Mijn zoon van 2,5 heeft nooit problemen gehad met slapen maar is sinds afgeloen week helemaal omgeslagen. Probeert letterlijk alles om uit bed te worden gehaald. Wordt hierbij zo verdrietig/driftig dat ie ervan moet spugen en houd dit gedrag ontzettend lang vol (gerust 1,5 uur) Ik heb van alles geprobeerd. Troosten, rustig uitleggen dat iedereen naar bed gaat, vertellen dat ik gewoon thuis ben, rustig reageren op zn onmogelijke vragen (dat hij tv wil kijken, spelletje wil spelen, patat (?!) wil eten en ga zo maar door) en boos worden. Niets helpt. Wie heeft hier ervaring mee en wie heeft er tips. Ik ben aardig leeg op dit moment en kan hem zo wel achter het behang plakken. Moet ik dit gewoon negeren? Heb namelijk het idee dat dit uittesten is en ik er intrap door er steeds weer op te reageren waardoor het alleen maar erger wordt. Help aub want ik ben op!!!
Ik zou hem zelf gewoon langer op houden en naar bed brengen als hij echt moe is. Hier slapen ze dan binnen no time.
Ik lees graag mee, mijn dochter van bijna twee heeft precies hetzelfde. lastig inslapen en midden in de nacht meerdere keren wakker worden.
Lijkt mij uitproberen; wat een genot hè, die peuterpubers Ik zou zeggen negeren, zeker omdat je zelf al zegt dat aandacht het alleen maar erger lijkt te maken. Pas als hij is uitgeraasd kun je er eventueel nog even heen om nog een keer lekker in te stoppen, maar verder zo min mogelijk aandacht geven. Het zal de eerste paar dagen drama worden maar meestal wordt het daarna snel minder.
Even een update: Het is heel hard maar ik heb het indderdaad even genegeerd. Voordat hij ging slapen wel steeds aan hem uitgelegd en zodra hij rustig was zonder al te veel aandacht even ingestopt en een dikke kus gegeven. Heeft het een weekje volgehouden en gaat sindsdien weer slapen zonder gedoe. Bedankt voor alle tips!!
Hier net zo: mama ik heb dorst, mama ik moet plassen en poepen. Nu een duidelijk ritueel: plassen en poepen mag ze als we op de badkamer zijn, water drinken nog voor jet tanden poetsen daarna niet meer. Voor het slapen geven we dan aan dat ze alles gedaan heeft en dat ze niet leer voor die dingen mag roepen. Ze gaat zowaar slapen!
Negeren lijkt me vrij lastig aangezien ts aangeeft dat haar kindje van het schreeuwen moet spugen. Ik denk dat dit een (lastige) fase is. Ik ben ervan overtuigd dat deze fases komen en gaan, maar vind het heel belangrijk dat mijn zoon weet dat ik er voor hem ben. Laten huilen/krijsen/overgeven is echt niet de enige manier om deze fase door te komen. Ik probeer duidelijk te zijn in de stappen van het bedritueeltje. Van te voren en steeds opnieuw. En ik leg uit dat mama er altijd is. ("Aaaatijd" , zegt ie dan na ) En dat hij me gewoon kan roepen als er iets is. Hij heeft nu een periode gehad dat hij meteen riep als ik de deur dicht deed. Ik ging gewoon meteen weer terug. Vroeg of hij nog even wilde knuffelen. Haalde hem (in het donker) uit bed en na een knuffel van 1 seconde wou hij meestal weer terug. En soms duurde het wat langer. Soms moest ik 2 keer terug. En vandaag? Wilde ik hem nog een knuffel geven en zegt ie: "Weg mama, doei doei". Vindt je eigen weg hierin, maar weet dat gedrag negeren niet per se de enige keuze is. Ik vind het soms best lastig om te lezen dat mensen denken dat dit peutergedrag meestal negatief gedrag is. Om je te 'pesten'/ uit te proberen, lees ik dan. Soms kan het geen kwaad om iets verder te denken. Komt het misschien omdat er een drukke tijd achter de rug is? Gebeuren er nieuwe dingen in het leven van je zoon? Of was er iets op tv wat jouzelf in eerste instantie niet eng leek, maar zoonlief toch wel? Ik denk dat in veel gevallen dit 'lastige gedrag' een uiting is van reëel gevoelens.
Ik lees jouw reacties altijd graag en wilde je vragen of ik hier wat dieper op in mag gaan. Je geeft aan dat het fases zijn en dat die vanzelf weer over gaan. Zou je eens mee willen denken als het om mijn specifieke situatie gaat? Mijn dochter van 2 heeft tot aan begin december altijd goed geslapen maar ineens werd het naar bed brengen een groot drama en wordt ze sindsdien elke nacht meerdere keren wakker. Zelfs als ze naast ons ligt. Ik weet nu gewoon echt even niet meer wat nou het beste is om te doen?
Hier hebben we sinds een week hommeles omdat hij niet meer doorslaapt. Het inslapen is geen enkel probleem; maar rond tien uur/half elf begint hij te roepen en dan wil hij niet meer slapen. Hij heeft last van nachtmerries/geluiden/leeuwen/spoken/monsters en bang in het donker, etc. Ik vond het erg vroeg, maar het schijnt toch te kunnen dat hij al gewoon meer begrijpt dan hij laat zien qua belevingswereld. Misschien kun je hem monsterspray geven in een sprayflacon Dat is met een geheim mama-recept van H2O. Dat ga ik hier straks introduceren en hopelijk werkt dat. Nachtlampje erbij en maar eens even goed opletten wat er gebeurt op een dag.
Monster spray werkt... Ik smeerde zo genaamd mijn buitendeur in met smeerboter!! En spoken schoppen wij de deur uit... Dochter 2.5 ook bang voor spoken voor ik de lift in ging bleef het spook benden. ( ga je eigen moeder maar pesten)( spook)