ik heb nog een leuk verhaal van mijn moeder. Die is jaren avondhoofd verpleging in een streekziekenhuis geweest. Er werd gebeld dat er een kraamvrouw aankwam, eerste kind en nog maar net begonnen. Mijn moeder naar beneden, halver wege komt ze het stel al tegen. Vrouw puffend en steunend. Mijn moeder had zoiets van nou zo erg kan het toch niet zijn. Rolstoel gepakt en op d'r gemakje naar de kraam. Bleek dat het een andere kraamvrouw was!! snel op bed, broek uit en daar was de kleine al! Als avondhoofd heeft ze heel wat meegemaakt. Stond ze met een turkse vrouw in een rolstoel die de hele boel bij elkaar gilde en het kind zo ong al tussen de benen had tussen de schuifdeuren vast tijdens bezoektijd. Omdat er steeds mensen binnenkwamen ging de binnenste deur maar niet open. gevalletje klotsende oksels. Vaak genoeg dat de gyn het nog niet nodig vond om te komen terwijl m'n moeder inschatte dat het echt bijna kwam. Heeft dus redelijk wat bevallingen alleen gedaan.
Ik lag aan de weeenremmers en aangezien de CTG niks registreerde hebben ze 2 dagen lang geroepen dat het wel zou afzakken, en ik nog een paar weken zou volhouden. Toucheren deden ze niet meer want ik had al wel wat vruchtwater verloren. Pijnstilling mocht ik ook niet want dan ga je ontspannen en krijg je meer ontsluiting en dat was nou net niet de bedoeling. Maar ik was toch niet aan het bevallen dus pijnstilling was ook niet nodig. Zelfs met haar hand op mijn buik kon de gyn niet voelen dat ik echte weeen had, pas toen ik jankend in bed lag van de pijn vond ze dat ik dan wel een halve dosis morfine mocht. Dit was om half 3, om 3 uur kreeg ik 1 grote wee van een paar minuten, braken mijn vliezen echt en om kwart over 3 had ik een dochter. Die morfine heb ik nooit gehad.... Later heeft de gyn toegegeven dat ze dit niet had zien aankomen.
Nou, ik vond mijn bevalling door het verkeerd beoordelen van de Vk nogal traumatisch hoor! Mij werd inderdaad ook verteld dat de baby ingedaald was en dat ik voorweeen had. Ik had namelijk steeds maar 1 cm ontsluiting. Dus inderdaad een zetpil en slaappil. Na 3 dagen toch maar richting ziekenhuis gegaan, waar eenmaal aan de ctg bleek dat ik toch echt weeen had. Daar vonden ze het maar vreemd dat ik bleef hangen op 2 cm. echo gekregen en toen bleek dat de kleine helemaal niet ingedaald was, maar tegen het schaambeen bleef hangen en een sterrekijker was. Dus uiteindelijk na 70 uur weeen een keizersnee gekregen ivm uitputtingsverschijnselen van mij en de baby. Dus (gelukkig) kan er veel gelachen worden over verkeerd beoordeeld worden, maar het kan daardoor wel heel erg fout aflopen. Door het ingrijpen van de gyn zijn mijn dochter en ik er allebei nog. Maar als het aan de vk had gelegen, was ik niet eens naar het ziekenhuis gegaan!!!
Voor mij was het ook zeker traumatisch, hoor, idd. Eerst 63 uur met gebroken vliezen én weeën (heeeele echte), dan eindelijk bevallen en daarna nog even naar de OK voor manuele placenta-verwijdering, en er tussen neus en lippen achterkomen dat je zoon tijdens de persweeën geen hartslag meer had omdat de navelstreng 2 keer om z'n nek zat... Nee, dat was allemaal geen fijne ervaring. Ik heb de gyn en zkh-vk er ook wel op aangesproken naderhand dat ze steeds maar zeiden dat het voorweeën waren, wat dus onzin bleek. De gyn gaf iig nog toe dat ze beter hadden kunnen spreken van 'niet-effectieve weeën', want dat klopte beter (na zo'n 56 uur pas 4 cm is idd niet erg effectief, nee). De zkh-vk heeft echter nooit toe willen geven dat ze fout zat, hoewel ik tijdens de bevalling wel merkte dat ze doorhad hoe fout ze had gezeten... Het kreng! Maar goed, dit doen we dus echt noooooooit meer o.a. door de bevalling
Ik denk dat je mijn 2e bevalling wel in deze categorie kunt zetten. Eerste was al behoorlijk snel qua ontsluiting, dus ze hadden al gezegd dat ik op tijd moest bellen. Mijn weeën bij de tweede kwamen al een tijdje kort op elkaar (2,5 minuut ongeveer) maar ze duurden steeds maar 20 tot 40 seconden. Volgens de vk konden ze zo niet voor echte ontsluiting zorgen, "tot zo'n cm of 3-4 kom je wel, maar voor de rest heb je echt langere weeën nodig". Ik had toen een cm of 2 ontsluiting en deels verstreken bmm. We spraken af dat ik haar weer zou roepen als ik weeën kreeg die een minuut of langer duurden. Ik ging douchen; voor het douchen had ik 3 cm en volledig verstreken. Na het douchen waren de weeën ongeveer een minuut. Ze kwam dus wel kijken, maar heeft niet getoucheerd. Tijdens de weeën was ik een beetje 'weg' maar ertussenin lag ik nog grapjes te maken. Ze dacht dus dat het nog wel even zou duren. Een ander stel had haar intussen ook gebeld, dus zij ging daar nog even kijken. 10 min bij ons vandaan. Ze was net weg, en toen voelde ik ineens persdrang. Gelijk bellen dus! Ze kwam terug, was alles bij elkaar misschien 20 min weggeweest. Ik draaide me naar m'n rug zodat ze kon toucheren, en op dat moment braken mijn vliezen. Ik voelde meteen het hoofdje staan! 2 persweeën later was m'n dochter er. de kraamhulp was nog niet eens gebeld. hun reactie toen mijn vriend ze belde: 'had je niet eerder kunnen bellen?' duh.... Ik heb hier overigens geen trauma's of zo aan overgehouden. Ik vond het wel een heel heftige bevalling, vooral omdat ik steeds niet kon inschatten waar ik nu ergens zat in het proces. Het voelde al zo heftig, terwijl de vk maar bleef zeggen dat ik nog niet zo ver was. Uiteindelijk ging het dus wel razendsnel en had het niet veel gescheeld of ze had de hele geboorte gemist!