Mijn man heeft al een aantal jaar vage symptomen, die komen en gaan. Vaak is hij moe daardoor. Ik heb hem altijd aangespoord om naar de dokter te gaan en hij heeft erg veel onderzoeken door gemaakt, er is nooit iets gevonden. Aan het begin spoorde ik hem altijd aan om naar de huisarts te gaan maar in de loop van de jaren heb ik het vermoeden gekregen dat hij zijn klachten overdrijft. Hij lijkt soms echt te acteren, en lijkt te genieten van het klagen. Hoe vervelend dat ook klinkt. Ook is hij obsessief bezig met zijn gezondheid; [verwijderd ivm herkenbaarheid] Een paar dagen geleden heb ik dit rustig aangekaart, dat ik denk dat veel van zn klachten mentaal zijn en dat hij echt obsessief met zijn gezondheid bezig is en dat hij zich daardoor ook slecht kan voelen. Hij erkent dat het wel obsessief is maar zegt dat de symptomen echt zijn. Het legt nu best grote druk op onze relatie. Ik irriteer me vaak als hij weer in bed wil liggen terwijl we een jong kind hebben. Naar sociale afspraken wil hij niet of hij wil eerder naar huis, omdat hij dat te vermoeiend vind. Hij reageert zich ook vaak op mij af. Ik heb eerlijk gezegd weinig energie over om nog naar het geklaag te luisteren. Ik weet het even niet meer.. wat moeten we doen?
Samen naar de huisarts? Zodat je dit daar ook kan aankaarten en hij wellicht andere hulp kan krijgen? Klinkt niet zoals t hoort... Zit hij goed in zn vel? Werk etc leuk? Overspannen zijn bijv of een burn out geven ook veel lichamelijke klachten maar de oorzaak ligt dan elders.
Pfoe, dat klinkt heel pittig. Ik kan al niet tegen het overdreven gehoest van mijn man van de afgelopen week. Hij lijkt het ook een tandje aan te sterken. Ik denk dat het inderdaad een goed idee is om samen eens naar de huisarts te gaan, zoals hierboven werd geopperd. En ondertussen sterkte. Misschien zelf toch maar af en toe de deur uitgaan en het aan hem overlaten, ook al vindt hij zichzelf zielig/ziek.
Vind dit wel een harde reactie. Misschien is hij wel echt ziek of depressief wellicht? En misschien is het psychisch, maar dat maakt het niet minder erg natuurlijk.
Ik zou samen met hem naar de huisarts gaan en dit aankaarten. Klinkt alsof hij net even iets meer hulp nodig heeft om uit dit cirkeltje te komen.
Ook een reden dat ik denk dat het vooral mentaal is, is dat man vaak overtuigd is dat hij virussen van anderen krijgt. Als zijn moeder verteld dat ze griep heeft en hij heeft haar onlangs gezien dan heeft hij ook griep. Laatst was ik een keer duizelig na het opstaan, dat zeg ik dan en dan is het weer van ja ik ben ook duizelig, we hebben vast een virus. Als iemand om hem heen ziek is of geweest dan moet hij dat ook hebben, want virus. Wat me heel onwaarschijnlijk lijkt.
Maar als je man oprecht gelooft dat hij ziek is, dan moet hij daarmee geholpen worden. En als de oorzaak dan mentaal blijkt te zijn, dan is het echt niet zo makkelijk dat hij dan met die kennis direct van alle lichamelijke klachten af is Hij heeft hulp nodig. Maar dat jij soms zin hebt om eens de deur achter je dicht te trekken, is op zich ook heel natuurlijk. Erken dit van jezelf en plan tijd voor jezelf in. Maar die tijd voor jezelf kun je ook hebben zonder zonder overleg de deur achter je dicht te trekken.
Ah, tuurlijk. Ik bedoelde vooral dat ze wel ook zelf dingen moet gaan doen, om even uit dat geklaag te zijn. Hij kan ook half ziek wel even op hun kind letten en hoeft niet meteen in bed te gaan liggen.
Maar dit klinkt wel zorgelijk vind ik. Overblijfsel van Corona? Hoe is hij dat door gekomen? Bang? Overdreven vaak testen? Een bezoek aan de huisarts lijkt mij ook een goed idee. Maar man, ik zou hier toch ook een punthoofd van krijgen hoor. Of zijn klachten nou wel of niet mentaal zijn.
Zonder overleg is af en toe wel eens nodig hoor. En dan bedoel ik niet gelijk een hele dag of uren weg. Maar eens een half uurtje iets voor jezelf doen. Hier is dat af en toe nadat ik de kinderen naar school heb gebracht en boodschappen heb gedaan gewoon een kopje koffie gaan drinken. Nu valt dat niet vaak voor maar ik merkte wel als ik eens iets ging plannen voor mezelf met overleg dat man dan vaak net ervoor of op het moment zelf weer met iets kwam aanzetten waardoor ik me genoodzaakt voelde om het te verzetten (en vaak kwam van uitstel afstel) of dat ik gewoon geen zin meer had. Ik heb het heel wat keren moeten zeggen en er zijn best een jaar of twee over gegaan zonder dat hij het voor mij 'verbrod' zeg maar.
Overmatig vitamines slikken kan ook veel klachten geven bij bepaalde vitamines. Tevens lijkt het me goed dat hij gaat praten met de huisarts om een verwijzing te krijgen voor de POH. Die kan vervolgens bekijken welke hulp nodig is en evt doorverwijzen iom de huisarts.
Ik neem aan dat hij al bij de HA is geweest voor bloedonderzoek om serieuze zaken uit te sluiten. Staat hij open voor therapie, al was het maar om te verkennen of er een psychologische oorzaak is? Als het echt een effect op jullie relatie heeft, en ik kan me goed voorstellen dat als jij met een klein kind hierdoor vaak alles alleen moet doen dat het geval is, dan zou ik proberen een eerlijk gesprek hierover te voeren en te kijken of hij openstaat voor hulp van buitenaf. Het klinkt alsof dit voor hemzelf ook heel belemmerend kan werken en z'n eigen levensgeluk in de weg staat. Voor wat het waard is, ik weet niet hoe oud jullie zijn, maar voor 40+ers kan dieet en levensstijl wel echt een wereld van verschil maken in hoe je je voelt en hoe vaak je ziekig bent, weet ik uit eigen ervaring. Als hij relatief veel processed eten en loze carbs eet, zou ik daar eerst mee stoppen en kijken of dat verschil maakt. Sterkte!
Ik zou hem naar de psycholoog sturen. En het zogenaamd ziek zijn negeren, dan krijgt hij geen aandacht meer voor zijn negatieve gedrag. Lijkt me heel pittig, ik zou er echt niet tegen kunnen.
Ik zou vooral ook samen het gesprek aan gaan met iemand. Maar hem ook vooral niet het gevoel geven dat je hem niet serieus neemt. Niet dat je dat doet, maar ik denk dat uitingen van onbegrip (of ergernis) averechts kunnen werken. Want ook al zit het tussen de oren, dat betekent niet dat hij het op dat moment niet zo ervaart. Vergelijk het met een fobie voor iets. Ook niet realistisch maar je kunt er vreselijk last van hebben weet ik uit ervaring. Maar je zegt dat je het rustig aangekaart hebt, dus ik geloof dat het begrip er wel is vanuit jouw kant. Althans dat je wil kijken waar het vandaan komt. Ik denk alleen niet dat jij echt degene bent die hem verder kan helpen. Wat ik zou doen: • kalm blijven en als je het gevoel hebt er even geen zin in te hebben of aan te kunnen horen, dan zou ik even afstand nemen • het gesprek blijven aangaan. En doorvragen. Heeft hij zelf een realistisch idee waar zijn klachten vandaan komen? • in kaart brengen welke vitamines hij in welke hoeveelheden slikt. Te veel vitamines kunnen ook klachten geven. • vertoon hij een patroon? Zijn er bijvoorbeeld spannende situaties die hem stress bezorgen waardoor hij klachten denkt te krijgen of daadwerkelijk krijgt? • ik zou hem vertellen dat je hem graag wilt helpen maar niet zo goed weet hoe en dat je je daarom ook een beetje machteloos voelt. • ik zou vragen of hij ervoor open staat om samen eens met een professional te praten om te kijken of hij van z’n klachten kan afkomen. Dus niet gelijk alles afdoen als mentale klachten (misschien ervaart hij wel echt fysieke klachten die voortkomen uit stress of zorgen) maar vooral duidelijk maken dat je samen met hem naar een oplossing wil zoeken (en gaat vinden!) Succes. Lijkt me niet makkelijk.
Ik denk niet dat je het zo bedoelt maar ik vind dit behoorlijk hard overkomen. Ik mag hopen dat mijn man andersom niet zo zou reageren als ik dergelijk gedrag zou vertonen om welke reden dan ook
Ik snap jullie suggesties om terug naar de huisarts te gaan maar ergens denk ik dat dat zinloos is, die heeft zelf al eens geopperd dat het mogelijk tussen de oren zit en reageert vaak ook dat de dingen waar man last van heeft veel voorkomen en normaal is voor de levensfase (druk leven, jong gezin, dan kun je je weleens moe voelen). Paar jaar geleden hebben we in een stressvolle situatie gezeten (rechtszaak) die wel indruk heeft gemaakt op man, soms denk ik dat daar een bron is. Dan zou een psycholoog mogelijk kunnen helpen. Als ik doorvraag op een rustige, begripvolle manier krijg ik vaak boosheid en frustratie (dan reageert hij zich af op mij) dus communicatie word steeds lastiger, dan word ik natuurlijk kwaad en escaleert de ruzie. Dus praten erover ga ik uit de weg, maar wil wel proberen om dat weer te doen.
Humptydumpty, we koken eigenlijk altijd vers en eten vegetarisch, weinig bewerkt eten. Ik denk echt dat er niks mis is met de levensstijl. Zijn aanpassingen zijn dan ineens geen zuivel meer of ineens vasten ofzo, omdat dat dan zogenaamd ergens goed voor is.
[QUOTE="Nina Sanders, post: 24570000, member: 104684" ]Ik denk niet dat je het zo bedoelt maar ik vind dit behoorlijk hard overkomen. Ik mag hopen dat mijn man andersom niet zo zou reageren als ik dergelijk gedrag zou vertonen om welke reden dan ook[/QUOTE] Het is moeilijk hoor. Maar soms wel nodig. Voor mijn gevoel ook alles gedaan wat ik kon om mijn man beter te krijgen en afspraken hier en daar en dan doet hij die doodleuk niet omdat hij geen zin had om op te staan of of of 100 andere redenen die geen steek maakten. Ja hard dan maar dan ben ik er ook klaar mee. Als hij zou meewerken dan blijf ik er ook energie in stoppen zelfs ten koste van mezelf. Maar bij man heb ik er zoveel energie in gestopt en hij deed er niets mee. Ik zat echt tegen een burn out maar dat kon ik me niet veroorloven tegenover de jongens. Dus ja ik laat man maar af en toe aan 'zijn lot over'.
Ik denk dat eerste inderdaad. Ik zou eerder aanradem om naar de huisarts te gaan voor bijv. een doorverwijzing naar de praktijkondersteuner. Mijn man heeft vorig jaar lange tijd thuis gezeten ivm zijn gezondheid en kon het op een duur alleen nog maar daarover hebben. Hij zat mentaal ook niet lekker in z'n vel omdat hij gewoon de deur niet uit kon ivm zijn klachten.. De praktijkondersteuner heeft daar wel goed bij geholpen.