Wat veevelend meis Tip zou toch met hem gaan praten over je gevoelens als hij niet weet kan die ook niks verranderen En praat met je ouders hier over? Ik heb ook hele erge heimwee, nu voel ik me super in me huisje Ik denk dat je ook wel angst heb omdat je nu alles alleen moet doen Maar je ouders zullen achter je staan en helpen waar nodig Sterkte enne je kan het Mag ik vragen hoe oud je bent?
Jaa hij kan gewoon erg moeilijk zijn emoties tonen laat nooit wat merken enzo, ook sprak hij altijd onverwachts af en heb hem gezegd dat dat niet kan als we samen wonen (als hij het zegd staat het eten al klaar was thuis ook altijd zo) en ik doe echt me best om hem ook tevrede te krijgen. Ik ben ook nog maar 19 en om ineens over te schakelen naar moeder worden is lastig maar doe zo me best voor me kindje. Denk dat het voor hem wat lastiger word om echt volwassen te worden is natuurlijk voorhem ook nieuw. Trouwens hij heeft nooit echt gepraat al vanaf dat hij jong was. Ik heb ook besloten om niet mee te gaan naar duitsland omdat ik in de auto moet gaan zitten zo 3 uur lang met onwijse rugpijn en bekkenpijn. Want we zitten gepropt in de auto zijn zus is niet een van de slankste...
Meschien is dat ook wel even goed voor je kan je even rustig wennen aan de situatie, en een beetje eigen draai erin vinden 19 is idd nog niet erg oud, praat vooral nog is net je moeder En nodig bv jou moeder bij jou thuis En ga niet daar heen Toen ik net verhuist was kwam me vader elke dag even op viste Tis zoo erg wennen een eigen huisje
Hier ben ik het wel mee eens eigenlijk Jullie moeten BEIDEN snel volwassen worden. En dat betekent ook dat jullie je BEIDEN moeten aanpassen. Je hebt een huishouden nu samen, en jullie zullen dus ook allebei jullie weg daarin moeten vinden. Net zoals jij gewend bent om altijd je ouders om je heen te hebben, is hij dus blijkbaar gewend dat zijn moeder zijn rommel achter zijn kont opruimt. Newsflash .... de meeste mannen zijn zo Ik ruim na 10 jaar nog steeds de meeste rommel achter mijn man z'n kont op. Hij ziet het gewoon niet (zegt hij ook heel eerlijk). Maar net zoals hij niet kan verwachten dat jij je over je heimwee heenzet, kun je dus ook niet van hem verwachten dat hij direct jou regels aanneemt. Ik heb een beetje een idee dat je een ideaalbeeld hebt van hoe het werkt met samenwonen. Echt ... laat los, want dat gaat niet gebeuren. Alles wat je dacht dat het zou zijn ... niets daarvan is waar . Jullie moeten gewoon afspraken maken en er samen uit proberen te komen. Jullie zijn twee eigen individuen, die nu samen proberen te gaan wonen. Dat kan botsen in het begin. Punt is ... samenwonen vereist communicatie. Als jij dingen gaat "willen" en hij gaat dingen "willen" dan staan jullie recht tegenover elkaar. Jullie zullen dus ergens water bij de wijn moeten gaan doen. Dat betekent dus niet eisen dat die dozen nu uitgepakt worden, maar voorstellen om even een bakkie koffie te doen na het eten, even uitbuiken op de bank en na een uurtje aangeven "kom schat, zullen we snel ff die dozen uitpakken? Dan zijn we daar vanaf" ... Maar als jij gaat zeggen "We gaan NU die dozen uitpakken" ... ja, dan kun je verwachten dat hij wss in de remmen gaat. Samenwonen is in 1 woord: AANPASSEN Komt goed, zolang jullie maar blijven communiceren en zolang je in je achterhoofd houdt dat het niet NU moet zijn zoals jij dat wilt.
Denk dat het heel normaal is... Ik moest ook erg wennen toen ik in ging samenwonen. Jullie situatie is natuurlijk ook anders omdat jullie gaan samenwonen omdat je zwanger bent. Probeer het gewoon een tijdje uit.. Ik denk dat je heimwee hebt naar je ouderlijk huis (neem aan dat je ook nog niet zo heel oud bent) en dat kost even tijd. Ga lekker bezig om je huisje helemaal eigen te maken... Ga eens lekker op je bank liggen, kijken wat jij wilt! Straks wil je niet meer anders! Succes!
Meid dat is normaal hoor. Het eerste jaar dat ik samen woonde ben ik iedere dag naar mijn vader toegegaan, nu ga ik bijna nooit meer mijn vader komt wel geregeld hier. Je moet er nog aan wennen. als je er behoefte aan hebt en het kan, ga dan zovaak mogelijk overdag na je moeder, het duurt even maar gaat vanzelf over. Enne.. Je kan niet eeuwig bij je moeder wonen he, ooit moest je toch zijn gegaan. Jullie worden nu een gezin en als het kindje er is zal het heus allemaal beter worden.
Lekker met je moeder blijven praten meis ga er naar toe je bent 19 jaar. Alles gaat zo snel in eens. En sommige mannen zijn nu een maal zo en je vriend moet ook wennen aan de nieuwe situatie. Probeer voor al wel je zelf te blijven en niet te naar zijn wensen te gaan schikken dat werkt tegen je natuur in. Jullie hebben nog een paar maanden samen en dan veranderd er nog veel meer in jullie leven. Jij zult veranderen en hij. Dit heet volwassen worden. Dat gebeurt met vallen en opstaan! En als jij een leuke moeder hebt denk ik dat je daar zeker wel terecht kunt met je onzekerheden en heimwee. De meeste moeders missen hun kinderen ook. Ook al zijn ze oud genoeg om voor zelf te zorgen.
heb niet alles gelezen,maar heb er zelf geen last van gehad ben zelf na de andere kant van t land verhuisd en zie me fam 3 x per jaar ofzo vind t heerlijk me eigen leven met me man maar als je er last van heb bel je even je moet ook niet te snel na huis gaan steeds geef t tijd om te wennen en bedenk waarom je niet in je nieuwe huisje wilt/kunt zijn heel veel succes
Geef het tijd. Ik zat in het begin ook nog bijna dagelijks bij mijn ouders. Toen bleef ik daar zelfs nog makkelijk slapen (ze wonen in het centrum, dus wa sook makkelijk) Maar na een tijdje ging ik al liever naar mijn eigen huis. Dat moest groeien. Daarnaast zit je in de zwangere fase waarin je te maken hebt met angsten e.d. Dus ik zou juist gewoon wel naar je moeder gaan als je de behoefte hebt. Wel ook thuis zijn voor je vriend en thuis slapen enzo. En bouw het dan langzaam af. Het komt echt wel goed. Helemaal als je kleintje er straks is en je je eigen gezin hebt, dan is het zo, waar je kind is, is thuis. Succes, het komt goed!
Klopt is allenmaal ook erg lastig voor me, idd zwangerschap erbij maakt het er noet makkelijker op. Ik probeer zeker me besy te doen om volwassen te worden de weg ernaartoe was al in volle gang natuurlijk, en we hebben er uiteindelijk zelf voor gekozen om te gaan samenwonen voor ons kleine. Ik wil me moeder zeker geregeld zien en gaa nu ook met wat meer plezier naar me eigen huis. Ik heb haar gezien dus kan weer naar huis. Wel heb ik duitsland afgezegd, voelde me zo verschikkelijk omdat ik daar dan een nacht in een vreemd huis zou moeten gaan slapen en ik slaap al zo slecht door de zwangerschap (ook voor de verhuizing al) Eerst werd me vriend evem boos, ben toen ook onwijs gaan huilen het kwam er even allenmaal uit. Daarna kwam hij gelukkig naar me toe met waarom ik het niet eerder had gezegd. Ik wist tenslotte ook niet dat ik er zo last van zou hebben. Maar de reactie van tja had me ma al verwacht en wij ook, blijft me erg achtervolgen voel me echt schuldig zo.. Beetje jammer. Dus wederom vandaav voelde ik me weer rot en dit keer niet over het thuis missen.