Hallo allemaal, onze dochter van 4.5 jaar heeft voordat ze naar school ging al een denkbeeldig vriendinnetje gehad. Na een aantal weken op school was deze verdwenen. Nu sinds een 3 tal weken heeft ze weer een denkbeeldig vriendinnetje en het is niet dezelfde als de eerste keer. Nog mama’s met ervaring? Hoe gaan jullie hiermee om?
Geen ervaring mee als moeder, wel als kind zelf gehad vroeger. Ik had er veel aan dat mijn ouders er gewoon met me over praatten, en heel duidelijk zeiden dat wanneer hij/zij vervelend deed ik vriendelijk aan hem moest vragen om weg te gaan. En hij werd inderdaad ook vervelend, gevraagd om weg te gaan en hij ging weg. Kinderen staan wat meer open voor energieen, kan daar mee te maken hebben. Zeg niet dat dit de waarheid is, is mijn ervaring.
Vanavond had ze het erover dat ‘Mila’ steeds scheetjes laat in bed. Heb haar maar gezegd dat ze tegen ‘Mila’ moest zeggen dat ze beneden bij ons moest blijven. Hierna is ze wel gaan slapen. Moeten wij dit voor waar aannemen en ook zo handelen of zeggen dat ze niet bestaat? Al denk ik niet dat ze dat zal snappen of accepteren.
Ik zou zelf niet zeggen dat ze niet bestaat maar het een beetje meespelen zodat je dochter niet de fantasie voor zichzelf houd het is fijn dat ze dit met jullie deelt .
Ik heb er geen ervaring mee maar ik denk dat ik er in mee was gegaan toen mijn meisjes klein waren. Wat ik overal lees is dat het vanzelf over gaat. Succes!
Onze zoon heeft tal van onzichtbare vriendjes gehad sinds hij 3 is. Allemaal dieren, paard, muis , vogel, daarna nog een paard. Met 2 stond er een tijger in de gang waar hij ook echt bang voor was. Toen hadden wij het over dat hij alleen maar wou spelen en was het goed. Met drie was het voornamelijk een paard (Jokie) en die was er de hele zomer en kort er na nog. Met 4 kwam die weer terug met andere vriendjes. Vraag me niet allemaal naar de namen haha. Dat was vooral toen hij begon met school. Wij zijn er in mee gegaan in zo verre dat we er naar luisterde en reageerde als hij wat vertelde. Al langere tijd zijn ze weg. Ben benieuwd of ze met de zomer weer komen
Mijn kinderen hebben het niet gehad, maar ik zelf wel vroeger. Er zat 1 mevrouw achter een gordijn op mijn kamer (waar een logeerbed achter stond) en hoewel ze ook heel aardig kon zijn was ik toch een beetje bang voor haar. Vriendelijk verzocht weg te gaan en gelukkig deed ze dat. Verder had ik twee vriendjes Ikklak en Akklak (tja, hoe verzin je het). Ze waren echt en gelukkig erkende mijn moeder ze ook. Ik zou het als moeder niet ‘voeren’, dus niet over beginnen als het niet ter sprake komt, maar ik zou het ook zeker niet ontkennen. Gewoon je kind volgen hierin en er op letten dat ze er zelf relaxt onder is. Zo niet, dan wegsturen die gasten!
Mijn dochter heeft 2 denkbeeldige vriendjes. Ze begon er mee toen ze een jaar of 3 was. In drukkere / moeilijke periodes zijn ze er voor haar, als het weer rustig is zijn ze weg. Ze wonen op een kamer op het dak van de achterbuurman (Middels een deur kom je dan op het dak) en dat kun je zien vanaf onze eettafel. Ik ben er in meegegaan wanneer zij erover begon. Ik heb er nooit specifiek naar gevraagd. In drukkere/spannende periodes zoals sinterklaas, start/eind schooljaar heeft ze het er er over. Vaak komen ze dan logeren en gaat ze met hen spelen. Toen haar oom begin van dit jaar overleed waren ze er ook. Ik hoorde haar toen vaak in bed praten met hun.
Ik heb jaaaaren lang een onzichtbaar vriendinnetje gehad, heerlijk vond ik het. Mijn dochters hebben al een flinke tijd onzichtbare paarden. Ik zou niks ontkennen ofzo, hier bied ik de paarden ook een wortel aan bv.
Hier hebben we een schone kaink en een vieze kaink. Ze zijn er al meer dan 1,5 jaar. Vieze kaink bakt heerlijke taarten. Maar maakt wel een rommel. Schone kaink is uiteraard netjes. Soms hebben de tweec ruzie en moet er 1 naar de gevangenis. Soms zijn dit dus de veroorzakers, of voor verwerking. Ik ga er maar in mee. Ook voor schone en vieze kaink zijn er regels in huis
Wij gaan ook wel met haar mee idd. Soms schuift ze de schuld af aan ‘Mila’, of moest ze iets doen van haar of wilt perse op haar wachten. Hopelijk verdwijnt ze net zo snel als ze gekomen is. De andere 3 kinderen hebben dit nooit gehad.
Bij mijn kinderen geen ervaring mee. Maar wel met mezelf. Ik had dat vroeger ook. Hele verhalen had ik en ik ging voorlezen en spelen Maar het is helemaal goed gekomen hoor. Op een gegeven moment was dat gewoon voorbij.
Mijn oudste had toen ze 3 was denkbeeldige "poppetjes". Ze waren zo klein zij ze weleens in haar hand hield. Geen idee hoeveel het er waren. Ze gingen overal mee naar toe. Soms kon ze 's nachts niet slapen door de poppetjes. Ze staarden dan naar haar of klopten op haar raam. En als ze haar ogen dicht deed dansten ze op haar ogen. Dat vond ik niet zo leuk,
Waarom wil je zo graag dat het verdwijnt? Het is héél normaal en niet zeker niet erg. Hier had alleen de jongste 2 denkbeeldige vriendjes. Vonden we juist erg leuk. Ilan en Morrisje en haalden de gekste capriolen uit, hebben we goed om kunnen lachen. Rond zijn vijfde begon hij er nooit weer over en nu weet hij het niet echt meer.
Ik zou er niet teveel in meegaan. Let wel op dat je kind voldoende echte vriendjes heeft. En stimuleer juist die contacten. Voor sommige onzekere kinderen kan een denkbeeldige vriend veilig zijn. En reden om zich achter te verstoppen of om echte contacten uit de weg te gaan. Hoeft niet maar let daar wel op. En pas goed op dat de vriendjes niet vervelend worden of angstig maken.
Heel normaal, fantasie en werkelijkheid loopt in elkaar over nog Ik denk dat het eerder een uitzondering is als je een kind hebt die geen denkbeeldig dier/mens/iets bedacht heeft. Onze zoon roept ook wel eens: er loopt een dino in huis en die eet je nu op!!!! Ik had zelf vroeger een stal vol paarden haha Je kan er best in meegaan, is onderdeel van het spel, maar ingrijpen zodra ze bang worden van hun denkbeeldige iets of als ze rottigheid uithalen en zich gaan verschuilen achter hun denkbeeldige iets. Voor de sociale ontwikkeling is dit over het algemeen positief, zo oefenen ze ook vaardigheden. Is dus echt geen probleem Mila verdwijnt vanzelf als de grens niet meer zo vloeibaar is tussen realiteit en fantasie. Dan weten ze ook dat ze geen prinses zijn, de denkbeeldige paarden in de stal niet echt veel voldoening opleveren en gaan ze het eerder naspelen met poppen/lego/paardjes etc Ik zou zeggen, geniet ervan als je dochter er ook van geniet