Ik ben destijds van zuid holland naar Groningen verhuisd. Was voor mij echt soort cultuurschok en ben dan ook na ong 1.5 jaar gillend terug gegaan.
Wij zijn van Rotterdam naar de Veluwe (grotere plaats) verhuisd. Mijn man was snel gewend, maar ik heb zeker 2 jaar moeten wennen, uiteindelijk hebben we er 6 jaar gewoond. Omdat ons huis niet geschikt was voor onze dochter in rolstoel, zijn we een jaar geleden weer verhuisd. Nu 45 minuten rijden van onze vorige woonplaats en vanaf dag 1 voel ik me hier thuis. Woonplaats is net wat 'stadser' dan onze vorige woonplaats. Wij zijn trouwens verhuisd toen onze oudste 4 jaar was, dag na haar 4e verjaardag kregen we de sleutel. We hebben een maand geverfd, behangen, etc. terwijl zij nog naar haar 'oude' peutergroep ging en is toen na de meivakantie op school begonnen. We waren bang dat het teveel voor haar zou zijn (verhuizen, school, baby erbij) maar ze heeft het super gedaan.
Ik denk dat een verhuizing van de stad naar sommige van de dorpen 10 km verderop een grotere stap zou zijn dan naar een van de andere grote steden. Ik ben op mn tiende naar een andere provincie verhuisd, klein meisje van de provincie naar suburbia. De verhuizingen daarna waren tussen steden in dezelfde provincie (en een half jaar net buiten de stad, we hadden ons leven in de stad).
Van zuidoost Brabant naar Limburg lijkt mij niet zo moeilijk. Anders wordt het wanneer je naar het noorden zal verhuizen, dan wordt het (zoals @Lotion al aangaf) toch wel een cultuurshock denk ik. Maar naar Limburg is vast prima te doen.
Op mijn 18e ben ik voor de liefde van Noord-Holland naar Zuid-Holland verhuisd. Ik woonde eerst ook in randstad omgeving, maar nu in een grote stad en ik voel me hier helemaal thuis. Het is altijd een ‘droom’ geweest om in een grote stad te wonen. Ik vind dat gewoon leuk, ook omdat er veel soorten mensen zijn. Heerlijk! Ik woon liever hier in m’n flatje dan in een gehucht met een lap grond. Mijn man en ik zijn momenteel uit elkaar maar ik ga zeker niet terug verhuizen.
Ik heb kennissen uit Zuid Holland die elk jaar op vakantie gingen naar zuid Limburg en er nu met veel plezier alweer jaren wonen. Ik kom zelf ook uit Zuid Holland maar heb ook in Brabant en Flevoland gewoond. Mij boeit het niet zo al zou ik wel graag weg willen uit de Randstad.
Zeker grappig. Ik vind de mentaliteit hier heerlijk, geen blad voor de mond en zeggen waar het op staat. De omgeving vind ik ook heerlijk, strand, duinen, bos. Ik heb een tijd in dorp gewoond, nee was zo niks voor mij. Nu woon ik in een middelgrote stad in een leuke buitenwijk, ideaal De drukte op de weg is wel weer wat minder maar dat went ook wel weer.
Ik kom uit Zuid-Holland (kustplaats) en ben verhuisd naar provincie Utrecht (Groene Hart). Ik voel me wel thuis maar ik mis de zee en het strand wel... het voelt nu of we in de polder wonen & er verder niks is. Ik ben voor de liefde verhuisd. Mijn man woonde op de Veluwe. Dus de plek waar we nu wonen is een compromis. Maar probeer hem al zeker 7 jaar over te halen om weer in de kustplaats te gaan wonen...
Ik ben van Noord-Holland (Alkmaar) eerst naar Duitsland verhuisd (net over de grens) en toen naar Limburg (Venlo) ik ga nooit meer terug! Ben ondertussen een echte Venlonaer geworden. Al moet ik zeggen dat de intergratie dankzij mijn man goed is gegaan, aangezien hij hier vandaan komt... tot ik hem leerde kennen vond ik het erg moeilijk om ertussen te komen want het blijft wel vaak “ons kent ons”.... Niet geschoten is altijd mis zeg ik altijd! Of hoe zeggen de millennials dat ook alweer? YOLO!
Hahaha echt waar? Ik vind mezelf helemaaaaaal niet zo sociaal eigenlijk Ook niet asociaal hoor, maar ik voel me heerlijk in mijn eentje onder een dekentje op de bank 's avonds. Ik hoor wel vaak dat je er als "import" in Zuid Limburg haast niet tussen komt in een dorp. Voorheen vond ik dat een onoverkomelijke gedachte, bang voor eenzaamheid. Maar inmiddels de ervaring rijker dat ik hier toch echt op mijn geboortegrond woon en er evengoed niet tussenkom. En na een aantal jaar proberen sociale contacten op te doen en teleurstellingen incasseren voelt het juist heerlijk relax dat we de situatie geaccepteerd hebben. We groeten de buren en hebben absoluut geen ruzie, maar meer ook niet. Nooit gedacht dat ik dat ook prettig kon vinden. En dat ik niet eenzaam ben. Dus de gedachte die me destijds tegenhield heeft nu niet meer echt waarde. Ik heb een vriendin die vanuit Zuid Holland naar hier is verhuisd en die vond het geloof ik nogal tegenvallen. Zij voelt zich nog steeds een buitenstaander.
Ik ben van een klein dorpje in noord limburg naar een stad in Gelderland verhuisd. Ik merk alleen een verschil qua benadering. Hier trekt iedereen zijn eigen plan en maakt zich niet druk over wat een ander doet...dat is waar ik vandaan kom wel anders. In een klein dorp is het inderdaad moeilijker tussen komen, dat zag ik vroeger wel als er iemand bij ons in de klas kwam die niet hiervandaan kwam. Hard maar waar. Het schijnt nu wel veranderd te zijn en ik denk dat t ook van je eigen houding af hangt...sta je open voor de ander dan word je open ontvangen. Ik mis limburg wel...het is zo knus en gezellig en ik hou van de mentaliteit daar...maarja...even terugverhuizen is ook geen optie. En ik denk dat brabant/limburg geen groot verschil is.
Ja de mentaliteit moest ik ook wel aan wennen. Ben vaak wat directer dan anderen hier. Ik woon nu aan de rand van Overijssel, bijna Gelderland in een grotere plaats, dus dat zal zeker verschillen met een klein dorpje.
Inmiddels alweer 10 jaar woonachtig in Zuid-Limburg. De verhalen dat Limburgers mensen buiten Limburg moeilijker accepteren, kloppen deels. Als je er voor kiest om in een klein dorpje te wonen dan kloppen deze verhalen wel. Besluit je in een grotere plaats te wonen dan valt het echt wel mee. Het ligt ook vooral aan je eigen instelling. Nu heb ik totaal geen behoefte aan extreem veel sociaal contact, dus ik vind het heerlijk hier en zou ook echt niet meer terug willen. Het contact dat we met mensen hebben is vaak lekker oppervlakkig. Heerlijk geen sociale verplichtingen. Werk is er meer dan voldoende. Vorig jaar heb ik mijn vast contact opgegeven, zonder dat ik iets anders had en alsnog binnen een week had ik een andere baan. Mijn man vorige maand het zelfde. Vast contract opgezegd en ook binnen een week iets anders.
Ik heb in verschillende provincies gewoon maar ben vanaf mn 4e opgegroeid in Drenthe. Gestudeerd in Gelderland, nog een paar jaar in het buitenland gewoond, ik vind het allemaal prima. Vanuit de stad waar ik ben opgegroeid heb ik een paar jaar in een dorpje op fietsafstand gewoond. En dat vond ik verschrikkelijk. Heel veel sociale controle, ons kent ons, vooroordelen omdat ik uit de stad kwam etc. Ben gillend terug gegaan naar de stad. Ik woon nu in een wijk die een kwartiertje fietsen van dat dorp woont maar wat een verschil. Ik zit op mijn plek hier. Ik had van tevoren gedacht dat hoe verder weg je ging hoe heftiger het zou zijn, maar dat was dus anders. Ik zou dus van tevoren goed bedenken wat je belangrijk vind aan je woonomgeving
Ja dat ken ik dus ook zo wel van Brabanders haha idd. Dus ben je niet “een van ons” dan ben je ook niks. Ook al kom je er gewoon vandaan, je moet wel meedoen met de show.
Eerst in mijn tienerjaren binnen Friesland verhuisd, daarna een jaar Frankrijk, 7 jaar Brabant en 2 jaar Noord-Groningen. Nu alweer 10 jaar in Duitsland. De grootste stap/schok.... binnen Friesland verhuizen. Van een behoorlijk grote plaats naar een dorp met zo'n 2500 inwoners. Ik heb hier echt wel last van gehad hoor, als puber verhuizen... ik was toen 13. Dus ja voor iedere stad/dorp/regio valt er wat te zeggen. Je bent er zelf bij... wanneer jij je best doet om te integreren en mensen wilt leren kennen... dan kom je een heel eind verder dan wanneer je bij wijze van spreken nooit achter de geraniums weg komt. Neem de stap wel, zolang je kind nog relatief jong is. Dan aarden ze over het algemeen veel beter.