Mijn zoon is 4 jaar en gaat naar school nu. de 1e weken ging het prima! mama kus geven en mama kon weg gaan... Nu sinds een week blijft hij aan mij hangen en bij mij staan. Mama mag niet weg gaan! want dan mis ik mama! vorige week al huilend achter me aan lopen e.d. en nu ook steeds tranen in zijn ogen als ik weg moet... De meester pakt hem dan over en zwaait met hem voor het raam en dan is het goed. maar elke dag hetzelfde liedje. Thuis bereid ik hem al voor en zeg dat ik hem kom ophalen of als ik werk zijn Opa en Oma... Wat kan ik er aan doen? hoe moet ik dit aanpakken? ik ben aan het studeren nu en wil mijn studie afmaken en mijn stage... maar zoals het nu gaat weet ik het niet meer
- google eens op dagritmekaarten van bv dagmar stam. Deze kun je ophangen en bespreek dan 's avonds voor het slapen gaan EN 's ochtends wat hij die dag gaat doen. - je kunt ook iets van jezelf meegeven zodat je toch een beetje bij hem bent. Denk bv aan een sleutelhanger met knuffeltje. Als hij jou mist kan hij even knuffelen/voelen etc. Maak er maar een mooi verhaal van. - Heb je al uitgelegd waarom je gaat werken? Heb je al gevraagd wat hij later wilt worden? - het zal wel een fase zijn ik kan me heel goed voorstellen dat je het daar moeilijk mee hebt. ga wel door met je werk/studie. Dit is voor jullie allebei een investering!
iets meegeven van mij had ik ook al aan zitten denken, ik ga direct wat opzoeken voor hem! de dagritme dagen ga ik even naar kijken. Zometeen pak ik de klok er bij, leg ik hem uit dat hij 2 uurtjes naar school moet en dat mama hem weer komt ophalen. Ik leg idd uit wat ik wil worden en dat mama het belangerijk vind dat ik het af ga maken. en dat mama zelf ook op school zit nu... misch. moet ik hem eens meenemen naar mijn werk, zodat hij kan kijken waar ik werk en wat ik doe.
Momenteel zitten we hier in dezelfde fase. De eerste keren wennen ging super, maar nu is het drama bij het naar school gaan. Ik mis memmie zo, en het duurt zo lang voor je me weer komt halen. Ik vind het vreselijk. Het helpt hier een beetje om zijn knuffel mee te geven, dit in overleg met de juf gedaan! Morgen weer, kijk er nu al tegenop. Zucht. Zo zielig om die wanhoop in zijn oogjes te zien!!
Hier precies hetzelfde hoor begint thuis al met smoesjes van ik ben ziek, heb een zere keel, wil bij jou blijven enz. Op school wel hele lieve juf daar mag ze even op schoot als ik weg ga dus dan hou ze het net droog. Als ik weg ben is het over, maar op een lange dag vraagt ze wel een paar keer naar me. Dus weet hoe je je voel.
Misschien met de juf overleggen, dat hij een sticker mag plakken op een velletje, als hij niet gehuild heeft? Bij bijv 5 stickers, krijgt hij een mooie kaart van de juf? Bij mijn dochter in de klas was er vorig jaar ook een jongetje, dat bleef huilen en die zat al een jaar op school. Daar hebben ze toen die stickerbeloning mee gedaan. Het is wel minder bij hem, maar afgelopen maandag zat hij weer te huilen, toen zijn moeder wegging.
op de creche heeft hij deze fases gehad, duurde altijd een paar weken en toen was het klaar weer... Mijn vader heeft hem de afgelopen 2 dagen naar school gebracht omdat ik aan het werk was, en dan gaat het wel goed, zodra ik hem breng is het dus mis het ligt dus echt aan mij! Misch. ga ik hem ook zijn knuffel meegeven na de herfstvakantie, even afstemmen met de meester ik denk dat dat wel zal helpen... Beloningsysteem is ook een idee. Ik zie het na de herfstvakantie even aan dus (de 1e maandag er na) en dan ga ik ingrijpen. Het is niet leuk om zo je kind achter te laten, al weet ik dat het goed is wanneer ik weg ben, komt zingend uit school altijd nl Alleen het weg brengen is een probleem nu en het is echt mama die hij mist als ik hem op school breng.
heel herkenbaar. mijn dochter had op de psz geen probleem en na een paar weken mocht ik ook niet meer weg toen ze naar de basisschool ging. Ze heeft inderdaad stickers verdient bij de juf. en hebben zelf magneetbord gemaakt met wat ze kon verwachten (bordjes van voorschoolse opvang, naar school, overblijven, school en na schoolse opvang en dan naar huis)Kon ze precies zien wat ze de dag kon verwachten. Gaf haar veel duidelijkheid. Mocht je een foto willen dan hoor ik het wel.
Heel onaardig van me, maar ik ben heel blij dat we niet de enigen zijn met dit probleem. Momenteel kan ik echt niet weg zonder een groot drama. Als ik ga sporten vraagt hij heel dramatisch of ik wel weer terug kom. Als ik hem 's ochtends uit bed haal, vraagt hij of hij ik teruggekomen ben. Als ik zeg dat ik hem weg breng naar de creche dan gaat hij meteen huilen. Het is heel erg. Eigenlijk heb ik geen oplossing voor je, alleen een hart onder de riem. Het verdriet is over als we uit beeld zijn, geloof me ik heb het vaak genoeg nagevraagd. Veel sterkte.
Vanochtend was het weer een drama ik moest naar school en rij met de buurvrouw mee, stap in de auto bij haar en zag de tranen lopen bij mijn zoon die bij mijn ouders was... zo rot :s later smste ik naar mijn moeder en ik was weg en het was meteen over weer. maar gewoon een rotgevoel bij het weg gaan... Mijn buurvrouw zei dat kinderen aanvoelen als je er zwak in bent, en ja dat ben ik haha het liefst zeg ik: blijf maar bij mama! maar doe dit niet omdat het dan gewenning wordt... buurvrouw heeft 7 kinderen en kan het weten haha... maar ze heeft denk ik wel gelijk, ben er zwak in... en mijn zoon voelt dit volgens mij haarfijn aan en weet mijn zwakke plek. Nu vakantie, en na de vakantie kijken we weer verder, denk dat zijn knuffel mee gaat naar school dan eens kijken of dit helpt... ben blij dat ik niet de enige ben met dit probleem.