Ik moet even iets van mij afschrijven en misschien ervaringen van andere moeders horen. Mijn zoontje van 5 maanden is een heerlijk kind; vrolijk, slaapt goed (in), slaapt soms al door, eet (te) goed en ontwikkeld zich erg vlot. Maar nu heb ik al vanaf zijn geboorte een onrustig, onbestemd gevoel. In de eerste weken na de geboorte was het veel erger dan nu. Toen wist ie niet wat ik met zijn huiltjes aan moest en ook de bv liep niet lekker. Doordat de vk en kraamverzorgster daar moeilijk over deden, leverde mij dit stress op. Uiteindelijk na 3,5 maand was mijn melk op. Hier heb ik het nog steeds soms wel moeilijk mee. Dat onrustige gevoel blijf ik maar mee zitten. Steeds denk ik, wat als ie wakker wordt, straks gaat ie huilen, krijgt ie niet teveel eten, slaapt ie wel genoeg overdag, etc. Moet ie bijv huilen, weet ik altijd hoe ik 'm rustig krijg. Maar bij alles denk ik, doe ik het wel goed. Dan vraag ik mij af, is het flesje in de nacht geen gewenning (hij zit regelmatig boven de max. flesvoeding). Dit gevoel zorgt voor negativiteit en maakt dat ik soms heel hard wil weg rennen. Als mijn zoontje dan vervolgens weer naar mij lacht, besef ik hoeveel ik van hem houd en hoe trots ik op hem ben. Ik word constant heen en weer geslingerd. Zijn er mama's die dit onrustige gevoel herkennen?
oh heel herkenbaar. Het hebben van een kindje lijkt vaak wel hogere wiskunde. En het naarst is dat iedereen DE oplossing meent te hebben waar je alleen nog maar onrustiger van wordt. Ik ga er zelf maar vanuit dat het er een beetje bij hoort. Daarnaast moet ik toegeven dat ik van nature een perfectionist ben dus ik wil alles tot in de puntjes uitzoeken en in alles het beste voor mijn kind. Wel moet ik denk ik op een gegeven moment toch accepteren dat liefde echt het belangrijkste is en dat het af en toe een stapje minder hard mag.
Weet je... Ik denk dat je als moeder altijd weleens twijfelt of je het goed doet! En dat is ook heel normaal denk ik, je wilt immers het beste voor je kindje, dat ook nog eens volledig afhankelijk van je is! Maar als ik jouw verhaal lees: je zoontje is vrolijk, slaapt goed, eet goed, ontwikkelt zich goed, dan denk ik dat je het gewoon hartstikke goed doet!! Er zullen altijd mensen zijn die het niet eens zijn met jouw manier, maar dat hou je toch!! Blijf dichtbij jezelf en je eigen gevoel. De reactie van je kind is je maatstaf of je iets goed doet. En loopt er een keer iets niet zo lekker, dan weet je dat je dat de volgende keer anders moet doen!
Ik herken bepaalde dingen wel ja. Vooral het maar malen en denken als er eens iets niet verloopt zoals het altijd loopt of zoals je wil dat het loopt. En maar blijven denken waarom hij nou zou huilen (bijv) terwijl een ander denkt: ach babies huilen wel eens... Zit een beetje in de aard van het beestje denk ik. Ik hoop er steeds een beetje beter mee om te kunnen gaan. Komt vanzelf denk ik. Ik had overigens ook altijd zoiets van: oh jee straks gaat hij huilen. Ik sleepte ook zoooo veel mee om hem altijd overal van te kunnen voorzien. Dat is nu minder maar nog zorg ik altijd dat ik wat te eten en te drinken bij me heb. Ennt stomme is dat mn zoontje helemaal niet veel huilt ofzo. Weet dus ook niet goed wat t is maar herken het dus deels wel....
Ik vind de eerste 3 maanden bij beide het lastigst. Oudste was een huilbaby, dus hoopte dat de tweede makkelijker ging ook hier weer de onzekerheid! Als je kindje vrolijk is doe jij het goed! En niet om je onzekerder te maken, maar een goed bedoelde tip; te vaak over de max heen kan slecht zijn. Dan kun je beter forte of bijvoeding gaan geven...
Ik herken dat wel, het is nu wat afgenomen. Maar nu ook bij korbeels weer een periode dat ze zodra ze der bed ziet het op het krijsen zet en dan ga ik weer van alles verzinnen of ik het wel goed doe. Heel vermoeiend
Hier een heel, heel makkelijk kind maar evengoed had ik dat onrustige gevoel, ben van nature al onzeker aangelegd en dat werd versterkt toen ik weer aan de pil ging, daar ben ik nu zo'n drie maanden helemaal mee gestopt en kan nu zeggen dat ik me weer redelijk mezelf voel...en weet je, elke nieuwbakken moeder is onzeker. Pak je rust en laat je niet gek maken
Dat is het inderdaad ook, wat als het nou anders loopt dan het altijd gaat of dat ik zou willen. Vervolgens denk ik er gelijk achteraan, nou en? Maar toch blijft die eerste gedachte de boventoon voeren. Ook mijn zoontje huilt niet veel, dus dan denk ik, waar maak ik me druk om...
Bedankt voor de tip Dat is ook precies de reden waarom ik me af en toe zorgen maak. Omdat ik weer dat het niet goed is. Nou is ie gister twee schepjes erover heen gegaan en daarvoor al dagen niet. Dus ik houd het in de gaten. En dit dus terwijl we al forte geven en bijvoeding geven... Maar de laatste tijd dronk hij heel snel (binnen 5 min.), dus ben nu terug naar speen 1 en dat gaat beter. Misschien dat zn honger gevoel nu langer weg is.
Jouw zoontje is nu ruim 1,5 jaar. Merk je dat het gevoel minder is geworden, omdat je je zoontje steeds beter kent, hij meer begrijpt etc? Vandaag heb ik even vrij. Heb nu vakantie, en heb mijn zoontje naar m'n schoonmoeder gebracht. M'n vriend is al twee weken met zijn scriptie bezig, waardoor (bijna) alles op mijn schouders komt. Misschien dat het gevoel daarom ook wel versterkt wordt. Nu pak ik mijn rust iig
Volgens mij weet je het prima als ik dit lees! Je hebt zelf al de keuze gemaakt om naar een kleinere speen te gaan zodat hij er lang genoeg over doet. Vaak is het; snel drinken = snel honger ( of eigenlijk minder verzadigd)
Ik herken het helemaal, maar eigenlijk had ik dit in het begin niet zo. Natuurlijk is de kraamperiode een gekke periode en is alles anders dan anders, maar vanaf 3 maanden tot een jaar liep alles voor mijn gevoel heel soepel en natuurlijk. Ook een heel makkelijk meisje. Sinds ze een dreumes is en echt haar eigen wil begint te tonen en ook wat rommelt met eten en slapen ben ik veel vaker onzeker. Ik maak me eigenlijk continu zorgen of ik haar wel genoeg bied, of ze niet gefrustreerd raakt, of ik wel voldoe, etc.. Het zal er best bijhoren maar ik hoop wel wat zekerder te worden.
@ Averlhach, ik weet het inderdaad ook wel... En het is een ontzettend vrolijk en lief kind, dus waar dat gevoel vandaan komt? Aard van 't beestje...
Ik denk dat het echt met mezelf te maken had dat ik me zo voelde, door de hormoonhuishouding en natuurlijke onzekerheid...doordat het eerste weer wat op orde is voel ik me een stuk rustiger. Ik ben afgekeurd dus een thuisblijfmama en man is vaak laat thuis dus zo komt ook alles op mij neer maar ondanks dat de omgeving zei dat ik het hartstikke goed deed was ik zo bang te falen...en als ie dan een keer huilde/mekkerde dacht ik gelijk 'zie je wel', ik doe het niet goed en/of hij vindt me niet leuk Denk eigenlijk dat ik daar meer last van had, faalangst...over slaapjes of eten of fases/sprongetjes heb ik me eigenlijk nooit zo druk gemaakt. En het huishouden heb ik op een wat lager pitje gezet, was ook een ding...ik wilde alles perfect doen maar weet je, niemand is perfect! En ben meer gaan praten, praat met je partner over hoe je je voelt, is ook belangrijk. Conclusie: een baby, vermoeidheid en hormonen doen een hoop met je
Precies. Marianne, mag ik vragen wat je allemaal doet op een dag met je zoon? Mijn dochter zit nu in een vrij moeilijke fase en hangt altijd aan mijn benen. Ik neem haar elke dag mee wandelen of naar de speeltuin, maar omdat ze nog niet loopt zijn we daar ook snel uitgekeken. Heb soms het idee dat ze 'uitdaging mist'...
Is inderdaad een moeilijke fase en duurt vrij lang, hier loopt ie inmiddels en dat scheelt wel en hij heeft weer wat nieuwe interesses/ontwikkelingen maar hangt ook nog steeds erg aan mij... Ik zocht het in eerste instantie ook weer bij mezelf; dat ik het verkeerde aanbood en dus faalde...ik verzon van alles maar hij vond niks leuk...maar het is echt een fase. Ging wel ff vaker de deur uit; wandelen met de wagen of met de driewieler met duwstang, de boodschappen wat meer verspreiden over de week, wat vaker op visite en naar een ballenbak en kinderboerderij...tijdens z'n slaapje zette ik vaak het eten klaar/deed het huishouden en als ie dan weer wakker was gingen we of weer even de deur uit of bleven thuis en dan ging ik op de grond zitten en liet hem dan bepalen wat we gingen doen en dan was ik het leukste 'speelgoed' In deze fase ben ik dus beter in m'n vel gaan zitten dus kon er steeds beter mee omgaan....maar echt tips heb ik dus niet, wel herkenning
dat is toevallig! Ik had dat ook. ten minste ik werd er opgefokt van.... heb nu de nuvaring en dat gaat goed.