Begrijp me niet verkeerd! Ik ben niet depressief, dat is "niets voor mij". Maar op de meest vreemde momenten komen de tranen... Ik heb op 4 mei een MK gehad met zo'n 7,5 week. Howel het lichamelijk weer prima gaat, voelt dat in m'n hoofd niet altijd zo. Het beheerst mijn leven niet, het werken gaat prima en ik doe gewoon weer leuke dingen, maar soms... Soms als ik wakker wordt, dan voel ik me zo leeg. Lichamelijk en geestelijk. Een van de eerste gedachtes is, oh ja, ik ben niet meer zwanger... Soms gaat m'n hand nog zo automatisch naar m'n buik, tot ik me bedenk dat daar niks meer zit. En iedere keer is dat weer zo'n klap... Hebben jullie dat ook? X
Ja, dat herken ik heel goed. Ik heb een aantal mk's gehad, en ze waren allemaal verschrikkelijk, maar vooral van de eerste was ik maandenlang zo ontzettend van slag. Je verwacht het niet en dan is de schok zo enorm groot. Van de roze wolk tuimel je in één keer naar beneden en je kan maar niet begrijpen dat het voorbij is. Jouw mk is ontzettend kort geleden en je verdriet is zo invoelbaar en normaal. Kun je er met je man over praten? Of met vriendinnen? Ik hoop het wel, dat is belangrijk om het te kunnen verwerken. Hoe klein het ook was, je bent een kindje verloren en het verdriet is intens. Dat mag er zijn, moet er misschien zelfs zijn, om verder te kunnen. Sterkte! Suus
Ik vraag me soms zo af of het wel normaal is... Iedereen gaat al weer door, maar het lijkt alsof mijn wereld stil blijft staan. Alsof iedereen het al vergeten is, en dat ik dat ook zou moeten doen. Maar vaak voelt het ook alsof het niet bij mij is gebeurd, alsof het een ander was. En die vraag "waarom?". Daar kom ik niet meer vanaf... waarom kost het zo veel moeite? Maar elke keer dat ik zoiets denk, dan heb ik meteen het gevoel dat dat verkeerd is. Ik ben niet zielig, want iedereen vind me zo dapper. Ik vind het echt moeilijk... Gelukkig is mijn vriend superlief. Hij is er gewoon. Met een kus, of een knuffel of een gesprek. Hij is er altijd, samen komen we er wel doorheen. M'n familie en vrienden zijn er ook, maar zij snappen me niet. Zij willen nog geen kind, waren meteen zwanger of hebben zoiets nog nooit meegemaakt. Zij weten niet hoe de mmm is, hoe het verlangen voelt, hoe een miskraam is. Ze zijn lief en ze zijn er voor me, maar begrijpen? Dat niet. Moeilijk dit... Het komt wel goed...
Heej, Natuurlijk is dat normaal! Ik kan me precies vinden in wat jij allemaal schrijft. In dec '09 heb ik mijn eerste miskraam gekregen. Ik was toen ook helemaal stuk van verdriet en voelde me ook leeg en heel vaak niet begrepen. In mijn ogen leek het alsof ik er alleen mee zat en de mensen om me heen ook gewoon verder gingen met de dagelijkse dingen. Ik moet zeggen dat ik het er heel lang moeilijk mee heb gehad. Heel vaak was het gemis in mijn gedachte. De laatste tijd ging het weer goed met me. Helaas zit er nu weer een mk aan te komen. En daar heb ik het nog moeilijker mee dan mijn eerste. Kan ook zomaar ineens huilen en me ontzettend rot voelen dat ik met mezelf geen raad weet. Gelukkig leeft mijn man en familie heel erg mee maar toch heb je het gevoel dat ze niet goed begrijpen wat het allemaal precies inhoudt en hoe het allemaal voelt en dat is ook heel erg moeilijk om dat met woorden uit te leggen. Je bent zwanger maar je weet dat je elke dag een miskraam kan krijgen en dat maakt het erg moeilijk. Ik hoop dan ook dat mijn lichaam het vruchtje snel afstoot zodat ik verder kan met het verwerken van ons 2de verlies. Pas dan kun je weer verder kijken in de toekomst. Ik wens je heel veel sterkte met jou verlies, probeer er over te praten als je je niet lekker voelt en schaam je vooral niet voor je tranen want dat is heel erg normaal. Je hebt toch een verlies te verwerken meid!
Ik herken jullie gevoelens zeker. Bij mij is het wel een iets andere sitautie, maar de leegte, het verdriet dat je ineens kan overvallen... heel herkenbaar. Ik wens jullie ontzettend veel sterkte en bovenal een levend en gezond kindje toe!
Zoo herkenbaar helaas Evie. Er is niets te zien aan de buitenkant en mensen praten er niet graag over of begrijpen het niet. Ik zit weer te janken, maar dat hoort erbij, is een reinigingsproces Mijn situatie is ook weer anders maar het gemis is hetzelfde. Fijn dat je steun van je vriend krijgt, mijn relatie is door deze tegenspoed met vallen en opstaan nog hechter geworden. Neem de tijd om te helen en vind de kracht om opnieuw te beginnen, vandaag is weer een nieuwe dag
Hoi Eevie, ik begrijp jouw gevoelens en ik denk ook dat het heel normaal is hoor. Ineens wordt het beeld dat je had van de toekomst keihard onderuit geslagen en dat doet enorm veel pijn. Ik merk bij mezelf dat ik er nu na ruim een halfjaar weer steeds vaker bij stil sta, omdat ik over ongeveer een maandje uitgerekend zou zijn. Misschien als die periode weer voorbij is, dat het dan minder wordt. Ik hoop het. In ieder geval veel sterkte met het verwerken van je verlies en hopelijk brengt de toekomst iets heel moois voor jullie! Liefs Willes
Heel erg herkenbaar Eevie. Het ging bij mij die eerste weken heel erg heen en weer tussen "ik ben sterk en kom hier wel overheen" tot dagen dat ik alleen maar kon huilen. Na een week of 3 dacht ik dat het nu echt wel "klaar" was, maar ik kreeg de ergste klap vanuit het niets ineens zo'n anderhalve maand later. En dan is er eigenlijk niemand meer die nog aan je vraagt hoe het gaat, want het is al zo lang geleden en het ging - uiterlijk - toch al een tijd goed met me. Ik heb me heel eenzaam gevoeld; ook al kon ik er goed over praten met man en vriendinnen - ik was toch degene die het voelde en doormaakte. Ik denk niet dat er een tijd of een bepaalde manier vaststaat om een miskraam te verwerken. Ieder doet het weer op haar eigen manier. Veel sterkte XX
Ook ik herken je gevoel. Het ene moment gaat het hartstikke goed en kan ik niet wachten om opnieuw weer zwanger te mogen zijn van een klein wondertje, het andere moment mis ik ontzettend het wondertje wat ik zo kort geleden nog in mijn buik had. Ik was 5 dec. uitgerekend dus we hadden de kerstdagen dit jaar ons heel anders voorgesteld, hadden zelfs al met de fam. besproken waar en hoe we het gingen vieren met zo'n pasgeboren babytje erbij. Helaas heeft het niet zo mogen zijn, het doet veel verdriet maar ik hou me vast aan de gedachte dat het is gebeurd met reden. Hoewel ik me geen reden kan bedenken, voeld het voor mij toch goed om me hieraan vast te houden. Sterkte! Hopelijk mag je snel weer een nieuw wondertje in je dragen en uiteindelijk een mooie gezonde beeb op de wereld zetten!
ook ik herken die up en downs heel erg! ik heb een MA gehad met 10 week zwangerschap, 27 dec 2010 is het vruchtje er d.m.v cytotec tabletten uitgekomen, en de eerste 2 week erna vroegen mensen vaak hoe het met me ging, goed zei ik toen steeds, want het ging immers lichamelijk weer goed met me, maar ik moest wel elke keer tegen mijn zwanger schoonzus aankijken, en dat allemaal maar leuk vinden, dat de hele schoonfam lekker over haar baby ging praten waar ik bij was, op een dag ben ik echt in tranen uitgebarsten, dat het helemaal niet zo goed ging, en dat ik het confronterend vond dat zij wel gewoon zwanger was, ze vonden dit maar vreemd, ik kon toch wel begrijpen dat zij er blij mee was? ja natuurlijk snap ik dat wel, en ik gun het haar ook echt wel! maar hou alsjeblieft een beetje rekening mee dat ik er anders ook zo had bijgezeten!! mn schoonzus is inmiddels op 2 april bevallen, en ik had in het begin echt moeite met hun baby, dit gaat met up en downs, zelf ben ik nog niet weer zwanger, terwijl het al bijna een half jaar geleden is. 9 juli word een moeilijke dag dan was ik uitgerekend soms huil ik nog om mijn kleine uk, en ik ben erg bang dat ik nooit mama word, kortom ik vind het heel normaal dat je je zo voelt!
idd voor mij ook heel herkenbaar. 27-3 MK gehad en nog steeds wel moeilijk mee. ben vrij nuchter qua persoon , maar dit heeft toch meer impact op mij gemaakt dat ik zelf zou denken. heb ook alles in een herrineringsdoos gestopt, kan gewoon niet naar mijn echo foto's kijken , teveel verdriet. daarom plaats ik ze ook niet hier op het forum ben door de pil heen zwanger geraakt, maar vriendlief en ik hebben toch besloten om niet door te gaan met pil en wel willen proberen voor de 1e , maar mijn cyclus is helaas nog steeds niet op gang gekomen.
@Eevie: Ik weet niet goed wat te zeggen. Zoals je weet, weet ik niet hoe het is om een MK te ervaren, het lijkt me wel vreselijk. Ik denk nog regelmatig bij het lezen van "ons" clomidtopic, hoe zou het nu met Eevie zijn? Vanzelfsprekend dat je er nog verdrietig over bent, het is ook nog zo kort geleden en het was zo geweldig dat er eindelijk een wondertje voor jullie was. Ik stuur een hoop digi-knuffels op voor jou en Eevieman! En als je je verhaal kwijt wilt, kun je me een bericht sturen he?
Ik ben begin maart gecuretteerd, was toen 10 weken. Ik heb er ook nog steeds last van. Ik heb ook nog helemaal geen zin om het opnieuw te proberen, van mij hoeft het niet meer. (ik zeg niet nooit meer, maar voorlopig niet) Mijn man heeft het daar weer moeilijk mee, die wil het liefst nu direct opnieuw proberen. Ik ben verder ook niet depri, ik geniet van mijn dochter, en van het normale leven zeg maar, maar ik ben even helemaal klaar met alles wat met baby's te maken heeft. Ik wilde gewoon dát kindje, en geen andere. Lastig uitleggen
ik begrijp juist wel heel goed wat je bedoeld foxter! ik had dat ook heel erg meteen na de miskraam, ik riep zelfs dat ik nooit meer zwanger wou worden, het enige wat ik wou was dat kindje terug! maar nu 5 maand later wil ik toch weer proberen, want ik mis het zwanger zijn, en ik wil toch wel een kindje
jeetje.. wat jullie beschrijven is zó herkenbaar.. aller eerst veel sterkte met het verwerken het verdriet, en mogen jullie allen snel een gezond kindje krijgen. Ik heb het af en toe nog steeds moeilijk met mijn miskraam.. Ik was rond kerst uitgerekend, zou dus misschien een hele andere kerst voor ons zijn dit jaar, helaas mocht het niet zo zijn. Soms heb ik het gevoel dat mijn verdriet niet helemaal op zijn plaats is.. ik was pas 5,5 week en de meeste van jullie waren veel verder. Tóch doet het pijn! Het doet me ook vooral pijn als ik het kindje van mijn nichtje weer zie, het kindje van mijn 'stiefzus'.. en een deze dagen bevalt mijn andere nichtje.. en allemaal ongepland, per ongeluk zwanger geraakt:x en wij waren er zó mee bezig! Wij wouden zó graag! Het is gewoon echt niet eerlijk dat dit ons weer moet overkomen. Mijn vriend is heel nuchter, en heb niet altijd even veel steun van hem hiermee.. verder kan ik niet echt met iemand er over praten, want zij begrijpen het niet. Soms voel ik me zo ontzettend alleen... Ik wilde zó graag dát kindje, een klein kerst/december kindje! Oh kleine je was zó ontzettend welkom!!! De eerste dagen na de mk had ik zoiets van pff, van mij hoeft het allemaal niet meer! Dat ging gelukkig al snel over.. Soms heb ik nog twijfel.. kan ik zoiets (mocht het nog een keer gebeuren) wel nog een keer aan? Ik hoop natuurlijk dat dit de 1ste en vooral DE LAATSTE MK was! Iedereen nogmaals veel sterkte...
@Baby90 1 week zwanger , 5 weken , 10 weken maakt toch niet uit, het verdriet is er niet minder om. jij ook sterkte meid, en hoop dat je snel een posi test in je handen hebt
Meid laat je alsjeblieft niet lijden door wat je omgeving vind! Ik ben van de eerste miskraam echt maanden ondersteboven geweest (zelfs naar de psychiater geweest terwijl ik echt geen 'zwak persoon' ben en hier normaal hélemaal niet van hou) en iedereen in mijn omgeving vond dat ik het onderhand eens los moest laten. Zelfs mijn vriend vond het wel erg lang duren en snapte me niet. Met als gevolg ook nog een deuk in de relatie.... Geef jezelf de tijd en praat er met mensen over die wél begrijpen hoe het voelt (hier op dit forum bijvoorbeeld). Je hebt het niet in de hand hoe je je voelt ook al wil je je nog zo graag fijn voelen. De tijd heelt de wonden, echt waar, maar geef het die tijd.... Liefs
Thx meiden voor de lieve woorden, dat doet me toch echt goed Hoop dat jullie allen ook weer snel een positieve test in handen hebben, en dat de lieve kleine beeb 9maanden lang blijft plakken! Loki, wat zal die periode moeilijk zijn geweest, en zeker met een deuk in je relatie.. Toch fijn dat je met een psychiater hebt kunnen praten. Nog sterkte met het verdriet! Je woorden deden me een traantje weg pinken... Meiden heel veel sterkte nog een keer! THX! PS. Ik vind dat mensen die het niet hebben meegemaakt niet kunnen zeggen; laat het los! Ze weten niet hoe het voelt, je wou dát kindje! Geen ander, maar dát kindje! Daar word ik soms best boos om:x Zoals mijn schoonmoeder, miskraam gehad van een tweeling rond 10/12 weken? weet het niet meer.. maar ze is er nooit verdrietig van geweest want anders had ze 2 gehandicapten kinderen rondlopen en dat wilt ze niet! Ze is blij dat het zo gelopen is:x BLIJ? WAT BLIJ?! HOE KUN JE NOU BLIJ ZIJN DAT HET ZO GELOPEN IS:x Ze heeft het nooit erg gevonden, en begrijpt dus ook niet waarom ik het erg vind. Dat mensen het niet helemaal begrijpen oke dat kan.. maar heb dan respect voor iemand die het wel moeilijk vind! Zo een nuchter mens heb ik nog nooit gezien, ik heb er niks tegen hoor.. nuchtere mensen, het is goed om ook eens nuchter ergens tegenaan te kijken. MAAR ZO?! Ze zei het echt van; Ja ik wil geen gehandicapte kindjes, dan hoeft het voor mij niet. HET ZIJN TOCH JOU KINDEREN? GEHANDICAPT OF NIET! Als ik mijn zwangerschap had kunnen voldragen en ik had een gehandicapt kindje gehad, had ik net zoveel van dat kindje gehouden als van een gezond kindje! Pff, sorry moest even mijn gal spuwen.. word daar soms behoorlijk boos om.. SORRY...
Baby90, Ik herken ook zo goed wat jij schrijft en als ik hoor dat iemand dat zegt kan ik wel huilen! Wij hebben een kindje dat niet gezond is en ik zou m voor geen duizend miljoen euro willen missen, snap niet dat mensen zoiets durven zeggen. Ook ik heb twee miskramen gehad, met vijf weken en met acht weken. Ik heb er nog steeds verdriet van, ook al mocht ik daarna een heerlijk jongetje krijgen. Het verdriet om m'n andere twee kindjes is hier NIETS minder om! Het waren mijn kindjes en er is niets of niemand wat hen kan vervangen!! Ik kan ook zo slecht tegen mensen in de omgeving die er zo neerbuigend mee omgaan. Voorbeeld: M'n oudste zoon bleek z'n zusje te zien, (waarschijnlijk fantasie, want hij is nogal fantasierijk. Ik vertelde dat op m'n werk, en een collega zei, o van je miskraampje misschien?! MISKRAAMPJE???? BEN JE NIET GOED BIJ JE HOOFD OF ZO? Je hebt het over mijn kindje wat ik heb verloren, mijn kindje wat met liefde was gemaakt en zoooo welkom was, waar ik al zoveeeeel van hield!! Hoe krijg je het uit je mond! Dus wat je schrijft is zo herkenbaar!! Ook dat de meeste mannen ons verdriet niet begrijpen, mijn man ook niet! Hij snapte er niets van dat het zo lang bleef hangen. Erg frustrerend en moeilijk om er niet met hem over te kunnen praten! Het was toch ook zijn kindje? Het verschil is denk ik dat het allemaal in ons lichaam gebeurt en wij het mee maken. Ik wens je heel veel sterkte en iedereen die een miskraam heeft meegemaakt en meemaakt! Het is veel meer en erger dan de meeste mensen denken!!!!!