Ik zat het me zomaar ineens af te vragen: zou er iemand op deze site zijn die het herkent? Zal bij het begin beginnen: ik heb nooit lol gehad in autorijden, al niet tijdens de lessen. Ik zou mijn rijbewijs zelf betalen, en was al zowat aan het afhaken ,toen mij n moeder (zelf overigens NIET in bezit van rijbewijs) de financien overnam. Mijn moeder is zelf nooit verder gekomen dan rijlessen en is doodsbang. Ik ben dus geen held op de weg. Ik ben na 1 keer zakken de 2e keer geslaagd voor mijn rijbewijs. Nu alweer bijna 11 jaar geleden. Ik had mijn rijbewijs een dag of wat, toen mijn ex me behoorlijk voor schut zette tijdens het uitparkeren (er zaten vienden op de achterbank, en hij begon te vloeken en te tieren, omdat ik verkeerd stuurde) Ook stuurde hij me een parkeergarage in, en ik kreeg het gewoon spaans benauwd. Hij heeft het over moeten nemen, ik klapte gewoon helemaal dicht. Daarna heb ik een jaar lang zowat niet gereden. Tot ik op een gegeven moment besloot dat ik het aan moest kunnen om met de auto naar school te gaan (ongeveer 20 km verderop). Dat lukte, en daarna ben ik langzaamaan wat meer gaan rijden. Ik ben (nog) geen fan van snelwegen, en parkeren is jarenlang een grote angst geweest. Ergens heenrijden waar ik nog nooit ben geweest, levert letterlijk(!) klotsende oksels op, en als ik er dan eenmaal ben, zit ik doodongelukkig te wezen, omdat ik ook nog eens terug moet... Zweet in mijn handen (die dan overigens ijskoud zijn), klotsende oksels, gierende zenuwen, misselijk van angst tot braken toe....Brrr, ben echt geen fan van autorijden. Ik heb sinds een jaar of 7 niet meer een relatie met die ex, en wel mijn eigen autootje. Een klein damesdingetje, waarmee ik overal kom waar IK wil wezen (en als ik verderweg moet, neem ik de trein). Maar da's dan vooral hier in de buurt. Parkeren gaat met meer gemak, maar snelweg en onbekend terrein leveren nog immer kippenvel (en alle andere klachten) op. Ik wordt er lichamelijk gewoon ziek van, als ik ergens heen MOET rijden. In mijn ogen is dit een fobie. Mensen doen er vaak lacherig over en noemen je een schijterd. ook vinden ze dat je maar 'door de zure appel heen moet bijten'. Ik krijg dan tips, dat ik wat extra lessen moet nemen enzo, maar wat heb ik daaraan? Met zo'n instructeur naast je, rij je toch heel anders dan alleen. Ik ben er dan ook van overtuigd dat ik met extra lessen, nog steeds niet in mijn eentje de snelweg op zal gaan. In mijn geval wordt deze fobie veroorzaakt door een stukje gebrek aan zelfvertrouwen. Tenminste dat denk ik. Ik heb het idee niet de controle te hebben die ik wil/zou moeten hebben, ik denk een stukje inzicht en een stukje lef te missen. Ben ook niet goed in autorijden, daarom vind ik het waarschijnlijk ook niet leuk. Ik ben bij anderen in de auto eigenlijk nooit bang (zoals mijn moeder wel is), en bij mezelf ook niet: tot op die zekere hoogte. Tot op de hoogte waarvan ik weet dat ik het aankan. (ik heb overigens in die 11 jaar rijbewijs en die 10 jaar dat ik dan daadwerkelijk rij, nog nooit (jaja afkloppen) een aanrijding gehad(dus daar komt de angst niet vandaan), en ook nog nooit een bekeuring trouwens!) Soms zetten mensen je dan ineens voor het blok: dan moet je bv voor je werk ergens heenrijden ivm met een werkoverleg. Mensen vinden dat je dat maar 'gewoon moet doen'. Want al die onzin over het niet durven.... Ik wordt daar gewoon echt paniekerig van. En vind het heel naar niet serieus genomen te worden. Ik bedoel: mensen met claustrofobie stuur je toch ook niet een lift in? Maar ik MOET het dan maar gewoon doen, omdat men vind dat ik me aan stel? Herkent iemand dit, en hoe ga jij daar dan mee om? (Natuurlijk vind ik het heel lief als mensen komen met tips, zoals oefening baart kunst ed, maar ik weet zelf ook wel dat oefening kunst baart! De oefening die ik de afgelopen jaren heb gehad, heeft me zover gebracht als ik nu ben...Al is dat voor anderen soms niet ver genoeg!). Graag wel serieuze reacties, want dat ik een 'schijterd ben' weet ik nu wel!
Het enige dat ik kan zeggen is dat ik precies hetzelfde heb. Ik heb nooit lekker in de auto gezeten, achter het stuur. Dus erg herkenbaar. Als ik precies weet waar ik heen moet en ik heb het een paar keer gedaan, dan gaat het wel. Maar meestal neem ik de trein. Ik ben nu ongeveer 6 maanden geleden verhuisd naar een nieuw stad, in een andere provincie. Ik heb daar nog geen 1 keer in de auto gezeten. Ik ga het volgende week wel proberen. Ik leg me er gewoon bij neer dat ik niet zo fan ben van auto rijden. Het is inderdaad hetzelfde als een andere fobie. Als je smetvrees hebt durf je ook dingen niet, of pleinvrees etc... Ik vind dus dat je zelf wel kunt bepalen of je wel of niet wil rijden. Als ik verder moet en op onbekend terrein dan ga ik lekker met openbar vervoer. Lekker relaxed, boekje erbij etc... Wat je misschien kunt doen is eens opnieuw lessen gaan nemen en dan de dingen doen die je alleen eng vindt.
hey hallo, Ik heb nu alweer hmmzz 2 jaar geleden last gehad van een angststoornis. Er schijnen veel mensen te zijn die hier last van hebben, de een erger dan de ander. Veel mensen durven er niet over te praten, wat maakt dat je het gevoel hebt dat jij de enige bent. NOT! In ieder geval weet ik wel dat er over praten al een goed begin is. Je benoemd zelf al dat het om de controle gaat. Nou kan ik me voorstellen dat je niet alleen in de auto last hebt van het willen houden van de controle. Ik heb destijds professionele hulp gezocht. Voor mij erg lastig omdat ik zelf hulpverlener ben. Daardoor zelf al het inzicht waar het vandaan kwam en hoe ik er van af zou kunnen komen. Ik ben er heen gegaan om tegen een derde gewoon mijn verhaal te kunnen vertellen. En dat heeft me geholpen. Zo was ik er al snel van af... in de zin van dat het niet meer mijn leven beinvloede.. Op bepaalde momenten heb ik er nog wel eens last van bv als ik heel erg moe ben.. succes .....
Ik heb de cognitieve therapie gevolgt voor angst en paniek stoornis. Ik ben er zo goed als vanaf. En weet je wat ook helpt tegen angst? Stoppen met roken! Klinkt vreemd, maar elke sigaret versnelt juist je hartslag, waardoor je lichaam in een stress situatie komt. Ik rookte altijd tegen de stress. Toen ik stopte( ik werd bang om dood te gaan van de sigaretten) bleek het juist een goede remedie te zijn tegen stress.
Wat ik me afvraag: Waarom rijd je nog auto als je er zo'n hekel aan hebt? Ik weet dat er gebieden in Nederland zijn waar het moeilijk is als je geen auto rijdt, hoor. Ik heb zelf in de Gelderse Achterhoek gewoond en daar zijn plaatsen genoeg waar je dan na 19.00 uur gewoon niet meer kunt komen met het OV. Voor mij één van de redenen om naar de Randstad te verhuizen: Hier kom ik tenminste altijd veilig thuis, desnoods met de nachtbus of een taxi. Het is hier in de Randstad ook veel normaler dat je geen auto hebt. Niemand die je vraagt waarom, er zijn genoeg stadsdelen waar parkeren zo goed als onmogelijk is, en vreselijk duur. Belle, heeft nooit haar rijbewijs gehaald. (Ik geloof dat ik het best zou kunnen, maar ik vertrouw mijn mede-weggebruikers gewoon niet. )
Kiz.. jou verhaal is helemaal mijn verhaal. Gewoon ergens naartoe rijden vind ik niet erg.. maar langer dan een half uur of op de snelweg krijg je me niet!
Ooh jullie zijn niet de enige. Ik ken genoeg mensen die het niet durfen. Ze zijn onzeker, angst door een eerdere ongeluk, mijn moeder die nadat zij haar auto verkocht had nooit meer heeft gereden (20 jaar geleden) en nu gewoon nooit meer durft te rijden etc. Ik denk dat het voor iedereen een verschillende betekenis heeft. Ik vond lessen ook niet leuk en verzon altijd smoesjes om af te zeggen maar heb mn rijbewijs in 1 keer gehaald en sindsdien vind ik het leuk om te rijden.
Herken je gevoel wel hoor! Heb me nooit op m'n gemak gevoeld met autorijden. Kan het eigenlijk best goed maar voelde me gewoon altijd zenuwachtig en was blij als ik weer kon uitstappen. Heb inmiddels al meer dan 5 jaar niet meer gereden en verzin steeds allerlei smoesje als iemand z'n auto te leen aanbiedt Vind eigenlijk dat ik het gewoon weer een keer moet gaan doen maar de drempel wordt steeds hoger.
ja pcies de drempel word steeds hoger! Ik woonde toen ik mijn man leerde kennen, in brabant en elk vrij weekend of vrije dag ging ik naar Limburg toe. Zelfs na een nachtdienst , dan was ik om 9 uur s'ochtends in Limburg. Nu dat ik zelf in Limburg woon heb ik zelf niet meer naar brabant gereden. Als we gaan, gaat mijn man altijd mee en dan gaan we een heel weekend naar mijn ouders. Hij rijdt dan. Ik wil ook niet rijden als hij er langs zit, want dan krijg ik commentaar op mijn onzekere rijgedrag (volgens hem dan.. ik wil gewoon zeker zijn dat ik op mijn gemak kan inhalen) Ik moet het eigenlijk ook weer eens doen, maar had laatst weer een angstaanval in de auto (toen ik zelf reed) dus voorlopig probeer ik het niet.
Ik ken je gevoel helemaal niet! Ik rij overal naartoe en maakt niet uit hoelang ik onderweg moet zijn. Ik rij overigens ook in alle type auto's wat toegestaan is met mijn rijbewijs. Ook met de aanhanger of caravan gaat het me prima af (B+E).. Maar.. ik kan me wel indenken waar jou angst vandaan komt. Je ex! Doordat hij je zo voor schut heeft gezet en heeft laten blijken dat HIJ jou geen goede chauffeur vindt, ben je dat zelf ook zo gaan zien. Dan komt de onzekerheid om de hoek kijken en jawel.. daar heb je dan een fobie te pakken. Overigens ben ik wel zo'n iemand die dus zegt, get over it en doe het gewoon! Dit om een aantal redenen. 1 je rijdt in nederland, wat doorgaans je eigen taal is. De kans dat jij de weg kwijtraakt en nooit meer thuiskomt in dit land is klein! Je kan immers de weg vragen. 2 dan heb je nog de ANWB (voor pech onderweg), als je zorgt dat je altijd met een geladen mobiel op stap gaat (en ik weet hoe het is om zonder mobiel met pech te staan>. NOT NICE) kun je altijd iemand bellen. Langs de weg staan nummers en zo kunnen zij jou binnen uur helpen (als je minder mazzel hebt, duurt het wat langer) 3 als je weet waar je ongeveer woont in het land (dus in de buurt van rotterdam, breda, utrecht, eindhoven), dan zijn er altijd wel borden die je kunt volgen. Tuurlijk kun je dan ook nog verkeerde rijkswegen pakken, maar goed, je moet wel een beetje topo kennen denk ik. 4 LANG LEVE NAVIGATIE... niet zaligmakend, maar brengt je zeker waar je moet zijn. Meestal dan, want soms zijn ook zelfs zij de weg even kwijt. 5 zorg dat je volle tank hebt, volle batterij van mobiel, een boek van de wegen van nederland en gezond verstand. 6 als je op stap wil, neem dan eens een vriendin mee in de auto. Ook dat kan je zelfvertrouwen enorm helpen. (moet je er wel 1 meenemen die natuurlijk geen commentaar geeft, behalve wanneer je wat over het hoofd ziet) Klinkt allemaal voor mij heel logisch.. maar ik ben ook erg nuchter daar in! Je hoeft niet de snelste te zijn, goed kijken en op tijd je knipper aanzetten. Vermijdt drukke rijtijden en dan moet je toch weer een heel eind komen..
Echt jammer dat jullie zo'n last hebben van angst en zenuwen tijdens het autorijden. Ik vond lessen ook niet leuk maar daarna nooit last van gehad en na een paar maanden met mijn auto naar zwitserland gegaan. En daar hoef ik geen lof of respect voor te hebben, want dat behoor je gewoon te kunnen als je je rijbewijs hebt. Het is logisch dat iets dat je niet kent of niet vaak gedaan hebt zenuwen met zich meebrengt, maar als het zo erg is (zoals je omschrijft), kun je misschien beter besluiten gewoon helemaal niet meer te rijden. In mijn ogen behoort namelijk iemand die dusdanig veel angst heeft als de topicstarter omschrijft ook geen rijbewijs te hebben. Dan kun je beter de korte stukjes die je wel durft te rijden net zo goed met de bus/fiets/brommer etc. doen. Succes!
Stom misschien, maar zit hier gewoon met tranen in mijn ogen! Wat een herkenning! Iemand vroeg waarom ik nog auto rijdt? Ik woon hier in een dorpje in the middle of no-where, er rijdt hier op doordeweekse dagen om de 2 uur een buurtbus(en in het weekend is er geen buurtbus).... Ik heb hier geen familie, dus ik moet wel! Maar eerlijk gezegd: die kleine afstanden, naar een stadje dichterbij, naar het dorp van mijn ouders, naar een andere vestiging van mijn werk dichtbij, etc zijn dan ook geen probleem voor mij. Als ik op bekend terrein ben rijdt ik zonder 'bijverschijnselen'(kan tegenwoordig zelfs kaartlezen, dus als ik in een stad (die ik qoa hoofdwegen ken)op een adres moet zijn wat ik niet ken, kom ik er ook, zonder kleerscheuren). Maar op het werk wordt het me nu niet makkelijker gemaakt. Wij vallen sinds 1 jaar bij een ander/groter rayon, en nu zijn er ineens vergaderingen zo'n uur rijden verderop. Midden in het centrum van Eindhoven bijvoorbeeld (dat zou dan misschien nog te treinen zijn, maar wordt niet vergoed, maar er zijn ook andere plaatsen/dorpen waar geen trein stopt, en waarheen je wel met een bus kunt, maar dan ben je 2,5 uur onderweg). Mijn manager vind mijn angst 'grote onzin' en de autorit naar zo'n vergadering 'iets wat je toch maar even moet doen'. Ik weet zeker dat als ik zou gaan, ik van de hele vergadering geen woord mee krijg, maar alleen zit te bibberen omdat ik nog terug moet. Het is zo moeilijk uit te leggen aan iemand die het niet herkent (en die het gewoon onzin vind...) Als je zegt dat je niet wilt bungee-jumpen of parachute springen vanwege hoogtevrees, zal niemand zeggen dat je toch moet, en dat het allemaal smoesjes zijn. Maar als je weigert ergens naar toe te rijden vanwege je angst in het verkeer, dan moet je toch, want je stelt je aan... Een kant en klare oplossing zou dus ideaal zijn, maar zo veel herkenning is ook al veel waard!
Heej Kiz.... Ik wil op jou topic ook graag ff reageren. Ben zelf rij instructeur, dus ik krijg veel te maken met mensen die hetzelfde probleem hebben als jij. Wat gupsie aanhaalt, vind ik een heel wijs antwoord. De angst is mede gekomen door je ex. je was op dat moment onervaren en bent grof gezegd door je ex de grond in getrapt. Als je net je rijbewijs gehaald hebt, ben je alleen maar in het bezit van de grondbeginselen van het autorijden. Dan begint het leren pas echt en dat heeft jou ex teniet gedaan. Toen ik je verhaal las, vond ik het alsnog knap dat je bij je zelf in bekende dus ook vertrouwde situaties nog steeds rijdt! Petje af! Meestal gebeurd dit ook helemaal niet. Lessen heeft in dit geval ook geen zin. Je zit in een hele andere auto, vaak onbewust of misschien wel bewust, denken de mensen dan: nou als het misgaat, dan grijpt de instructeur wel in. In het 'echt' is het toch anders... Mijn tips zijn: lees ff goed door wat gupsie heeft als punten 1 t/m 6. Kijk of je daar wat mee kan doen. Als je voor je werk naar zo'n vergadering toe moet, vertel het dan tegen 1 van je collega's die msischien mee gaan, dat je hier last van hebt en of hun voor de route willen kijken bijvoorbeeld. Schaf een tomtom of iets dergelijks aan. Kost misschien wel wat, maar je hebt er wel wat aan! Plus wat ik ook als tip wil meegeven is het volgende. (en ik zeg niet dat je dat niet al doet) Wat er vaak gebeurt bij mensen die de weg niet kennen, is dat ze heel dicht op de auto gaan kijken. Wat als gevolg is, dat je niet goed ziet wat er verder voor je gebeurd, waardoor misschien nare situaties ontstaan. Probeer dus goed vooruit te blijven kijken! Hoop dat je hier wat aan hebt en als je nog vragen hebt, dan hoor ik ut wel! KuZzzie
Ik wil iedereen ook even heel erg bedanken voor de tips! Maar waar ik ook een beetje mee zit: ik zie mijn 'fobie' (om het zo maar even te noemen) zelf niet als echt problematisch, in de zin van: het houdt me dagelijks bezig en ik slaap er niet van, want dat is niet zo. Ik heb ondanks het feit dat ik geen fan ben van autorijden, een prima leven. Ik kom overal waar ik wezen moet, zij het met de auto (op bekend terein) zij het met de trein (op onbekend terrein). Eerlijk gezegd heb ik niet de directe behoefte om het hele land te gaan doorkruisen achter het stuur. Dat zou denk ik ook een te grote stap in een keer zijn. Wat vooral verkeerd voelt is de 'dwang' die anderen er achter zetten, omdat ze je gewoon niet serieus nemen. En wat kun je daaraan doen? Volgens mij werkt dwang alleen maar averechts.... (IK was immers zelf degene die na een jaar niet rijden besloot dat het tijd was om me toch over die eerste angst heen te zetten, NIET mijn ex of wie dan ook. IK ben denk ik ook degenen die weet waar op dit moment de grens ligt. Ik ga met kleine stapjes vooruit, maar kan nu eenmaal geen wonderen verrichten....Niet iedereen is overal even goed in) De reactie van Manuela snap ik ook, maar ik kan je verzekeren dat ik geen gevaar op de weg ben, en dat ik zonder angst rijd op bekend terrein. Wanneer ik weet dat ik ergens heen moet wat me te veel spanning oplevert los ik het anders op. Werktechnisch gezien lukt dat helaas niet altijd. Vandaar ook dat ik dit topic open. Ben gewoon erg benieuwd hoe anderen dit zouden oplossen.
hai ik heb een hele andere fobie, en dat is overgeven dus braken ze noemen het ook wel emetofobie. als ik misselijk ben dan raak ik helemaal in paniek, krijg het dan koud warm en heel erg zweten een brok in de keel en constant naar de wc op te poepen en plassen. wie heeft dit ook groetjes annegie
Er zijn meer mensen dan je denkt met diepgewortelde, ongegronde angsten, dat merk je wanneer je er openlijk over praat! Dit is een heel fijn forum over verschillende fobieën: http://www.fobiechat.nl/forum/
Er zijn ook rijscholen of instructeurs die je in je eigen auto kunnen en willen begeleiden of les geven. Dat hoeft dus niet altijd in de auto van de rijschool.
Hoi Kiz, Gelukkig snap je mijn reactie, al moet ik zeggen dat ik het (zoals ik het nu lees) voor iemand die met zulke dingen zit, misschien erg vervelend over kan komen. Dat is helemaal niet mijn bedoeling geweest. Ik hoop ook van harte dat je je snel beter zult voelen in de auto, ook op onbekend terrein. Misschien een tip die ik nu bedenk.... Ik ging vaak, net na het behalen van mijn rbw, samen met een vriendin gewoon een eind rijden, de ene keer reed ik, de andere keer zij. Steeds in onze eigen auto dan natuurlijk. Lekker een muziekje aan en gewoon kijken waar je terecht komt. Zo kwam ik ook op veel onbekende plekken terecht, alleen heb je dan niet de druk dat je ergens op tijd moet zijn (bv voor werk). Ergens in een rustig straatje gingen we dan bv fileparkeren en konden we elkaar tips geven en aanmoedigen. En als het de eerste keer niet lukt, haal je goed adem, probeer te bedenken waarom het niet lukte en probeer je het opnieuw! Veel succes! Nou dat probleem heb ik ook gehad, althans niet in die mate waarin jij het hebt maar ik kan me er wat bij voorstellen... bij mij is het overgegaan doordat ik de ziekte van pfeiffer kreeg en de hele dag zowat moest overgeven. Dan wordt het zo normaal dat je angst weggaat, tenminste dat is bij mij zo gegaan. Hopelijk vind je hier een oplossing voor want het is niet fijn en kan je hele leven gaan beheersen. Veel succes! Liefs Manuela