Hallo dames, Ons meisje is altijd lekker wijs en bijdehand geweest... en ik heb lang gedacht dat het vooral voordelen zou hebben als ze snel hele zinnen zou praten (lekker makkelijk in de communicatie haha). Maar ik weet echt even niet wat ik aanmoet met wat er nu speelt. Afscheid nemen op het KDV is eigenlijk al vanaf 8 maanden een drama. Ze heeft een behoorlijk temperament en kan goed stennis schoppen, dus als ik wegga weet het hele KDV dat (+ de groepen die achteraan de gang zitten). De leidsters zeggen wel altijd dat het snel over is (en dat klopt, ik heb wel eens op de gang staan wachten) en dat ze dan lekker gaat spelen. Pas nog 10 min-gesprek gehad en daar kwamen geen bijzonderheden in naar voren. Toch zit het me niet lekker. Tegenwoordig vraagt ze al bij het naar bed gaan: 'mama, waar MOET Emma morgen naartoe?'. Als ik zeg dat ze gezellig bij de kindjes gaat spelen, zegt ze standaard:" ik wil niet naar Ineke (vaste leidster), mama mag niet werken.". Pas heb ik haar (op dr eigen niveau) gevraagd wat ze ervan vond dat mama veel werkt (36 uur). Haar antwoord was duidelijk: ik wil thuis blijven, bij mijn mama. Ook als ik haar op kom halen, heeft ze amper tijd om gedag te zeggen tegen de leidsters en de andere kinderen; ze roept alleen maar (echt met een soort opluchting in dr stemmetje, al kan ik die me ook inbeelden): mama is er! Ik mag naar huis toe... Ik denk niet dat het aan het specifieke KDV ligt; ik ben erg tevreden en de groepen zijn (omdat t een dorp is) vrij klein. Daarnaast hangt ze ook in andere situaties erg aan me; ons buurmeisje komt rustig zonder mama in onze tuin spelen, maar andersom moet ik altijd mee (anders breekt de hel los). Ook 's nachts zoekt ze bijna constant mijn aanwezigheid; als ze maar 1 sec ziet dat ik er nog ben gaat ze weer rustig slapen. Ik voel me rot en ik voel me schuldig (zo, dat is er voor het eerst uit). Minder werken is eigenlijk geen optie, omdat mn man met psychische klachten in de ziektewet loopt en hoogstwaarschijnlijk wordt afgekeurd. Iemand moet de centjes binnen brengen... Het is voor hem ook te zwaar om de dagen van t KDV (2 per week) over te pakken; hij heeft een vaste dag met haar en dat gaat net. Pff... sorry voor het lange verhaal, maar ik moest het even kwijt. Alle tips, trucs en adviezen ( en opbouwende kritiek natuurlijk ook) van harte welkom!!
tjah, ik heb geen tips of trucs. ik vind het alleen heel sneu om te lezen dat ze zo specifiek kan benoemen dat ze wat vaker thuis zou willen zijn. dan moeten er toch eigenlijk allerlei bellen gaan rinkelen dat ze téveel weg is zou ikzelf zeggen. ik heb zo 123 ook niet echt een oplossing aangezien je man zijn eigen problemen heeft. misschien zou de optie gastouder of een vast iemand in jullie huis nog iets kunnen zijn.
Heb nu even geen tijd om uitgebreid te reageren, doe ik later nog even.. Maar mijn dochter doet hetzelfde en die gaat maar 2 dagen naar het kdv en voor de rest ben ik thuis. Ze ziet mij dus veel.
eens. zou je niet je niet kunnen kijken dat je een bijvoorbeeld opa of oma bereid kan vinden om naast jou man bij jullie thuis te zijn? dus dat ze thuis is en dat er ook iemand is die de zorg overneemt van je man?
hallo, hier mijn ervaringen hiermee, mijn dochter zit 3 dgn kdv en 1 dag is ze bij mijn schoonouders, ze klaagt ook altyd dat ze niet wil naar de kindjes! pas geleden had ik ook een giga schuldgevoel omdat ze ook heel de tyd zei ik wil bij jou thuis blijven ik wil niet weg! toen heb ik een gesprek aangevraagd bij de meiden op het kdv! die gaven aan dat het echt een normaal iets is voor deze leeftyd, en omdat mama's zich dan vaak schuldig voelen, wat je kind dan weer aanvoelt en daar gebruik van gaat maken! mijn dochter straalt helemaal de hele dag op het kdv als ik weg ben en is erg gebaat bij de structuur van de dag, dus aan dat ze nietw il besteed ik zo weinig mogelijk aandacht, straks moet ze ook 5 dgn naar school en kan ze ook niet thuis blijven, en ik weet dat het zo is dat ze het naar dr zin heeft want ik werk er namelijk zelf ook op dit kdv en als ik om een hoekje gluur zie ik ze altyd heel vrolijk bezig zijn, en tuurlijk willen alle kindjes altyd bij hun mama wezen, dat is immers vertrouwd! dus voel je eigen niet schuldig, t komt goed!
Ik vraag me af of het probleem is verholpen als opa's en oma's het zouden overnemen. Hoe zit de situatie eigenlijk verder? Je zegt dat je partner 1 dag met haar thuis is. Hoe zit het met de andere dagen? Gaat ze dan al naar opa en oma? En hoe gaat dat dan? En wat vindt ze er van als jij gaat werken en ze blijft thuis bij haar man? Ik heb vaker vernomen dat kinderen rond een leeftijd van 3 jaar weer last kunnen krijgen van verlatingsangst. Maar jouw dochter heeft het natuurlijk al langer. Ik merk aan mijn oudste dat hij minder graag naar het KDV gaat als er thuis spanning/chaos is. Dus bijv. vlak nadat de jongste was geboren. Ik denk dat hij lekker in zijn vel moet zitten om het op het KDV ook goed naar zijn zin te hebben. Hoe gaat het thuis? Ik denk niet dat je de oorzaak direct moet zoeken in het KDV of het feit dat jij veel van huis bent. Persoonlijk denk ik dat het waarschijnlijker is dat andere dingen een belangrijkere rol spelen. Ik bedenk me trouwens dat mijn zusje dit ook heeft gehad, en nog steeds een beetje heeft. Maar haar moeder is altijd thuis geweest! Ze had het op de peuterspeelzaal, en later ook op de basisschool. En nog steeds heeft ze meer aandacht nodig dan haar broertjes en zusjes. Meer een persoonlijkheidsding in haar geval denk ik. Wat haar hielp was af en toe wat 1 op 1 aandacht. Dan ging ze bijvoorbeeld logeren bij een oom en tante en dan was ze echt weer even opgeladen. Maar ik denk dat de situatie anders is, omdat zij 2 broers en een zus heeft. Waar zij af en toe gewoon een beetje in verzoop.
Herkenbaar. Mijn dochter is bijna 2 en een half, ze gaat de ene week 2 dagen naar het kdv en 1 dag oma en de andere week 3 dagen kdv en 1 dag oma. Ik werk 28 uur, ben alleenstaande moeder. Ze wil ook niet meer naar de kindjes, altijd drama als ik wegga. Ze wil thuis blijven met mama. Gister pastte mijn moeder bij mij thuis op omdat mijn nieuwe bed bezorgd zou worden en later zouden ze naar mijn moeder haar huis gaan, maar mijn dochter weigerde pertinent, die wou thuis blijven en op mama wachten. Ik voel me schuldig, maar realiseer mij ook dat ik geen andere keuze heb.
Hee meiden, Thnx voor alle reacties so far... en toch ergens fijn om te lezen dat ik niet de enige ben! @blup: natuurlijk vind ik het ook sneu, daarom post ik dit ook... Mijn hart brak zo'n beetje toen ik haar hoorde vragen wat ze morgen nu weer MOET... ze is nog zo klein! Helaas denk ik dat een gastouder weinig oplost, want daar moet ze ook heen. En zelfs bij oma, waar we met zn allen kind aan huis zijn, ze zich heel veilig voelt en een eigen kamertje heeft laat ze dit gedrag de laatste tijd zien... Iemand aan huis zou kunnen, maar diegene moet er dan wel voor open staan dat mijn man ook thuis is. Zelfs de wederzijdse opa's en oma's zien dit niet zitten (hij doet geen rare dingen hoor, anders zou ik m nooit met Emma alleen laten), maar hij is ook niet het makkelijkste gezelschap op zo'n dag. Zal een aardige kluif worden om te vinden, maar is de moeite van t proberen waard.. @ yukl: de dagen dat ze bij mn man is, gaan eigenlijk heel goed. Natuurlijk is het afscheid 's ochtends niet makkelijk, maar dit is gauw over en zolang ze thuis is, vraagt ze ook niet (echt) meer naar mij. Het is gewoon heel jammer dat hij na zo'n dag volledig uitgeteld is en het echt de dag erna niet nog eens kan doen... (en geloof me, we hebben het geprobeerd omdat hij dat ook heel graag wil), anders was dat DE oplossing geweest... En idd.. de afgelopen maanden is het thuis niet altijd even ideaal geweest. Alle frustratie (waar niemand iets aan kan doen) over de situatie waar we in zitten - overal alleen voor staan, naast een kind ook een man om voor te zorgen, financiele onzekerheid - kwamen er bij mij uit, waardoor ik serieus heb overwogen het dan maar alleen te gaan doen. Is gelukkig voor ons allemaal uitgesproken, maar het zou natuurlijk kunnen dat ons gevoelige meisje daar nog last van heeft... ze moet het wel aangevoeld hebben. Misschien een paar extra gezinsuitjes en groepsknuffels de komende periode??
Ik zou inderdaad even wat energie steken in positieve aandacht voor d'r. Misschien dat ze daar enorm van opfleurt. Fijn in ieder geval dat het thuis weer is uitgesproken en dat jullie weer verder kunnen kijken. Ik kan me voorstellen dat het allemaal erg zwaar is op moment, en misschien dat dat inderdaad wel de oorzaak is. Kinderen voelen dat vaak goed aan.
Isabella ging maar twee keer een ochtend weg van 8.45 tot 11.15 en die deed dat ook. Ik denk dat het ook erg met de leeftijd te maken heeft. Heb je al eens gevraagd hoe ze is daar de hele dag?