Zoals de vraag het al zegt, ik wordt gek van die verlatingsangst van mijn zoontje. (11 maanden) Ik weet wel dat het er allemaal bij hoort en dat veel kindjes dit hebben maar dit loopt de spuigaten uit. Hij slaapt nu niet meer in zijn eigen bedje, zelfs niet meer overdag en daar baal ik van als een stekker want ik kom nergens aan toe en Jayden heeft ook zijn rust nodig. Huis schoonmaken doe ik tussen de bedrijven door zeg maar en heb geen tijd om me lekker te gaan douchen ofzo en heerlijk ff te ontspannen. Ik slaap nu met Jayden mee "verplicht" in ons bed 1 keer 's ochtends en 1 keer in de na middag want anders slaapt hij niet en dan wordt en is hij de hele tijd poep vervelend. 'S avonds rond 23:00 krijgt hij zijn laatste fles (lang verhaal met het aantal flessen overdag en met eten, is bekend bij kinderarts) vandaar de laatste fles nog om 23:00, maar dan hebben we een kans dat hij miss in zijn eigen bedje kan maar als we zelf dan naar bed gaan dan wordt hij alweer heel vroeg wakker en dan slaapt hij 3 kwart van de nacht alweer bij ons. 'S avonds ligt hij na de fles van 19:00 bij mijn vriend op de buik te slapen want krijg hem "niet" meer zijn eigen bedje in. Als ik zijn slaapzak al pak dan weet hij het al en begint al gelijk. We hebben al veel verschillende dingen geprobeerd, slaapzak uit/aan, lichtje op zijn kamertje aan/uit, gordijnen open/dicht, gelijk na de fles naar bed of ietsje later, naast het bedje zitten we hebben hem al laten huilen met de min toepassing maar niks lijkt te helpen, hij heeft wel een ritme en hij weet dat het slaaptijd is maar hij blijft maar aan de gang. Van de week anderhalf uur laten huilen (wel steeds recht gelegt en troosten tussen door) maar hij geeft niet op! Hij blijft schreeuwen/krijsen en huilen. Er is ook al iemand hier geweest van het CB en we moesten het volhouden maar dit is gewwon weg niet te doen, doordat hij er zo van over de toeren raakt begint hij flink veel te spugen (ook last van Reflux) en ik trek dat gewoon niet meer dat hij zo is. Hij huilt al sinds de geboorte erg veel (kma en reflux) en wil nu dat hij 11 maanden is wel een keertje rust ook voor hem daarom wil ik dat huilen niet want dan is hij ook daarna niet meer te genieten. In de box heeft hij dit ook trouwens. Wij houden het voor hem al zo rustig mogelijk, rust en regelmaat al sinds zijn geboorte (erg moeilijke en zware bevalling) en proberen zo min mogelijk prikkels te geven, maar niks lijkt te helpen Het is een heel verhaal sorry maar heeft iemand een goeie tip wat werkt als je je kindje niet wilt laten huilen. Ik neem hem vaak bij me maar hij kan moeilijk de hele dag bij me zitten. En hoelang kan dit gaan duren??? Hopelijk heeft iemand de gouden tip want we zijn nu radeloos Liefs wolly.
Meid kan je helaas niet helpen...het is gewoon de tijd 'uitzitten'. Mijn dochter heeft vanaf 5,5 maand tot 9,5 maanden hier last van gehad. Ze was er erg vroeg bij. Heb van alles geprobeerd, niets hielp. Ook niet de kiekeboe spelletjes waar iedereen het altijd over heeft. Ze wilde continue bij me zijn, als ik ging koken....zat ze bij me in de keuken. En nee, niet op de vloer, dan was het krijsen omdat ze me niet goed zag. Dus zat ze op het aanrecht. Kon nergens zonder mevrouw naar toe. Maar gelukkig....ze sliep wel goed in haar bed. Als ik jou was zou ik hem gewoon in zijn eigen bed laten. Hij zal misschien eerst even overstuur zijn, geef hem elke 10 minuten een aai over zijn bol, en dan weer weggaan. Hij moet toch echt leren in bed te slapen. Hier was met 5 weken het slapen in eigen bed een drama, huilen, huilen...over de toeren...maar wij hebben gelukkig door gezet. Nu kan ik echt zeggen dat ze de laatste maand een stuk makkelijker is geworden. Ik kan nu stofzuigen terwijl ze rustig in de box speelt. Ik kan zelfs boven een wasje ophangen terwijl zij beneden in de box is. Eindelijk kom ik weer een beetje aan mezelf toe.
koop een draagdoek of meitai of een voorgevormde ergonomische draagzak: ik doe Finn op mijn rug dragen in een meitai als hij graag bij mij wilt zijn als ik het huishouden wil doen; bv koken. Qua slapen heb ik geen tips helaas.
Erg leuk zo'n draagdoek, maar ik ga niet continue toegeven, en het hele huishouden met haar op me rug doen. Heb al een ontzettend slechte rug, vandaar dat ik sowieso geen draagdoek heb gebruikt. Ze moet ook leren om alleen te zijn en erop te vertrouwen dat mama terug komt. En tja dan gilt ze maar even een tijdje.
Heel herkenbaar! Ik heb hier ook een dochter van bijna 12 mnd die zichzelf nooit echt lang heeft kunnen vermaken en als kleine baby erg veel huilde. Ze speelt ook bij me in de keuken etc. maar gaat al snel aan mijn benen hangen. De box staat hier voor de sier en onze nachtrust is ook niet al te best Wat tips die hier wel eens werken: - blijf zeggen wat je gaat doen en dat je terugkomt - speel minstens 1 keer per dag een kwartiertje geconcentreerd met je kindje en geniet er van - dan kun je op andere momenten best een grens aangeven, als je bijv. even wilt koffiedrinken of naar de wc gaat - word niet te voorzichtig: ga regelmatig even kort weg waarbij je duidelijk zegt dat je terugkomt. Natuurlijk gaat hij dan even huilen, dat hoort erbij. Zo oefen je wel (ook al lijkt het niet te werken). Doe een paar klussen die je echt graag wilt doen, plan er bijv. 1 of 2 op een dag. Hierbij kan je kindje op de grond bij je spelen, reageer even niet op het gehuil (tenzij overstuur natuurlijk, ik ken het). Natuurlijk daarna uitgebreid prijzen. - verwacht niet teveel, sommige kindjes kunnen niet zo lang spelen - probeer het positief te zien: ook dit gaat wel weer over (ik weet niet wanneer, vraag ik me ook af), accepteer het zo veel mogelijk om het jezelf makkelijker te maken - twijfel niet teveel aan je eigen aanpak: de rust, niet teveel prikkels etc. helpen echt wel! je weet niet hoe het zonder die maatregelen zou zijn
Vertrouwen in de ouders ontwikkeld zich het beste als je kind bij jou is en niet "achter gelaten" wordt. Jij weet dat je dat niet doet, maar een kind van 10 maanden niet. Mijn rug is ook niet al te best maar door de ergonomische houding voel ik de 11 kilo van Finn niet hetzelfde als dat ik iets van 11 kg in m'n handen heb.
En een temperamentvol kindje laat je sowieso niet huilen omdat die het heeeeeeeeeeel lang vol kunnen houden en ze heeeeeeeeeel lang bij moeten komen daarvan. Heel goed van je! Wel zwaar, ik weet het.
Tja, ieder zijn eigen manier....en elk kind is weer anders Mijn dochter heeft vanaf 5 weken al een temperament, is ook bevestigd door de arts van het cb. Zij hebben toen al tegen mij gezegt dat ik haar moest laten huilen (wat ik voor die 5 weken absoluut niet deed). Dit had mijn dochter gewoon ff nodig. Maar ik weet dat als ik aldoor aan haar toegeef als ze huilt, dat ze dat op den duur weet, en voor alles haar keeltje gaat opzetten. Ik ben ontzettend blij dat ik zo standvastig ben gebleven, en haar heb laten huilen. Tegenwoordig lijkt het wel of niemand hun kinderen nog even laten huilen. Ze moeten ook leren om zelf te gaan spelen en niet aldoor te krijsen als mama weg gaat. Dit is mijn methode, en die heeft gelukkig goed gewerkt bij mijn dochter. Bij iemands anders kindje kan het wel heel anders zijn.
Gelukkig is iedereen ander ja Hier heeft laten huilen echt het averechtse effect en bereik ik er niks mee.
En zo'n draagdoek, hoe ergonomisch ook...ik begin er niet aan. Alhoewel het me heerlijkt lijkt, vooral als ze zo jong zijn, lekker dicht tegen je aan. Maar ik heb al rugklachten...mijn moeder, vader en broer hebben een hernia gehad, dus ik ben zeer, zeer voorzichtig met mijn rug. Heb daarom ook een autostoel gekocht die ik naar me toe kan draaien. Een rip uit me lijf, maar een genot voor me rug en dus elke cent waard.
Zo zie je maar....je kan op een forum wel vragen om advies. Maar je zult moeten kijken naar wat jou kindje prettig vind, en wat bij jullie het beste werkt.
Bij elke stap die ik maak zeg ik ook heel duidelijk tegen hem wat ik ga doen en dat ik over bv 2 min weer terug kom, ik weet wel dat hij niet weet wat 2 min zijn maar ja Naar de wc gaan...hmm ik ken dat maar al te goed, in het verleden net na de bevalling hier ook flinke explosies geweest omdat het naar de wc gaan niet kon op dat moment en/of net te laat was Hij heeft wel eens momenten dat hij heel lief en best heel lang (lees 1uur/1,5 uur) lief kan spelen en dan prijs ik hem daar ook voor dmv lekker knuffelen en kusjes geven. Spelen samen doen we iedere dag dan gaan we op de grond zitten en dan komen alle speeltjes te voorschijn en dat is ook flinke pret. Een draagdoek vind ik niet echt een optie voor mij want ik wil namelijk dat hij ook leert om eens alleen te zijn en dat ik hem niet overal mee naar toe hoef te slepen. Laten drammen en jengelen dat laat ik hem wel doen, ik wil niet overal op reageren maar dat gaat al snel over in krijsen en overstuur huilen, en daar baal ik zo van. Miss dat het ook wel mee speelt dat hij heel veel dingen wil, hij stond al heel vroeg en liep al heel vroeg langs de tafel en bank op enz. Dus met zijn ontwikkeling loopt hij een heel stuk voor dat zei het CB ook al, miss dat dat ook mee speelt. @Jetzwolle: Die punten die je aangeeft die hebben we allemaal geprobeerd en die passen we nog steeds toe maar dat is al maanden zo en dan vraag je je zelf wel eens af wanneer er een einde komt aan alles, je zit er dan zo doorheen op en gegeven moment, je wordt er moedeloos van na al die maanden en je verlangt dan wel eens naar één dagje zonder gemekker en gejank
Mijn dochter is nu bijna 9 maanden en het is sinds een paar weken ook weer drama om te gaan slapen. Echt om moedeloos van te worden! De eerste maanden was t altijd zo'n 2 uur huilen voordat ze ging slapen 's avonds. Die 2 uur ging ik voeden (BV) en/of wiegen, vermoeiend, maar t hielp. Langzaamaan is dat steeds minder geworden. Alleen tijdens de 'sprongetjes' (?) sliep ze overdag ook slecht. Rond 6 maanden is t 3 weken heel erg geweest (ze kreeg ook 2 tandjes). Ze wilde gewoon niet gaan slapen, zowel overdag als 's avonds. Moest haar steeds in slaap voeden, maar dan nog werd ze vaak wakker als ik haar weglegde of ze sliep max 3 kwartier. Ik heb haar toen een paar keer laten huilen (met af en toe kijken), maar niet overstuur. Na 2 dagen is t toen zo'n 1,5 maand beter dan ooit gegaan. 's Avonds sliep ze bijna altijd in zonder huilen, en 's nachts sliep ze door!! Maar sinds een paar weken is het weer erger dan ooit!! Overdag slaapt ze soms makkelijk in, t volgende slaapje is weer krijsen. In slaap voeden lukt soms, maar niet altijd. 's Avonds wordt ze vaak weer wakker (als ze al gaat slapen). Haar derde tandje is net door, 4e zit al een aantal dagen te duwen denk ik... Afgelopen week is ze ziek geweest (koorts en vlekjes, maar verder vrolijk) en was t drama echt compleet. 's Avonds slaapt ze hooguit een uurtje. Soms lukt t overdag opeens heel goed en slaapt ze 2 uur. Van ellende nemen we haar 's nachts maar bij ons in bed, dan slaapt ze tenminste (en wij ook...) Laten huilen heeft totaal geen zin, ze is direct overstuur als ik haar in haar bedje leg, blijft krijsen, tot kokhalzen aan toe... Nu ze nog niet helemaal opgeknapt is vind ik t eigenlijk ook niet kunnen om te laten huilen, maar t is echt te erg. Wil haar enerzijds niet verwennen/gewennen met teveel voedingen (BV), bij ons in bed etc. Anderzijds heeft ze haar slaap - nu zeker - toch echt nodig...
wij hebben hier ook een drama gehad met het slapen in eigen bed, spelen in de box etc. ze worden dan heel erg moe en dan lukt het helemaal niet meer en huilen ze de hele dag en nacht. Wij zijn er ook mee naar het CB gegaan. Ook ons manneke is erg snel met staan, lopen, kruipen.. Op het CB hebben we de tip gekregen om zijn bedje op te maken als een matrozenbedje. Heel strak en aan de bovenkant van het bedje. Dat was voor ons een wondermiddel. Na een aantal goede nachten en slaapjes overdag hebben wij ons vrolijke mannetje weer terug! Misschien is het voor jullie een tip! Verder heel veel sterkte!