Mijn dochter heeft nu een week of 8 verlatingsangst en het drijft ons af en toe tot wanhoop. Overdag kan ik het nog handelen, dat ze even krijst (klinkt onaardig, zo bedoel ik het niet) als ik op de wc zit moet dan maar... Koken doe ik nu als ze op bed ligt, want dat vind ik te gevaarlijk. Op kdv heeft ze er geen problemen mee, ze wil gewoon niet alleen zijn. NAar bed gaan en slapen is dan ook het grootste drama. We komen haar tegemoet door bij haar te blijven tot ze slaapt. Dit duurt soms 10 minuten, soms een uur (dat is een uitzondering hoor). Als ze wakker wordt, wat nogal vaak gebeurt, is ze meteen in paniek omdat ze alleen is. Het beste slaapt ze dan ook bij ons in bed. Ik had natuurlijk liever gewild dat ze in haar eigen bed zou slapen, en hierover is al een ander topic, dus daarover wil het nu liever niet hebben. Punt is dat we op ons tandvlees lopen van het slaapgebrek. Ik ben al voor het 3e weekend op rij ziek van het slaapgebrek. Is dit herkenbaar en hoelang kan het duren? Ik geloof nog steeds dat het ooit over zal gaan...
Zelf geen ervaring mee, maar het lijkt me heel zwaar. Helpt een radio met bv kinderliedjes ook niet, om haar af te leiden? Of een spiegel, zodat ze zichzelf kan zien en niet het idee heeft dat ze alleen is? Heel veel sterkte ermee!
Eva heeft er niet zo lang last van gehad gehad gelukkig en slapen kan ze alleen maar alleen, dus dat probleem hebben we sowieso nooit gehad. Een paar keer per dag zette ik haar toch in de box, als ik haar fruit of brood ging klaarmaken bijvoorbeeld (want dan vond ik een kind dat aan mijn broek hing niet zo praktisch ). Dan ging ze hard huilen, ging ik naar de keuken en kwam ik af en toe heel even terug. En verder kroop ze de hele dag achter me aan en ik nam haar mee naar boven om dingen te doen en ook bij de wc zat ze netjes te wachten tot ik klaar was . Koken deed ik trouwens wel met haar erbij want ze slaapt alleen maar 's ochtends. Ik zette haar telkens met wat speelgoed of keukengerei in een hoek van de keuken en als ze naar mij toe kwam zette ik haar weer terug. Vond ze niet leuk, maar ze moet leren dat ze niet bij de oven/het fornuis mag komen. En dat ze niet de hele dag in mijn armen/op mijn schoot kan hangen. Eerlijk gezegd denk ik eigenlijk dat Ymke wel doorheeft dat ze jullie aandacht bijna altijd krijgt als ze erom vraagt. Ik vond het bij Eva erg moeilijk in te schatten maar toen ik het krijsen een keer negeerde, ging ze uiteindelijk toch gewoon verder spelen. In de loop van de dag ging het steeds beter. En bij Eva merk ik al een paar weken dat ze erg aan het uitproberen is, ze kijkt je ondeugend aan, gaat iets doen wat niet mag en bij de 3e keer waarschuwen door ons begint ze keihard en hysterisch te huilen. En als je dan een gekke bek trekt lacht ze alweer . Het huilen lijkt echt zieliger dan het echt is. Wat het slapen betreft zou ik haar toch eventjes laten huilen (paar minuutjes ofzo) en om de paar minuten terugkomen en dan steeds langer er tussen laten zitten. Dan weet ze dat jullie er nog wel zijn, maar dat ze wel moet gaan slapen. Deze tip had ik trouwens gelezen in een boekje van het cb. Maar zo hebben wij het zelf maanden geleden ook gedaan. Eventueel Eva wel nog even uit bed gehaald als ze erg overstuur was, maar dan gewoon in haar kamer blijven en het niet te lang maken.
Ik sluit me helemaal aan bij snoopy. Verder zou ik proberen om haar een nachtje uit logeren te brengen ofzo zodat je zelf even kan bijtanken. Als je zelf genoeg slaap hebt gehad, kun je er ook weer even tegenaan en vaak op een nuchtere manier naar dingen kijken (dat is althans mijn ervaring). Anders met je partner om en om een dag uitslapen, als dit gaat met werk ed.
Hier ook echt weken drama geweest, duidelijk verlatingsangst. Wanhoop en slaapgebrek heeeeeel herkenbaar . Het is nu een paar dagen stukken minder. Tips: heeeeel veel kiekeboe spelen. En bedenken dat het uiteindelijk goed komt. Dat uittesten ... tja ... ik weet het niet hoor. Mirre was echt heel erg bang ... was dus geen uittesten. Bovendien wil ik gewoon dat ze weet dat wij er zijn als ze bang is ... als dat betekent dat ik haar verpest ... so be it . Maar goed dat geloof ik dus niet. Naar bed brengen blijft hier een heel ritueel. Wakker in bed leggen is geen doen. Soms drijft het ook tot wanhoop, meestal niet Mirre is gewoon een aanhankelijk meisje dat moeilijk slaapt. Aanhankelijk is ook leuk trouwens: lekker veel knuffelen en dat moeilijke slapen ... komt vanzelf wel goed. Volgens mij is Mirre (en misschien ook Ymke) een meisje dat veel beter gaat slapen als ze kan communiceren. Ach ja ... en op dr 16e is ze vast dr bed niet uit te branden ... In the meantime ... veel succes
Gup wat ik me afvraag heeft ze een knuffeltje ofzo? Ik weet van Jesse dat als hij wakker is meteen naar zijn knuffeltje grijpt wat hem enorm troost ( hij heeft liever zijn knuffel dan mij op zo'n moment) misschien dat dat ook een beetje zou kunnen helpen? En evt een klein nachtlampje dat het niet helemaal donker is als ze wakker schrikt 's nachts en ze weet dat ze in haar kamer is? Ik bedenk ook maar wat hoor ik hoop iig dat het snel over is!
Even laten huilen is gewoon geen optie, ze gaat keihard overstuur al binnen een minuut. We hebben het echt wel geprobeerd, maar het werkt gewoon niet. Knuffel heb ik haar zo vaak geprobeerd aan te bieden, maar ze geeft er niks om. (en ik heb er alles mee gedaan hoor, zelf mee geslapen voor een luchtje, over haar hoofdje mee geaaid, in haar handje gedrukt) Ik kan het verschil in huilen om iets te bereiken en huilen omdat ze bang is heel goed zien hoor. Ze gaat 's avonds om half 7 naar boven, dus daarna koken en eten is goed te doen. Uit logeren is ze al een keer geweest, maar 1 nacht slaap is gewoon niet genoeg. Vrijdag ben ik er om 19:30 ingegaan en nergens van wakker geworden, maar ik was nog net zo slecht de volgende morgen... Salapio, ik denk dus ook als ze bang is, wil ik haar troosten. En idd, als ik haar daarmee laat zien dat ik er voor haar ben als ze me nodig heeft, hoe kan ik haar daar nou mee verpesten? Maar het blijft wel heel moeilijk hoor...
Ja. als je maar het gevoel hebt dat het verkeerd is wat je doet, alleen omdat het toevallig anders is dan blijf je het moeilijk vinden. Doe nou maar gewoon wat jij denkt dat goed is en wat voor jullie werkt! KUSSSS
Yake je hebt gelijk hoor! Het voelt voor mij wel fijn dat er nog iemand is die het een beetje hetzelfde aanpakt als wij. Toch ben ik wel benieuwd of er meer mensen zijn die de fase van verlatingsangst zo pittig ervaren, en of dit wel een fase is. Zo niet, ook prima hoor! Ik twijfel niet aan mijn kind en het gaat prima zoals het is.
misschien helpt het om iets met jouw geur in haar bedje te leggen? Dat ze iets vertrouwds ruikt zeg maar? En verder zou ik zeggen....lekker troosten! Laten huilen hebben wij hier nog nooit gedaan, ik wil dat onze kids het vertrouwen hebben dat we komen als ze huilen.
Wij hebben het hier ook even mogen ervaren, en nee, was totaal niet prettig! Wekenlang. Ook zou ze kort daarna naar het kdv gaan en ik had er echt nachtmerries van dat ze er van weggestuurd zou worden. Het was alleen maar zeuren en huilen zodra ik even wegliep. Bij ons is het gelukkig overgegaan. Als ik in een andere kamer was en ze begon, dan riep ik haar om haar zo te laten merken dat ze niet alleen was, of ik liep een keertje extra langs de woonkamer om mijn gezicht te laten zien en een gekke bek te trekken. Als het allemaal niet hielp dan sleep ik haar in haar wipstoeltje overal mee naar toe. Nog doe ik dit vaak, gewoon omdat ik vaak bezig ben.
Hier gaat ze slapend naar bed. Meestal valt ze namelijk aan de borst in slaap. Maar ze wordt eigenlijk altijd huilend wakker wat gelijk ophoudt als ze één van ons ziet. Misschien is het ook gewoon een manier van ons roepen?
Heb gelukkig geen ervaring met zo'n heftige verlatingsangst. Kan me voorstellen dat je er wanhopig van wordt en op je tandvlees loopt. Het is zooooo slopend om geen/weinig slaap te krijgen (daar heb ik helaas wel ervaring mee ). Ik heb op het moment even geen tips om toe te voegen, al ga ik wel even voor je denken hoor. Ik wil je voor nu in ieder geval wel een flinke bemoedigingsknuffel geven. Vertrouw maar gewoon lekker op hoe jullie het aanpakken met jullie meisje, volgens mij doe je het hartstikke goed hoor!
Guppie, hier is het ook pittig geweest alleen kan ik me niet herinneren dat het zo lang duurde (raar hoe snel je dingen vergeet). Ik weet alleen dat het in die fase inderdaad onmogelijk was om ´even te laten huilen´, omdat ons meisje echt angstig was. Als ik binnenkwam stond ze echt rechtop met de spijltjes in haar hand radeloos te huilen (in het donker ) De angst en paniek was gewoon voelbaar. Wij hebben toen heeel erg veel getroost, ook ´s nachts opgepakt en heel soms een half flesje warme melk om even te troosten/tot rust te komen. We probeerden vooral zo snel mogelijk de angst te ´doorbreken´ door haar uit de situatie te halen. Dus eventjes mee naar onze slaapkamer, of even door de gang lopen en samen naar het schilderij kijken... Normaal doen we dat niet, dan halen we haar ook niet uit bed. Maar je voelt vanzelf wanneer het wel nodig is. Wat dat betreft geloof ik echt dat ouders dat goed kunnen aanvoelen. Het hielp gelukkig wel, maar het was zeker vermoeiend. Het ging wel over en ik hoop voor jullie dat het snel over zal zijn. Slaapgebrek is slopend. sterkte Amber
ohja, ook dit nog: het gebeurde niet alleen als ze wakker werd maar ook bij het naar bed brengen. Dan moest ik soms zingend de kamer verlaten, en ook achter de deur nog even ´doorzingen´ zodat ze mijn aanwezigheid nog bemerkte. Als ze erg moe was, viel ze in slaap, maar meestal was het echt hard krijsen zodra ik richting deur liep. Bij hoge uitzondering ben ik 1 of 2 keer in haar kamer blijven zitten, totdat ze in slaap viel. Dat vond ik zelf best ´extreem´, maar het was de beste manier. Beter dan haar 6 keer door de overstuur-fase te laten gaan, vind ik.
verlatingsangst is inderdaad erg slopend. hier heb ik dat heel erg gehad met mijn middelste zoon. de ellende begon met 11 mnd elke nacht weer feest en dat is doorgegaan tot een maand of 18. ellende dus,maar heb toen echt iets gevonden. heb bij hem een radio op de kamer gezet met een cd erin van frans bauer en op repead. ik draaide in mijn zwangerschap die cd erg vaak en dat gaf hem rust. en echt het heeft hier destijds geholpen,het was opeens over. verder hielp hier niks laten huilen poeh meneer hield het vol het was zelfs zo erg dat mijn man en ik op een luchtbed beneden zijn gaan slapen met de radio aan om hem niet te horen huilen. mijn oudste heeft dat nooit gehad dus het was nieuw voor ons. keano is over 3wkn 11 mnd dus ben zeer benieuwd of hij het ook krijgt. ben er echt heel erg bang voor want het is echt een grote ellende
oei lianda dat klinkt wel heel heftig! Radio hebben wij ook geprobeerd, maar daar wordt ze nog driftiger van. We gaan nu een zachter peertje in haar bijlampje doen en dat dan aanlaten, zodat haar kamertje niet zo donker is als ze wakker wordt. Ymke is nog geen 11 maanden, dus ik denk niet dat heel vast ligt op een leeftijd.
Wat lijkt me dat lastig.. als je kindje echt bang is, nabijheid geven.. het is dan het snelst weer voorbij.. ze zoekt veiligheid. Krijgt dat bij jou dus eventjes erg moeilijk.. Ik zou haar niet laten huilen wanneer ze echt bang is.. Esmee wil de laatste tijd wel veel bij mama zijn en kan s'nachts huilen en wanneer we eventjes bij haar zijn en ons hoort is het goed.. Gelukkig niet zo ernstig als bij jou! Succes en sterkte.. kun je wel gebruiken..
Hier ook... Je bent niet de enige. Mijn zoontje heeft heel erge verlatingsangst, hij is nu een jaar en heeft het al een tijdje. Ook slaapt hij erg slecht, wordt vaak wakker en slaapt inmiddels ook bij ons in bed. En het gaat maar niet over. Ik heb het zelf nu ook helemaal gehad. Hij wordt om de twee a drie uur wakker, hij heeft nog nooit doorgeslapen. Het sloopt je, ik ken het. Even volhouden en probeer je slaap te pakken. Hopelijk gaat het snel over. succes