Mijn mama is dik

Lijkt me confronterend wel. Ik zou gewoon eerlijk antwoord geven.
Daar zou ik mezelf uiteindelijk het prettigst bij voelen, en ook kinderen weten wel dat niet alles in 1x lukt

 

Beleeft jouw dochter deze vragen als negatief?

Zolang dat niet zo is, zou ik haar zeker betrekken bij het beantwoorden van de vragen, maar deze neutraal insteken. Kinderen zijn inderdaad eerlijk, maar vaak nog zonder oordeel.
De vraag is nog gewoon een vraag, uit nieuwsgierigheid. Probeer om jou onzekerheid en ontevredenheid niet over te brengen op haar, want dat wordt jouw gewicht wel een negatief ding in haar ogen. We hebben nou eenmaal kleine, grote, dikkere, dunnere, blanke, bruine, blonde en donkerharige mensen.

 

Wat vervelend zeg. Mijn zoontje vroeg laatst aan ons waarom een vriendin van ons zo'n dikke buik heeft. Ik heb dat ook beantwoord met dat de een dik de ander dun is. Maar dat de een lange benen heeft, de ander korter. Dat de een lang haar heeft, de ander kort. Enz. En ik heb hem aangegeven dat ik liever niet wil dat hij dat tegen anderen zegt. Maar dat dat bij ons altijd mag....

Succes, lijkt me ook lastige.

 

Ik kan me voorstellen dat je dochter op deze leeftijd dit soort vragen niet per sé als negatief ziet. Kinderen zijn heel goed in dingen constateren zonder er gelijk een waarde oordeel aan te verbinden. Zolang hun ouders niet negatief over dikkere mensen praten in hun bijzijn is de kans groot dat ze het helemaal niet negatief zien. Mijn dochter zei een aantal weken geleden ook een keer keihard en vol ontzag: wow, mama, moet je die mevrouw zien, die is dik! Maar ik weet zeker dat ze er niets naars mee bedoelde. Ze vond het gewoon bijzonder, omdat die mevrouw er anders uitzag dan de meeste mensen. Ik snap dat het voor een volwassene heel naar is om te horen, maar gelukkig zijn kinderen van 4 hier nog heel onschuldig in. Ik zou op een goed moment inderdaad gewoon een keertje met je dochter praten als een kindje er iets over zegt en uitleggen dat jij nu eenmaal een maatje meer hebt, net zoals iemand anders misschien heel dun of heel lang is, een aparte kleur haar heeft, bijzondere kleren draagt of in een rolstoel zit. Wat mij betreft kunnen kinderen niet vaak genoeg horen dat iedereen anders is en dat dit niks zegt over hoe leuk, slim, grappig, etc. een persoon is. Als alle ouders dit nou wekelijks aan hun kinderen vertellen, misschien kweken we dan met zn allen een iets minder oppervlakkige volgende generatie .

 

Eens met de dames hierboven. Mijn dochter merkt ook veel dingen op die anders zijn dan dat ze bij ons of de directe omgeving ziet. Ze is gewoon opmerkzaam en nieuwsgierig.

Wat ik wel zou doen in jouw geval, is uitleggen dat mensen verschillend zijn maar dat ernstig overgewicht niet gezond is en dat je graag wilt afvallen. Niet in zoveel woorden maar op het niveau van je kind. Misschien is dat wel een stok achter de deur om extra hard je best te doen?
Opvoeden is in mijn ogen voorleven dat je anderen niet veroordeelt om uiterlijk, maar ook voorleven om gezond te eten en veel te bewegen.

 

Ja kinderen zijn nu eenmaal eerlijk en bedoelen daar waarschijnlijk niets mee. Mijn dochtertje zei vorige maand bij de supermarkt dat er een kindje bruin was. Een donkere huidskleur, heeft ze al zo vaak gezien maar nu zei ze het. Ja verschillen zijn er nu eenmaal.

 

Ik vraag me net als de andern af hoe jouw dochter het ervaart als ze die vraag opvangt?
Mijn dochter zegt het zelf namelijk weleens: mama jij hebt een dikke buik. En ja dat is ook zo dus dan zeg ik ook ja dat klopt. Ze zegt het als constatering, ik merk dat ze steeds vaker dingen ziet die ' anders' zijn. En dat benoemt ze dan ook. Zonder oordeel verder. Zo benoemt ze ook; 'kijk mam, dat kindje is bruin' ' kijk mam, die meneer loopt gek' Tja...ze heeft dan ook gelijk. Dat kindje is bruin en die man loopt een beetje mank. Dus ik bevestig wat ze ziet. En daar neemt ze genoegen mee, het is zoals het is en ze vindt het allemaal niet gek, of goed of fout.Maar ze ziet dat het anders is als hetgeen wat ze het meeste ziet.

 

Ik ben ook behoorlijk 'stevig' maar als ik tegen mijn dochtertje van 6 zeg dat ik af ga vallen zegt ze; "dat hoeft niet hoor mama, ik kan zo lekker met je knuffelen want je bent zo zacht. De mama van mijn vriendinnetje voelt zo houtig".

 

Moet gelijk denken aan toen de oudste net begonnen was op school.
Een klasgenootje kwam mee naar huis, ik had ze beide in de fietskar gezet en ik was net van plan om op te stappen. Toen hoorde ik het klasgenootje vragen aan de oudste : waarom heeft jouw moeder zo'n dikke kont? Waarop de oudste zei : dat komt omdat ze goed haar boterhammetjes opeet.
Ik moest er echt om lachen!!
Maar toch steekt het ook wel een beetje. Dus ik snap je punt wel. Idd kinderen zijn zo eerlijk als maar zijn kan...

 

Hier een minder lief-positief berichtje... Mijn moeder was vroeger erg dik, en ja, ook ik kreeg daar opmerkingen over. En ik vond dat echt erg hoor! Mijn moeder was niet zo actief, fietsen deed ze bv niet.
Ze is op een gegeven moment gaan lijnen en heeft zelfs een maagverkleining ondergaan, ze is gaan tennissen (en was hier nog goed in ook!!). Kortom, zelfs ik als kind zag haar opbloeien.
Ik hield echt niet minder van haar en vond het heerlijk om tegen haar lekkere lichaam aan te liggen, maar ik zag wel het verschil.
En ik weet dat het een moeilijke weg is hoor, maar het hoeft niet in twee weken.