even me hart luchten

Hey
Na z'n tijd kan het inderdaad frustrerend worden dat je naar huis wordt gestuurd. Maar probeer daar het positieve uit te halen. Balen, en er even helemaal doorheen zitten, mag. Dat heeft iedereen.

Wil je gewoon nog heel veel sterkte wensen, en hopelijk heb je snel een positieve test in je handen.
Dikke knuffel

 

Ik wil je een steuntje in de rug geven. Mijn man en ik hadden ook een jaar geprobeerd, en niet eenmaal een positieve test in handen. Onderzoeken gehad en daar was niks uitgekomen. Het zou gewoon moeten kunnen. We moesten het nog een half jaar zelf proberen.

In november 2016 bij de gyn geweest. In januari 2017 alle uitslagen waren goed. Februari een positieve test, die helaas eindigde in een menstruatie van twee dagen te laat. Maart 2017 weer een positieve test waarvan het resultaat nu lekker ligt te slapen.

15 lange maanden hebben we erover gedaan. En hoe korter we op de 12 maanden aangingen hoe zwaarder het werd. Was er wat mis? En na de onderzoeken: als er niks mis is, waarom lukt t dan telkens niet?

Er waren momenten dat ik twijfelde aan mijn lichaam. Dat ik me afvroeg waarom elke maand ongesteld werd als er toch maar geen zwangerschap ontstond. Ik voelde me op emotionele dagen niet een vrouw.

Het uitblijven van een zwangerschap doet iets met een vrouw. En tot bepaalde hoogte ook met een man. Toen ik alle onderzoeken gehad had en mijn man zaad moest geven voor onderzoek, maakte hij zich ook zorgen dat het wellicht aan hem lag.

Uiteindelijk na 15 lange maanden een plak baby. En als je eenmaal je kleintje in je armen houd, dan realiseer je je dat het alle pijn, de lange weg, meer dan waard was.

Houd hoop, ook op de dagen dat je de moed in de schoenen zak. Een dikke digi-knuffel voor jou en alle wensmama’s.

 

Houdt moed meid!
Ik weet dat dat niet makkelijk is maar je mag zeker niet opgegeven.
En het er niet te veel mee bezig zijn praatje moet je je oren ook niet te hard aan laten hangen. Ik werd zwanger de maand (laatste kans op natuurlijke manier) dat ik er het meest mee bezig was met een ‘nu of nooit, alles of niets’ mentaliteit, zelfs wanneer ze men kansen erg klein schatte om natuurlijk zwanger te worden. Toch lukte het nét dan. Ik heb nu zo eerder het gevoel van dat het zo moest zijn en het lot bepaald heeft. Hopelijk komt jullie wondertje er snel ❤️

 

Ik herken je verhaal wel. Wij hebben geen onderzoeken in het ziekenhuis gehad, maar 2 jaar na het stoppen met de pil was ik zwanger van een gezonde dochter.
Nu in ronde 12 voor een tweede. Ik weet dat ik zwanger kan raken, dus daar ligt het niet aan.
Ik heb maanden gehad dat ik een heel goed gevoel had, maar negatieve testen. Als ik bij zo'n goed gevoel ongesteld werd, frustreerde dat elke keer weer. Ik geef mezelf de ruimte om een paar dagen flink gefrustreerd en verdrietig te zijn. Daarna praat ik mezelf weer moed in voor een volgende ronde. Vraag me steeds meer af hoe ik het de vorige keer zo lang heb volgehouden.

En inderdaad er weinig mee bezig zijn is makkelijker gezegd dan gedaan. Die opmerking gaat het ene oor in en de andere weer uit.

Ik duim voor je dat je gauw een positieve test in handen mag hebben.

 

Zo herkenbaar deze verhalen.. het eeuwige wachten en de constante teleurstelling. Ik vind het zelf ook erg moeilijk om mee om te gaan.

De eerste zwanger worden periode duurde 16 maanden waarbij ik ook alle onderzoeken heb doorlopen met alleen maar goede resultaten maar geen zwangerschap. Toen heb ik na een artikeltje dat ik las een keer acupunctuur geprobeerd. Ik dacht kan nooit kwaad en ik weet niet hoe maar ik werd diezelfde maand zwanger van mijn dochter nu 20 maanden. Nu zijn we al weer 12 maanden bezig voor de 2de. Dus gelijk maar weer de acupunctuur geprobeerd maar helaas deze keer helpt dat toch echt niet.. Ik heb dus echt geloof ik alles al geprobeerd wat potentieel zou kunnen helpen maar dus nog niet gevonden wat het is.

Ik snap je gevoel en het loslaten zoals hierboven ook al werd genoemd is echt onzin mijn eerste zwangerschap was ik er ook volledig op gefocust net zoals alle andere maanden en opeens was het daar.

Ik hoop het nog een tweede maal te mogen mee maken.. mijn lichaam is er schijnbaar toe instaat maar dat maakt het helaas niet een minder frustrerend proces als bij de eerste. Dat had ik wel gehoopt..

Het enige wat je kunt doen is gewoon door gaan elke maand en hopen op het wonder dat het je mag overkomen. En ik hoop echt voor jou dat dit ook voor jou geldt! Houd moet ook al is dat echt heel moeilijk

En er over praten is denk ik wel belangrijk. Het voelt toch een beetje als het eeuwige slepende geheim dat je maand op maand meesleept en waarbij je zo ongeveer elke keer dat het niet lukt weer door een rouwproces moet.. alleen.. Dus er over praten kan je iig af en toe opluchten vind ik persoonlijk

Houd moed meid! Ik hoop dat dit jaar voor jou succesvol mag zijn!