Onze dochter is nu bijna 1 en heeft verschrikkelijk veel last van verlatingsangst. Op zich is dat overdag geen probleem. Maar 's avonds is het drama. Ik ben gisteren 15 keer naar boven gegaan en heb haar 15 keer neergelegd, aai over haar bol, een kus en slaap lekker. 15 keer was het even goed, totdat ik wegloop. Krijsen totdat je trommelvliezen bijna knappen. Mijn vriend en ik hebben elkaar afgewisseld. Er bij blijven staan helpt echt heel eventjes. Met als gevolg: Wij lagen om 21:30 in bed en de kleine tussen ons. Doe ik het nu wel of niet goed?
Ja je doet het goed. Verlatingsangst komt doordat ze gaan beseffen dat ze een eigen persoontje zijn en dus in de steek gelaten kunnen worden. Het is belangrijk om dat serieus te nemen en ze te laten zien dat je er echt wel voor haar bent. Dus niet weglopen en wegblijven als ze duidelijk aangeeft daar angst voor te hebben want dan bevestig je in feite dat haar angst terecht is. Dus haar gewoon even laten zien dat je er altijd bent, door erbij te blijven of heen en weer te lopen, is het beste.
Ja je doet het zeker goed! Wat hier boeven ook al staat: ze beseft nu dat je weg bent en dat maakt angstig. Vooral laten merken dat je er wél bent, dat is heel belangrijk. Ik heb echter voor een andere aanpak gekozen. Hier was het ook krijsen als we van haar slaapkamer weggingen. En zodra ze uit haar bed getild werd, was het goed. Ik ben dus wel naast haar bedje blijven zitten. Ook dan huilde ze en probeerde ze omhoog te komen, maar ik heb haar telkens weer neergelegd en gezegd dat het tijd was om te slapen. Konijn en speen en dan ging ik weer in de stoel zitten. Ze huilde dan niet lang, na een keer of 3 neerleggen had ze wel door dat ze in haar bed bleef. Ze lag dan rustig met haar konijn te spelen en elke paar minuten keek ze of ik er nog was. De eerste avond heb ik er zeker een half uur gezeten en dat werd steeds minder. Na een dag of 5 was het over, kon ze weer gewoon in bed en zelf in slaap vallen.
Ja je doet het heel goed! Niet laten huilen maar laten merken dat jullie er zijn. Het kan even heftig zijn en je zal zelf ook wat minder slaap krijgen maar het enige wat ze nu nodig hebben is weten dat jullie er zijn.
Ik heb zelf een andere aanpak gehanteerd destijds. Ik wilde hem namelijk niet bij ons in bed hebben ivm gewenning hieraan. Wat ik deed was erbij blijven tot hij bijna sliep... Ik ging steeds een stukje verder weg staan, en uiteindelijk kon ik ook steeds sneller zijn kamertje verlaten. Hier was het vooral overdag, in de avond ging het (enkele uitzonderingen daargelaten) vaak wel goed.
je doet het zeker goed, wij zitten er ook middenin nu en wat kleinesara zegt, je moet laten zien dat je hun angst serieus neemt. Als je wegloopt en ze laat huilen, bevestig je de angst juist. wij doen de methode van sporty steenbok, dus niet bij ons in bed leggen, maar hem in zn eigen bedje laten en erbij blijven. Bij onze dochter resulteerde dat in hetzelfde als bij sporty steenbok, na een paar dagen was het niet meer nodig. Bij onze zoon gaat het iets anders. Als wij naast zn bed zitten valt hij binnen 5 minuten in slaap, dan kunnen wij ook gewoon weg, alleen blijft hij al weken vaak wakker s avonds en s nachts. Hier duurt de fase dus wel wat langer. Maar goed blijf ervan overtuigd dat het een fase is. Ook al weet ik van de babytijd van de oudste dat aan sommige fasen geen eind lijkt te komen maar dat is altijd zo