Begin september kwam ik erachter dat ik zwanger bleek, compleet ongeplanned, ik ging voor controle voor bloedverlies continue wat ik sinds nov '21 had eierstokken ook veel cysten dus hoe dan .... Maar ik bleek ook a bijna drie maanden....ik had wel klachten maar schoof dat op andere oorzaken af... Wondertje ons 7e kindje Manlief was door t dolle heen Binnen een week had hij al een namen lijst klaar. De eerste week door t ziekenhuis heen getrokken, termijn echo dertien weken echo, standaard al extra echo's...alles was perfect en wat was je beweeglijk. De andere kids ingelicht, door het dolle heen er werd meteen een poule op gezet jongen of meisje. Ik maakte een groeispurt in echt twee weken tijd, blijkbaar was je klaar met verstoppen. Maar toch op paar mensen na hielden we je nog even voor onszelf gewoon van ons. 10 oktober 16 weken, savonds laat voor t slapen gaan nog even de doppler gepakt samen naar je geluisterd...mooie variabele hartslag en wat was je druk, je trapte nog flink even tegen de doppler aan, en hebben we samen zitten lachen. 11 oktober 16+1, die nacht ontzettend onrustig geslapen..13.15...standaard controle bij gyneacoloog... Hop echo maken ... Maar t beeld was stil... Hartje was stil... Ik zag t gezicht van de gyn vertrekken ik zag manlief verward kijken en in paniek schieten... Gyneacoloog begon wanhopig alle kanten te duwen om te kijken of ze t goed zag en wist t zelf even niet... Ze zegt ze er is echt geen hartslag...kleintje lag opgetrommeld in stilte en rust ze zegt ja als ik t zo meet zou t met 13 weken gestopt zijn...ik zeg dat kan niet onmogelijk..we hebben 13.4 de 13 weken echo gehad en daarna nog een week Ook laat de registratie van doppler zien..ze zocht en keek ze kon geen oorzaak of reden zo vinden. We krijgen second opinion en al aangeboden.. maar haar gezegd dat hoeft niet ik zie het ik hoor het ik weet het. Manlief wist niet meer waar hij t zoeken moest. mezelf bij elkaar geraapt oke nu dingen regelen tranen straks. Omgedraaid naar de gyn gevraagd wat word t plan van aanpak... Mn kleding goed doen, m'n lief geknuffeld en met zn drie om tafel. Heel veel vragen en keuzes...hoe gaan we t doen, de vier maand voorbij dus je moet gewoon bevallen... Oke hoe gaan we dat doen...ja met medicatie maar je mag jou voorgeschiedenis niet thuis afwachten etc.. en wanneer.. ja wanneer je wilt je mag nog even wachten... Maar dat wilde ik niet.,.. het is wat t is morgen wil ik t niet en over tien jaar wil ik dit nog niet dus t maakt niet uit je hebt geen keus. Willen jullie hem achterlaten of meenemen....nu moet je ineens aan dingen gaan denken waar je helemaal niet over wilt nadenken uberhaubt....maar je moet....huh achter laten? Toen kwamen de tranen...still automatisch...ik heb nog nooit een kind achter gelaten!... Ons kleintje gaat gewoon mee naar huis, kom nou, unaniem gaven we t antwoord dat we volwaardig afscheid wilde en netjes begraven bij een van de opa's en oma's. Jullie moeten over een naam gaan denken.... We wisten t geslacht nog niet... Ja zegt ze het is onzeker of dat al echt goed te zien zal zijn.... Keuzes in onderzoeken....willen jullie de watermethode?... De watermethode?? Medicijnen voor geschreven gekregen die ik dezelfde avond in moest nemen.... Bloedgeprikt.... Medicijnen gehaald...tranen waren niet te stoppen bleven maar stil komen....lief had t zo zwaar... lopend door t ziekenhuis...blikken... Maar voelde ze niet t intresseerde me allemaal niks meer...alleen m'n gezin Eenmaal thuis druppelde de andere kids thuis ze zijn 13 TM 1,5 jr... Allen open verteld hoe en wat... Verontwaardigd en ontzet... Hoe dan mama waarom.... Oudste zoon was zo trots want was uitgerekend op z'n verjaardag.... Dat word nu een erg dubbele dag... Regel modus aan alles regelen voor graf we wilden t zelf allemaal doen samen... We kozen om bij lief z'n favo opa en oma bij te zetten, familie gaf allen toestemming. Stichting stil gebeld...nota bene zelf fotograaf...maar dit kon ik niet... Oppas geregeld, een oom kwam TM de begrafenis bij ons in huis de zorg over de oudere kids van ons overnemen. Dit was heel fijn. Scholen gebeld , geboorte kaartje... wacht rouwkaartje ....wat doe je...wat kies je Bloemen, steen wat voor steen moet passen bij de steen die er al is..... En toen dat rond was diezelfde dag nog... Een naam we moeten nog een naam maar de namen die lief op zn lijst had... T was niet passend genoeg....nee hebben nog even ik moet me donderdag ochtend melden in t ziekenhuis... Manilef sloop de slaapkamer in toen ik stichting stil ophing... M'n grote lieve grizzly beer...ik wilde hm m'n armen om hm heen slaan maar hij liet zich op zn knieën vallen pakte m'n buik vast en huilde en schreeuwde word alsjeblieft wakker kleintje alsjeblieft en brak waardoor ik ook brak. Ik weet niet wat meer pijn deed, zijn pijn of mijn eigen pijn. En andersom was en is dat ook. Elkaar duizenden keren sorry gezegd... Ik liep vast op de naam ik bevroor...ik kon niet meer...de andere kids naar bed gebracht... Stilte... En stil.... Niks was meer van belang alles leek nutteloos... Ineens uit t niets noemde manlief een naam...en ik kon alleen maar instemmen dat is dé naam Daarna besloten dat t tijd was om de medicatie te starten...23.00... Dat waar we tegen aan zaten te hikken... Dat pilletje.... T druisde tegen al m'n gevoel in...al wist ik t verstandelijk heel goed dat er geen keus was en t moest. Samen handen ineen geknepen huilend de.medicatie ingenomen, en samen omdat we elke stap samen altijd gedaan hebben en doen dus ook dit... We wilden niet naar bed... Bang voor wat komen ging...uiteindelijk toch naar bed, je moet, de andere kids hebben ons ook nodig...en wij hun... Toen zij naar school waren met de kleintjes de bus ingestapt...we wilden zelf het grafkist je maken, lief de buitenkant, ik de binnenkant elke vormpje en stofje...t was t enige wat we nog konden doen voor de kleine. Verdoofd en uit t veel geslagen en afvragend waaarommm. En dan de avond.... De laatste avond. De laatste momenten dat ik je nog veilig en warm kon houden manliefs handen erop samen jou zo nog vasthouden en dragen...uren aftellen. Donderdag na uiteindelijk enkele uren slaap minuten aftellend tot de wekker gaat samen huilend dat we deze dag niet willen.... Maar er is geen keus. De kids draaide ehun routine, wij deden ons ding en dan t moment dat we elkaar allemaal knuffelen kus geven en tot straks zeggen..maar tot straks gaat nooit meer t zelfde zijn...en dan naar t ziekenhuis. En IPV met een maxi cosi en vluchttas, loop je met een kistje en enkele spulletjes de kraamafdeling op.... We hadden een hele fijne verpleegster, ze vertelde alles legde alles uit beantwoorde onze vragen luisterde echt, de verloskundige kwam, onderzoeken bloedafname infuus prikken etc en toen we gesetteld waren trokken we ons coconnetje dicht en samen...arme verpleegster voelde zich een beetje werkeloos maar liet ons ons ding doen. Ze kwam af en toe thee brengen en gluren of t goed ging. De verloskundige kwam alleen om twee keer toe tabletten in te brengen. De voor medicatie had al goed z'n werk gedaan en duurde ook niet lang dat de weeën kwamen. Samen muziek geluisterd, gepraat, geschreven....hand in hand tegen elkaar aan...ik belde om aan te geven dat er wat gebeurde en de verpleegster had net de handschoenen aan en belde de verloskundige ik draaide me om naar manlief huilend en ik zei sorry ik kan het niet meer tegen houden ik kan hm niet meer beschermen en toen braken m'n vliezen om 13.45... en dan weet je dat je echt niks meer kan doen en de kleine los moet laten. De hele bevalling is zo'n gevecht tussen verstand en gevoel. Je moet zo bewust loslaten anders ga je je lijf tegenwerken. De weeën deden echt niet onder dan weeën met een voldragen zwangerschap.... Kamelen weeën... Ik had me voorgenomen niet onnodig pijn te lijden.... Maar uiteindelijk besloot ik dat t voor mezelf t beste was gewoon alles te voelen. Net voor half drie weer gebeld... De kleine gaat komen... En klokslag half drie was hij er... manlief heeft huilend de navelstreng doorgeknipt..en kleine werd bij me gelegd...zo Perfect alles erop en eraan. En toen waar ik zo bang voor was.... Ik voelde de warmte direct uit z'n lijfje trekken en koud worden ik kon alleen huilen...stil.... En t eerste wat ik zei dat is absoluut een jongen, niet te missen... Verpleegkundige nou ik weet t niet.... Nou zegt manlief zullen zien als ie in t water ligt, en heel trots hoorde ik hm dat is echt wel een jongen. En dan ligt je kleintje in koud water....je wilt je kindje juist warm houden aankleden en tegen je aan ...maar dat... Gaat niet, z'n huidje is heel teer Niks geks aan hm te vinden je gaat toch screenen maar hij was punt gaaf alles had ie zoals t hoorde.. waarom waarom. Hij hoefde alleen nog te groeien. De placenta kwam en nadat dat allemaal geregeld was stilte heel sereen, verdriet ook trots, rust...er. Werden hand en voetafdrukken gemaakt en Uiteindelijk mochten we naar huis,.. we kregen papieren en verklaringen Dat je een lijk bij je hebt, dat van jou is en mag vervoeren....en verlaat je de kraamafdeling met een lijkkistje op schoot
Samen savonds om 21.30 thuis gekomen samen.... De kinderen geknuffeld en zelf naar bed gebracht. Mooi plekje gemaakt voor de kleine man om neer te zetten daar waar hij hoort te zijn midden in het gezin. De dag erna hebben de kinderen hem ontmoet en bekeken en zijn ze met hem op de foto geweest... Jongste dochter had t moeilijk en zij ik had zo graag met hem willen spelen... Drie jarig zat vrolijk Lego naast hm te bouwen en laten zien... Kleine man van 1,5 brabbelde en vertelde enthousiast op zijn manier hele verhalen. De pubers waren serieuzer, en vonden t kut en verdrietig en deed pijn. Maar niet zon pijn als dat mama en papa hadden want dat kon niet. En dat is waar daar hebben ze gelijk in. We zijn geen moment van de kleine z'n zijde geweken om de zes uur moesten we water verversen. Zaterdag 15 oktober 19.00... weredlichtjesdag moment is ons mannetje gezegend door onze dominee. Die nacht hebben we gewaakt nog. Laatste foto's gemaakt, geloof dat ik elke mm vastgelegd heb van je, zelfs je billen en je poepert..zo bang om maar iets te vergeten. We hebben je vastgehouden kusjes gegeven onze trouwmuziek met je geluisterd en elkaar vastgehouden.. Uiteindelijk bij schemer toch even naar bed.... Hebben we je meegenomen nog even tussen ons in zoals t hoorde te zijn...we zagen bij daglicht dat je lijfje wit en grauw werd het was een goede keus geweest om die dag de begrafenis te plannen. Maar het doet On pijn....minuten af tellen, nog een keer t water verschonen, je verzorgen.. Toen 13.00... mocht ik je eindelijk warmte geven je inpakken knuffelen kussen toedekken daarna iedereen z'n eigen momentje om afscheid te nemen... M'n jongste dochter in paniek ze wilde hem wat geven maar wist niet wat ze had niets om te geven en tranen... Uiteindelijk heeft ze ervoor gekozen een vlinder ringetje van haar in de kistje erbij. En hebben we het kistje met de jongste twee gesloten.... Alleen wij zouden vlak voor het begraven nog een laatste kus geven en hem even zien. Daarna iedereen klaar gemaakt en gegaan elke stap voelde loodzwaar elke laatste stap heb ik je gedragen op de begraafplaats elke stap...ik. Voel ze nog....de dienst door kapelaan van manliefs werk...was zo mooi.. bloemen iedereen had witte rozen en vlinders....toen het moment dat schoonmoeder alle kids te wandelen nam... Want wij wilde de kleine zelf in de aarde zetten en geheel toedekken maar niet dat beeld aan hun meegeven.... Toen oma en kids op pad waren een laatste knuffel een laatste kus, extra check of je goed lag met je knuffelbeertje op jouw perfecte formaat, we hadden je er twee gegeven... De ander heb ik eruit gehaald en draag ik altijd bij me...want je leek heel erg op papa m'n grizzly beer... En toen een laatste gedag samen t kistje definitief sluiten je samen in de aarde gezet bij je overgroot opa en oma,je bent niet alleen, en je samen met onze eigen handen toegedekt. En toen echt typisch ons...waren we oma met de kinderen kwijt... Serieus...hele de familie opgesplitst om oma en kleinkinderen te zoeken. Dat wekte toch wel gelach. Eenmaal iedereen terecht met z'n allen de bloemen neergelegd en kaarsjes en is iedereen naar de uitgang gegaan zodat manlief en ik even samen onze tijd konden nemen. Het is goed zo meer konden we niet meer voor je doen, elke week bezoeken we je inmiddels hebben we ook alle uitslagen binnen. Jij was gezond maar de placenta niet, die was compleet verkeerd aangelegd. En op t moment dat ons kleine ventje alleen nog moest groeien is de placenta acuut gestopt. En niemand heeft dat kunnen voorkomen of wat aan kunnen doen, pure pech Hij heeft geen honger gehad of pijn hoe gek dat ook klinkt. Ons kleine ventje heeft ons hechter gemaakt dan dat we al waren. Maar ook duidelijk gemaakt dat we nog. Genoeg liefde en ruimte hebben in huis en ons hart en dat we hopen dat ons nog een wonder vergund is. En niemand kan zijn plek innemen of vervangen hij is uniek hij is onze hemelse vlinder dat is wat z'n naam betekend
Wat een intens verdriet en tegelijkertijd wat liefde. Jullie prachtige zoon, hij mag er zijn. Voor altijd onderdeel van het gezin ♡ een vlinder die verder moest vliegen. Maar o wat doet t zeer....
Dankjewel♡ De pijn en verdriet ..ik ben inmiddels wel tot de conclusie gekomen dat dat nooit weg zal gaan minder word of het een plekje krijgt.... Je leert ermee leven... Veel miskramen gehad, buitenbaarmoederlijke zwangerschappen en dat is al zwaar en kl*te en intens verdrietig en dan denk je ik kan wel wat hebben na alles... Maar dit slaat een gat in je hart
Wat een verhaal.. Kippenvel en tranen.. Een kind verliezen zou niet moeten mogen.. Ik hoop dat jullie een 8e kindje veilig en warm in jullie armen mogen sluiten. Heel veel sterkte met dit verlies!
Laat je nu vooral meevoeren in de golven van de rouw. Gemis is voor altijd, omdat het houden ook voor altijd is.
Met tranen in m'n ogen gelezen! Wat prachtig geschreven met zoveel liefde! Een kindje verliezen zou niet mogen.. Het is zo onwerkelijk, een achtbaan die je niet kent. Hoop dat jullie snel jullie 8e kindje mogen verwelkomen!❤️
Dankjewel ❤️ Nee dat is waar wat je zegt, dat zeiden we ook tegen elkaar t klopt niet hij hoorde ons met de andere kids samen weg te dragen niet wij hem
@GroeneBomen Daar sla je de spijker op de kop. Je blijft van hm houden hij hoort erbij. We hebben ons nu op de verhuizing gestort ( alles gebeurde tegelijk) en dat is een goede afleiding maar soms word je keihard terug gefloten afgelopen zondag was eeuwigheids dienst in de kerk. We werden gebeld of wij dat ook wilde, tuurlijk wilden we dat. Het was heel mooi maar t hakte er ook in, we werden even heel hard teruggefloten naar ons gevoel. Tranen bleven ook maar lopen helemaal toen z'n naam genoemd werd, kaartje op de beamer en persoonlijk stukje werd voorgedragen. Vervolgens loop je samen hand in hand een grote roos pakkend om in t doopvont te leggen ... T bleek na de dienst dat ons mannetje de eerste stil geboren was die zo volwaardig meetellen herdacht werd en we werden bedankt voor de openheid en dat we t deelde en t doorbraken en ze hebben t meteen doorgepakt er werd ook een roos voor miskramen neergelegd. Ook een oudere vrouw dankjewel dankjewel dat jullie..ik zeg hij heeft ook geleefd ik heb hem gevoelt we hebben hem gehoord en gezien, hij was compleet alleen te klein ... Daarna zijn we naar t graf geweest verse bloemen bladeren weghalen lichtjes checken. En t heeft even flink weer wat los gemaakt. Gister manlief ineens in tranen ik zelf meestal savonds als t stil is iedereen op bed ligt
Wat ontzettend verdrietig, maar wat mooi geschreven, met zoveel liefde, en ook veel liefde voor elkaar, heel veel sterkte met dit enorme verlies, en ik hoop dat je snel opnieuw zwanger mag zijn van een prachtige gezonde baby, met een goed aangelegde placenta.
Dankjewel voor je lieve berichtje.... Ik moet zeggen ben blij als de feestdagen voorbij zijn... Ik had 27 december zes maanden zwanger geweest. We zijn naar t graf gegaan, daar waren we afgelopen drie weken niet geweest ivm verhuizen en verbouwen.alles schoongemaakt en ververst. Is me zwaar gevallen. Hij heeft in huis een mooi eigen plekje met z'n spulletjes gekregen echt in t midden van t huis❤️
Ik snap wel dat de feestdagen en alles erom heen zwaar vallen, en het feit dat je nu 6 maanden had zwanger moeten zijn is gewoon hard. Ik heb zelf een miskraam gehad waar ik ruim 10 weken zwanger was, en mooie echo gehad eerst, toen wist ik ook precies de uitgerekende datum, en dat was al zwaar om steeds dichterbij de uitgerekende datum te komen, dus ik snap dat dat voor jou nog heftiger is. Maar begrijp dat jullie net verhuist zijn? Dat is natuurlijk ook extra zwaar, wel fijn dat hij in huis een mooi plekje heeft gekregen, hoop dat dat wat troost bied. En dat je veel steun in je omgeving mag krijgen. Dikke knuffel!
Ja klopt en verbouwing heeft giga vertraging, er lijkt geen einde aan dozen en stof te komen Ja uitgerekende datum is op m'n oudste zoon z'n verjaardag. Dat vind ik wel heel lastig. Probeer ik ook nog niet over na te denken. Ook voor hem want hij vond dat helemaal geweldig. Dankjewel en een dikke knuffel terug