Ik zit met een groot probleem. Mijn zoontje is erg verlegen. Altijd al geweest. Het is echt zijn karakter. Hij zal nooit tegen een vreemde praten al wordt er tegen hem gesproken. En van kinderen moet hij niets hebben. Neefjes en nichtjes speelt hij inmiddels wel mee zonder huilen. En bij volwassen familieleden is hij inmiddels ook steeds meer zichzelf. Maar hij gaat huilen of rent weg als een vreemd kindje naar hem toekomt. Hij zegt ook altijd ik vind kindjes niet lief. Als we op visite gaan naar mensen die hij niet kent zet hij het keihard op een janken en is dan echt niet voor rede vatbaar. Ik durf het bijna niet hardop uit te spreken maar kan het met een stoornis te maken hebben? Hij is verder een gewone bijna 4 jarige die wegens wat medische dingen ( blijkt achteraf) als baby erg slecht heeft geslapen. Heb hem ook nooit op een PSZ gedaan vanwege dat medische. Nu wordt hij bijna 4 en als ik alleen maar zeg je gaat bijna naar school gaat hij huilen en wordt boos. Hij wil niet alleen naar school zgt hij en hij vindt kindjes niet lief en zal nooit (in het begin) tegen de juf spreken. Nu gaat hij na de zomer alsnog naar de PSZ voor een paar maanden anders wordt school een grote ellende. Maar hoe we dat gaan doen is al een grote vraag want hij wil gewoon echt niet. Verder is het een blij kindje (thuis), kan goed praten, gewoon gemiddeld slim denk ik. Niet overdreven en ook niet dommig zeg maar. Hij heeft zij altijd goed ontwikkeld, liep snel en kruipen etc. Begon op tijd te praten en kletst je de oren van het hoofd (als het vertrouwd is). Hij begint nu wel steeds meer mijn grenzen op te zoeken. Waar hij bijv altijd goed luisterde begint hij nu een grote mond te krijgen en bijv weg te rennen (klinkt gek maar ben er blij mee, geeft toch een beetje aan dat hij zoals andere kinderen is). In het begin was hij ook hysterisch als we naar familie gingen o neefjes en nichtjes plotseling kwamen. Nu wil hij zelf met ze spelen. In de speeltuin rende hij eerst weg als er een kindje in de buurt kwam, nu niet meer. Maar hij zal ze nooit aanspreken of terug praten als ze hem aanspreken. Hij bedelft ons onder de kusjes en knuffels, is heel aanhankelijk en roept de hele dag door mama is lief, papa is lief en vraagt om groepsknuffels (met zijn allen dus). Het enige wat me nu zorgen baart nu school in de buurt komt is zijn gedrag naar anderen toe. Hij is wel echt verlegen, soms ook naar mij toe. Dan gaat hij bijvoorbeeld in een andere kamer even dansen en komt dan naar me toe. Maar later doet hij het ook gewoon voor ons. Hij is altijd van het eerst moeten ontdooien geweest. Als we op kunnen mensen hem het beste even negeren en dan komt ie vanzelf. Hij is altijd met mij geweest en nooit uit logeren. Wel bij oma en opa of tantes voor oppas en dat gaat gewoon goed. Weet iemand wat ik moet doen of welke richting ik op moet denken? Kan het gewoon echt zijn karakter zijn en dat het vanzelf losloopt als hij een aal naar school gaat? En hoe bereid ik hem voor op school of PSZ als ie al huilt als ik erover begin. Als jullie nog vragen hebben om een duidelijker beeld te krijgen hoor ik het graag. Naast dat hij dus nog steeds geen geweldige slaper is en dit probleem is er verder niks met hem.
wat zielig voor hem dat hij zich zo voelt. Maar hij is al 4 zeg je...misschien toch eens proberen te informeren waarom hij kindjes niet lief vindt?? Op die leeftijd kunnen ze dat vaak wel uitleggen al moet je meestal wel ff doorvragen Toch wordt het beter als ik je verhaal zo lees met neefjes en nichtjes. Zit hij allang op school?? Misschien eens aan de juf/meneer vragen hoe het echt gaat als jij er niet bent, met het samenspelen enz bedoel ik. En is er toevallig iets verandert in jullie thuissituatie of staat er iets te veranderen??
Sorry dat ik niet duidelijk ben eweest. Hij moet nog 4 worden en wil niks horen over naar school gaan. Ik denk dat hij juist heel graag met kindjes wil spelen maar zijn verlegenheid staat hem in de weg. Als we bij neefjes zijn geweest wik hij de volgende dag gelijk weer terug. Dan wil hij weer spelen met ze. Hij durft bijvoorbeeld niet in de draaimolen omdat ie alleen moet en dan zie je hem aan de kant kijken naar andere kindjes en je ziet gewoon dat hij heel graag zou willen. In ikea bijv achterlaten bij de speelgoedhoek zou nooit kunnen. Hij wil heel graag maar niet alleen. Mama of papa moet erbij zijn. Hij is altijd zo geweest. Vanaf dat hij 3 maanden was zette hij het op een huilen als een vreemde maar naar hem keek. Maar hij heeft ook veel pijn gehad en denk dat dat hem wel gevormd heeft. Dat hij alleen bij mij en papa zijn rust vond ondanks de pijn en sowieso niet lekker in zijn vel zat. En daarom al helemaal niets van vreemden moest hebben.
Ik zie het persoonlijk niet als een stoornis, maar gewoon een verlegen kind dat nooit uit het vertrouwde wereldje is gestapt. Als hij nooit naar psz, kdv, peutergym er is geweest, nooit uit logeren, en nooit ergens zonder Mama.. Is zijn wereldje nog klein en moet vanzelf breder worden. Wellicht speelt zijn karakter ook mee, zijn jullie vanwege medische redenen beschermend ingesteld ( waardoor hij onbewust de boodschap meekrijgt dat anderen eng zijn, want Mama houdt hem veilig altijd bij zich?), en is hij vanzelf erg introvert. Ik zou wel zeker psz als tussenstap naar school inzetten. En dan desnoods de eerste keren bij blijven. Kun je met hem al over praten? Wat vindt hij eng?
Dank je wel Adi. Ik ben inderdaad erg beschermend geweet. Hij is mijn eerste kindje en had allerlei klachten en juist omdat hij hysterisch werd bij vreemden (als baby al) en ik geen noodzaak had hem ergens achter te laten (moest bijv niet werken ofzo) kon ik hem ook niet ergens achter laten om iets leuks te gaan doen wetende dat hij de boel op stelten zette daar. Daar heb ik nu wel spijt van maar daar kan ik niks meer aan veranderen. Mijn tweede is kwa karakter al heel anders. Gewoon zoals de meeste kindjes en niet bangig enzo. Wat school betreft kunnen we het er niet eens over hebben. Hij gaat gelijk huilen en schreeuwen dat ie niet naar school wil. Hij moet over een kleine 4 maanden beginnen dus PSZ wil ik gelijk half augustus doen. maar hoe moet ik daar bijv weggaan en hem gillend Antwerpsen? En de ervaring leert dat hij niet snel zal stoppen met huilen. Hij vindt balorig bv helemaal geweldig, maar ook weer alleen met een van ons erbij.
Mijn oudste was ook behoorlijk verlegen tegenover met name kinderen maar sinds ze naar de peuterspeelzaal gaat, gaat dat wel heel veel beter. Dus dat kan zeker helpen.
Oh en heb net gezegd je mag bijna naar school. Hij begon gelijk te huilen en zei nee ik vind het niet leuk alleen.
Wel een beetje herkenbaar, maar net wat minder extreem zegmaar. Hier begint ze nu naar volwassenen wat makkelijker te worden. Maar het is niet te voorspellen. Soms gaat ze ineens tegen iemand kletsen, maar meestal moet ze iemand dan wel een paar keer gezien hebben. Ze heeft een periode gehad dat als er bv in de supermarkt nogmaar iemand naar haar keek dat ze begon te huilen.. Hier is ze wel altijd naar het kdv geweest en daardoor is het ook beperkter gebleven denk ik. Maar bv afgelopen weekeinde een feestje met allemaal kindjes waar ze er maar 2 van kenden. Speeltuin erbij en trampolines.. is ze dol op, maar no way dat ze van onze zijde wijkt dan. Ik zou i.d. van te voren eens met school gaan praten en uitleggen hoe verlegen hij is en dan bv een langzamer traject proberen uit te stippelen zodat hij langzaam kan wennen. Bv 1e keer alleen even met mama kijken in de school. Dan een keer met de juf alleen dan een keer in de klas bij de kindjes kijken daarna een uurtje daar alleen zitten of met jou erbij etc etc.. geen idee of dat kan hoor, maar hier werkt het wel als ze langzaam de tijd krijgt om te wennen. En bv naast de juf mag zitten.
Eylem, hoe ging de eerste dag dan daar? Toen je haar alleen liet? Ik zie er echt tegenop omdat ik weet hoe hij is. En echt ik zou het niet kunnen verergeren door mijn angst voor zijn reactie. Hij is eht gewoon zo. Papa verkijkt zich soms ook nog erop. Dan wil hij hem meenemen ergens waar hij nooit geweest is. Dan zeg ik (zoontje hoort dit gesprek niet), je zal niet rustig zitten dus laat hem maar. Hij neemt hem dan toh mee en zet de boel daar dan echt op stelten door hard te huilen, krijsen en gewoon niet bij ze te willen zitten. Het is wel neit goed om die situaties dan te vermijden maar soms schaam ik me dan dood en geniet niemand van ons bezoekje. Wij niet en de visite niet. Eenmaal weg is er weer niks aan de hand en is hij het leuke kindje dat wij kennen.
En geen aandacht geven aan dat gedrag. Wel op visite gaan en zolang hij zo doet compleet negeren wat hij doet ? Het klinkt dan ook bijna wel een beetje als veel aandacht opeisen van jullie. Sanne is ook verlegen, maar die kruipt juist stilletjes tegen ons aan en doet van alles om maar GEEN aandacht op zich te vestigen als ze gaat huilen en schreeuwen kijken ook de andere naar haar en dat is juist wat ze niet wil dan. HIer mag ze tegenwoordig op het kdv op een stoel staan en door de intercom praten en in de camera zwaaien... ik geloofde er niet in, maar het is echt waar.. sindsdien geen centje pijn meer. Afscheid nemen is ineens leuk geworden
De eerste keer op de psz ben ik erbij gebleven de hele middag (dat is standaard op de psz hier), ze heeft even tien minuten samen met mij gespeeld en daarna ben ik in een hoekje gaan zitten en heeft ze me niet meer opgezocht. Er is daar zoveel te beleven, daar kunnen ze echt geen weerstand aan bieden. Maar nogmaals, mijn dochter is niet zo erg verlegen als jouw zoontje, ze raakt niet in paniek maar durft (durfde) niets te zeggen of doen in nieuwe situaties. De tweede keer psz toen ik wegging was ook geen probleem, ze had amper tijd om te zwaaien. Dus het kan wel erg meevallen. Ik zou het in ieder geval goed met de leidster overleggen.
Kris, fijn dat het minder eg is. Als hij aangesproken wordt in bv de supermarkt gaat hij gelijk naar de grond staren en is stil. Laatste tijd rent hij gewoon weg als tegen hem gepraat wordt. Maar achteraf heeft ie dan hele verhalen: die meneer of die mevrouw etc. Doktersbezoeken waren eerst een ramp maar dat was echt uit angst vanwege de vele onderzoeken. Nu hoef ik alleen maar hoe scoor te berieden wat er gaat gebeuren en dan laat hij alles toe. Hij zal echter geen hand geven of praten tegen de arts. Soms zegt hij het ook van tevoren: ik ga niet tegen mevrouw praten hoor, of tegen de meisjes (nichtjes). Door zijn gedrag ga ik dus zelf niet graag meer op visite naar vreemden (of alleen) omdat ik me echt schaam op een gegeven moment. Ik weet dat het een kind is en hij er niks aan kan doen enzo maar ik voel me dan toch echt opgelaten. Mijn jongste komt binnen en gaat gelijk spelen. Ik denk zelf dat hij huilt enz omdat hij zich geen houding weet of raad weet met de situatie. Het is allemaal al een stuk beter dan eerst en nu vind hij het zelf leuk om naar familie te gaan en met ze te spelen of weg te gaan (met opa, tante of oom of oma). In het begin ging dat ook niet. Ik word toch erg knzeker door zijn gedrag naar anderen toe en papa begint te de ken dat er iets anders speelt. Maar ik voel toch het meeste voor wat Adi zegt, hij is echt beschermd en weinig in echt vreemde situaties geweest. Maar goed, de jongste is toch anders maar het is ook echt zijn karakter. Als ik mijn schoonmoeder moet geloven zou het loslopen en was papa precies zo en heeft hij wel twee of drie maanden lang gehuild op school. Hij wilde ook echt niet en ging ook al huilen als iemand kwam al zag hij die wekelijks. Met hem is het wel helemaal goed gekomen maar toch, nu ik er zo middenin zit is het toch wel zwaar.
Helemaal mee eens. Mijn dochter is net zo, super verlegen. Viel zelfs flauw van de spanning bij de psz. Maar toch doorgezet en daarna is het zo ontzettend verbeterd! Ze is nu 4,5 en gaat graag naar school, speelt buiten met de kids hier uit de straat, blijft even bij een buurvrouw als ik een afspraak heb. Heerlijk, voor ons allebei. Dus, mijn advies, is om hem toch los te laten, en hem zelf te laten ervaren dat het echt het eind van de wereld niet is, al zal dat de eerste paar keren misschien wel zo lijken voor hem.
Ben weer wat dieper op school ingegaan. En hij zegt als ik er bij blijf wil hij wel naar school. Maar niet als ik wegga of als papa weggaat. Hij zegt ik wil niet alleen en ga niet tegen de juffrouw praten.
Probeer niet te veel aandacht te besteden aan school. Dat is nog zo ver weg. Hij heeft ook geen idee wat het is. Eerst maar de speelzaal. Daar het leuke benadrukken: veel speelgoed, leuke spelletjes etc. En je instellen op een pittige wenperiode. In jouw situatie zou ik niet erbij blijven en de eerste keer voor andrhalf uur bijvoorbeeld...
Salapio, hij wordt over een 3 maanden 4. Dus helaas is het niet heel ver weg meer. PSZ zal dus voor hoogstens 3 maanden zijn maar wel in het gebouw van de school. Denk dat ik contact met ze opneem wat het beste is. Hem afzetten en weggaan zal echt niet helpen. Misschien de eerste keer alleen een uur gaan waarbij ik een uur blijf. De tweede keer een uur waarbij ik max een kwartier blijf en dan kijken wat verder handig is. Hij zal natuurlijk moeten wennen. Verder weet hij wel wat school is, aangezien hij buiten schooltijd vaak op een school geweest is waar een familielid werkt. En dan vindt hij het helemaal geweldig. Hij begrijpt ook dat er normaal allemaal kindjes en juffen en meesters zijn. Maar bedankt allemaal voor de reacties. Meer ervaringen, tips etc zijn welkom.
Ter aanvulling: hij zegt ook als jij weggaat ga ik meteen rennen (maa achter jou aan). Ik weet wel dat hij het spelen heel leuk vindt want bij het CB en bij de dokter vindt hij de speelgoedhoek geweldig (zolang er niemand speelt of hooguit een kindje). Dus de PSZ/school zal hij super vinden, alleen die angst dat hij alleen daar zal moeten blijven. Ik maak me er elke dag druk om.
Kun je hem in tussentijd niet al wat voorbereiden op een situatie waar hij even alleen blijft spelen met andere kinderen? Bijv dat jullie op visite gaan bij familieleden met een nichtje/neefje ( die al vertrouwd zijn), en dat jij dan even 2 uur weggaat. En dat de tweede keer nog een vriendje van neef/nicht komt spelen? Uit je bovenstaande stuk heb ik trouwens een beetje het gevoel dat hij deze situaties ook vooraf heel bewust bepaalt, dan kan het haast geen angst zijn. Hij is ook een peuter, en peuters zijn heel goed in het doordrijven van hun wil. Als hij perse wil dat jullie op school blijven zal ie denk ik pertinent drama blijven maken. Ik zou hem wel steunen maar wel heel duidelijk naar hem toe blijven: je gaat naar school en Mama/papa kunnen simpelweg niet altijd blijven. Ook al praat je niet met de juf of blijf je 2 uur gillen. Gilt hij uit angst of uit boosheid?
Kan heel goed hoor maar hij is ook echt verlegen en angstig. Maar hij weet inderdaad ook heel goed te vertellen hoe hij zal reageeen. Als ik er te diep op inga zegt hij ook ik ga zeggen dat je stom bent/stomme mama. Hij weet dat hij dat niet mag zeggen. Maar ik zeg dan ook (ook in andere situaties als bijv dat hij niet weg wil gaan uit de speeltuin dat hij toch zal moeten of hij huilt of niet. Ik kan hem gewoon alleen laten trouwens. Laatst nog vijf uurtjes met papa weggeweest en hij en zijn broertje bij mijn zus. Was geen probleem. Soms wil hij ook dat ik wegga. Het gaat meer echt om vreemden en kinderen. Bij zijn neefjes en nichtjes kan ik hem ook achterlaten. Dat is het probleem tegenwoordig niet meer al was dit dus ook anders toen hij jonger was. Ik moet misschien inderdaad strenger zijn bij alleen al het praten erover dat ik er niet altijd bij mag of kan blijven. Vaak in het begin uit angst maar daarna gaat het over in boosheid.
dit dacht ik ook. het voelt voor mij alsof hij heel goed weet hoe hij zijn angsten moet gebruiken om jullie te bespelen. ik denk dat hij heel goed doorheeft dat jij onzeker word (je zorgen maakt) door zijn gedrag en daardoor dus met hem meegaat en toegeeft. doordat hij zegt van: als jij dit doet (mij alleen op school laten) ga ik dit doen (heel hard huilen) in de hoop dat jij toegeeft omdat jij je schaamt/onzeker voelt of wat dan ook.