merk aan mezelf dat ik de laatste tijden erg emotioneel ben. Simpel voorbeeld, me vriend en ik zijn nu 10 maand bij elkaar en toch kan ik wel huilen dat ik hem door de weeks bijna nooit zie. Nog een voorbeeld, mijn broer heeft een relatie, moet erbij zeggen met zijn nichtje, maar ze maakt het uit... Bemoeien van de familie wordt haar te veel. En ik ben degene die aan het huilen is. Wordt er soms zo moe van, heb veel meegemaakt de laatste jaren, scheiding van ouders, overlijden van oma,zus,stiefvader en oma. Tevens nog van een hond en een kat. Samengewoond en relatiebreuk, eigen plekkie , maar wil hier weg. Werkwisseling. Wat vrienden kwijt geraakt en erbij gekregen. Vriendin kreeg kindje. Maar het is net alsof ik alles in 1 klap krijg, al die tijd redelijk weten te verbergen gewoon niet bij nadenken. Maar nu mis ik me ventje, zit ik in tranen achter de computer en weet even niet meer wat links en rechts is. ME wekker loopt over 5,5 uur af en ik kan de slaap niet te pakken krijgen. Bij elk zielig ding op tv lopen de tranen alweer, kan bijna nergens na kijken. Wie heeft het probleem ook wel eens gehad, momenten van emo zijn, gewoon dat je ff niet meer kan. Heb bordeliner , maar opzich denk ik niet dat het hiermee te maken heeft, misschien ook wel. Krijg geen hulp voor me borderline omdat het "te goed" gaat. Zit wel weer te dneken om weer hulp in te schakelen maar omdat ik niet aan zelfverwonding doe, kom ik op een te lange wachtlijst en meestal gaat zodra ik bovenaansta, juist alles heel goed. Damn een rivier aan tranen om niks, alweer :s
Ik weet niet heb het nog nooit eerder zo gehad, normaal dan voel ik woede en onzekerheid, niet weten wat te willen. Weet nu wel wat ik wil, in een klein hoekje wegkruipen met me teddybeer.
Ik gelukkig niet , heb een redelijk rustige vorm ervan. Soms gaat het wel verkeerd maar meestal kan ik zonder medicatie en hulp mijn eigen heel goed onder controle houden en krijgen. Wel besloten als er ooit een kindje komt ofzo, ik wel vaste hulp wil, you never know. Altijd handig om een stok achter de deur te houden.
Ik heb geen borderline, maar ik herken wel jouw verhaal. Echt, iemand hoeft maar "boe" tegen me te zeggen en ik sta te huilen! Programma's op tv, een blik van mijn man, als ik het eten laat aanbranden. Echt zoooo vervelend.... Hoop dat het te maken heeft met de overgang van zomer naar herfst, ik merk dat ik daar altijd wel wat last van heb.
Poeh als ik zo lees wat jij de afgelopen tijd allemaal op je bordje hebt gehad, kan ik me voorstellen dat je dan zo nu en dan even wankelt hoor, borderline of niet. Sterkte!
Ik herken het gevoel. Hier ook om alles zomaar tranen. En soms om niks. Het kan de borderliner zijn, kan ook zijn dat alle emoties er nu uitkomen. Tip kan zijn om psychische hulp in te schakelen. Is mij ook weleens geadviseerd, alleen ik had er geen zin in. Een psycholoog kan je zelf bellen als je denkt dat het helpt. Is ook niet niks wat je hebt meegemaakt. Jammer genoeg krijgt de een meer te verwerken dan de ander. En de een is gevoeliger dan de ander. Ik huil om alles en om niks. Is inderdaad erg vervelend
Ik weet het als ik het soms mensen van mijn eigen leeftijd vertel, dan staan ze echt te kijken. Misschien wel veel mee gemaakt, maar ook leuke dingen en een hele boel uit de nare dingen kunnen leren. Maar lees jullie reacties en schiet gewoon weer direct vol, best wel een nadeel om zo "gevoelig" te zijn. Ben nogal hard en direct in me leven, ben ook heel makkelijk met denken geworden "kan gebeuren, niks aan te doen, gewoon verder gaan" Nu denk ik bij elk ding, "hoe heeft dit kunnen gebeuren? Dit kan toch niet? Hoe moet dit zus of zo nou verder" Best vervelend. Heb inmiddels mijn huisarts al gebeld, sta weer op de lijst. Kan maandag in elk geval heen om me hart even te luchten.
beetje voorbarig hoor. ik heb geen borderline en kan soms ook goed emo zijn.iedereen heeft momenten dat het niet lekker gaat. @ts ik ben ook zo, kan gebeuren, gewoon verder gaan. tot op een gegeven moment de druppel komt en alles eruit komt. het enige advies wat ik je kan geven is probeer er over te praten wat je dwars zit. met familie, je vriend of een maatschappelijk werker/psycholoog. alles opkroppen werkt alleen maar averechts, uiteindelijk moet het er een keer uit. met de huisarts praten kan sowieso geen kwaad. sterkte meid! edit, even een aanvulling. ik zie dat je bezig bent met proberen zwanger te raken, is het geen mogelijkheid dat je nu zwanger bent en het ook hormonen zijn?
had ik ook al aan zitten denken maar test zegt van niet, denk dat ik te vel bezig ben geweest met doorgaan vanplaats verwerken