Hoi allemaal, 15 augustus is ons kleine meisje geboren. We zijn helemaal trots en blij met haar! Mijn zwangerschap verliep heel goed, maar helaas werd ik in week 37 opgenomen in het ziekenhuis voor hoge bloeddruk. In week 38 werd ik ingeleid. De bevalling ging erg snel en goed zonder complicaties, binnen 4 uur was mevrouw geboren! 1e nachtje in ziekenhuis en thuis waren wat minder, maarja, wat wil je ook als je net geboren bent. Gelukkig ging het met de dag beter qua voeding en slapen. Niks te klagen dus over ons wondertje. Op dit moment zit ze alleen wel in haar regeldagen(2e dag nu). Best wel zwaar, het lijkt wel of ik alleen maar aan het voeden ben. Snachts is ze ook onrustig, normaal is het om 3 uur een keer voeden en dan doorslapen tot smorgens 7 uur, vaak ook tot half 9! De kleine meid kan er niets aan doen, en het is ook een goed teken natuurlijk, dat de voeding lekker op gang komt. Maar het lijkt wel of ik nu na de bevalling opeens last van mijn hormonen krijg! Alles en iedereen(behalve de kleine)is me teveel. Ik heb schoonmaakwoede maar moet rustig aan doen omdat mijn bloeddruk nog te hoog is. Ik word gék van onze huisdieren, gepiep van een wasmachine die klaar is, eten wat gekookt moet worden en een man die het druk heeft op onze boerderij. Ook de allerkleinste dingen irriteer ik me aan; schoenen die scheef onder kapstok staan, wasgoed naast de wasmand, een schaar die zijn eigen leven lijkt te leiden op het aanrecht(had hem toch in de la gedaan?!), vliegen in huis die alles onder schijten...en ga zo maar even door. Ook kan ik even geen mens zien! heb 3 weken moeten leven met verpleegsters, dokters en een kraamhulp om me heen. De rust is nu wel terug, ondanks dat ik een hele fijne kraamhulp had, maar nu komt er nog een wijkverpleegster langs voor een intake gesprek en morgen nog de huisarts. Ik word gek van al die mensen!!! elke keer gevoel dat ons huis netjes moet zijn(terwijl ik liever mijn aandacht nu aan de kleine besteed, zeker nu ze niet in haar hum is). En dan ook nog buren die alsmaar vragen hoe het gaat als je buiten komt. Grrrrrrrr, LAAT ME MET RUST!!!!!!!!!:x Liefst sluit ik me op met ons kleine meisje in een grot, waar niemand bij kan komen! Wie herkend dit????
IK!!!!! De boosdoender; je hormonen! Ik zei toevallig gister nog tegen mijn man, ik vind een kindje krijgen het mooiste ter wereld, maar die drukte van het kraambezoek..ppffff Er is zoveel veranderd, heel je wereld staat op zijn kop, het enige wat ik wilde was wennen aan mijn nieuwe rol en genieten van ons moppie! heel herkenbaar, en een geruststelling, dat gevoel ebt echt weer weg!Duidelijk je grenzen aangeven mbt bezoek en ook duidelijk bij je partner aangeven dat het je soms allemaal te veel is! En ook heel belangrijk, dan is je huis maar niets zo netjes, maar ook dat weet ik uit ervaring is niet gemakkelijk! suc6!! X B
Herkenbaar maar hier begint het nu pas. in het begin begreep ik het wel dat iedrrerm op bezoekwilde komen en de kleine wilde zien. maar er zijn familieleden die we eerst 2 maal per jaar zagen die nu elke week willen langskomen *want ja hij groeit zo hard.. en zo zit een paar fagen per week mn huis vol bezoek om de kleine weer te bezichtigen. Denk af en toe ook laat ons ff zelf genieten! Soms wil ik gewoon een.hwle ag met mn ventje knyffelen en geen zin in sociaal doen zeker met het vooruitzicht dat ik dadelijk moer werken en hem een hele dag moet missen wil ik hem nu ff voor mezelf (ons samen) houden
Geen last van gehad, maar kom je even een virtuele*knuffel* geven! En gefeliciteerd met je meisje! Goed je grenzen aangeven hoor en gewoon eerlijk zeggen dat je even rust wilt. Dat herken ik namelijk wel, ik was op een gegeven moment echt even klaar met al het bezoek en met manlief afgesproken dat we een paar "bezoekvrije" dagen gingen inlassen om even knus met z'n 3-en te kunnen zijn. Dat de buren naar je informeren vind ik niet zo gek. Zou ook niet leuk zijn, als ze helemaal niet vroegen hoe het met je ging. Maar misschien kun je gewoon wel aangeven dat het je even te veel wordt? En dat je je nu even op je kleine meisje wilt kunnen concentreren. (en anders gewoon lekker de buren ontlopen haha)
Lekker in je coconnetje kruipen als je dat wil..prioriteit zijn jij en je baby..je moet aan elkaar wennen en bv geven is ook een leerproces. (regeldagen kunnen idd heftig zijn: kruip lekker op de bank met je kindje, kop thee er bij en tv aan, dan maak je het jezelf zo makkelijk mogelijk). Tel daarbij de gebroken nachten op en dan lijkt me dat het wel even genoeg is! Als jij zin hebt in gezelligheidrima! Heb je dat niet, dan moeten mensen zich maar even aanpassen. Als je weer een beetje je draai hebt gevonden komt dat allemaal wel weer. Nu eerst maar even de opstartfase door
Zo had ik het nog niet bekeken; opstartfase Zal het woord onthouden als ik het even niet meer zie zitten
Herkenbaar hoor. Ik kon de eerste weken amper de stemmetjes van mijn dochters verdragen! Ik neem veel rust, kruip met mijn zoon op de bank. Het huishouden komt wel weer. Het soort aanvallen wat jij hebt had ik ook bij mijn jongste dochter. Inderdaad een combinatie van vermoeidheid, hormonen en teveel willen. Dus ik zeg: relax, hang op de bank, vraag hulp in het huishouden, middagdutje en geniet van je kindje!
Oh Godzijdank... Ik dacht dat ik de enige was die dit zo ervaarde Het fijnste hier is nog wel dat mijn partner dit vanaf dag 1 heeft gehad en liever helemaal niemand in huis heeft. Zonder iets te overleggen heeft hij zijn eigen moeder gewoon buitenspel gezet, die al voor de vierde keer langs wilde komen in 8 dagen tijd en gezegd dat ze niet 'vandaag' kon komen, maar eind v/d week. Waarvoor hulde Ik wil ook even helemaal niemand hier hebben en als het dan toch moet, maar héél eventjes - en zelfs dat is al lang genoeg Wanneer ik zie dat de visite mijn ventje vast houdt, heb ik zin om hem weer terug te pakken en hun weg te duwen met de woorden: JA DAT WAS LANG GENOEG, NU MAG IK WEER!
Zo herkenbaar! Week voor de bevalling heb ik een week in het ziekenhuis gelegen en na de bevalling nog eens 2 dagen ter observatie. Bij thuiskomst was de kraamhulp er al (overigens een geweldige kraamhulp gehad!!!) Toen was 3x de verloskundige langs en ook nog eens de huisarts. En hoe leuk en gezellig ik kraamvisite ook vind,ik vind het dood vermoeiend. Op straat ook als ik een wandeling maak dan lijkt de kinderwagen en de baby wel een magneet want iedereen wil er in kijken en het ergste is nog dat de de baby aanraken!!! En ik vind het vreselijk als mensen aan mijn kinderen zitten,mensen die ik niet ken dan he. Je weet maar nooit waar die handen allemaal gezeten hebben Vandaag is mijn vriend weer aan het werk gegaan na 2 weken vakantie en ben nu voor het eerst alleen met de kinderen. De 2 oudste zijn dan wel op school en peuterspeelzaal maar op school word ik overspoelt met nieuwsgierige moeders die allemaal willen kijken. En ik wil gewoon gauw mijn dochter halen en naar huis. Ik kruip ook het liefst echt in een hoekje,met de baby en niemand die er aan kan komen. Of gewoon het even alleen kunnen zijn... Het is sinds de baby geboren is alle aandacht op ons gericht en ik hou zo niet van aandacht. Laat mij maar gewoon lekker met rust,mijn dingen doen en voor mijn gezin zorgen en meer niet. Vind het zoooo vermoeiend. Gelukkig heb ik een hele lieve vriend die het helemaal begrijpt en mij ook gewoon even alleen laat als ik daar even behoefte aan heb. Heb ook nog behoorlijk last van kraamtranen en vind het da fijn om gewoon alleen te zijn en een potje te gaan zitten brullen Heb ook een paar keer bewust kraambezoek afgewezen omdat ik gewoon echt even geen behoefte had aan bezoek. Ze zijn dan wel een andere keer gekomen uiteraard. Ik luister nu gewoon goed naar mijzelf naar wat ik wel en niet trek en als ik het niet trek dan geef ik dat ook aan en dat geeft zoveel rust!!!! En gewoon echt aangeven hoor dat je met rust gelaten wil worden op de momenten dat het kan natuurlijk
IK!!!! Heb dat ook heel erg gehad . Mocht ik een 2e kindje krijgen zal ik het anders aan gaan pakken. Heb totaal niet genoten van kraambezoek van m'n 1e kindje, dacht alleen maar wanneer gaan ze weer weg?
ik ook!!! kraambezoek vond ik de 1e week harstikke leuk maar later niet meer! er moeten nog steeds mensen langs komen voor kraambezoek pfff en over 6 wk moet ik alweer werken! totaal geen zin in... ik vind het al erg als ik mijn zoontje een avondje bij me man alleen te laten... en zeker als ik bij mijn schoonfamilie ben iedereen wil hem vasthouden!!! pff en dan die herrie van de schoonfamilie en de tv die knoer hard staat!! ik krijg dan een heel onrustig gevoel en wil zo snel mogelijk weg dan denk ik, snappen ze dat niet dat er een baby is zodat je de tv niet te hard zet en dat je rustig praat?!!?!
Bij ons is er juist niemand langs geweest en dat is deels mijn eigen schuld. Zoontje was te vroeg geboren en mocht eerder dan verwacht mee naar huis met als voorwaarde dat we hem warm hielden en het niet te druk maakten. Dus heb ik tegen iedereen gezegd: hij heeft rust nodig en ik laat jullie weten wanneer bezoek weer welkom is. Maar na een week of 2 vond ik het zo bot om te zeggen: hij voelt zich beter, dus kom maar (alsof iedereen stond te springen ofzo) dus heb ik stille hints gegeven aan de mensen die ik graag zou willen zien met als resultaat dat de helft nog niet is geweest... Ben wel heel blij dat ik geen kraamhulp heb gehad. Meid de helft van de mensen die je opnoemt zijn niet verplicht. De volgende die belt om mede te delen dat ze dan en dan langskomen (zo brutaal!) zeg je maar dat ze thuis mogen blijven en dat je belt wanneer jij wil. De mensen van de gehoortest besloten me een dag van tevoren te sms'en dat ze de volgende dag om 9u voor de deur zouden staan. Ik heb niet open gedaan ze zoeken het maar uit met hun opdringerigheid!
Zoooooo herkenbaar! Had ook geen zin in kraamvisite! Wilde ook gewoon alleen maar thuis zijn en weggaan wanneer we dat zelf wilde en niet aan afspraken van anderen houden. Ik was echt aan het coconnen met mijn zoon en vond jet heerlijk!!! Heb visite ook echt maar 2 keer per week gedaan. Ik was bijna een jaar vrij, dus iedereen kon ook later komen. Behalve de personen dichtbij natuurlijk Wilde gewoon lekker wandelen en rommelen en knuffelen. Ik was daarbij ook behoorlijk moe. BV liep goed, maar een grote zoon vraagt om veel en vaal voeding. Uit ervaring kan ik zeggen dat het ook weer weg EBT, maar geef gewoon lekker toe aan wat jij wil!!!!!
Mijn man en ik hebben besloten om de geboorte van ons meisje pas 1-2 dagen later te vertellen. Zo kunnen we eerst samen zijn zowel in het ziekenhuis als thuis, heerlijk.
Ik begrijp precies wat je bedoelt. ik heb het namelijk ook alleen ligt mijn zoontje nog in het zh. Ik heb het gevoel dat ik zoveel gedaan heb in huis maar er is niks van te zien. Ik moet voor mijn gevoel nog zoveel doen en ben heel erg moe. Kom niet aan rust toe want als ik ga liggen dan lig ik te malen wat ik nog moet doen. Het reizen naar het zh en de zorg voor mijn dochter is al erg vermoeiend laat staan alles eromheen. Ik heb wel al gesprekken met maatschappelijkwerk en net belde de kinderarts dat ze zich zorgen om me maken en dat ze de ha hebben ingeschakeld. Nu schiet ik weer in de stress omdat het hier een grote bende is en ben bang dat ze zo op de stoep staat zonder dat ik precies weet wanneer. Hoop dat ze eerst belt maar dat is weer afwachten. Ik weet ook niet wat ze voor me zou moeten betekenen. M'n moeder zegt dat ik hulp moet aanpakken maar ik heb zoiets van Laat me met rust en het komt goed. Als alles wat ik gedaan wil hebben maar gedaan is
Ik herken het ook! Ik kon in de kraamweek al wel janken. Het was me echt teveel. Druk weekend gehad, toen onverwacht de bevalling (VK had gezegd dat 't nog wel even zou duren en ik was nog niet uitgerekend). Bevalling ging razendsnel en ik was helemaal beduusd dat alles opeens achter de rug was. En toen naar huis... Direct 2 buren die kwamen aanlopen toen ik nog geen 5 minuten thuis was. Pfff. Vast lief bedoeld, maar jemig... Mijn zusje was er nog, kraamhulp kwam, 's middags ouders op visite... Dan de VK voor de controles, de huisarts kwam die eerste week langs, een of andere dame voor een gehoortest en hielprik (zonder afspraak), toen ook nog de wijkverpleegkundige van het consultatiebureau. En elke dag dus die kraamhulp. Ik ben alleenstaand en ben dus gewend aan veel alleen zijn en aan rust. Ik dacht echt dat ik gek werd. Heb gewoon zitten huilen omdat ik die kraamhulp weg wilde hebben. Het was veel en veel te intensief. Zodra de kraamhulp weg was heb ik het ook even heel rustig aan gedaan. Max 1 visite per dag, niks 's avonds en na 20 uur de deur op slot en de bel eruit. Mijn kleine is nu 7 weken en ik merk dat het een stuk makkelijker wordt. De visites die bij die eerste paar weken horen nemen enorm af. Soms heb ik 1 of 2 in een week, maar meer niet meer. Mijn knul slaapt ook beter, waardoor ik 's nachts maar 1 voeding hoef en minder moe zijn scheelt ook een hele hoop in hoeveel je kunt hebben. Wat nu wel komt, is dat ik me dood begin te ergeren aan mijn katten. Ze willen overal zitten en zijn waar mijn zoontje is. Ze gaan dus als ze het voor elkaar krijgen stiekem in de box slapen of in de wasmand met zijn schone kleertjes, of op het aankleedkussen, in het ledikant of in de kinderwagen. En dat maakt me dan wel eens erg boos (beetje onredelijk boos). Ook lawaai van buiten kan ik niet hebben. Zaterdagavond hadden buren een feestje. Toen het om 00.30 uur nog steeds herrie was van harde muziek ben ik er dus ook naartoe gegaan. Direct ruzie daar. Bah bah bah. (Maar ik vind het asociaal, zelfs zonder hormonen... al denk ik wel dat ik nu heftiger reageer). Dus ja... ik herken het. Het wordt minder, maar de LAAT-ME-MET-RUST modus is hier ook nog niet over...
Dit is denk ik wel normaal hoor.. Bij ons is het kraambezoek wat later op gang gekomen, denk dat ik me anders ook wel zo had gevoeld. Ik was blij dat we de eerste weken voor ons alleen hadden!