Mijn zoontje van 4 vindt alles eng, hij is overal bang voor. Honden, lammetjes, de draaimolen, zwemmen, springkussen, schooluitjes, wat dan ook. Bepaalde dingen vindt hij wel leuk, bv draaimolen en zwemmen, maar alleen als ik meega en hem vasthou. Dingen die hij toen hij twee was wel 'alleen' deed. Behalve dat ik merk dat t me irriteert, maak ik me er ook zorgen over. Bij alle leuke dingen die we gaan doen hangt ie aan me. Bij schoolactiviteiten (boerderij, Koningsspelen, maandsluiting) zit hij standaard huilend bij de juf omdat het zo spannend is. Ik ben bang dat hij het hier op school erg lastig mee gaat krijgen, maar ook dat de juf het vervelend gaat vinden, ze kan niet altijd alle aandacht aan hem geven. Het lijkt ook steeds erger te worden. Verlegen is hij niet, stapt op mensen af en praat veel. Iemand die dit herkend en tips heeft?
En als je (of de juf) hem goed voorbereid op wat komen gaat en hij bv. ook bij een vriendje mag zitten of zijn favoriete knuffel mee mag nemen ed. Verder zou ik vooral proberen je irritatie te laten voor wat het is; het helpt namelijk niet. Hij wordt er niet minder bang door en je maakt het zowel jezelf als hem er moeilijker door. Ik zou eerder samen met hem dingen ondernemen en kijken hoe hij dat oppakt. En met de juf in gesprek, hoe zij er naar kijkt en of ze het een probleem vindt of niet. En als ze het geen probleem vindt, regelmatig contact met haar blijven houden, aangeven dat je het graag wil horen zodra het wel een probleem wordt.
Misschien is hij gevoeliger voor de spanningen van andere, soms is een spanning wel leuk en andere zetten zich er over. Je kindje pikt dan die spanningen op. Niet weten wat er precies komt is voor sommige echt een verschrikking. Onze uk was eerst ook minder bang, maar het is als of hij nu meer besef heeft wat er om zich heen aan de hand is. Onze uk is ook erg gevoelig voor sfeer en gevoelens van andere. Wat mijn voorganger ook zegt je irritatie helpt hem echt niet. Je zou kunnen bevestigen dat het ook spannend is. Daarna samen kunnen kijken hoe je een succes ervaring kan geven, alle (voor jou kleine) overwinningen enthousiast reageren. Het gevoel geven dat zijn gevoel er mag zijn maar dat sommige dingen eenmaal anders gaan en soms spannend is en dat het ook heel erg leuk kan zijn.
Zoontje van 5 huilt dan niet bij de juf maar verder herken ik 'm er helemaal in, vindt alles eng en spannend en hangt heel erg aan mij. Soms verheugt hij zich ergens op maar als we er dan eenmaal zijn blokkeert ie en moet ik hemel en aarde bewegen hem ergens toe te zetten, kom dan misschien op sommige over alsof ik 'm push maar ik weet dat hij het écht wel wil. Later zegt ie dat dan ook, dat hij het heel leuk vond...maar ik heb me ondertussen flink lopen opvreten Ik leg wel altijd uit wat ie kan verwachten en zeg ook dat ie het spannend mag vinden enz... Hij is ook onzeker, bij schoolopdrachten raakt ie 'in paniek' en/of vraagt hij -tig keer of hij het goed doet en fietst bijvoorbeeld ook nog met zijwieltjes. Hij is verder heel slim en heeft heel veel vriendjes dus hij wordt hier niet mee gepest, waar ik dan weer bang voor was, maar voordat het hem echt in de weg gaat zitten hebben we sinds drie weken op school hulp van een drama therapeute, zij probeert spelenderwijs te achterhalen waar die angsten vandaan komen en probeert hem sterker te maken zeg maar...en ons en de juf handvatten te geven hoe hiermee om te gaan.
Ik had hier laatst ook een topic over geopend. Heb inmiddels hulp gezocht om te kijken wat nog normaal is voor een kleuter en wat niet. Het beperkt je zo in dingen en dat is heel vervelend, maar ook sneu voor het kind. Ze ging een paar weken terug mee met een vriendinnetje naar het circus, maar heb haar mooi op kunnen halen.
Hier ook eentje die heel snel bang is, van kleins af aan voor bepaalde dingen: harde geluiden, dieren (met name honden), nieuwe dingen zoals voorstellingen op school, enz enz. Hier snel op school duidelijk gemaakt dat ze daar gewoon heel veel moeite mee heeft. En zelf altijd begrijpend gebleven, hoe lastig het soms ook is. Na verloop van tijd merkten wij dat ze wist dat wij het geen probleem vonden en werd ze iets relaxter, was nog wel bang maar kon daar zelf beter mee omgaan. Alleen de angst voor honden bleef heel extreem. Inmiddels weten we dat het bang zijn en snel schrikken voortkomt uit het feit dat ze AD(H)D heeft. Ze hoort alles ook veel harder dan wij en alle geluiden, bewegingen, gesprekken komen bij haar binnen. Wat betreft de honden is het ws een stuk controle die ze mist. Een dier is altijd heel onvoorspelbaar en dat is heel moeilijk voor haar.