Hallo ik ben Hanneke 29 jaar oud weduwe en mama van Bas van 4, sinds dik een jaar nieuwe relatie hij heeft een dochter van 7, nu is sinds kort t probleem dat ze mij niet meer leuk vindt en ook niet meer bij ons wil komen, ik ben te streng( ze mag thuis alles) moet ik me nu gaan aanpassen en mijn leven omgooien om t haar naar de zin te maken of zou t aan andere dingen kunnen liggen. Groetjes
Nee, je bent niet gek. Kinderen zien nu eenmaal waar "het gras groener is" en dan willen ze nog wel eens afzetten tegen degene die strenger is. Ik denk dat jullie haar vooral moeten uitleggen dat er bij iedere ouder gewoon andere regels gelden. En niet toegeven aan haar verhaal dat ze dan maar niet meer naar papa gaat... zit denk ik ook deels in de leeftijd hoor. Maar wanneer je nu gaat toegeven aan haar grillen, dan heb je in de pubertijd een nog groter probleem.
Bedankt voor je reactie, de spanningen on zijn dochter lopen hier zo hoog op dat ik twijfel of ik nog wel verder wil met deze relatie, ook omdat ik t idee heb dat zijn ex hier ook wat mee te maken heeft, even ter verduidelijking er is niks op papier ook niet dat hij ouderlijk gezag heeft Ofzo, en of hij wel de vader is is nooit bewezen, en nu gaat ze via een advocaat proberen alimentatie te krijgen, hij zegt dus dat t aan mij ligt, ik ben niet lief genoeg, ik vermoed dat er meer achter zit, dat ze niet meer bij ons wilde zijn kwam gelijk ongeveer met bericht van advocaat, en ik wil best wat liever worden maar mijn zoon moet er niet onder lijden, en ik vond dat ik haar net zo moet behandelen als hem anders snapt mijn zoon er straks niks meer van. Blijft moeilijk hoor, bedankt voor je reactie!
Je hebt groot gelijk dat je bepaalde regels stelt in je eigen huis! Het probleem lijkt me eerder bij haar eigen ouders te zitten dan bij jou. Is ook niet aan een 7-jarige om de bezoekregeling te bepalen, daar is ze te klein voor. Het lijkt me voor jou wel een heel moeilijke situatie. Het enige advies dat ik je kan geven is: laat je vriend en zijn ex het samen uitzoeken, bemoei je niet met de opvoeding maar laat niet over je heen lopen in je eigen huis!
Hoi Hanneke, Ik had een beetje hetzelfde geval. Heb al iets meer dan 2 jaar een relatie met mijn vriend en hij heeft 2 kids, een meisje van 5 en een jongen van 7 ( toendertijd dus 3 en 5 ). In het begin was het nog allemaal wennen aan mekaar en dus verlegen maar dat veranderde al snel in stressvole tijden. Gelukkig kon ik heel eerlijk tegen mijn partner zijn en gewoon vertellen als dingen mij irriteren ect. De kids luisterden niet, vroegen alles aan hun vader, en opvoeding qua hygiëne was er niet. Wat me vooral stoorde was dat ze kwamen met bij mama is het zo en dat mag wel van mama, ook als we ze gingen ophalen huilden ze vaak omdat ze mama dan 1 dag moesten missen,en dat het bij papa niet leuk is. Best kwetsend om te horen als je toch van allerlei leuke dingen gepland had om te doen.Het was zelf op een moment zo erg dat ik elke weekend dat ze kwamen er erg tegen op zag. Ik zou gewoon je eigen regels houden en haar niet anders behandelen. Gewoon dezelfde regels voor je zoon en haar. Ik had ook zo mijn twijfels in het begin,wil ik dit wel echt met 2 kids die niet naar mij luisteren ect. Maar heb me sterk gehouden en ik moet zeggen het is me gelukt! Alles gaat nu veel beter! Er wordt geluisterd,ze hebben het naar hun zin, en geen gezeur meer. Ze vertellen me vaker iets of vragen me iets. Er werd laatst zelf een tekening van mij gemaakt en aan mij gegeven. Betekent toch voor mij dat ik geaccepteerd wordt en we gewoon bij mekaar horen. Ik denk dat het belangrijkste is om het tijd te geven en dan verder zien.
Hmmm... dan denk ik dat eerst heel goed is eens een goed gesprek met je partner aan te gaan! Wat verwacht hij van jou mbt zijn dochter en geef hierin zelf ook duidelijk aan hoe jij er in staat. Net zoals je zegt, je zoontje moet het ook blijven snappen. En er moeten gewoon dezelfde regels gelden onder jullie dak. Moet zeggen dat ik me op een bepaald moment wel een beetje heb teruggetrokken op het opvoedkundige vlak. Wanneer mij iets dwars zat in het gedrag van stiefdochter dan sprak ik dat uit tegen mn partner en liet hem dan dus met zijn dochter praten. (bij niet direct levensbedreigende zaken ) Bij zaken/gedrag wat echt de spuigaten uit liep trad ik wel meteen op of werd ze wel direct aangesproken, maar verder liet ik het dus over aan mn vriend. Dat gaf wel wat meer ruimte hier in de relatie.
Hanneke, je bent niet gek en begrijp goed dat jij dezelfde regels voor je stiefdochter wil als voor je zoontje. Maar vergeet niet jij bent niet haar moeder, maar de vriendin van haar vader. Het hechtingsproces kost ontzettend veel moeite, tijd en investeren. Ik ben al 7 jaar stiefmoeder en de eerste 2-3 jaar is echt afzien geweest, niets was goed of leuk wat ik deed. Daarna ik het beetje bij beetje beter gegaan en nu gaat het echt super goed, als of het mn eigen kind is. Maar goed, misschien kan je is kijken bij stiefmoederforum.nl, daar zijn genoeg lotgenoten. Uit onderzoek ik ook gebleken dat het ongeveer 3 jaar duurd voor een stiefkind je accepteerd, natuurlijk ook afhankelijk van de leeftijd en contact met ex-partner van je vriend. Ik zou vooral je vriend de regels laten bepalen en haar wijzen op haar fouten e.d. Natuurlijk moet je niet over je heen laten lopen, maar hoop dat je snapt wat ik bedoel. Als het de moeite waard is, zou ik er zeker voor gaan. Mocht je meer willen weten of is willen babbelen, pb me dan! Succes!