Mijn lichamelijke herstel is ook echt prima verlopen en veel sneller dan gedacht, ben mijn hechtingen na 3 dagen alweer verloren. De bevalling komt zoals het komt en je baby'tje zal er toch uit moeten. Hoe ontslanneder je bent hoe sneller en soepeler alles verloopt dus hoe gestresster je bent, hoe meer dit gaat tegenwerken.. Laat het over je heen komen en ben er niet teveel mee bezig. En ga zeker goed uitrusten en pak tussen de middag eventueel nog een paar uurtjes slaap, die ben je zeker nodig voor de energie. Geniet nog even van je zwangerschap meid,
Bedankt voor de lieve reacties. Ik ga me maar eens verdiepen in dat hypnobirthing. Over ruim twee weken heb ik weer een afspraak bij de VK, daar maar eens goed bespreken wat er allemaal mogelijk is. In bad bevallen is ook iets wat ik graag zou willen. Maar omdat het onzeker is of mijn partner er bij kan zijn, om oa te helpen met het opzetten van het bad, twijfel ik daar nog over.
Idd aangeven bij de VK, zij kunnen met meerdere partijen kijken of ze kunnen helpen. Er bv ook vrouwencoaches die met je kunnen kijken waar je angst inzit en wat voor jou het beste is om je angst weg te nemen. Maar vooral; doe waar jij je goed bij voelt! Ik zit er zelf ook helemaal niet naar uit te kijken, terwijl ik echt geen horror-bevalling heb gehad. Daarvoor heb ik een gesprek gehad met de gynaecoloog en ga ik met de vk een bevalplan opstellen. Veel succes!
ik Ben eigenlijk echt series vet schijt bang!!! Ik doe we zwangerschapsgym zodat ik weet wat er een beetje gaat gebeuren. verder werkt de struisvogelmethode tot nu toe erg goes! Gewoon nog niet aan denken! Je word kierewiet van al dat gepieker! Terwijl je nu lekker moet genieten en dagdromen over leuke dingen. En alles stap voor stap. Ik moet nu nog 1,5 week werken. Dan genieten van m'n verlof en ik hoop dat ik het wachten dan zo kots en kots beu ben dat ik zin heb om te bevallen. Alhoewel dat niet echt realistisch is...
Angst hebben voor de bevalling is niet zo fijn, en ik herken het gevoel helaas van de laatste zwangerschap. Gelukkig is dat ook weer goed gekomen. Probeer het niet je leven te laten beïnvloeden, of in dit geval, je zwangerschap. Probeer te genieten van het wondertje in je buik. Ooit denk je er aan terug, en heb je spijt dat je teveel met je angst bent bezig geweest ipv met het mooie wonder. Wat de andere dames al zeggen, probeer hypnobirthing, badbevalling, zwangerschapsyoga, en praat er over met je verloskundige, wellicht kan zij je gerust stellen. Komt goed meis, en doe waar jij je goed bij voelt!
Lastig zeg. Ikzelf herken het helemaal niet. In het dagelijks leven kan ik best een stresskip en piekeraar zijn maar vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was veranderde dat totaal! Ik was echt superrelaxed. Had in gedachten dat als een meisje van 16 kan bevallen ik dat zeker moet kunnen. Was er de hele zwangerschap van overtuigd dat ik het prima zou doen. Uiteindelijk ging het heel snel. Vk kwam voor de zekerheid en toen zat ik op 7 cm. Na nog geen 3 uurtjes was ze er. Hoeveelheid pijn vind ik reuze meevallen. De hechtingen erna wat minder. Erg lastig als je er zo tegenop ziet! Zou inderdaad kijken voor een cursus ofzo. Dat je in ieder geval weet wat je staat te wachten en er met anderen over kunt kletsen (ook kun je er leuke contacten aan overhouden ) Verder had ik graag wat zwangerschapsrelaxedheid aan je willen geven
Het word mijn 3e keer, maar toch nog steeds benauwd voor de bevalling hoor! Je vergeet de pijn heel snel erna .. maar ergens weet ik ook dat ik het kan! En dat het achteraf best meevalt, het is gewoon niet mijn hobby.. Idd het beste is om er eigenlijk niet aan te denken, en het gewoon over je heen te laten komen.. Maar ik herken het wel dat dat heel moeilijk is..
Vertrouwen hebben in je eigen lichaam is het belangrijkste! Ik heb tijdens de weeën echt urenlang "deze wee komt nooit meer teruuuuuuuug" gedreunt in mijn hoofd. Dat was het enige wat ik me kon herinneren van de pufcursus :-D. Oja, ook dat ik mijn tong tegen mijn gehemelte moest zetten tijdens het persen. Werkte prime, 3 persweeën en de kleine was er!
Ik heb veel gehad aan het boek Veilig bevallen van Beatrijs Smulders. Staat veel in over hoe om te gaan met pijn en ervaringen van andere vrouwen. Probeer verder te accepteren dat het pijn doet. In dit geval is de pijn een positieve pijn, het hoort erbij en het is een natuurlijk iets. Ik had op een gegeven moment zoiets van: kom maar op met die weeën, ik kan ze hebben. Ik heb de bevalling echt over me heen laten komen. Heb uiteindelijk een vlotte maar wel pittige bevalling gehad. Verzet je niet maar puf puf puf. Bij elke wee komt het moment dat je kindje op de wereld is dichterbij. Dat vond ik tijdens de bevalling een fijne gedachte.
Hier had ik precies hetzelfde! Slapeloze nachten had ik ervan...Pfff kreeg echt de bibbers en eerlijk...bevallen is gaaf! Ja op dat moment is het niet leuk vooral als je in een weeenstorm terecht komt maar ik heb het als heel bijzonder ervaren en niet heel pijnlijk...ik ben snel angstig dus ik was meer "bang" dan dat ik pijn had (had wat angst om te persen bijv) maar echt het viel reuze mee en ik ben nu zoooo trots op mezelf (geen pijnstilling gehad) en de bevalling en ik vond het super gaaf om mee te maken!
Toch even fijn om al die tips hier te lezen. Het enige waar ik steeds aan blijf denken is 'het is toch onvermijdbaar dus probeer het te accepteren'. En ik hoop dat ik dat tijdens m'n bevalling ook in m'n achterhoofd kan houden. Ben ook best wel bang hoor, maar heb nu gelukkig wel een lange tijd dat ik er niet aan hoef te denken. In het begin echt bijna paniekaanvallen van gekregen. Ik ga proberen het over me heen te laten komen en te bedenken dat het mijn eigen lichaam is die het me 'aan doet'.