Tot m'n grote geluk mag ik mij sinds afgelopen maandag zwanger noemen!! Zo bizar. Vorig jaar eind november had ik mijn laatste (9e) iui ronde. Hier zou ons traject in de Mmm ophouden omdat mijn man geen ivf of icsi wil. Ook stond hij niet open voor een donor. In 2014 had ik een MA. Vorig jaar maart begonnen we weer echt aan nieuwe rondes. De zwangerschap van de MA was spontaan ontstaan na een gemiste eisprong. Het kon dus wel, zwanger raken. Omdat ik nogal een pitbull ben en niet zomaar op geef ben ik (tot mijn schaamte) een beetje aan het "shoppen" geweest. Hierdoor ben ik voor iui in drie ziekenhuizen geweest. Toen in het laatste ziekenhuis ronde 9 was geweest wilde ik graag even hardop brainstormen met iemand die buiten mijn behandelingen stond. Zodoende ben ik door mijn leidinggevende bij een arts op m'n werk terecht gekomen. Hier heb ik uiteindelijk na het gesprek een laprascopie en hsg gekregen, dit om zeker te zijn dan er geen verklevingen enz zaten. Endometriose en Pcos waren al wel uitgesloten. De hsg was de tweede keer voor mij, de eerste keer was voor de eerste iui om zeker te zijn dat alles open was voor de iui begon. Alles was toen al goed. Maar een laprascopie weigerde het ziekenhuis omdat ze dat onnodig vinden (het was toch een operatie en ze wilden eerst zien wat de hsg deed). Dus na mijn hele verhaal en alle bijkomende tegenslagen en problemen verteld te hebben mocht ik vier weken terug voor mijn operatie. Ik was echt blij en opgelucht. Eindelijk zou ik weten of er echt niets zichtbaar mis was met mij. Met een dubbel gevoel hoorde ik de uitslag aan! Alles was prima! Alles zag er goed uit!!! Ik herstelde heel snel van een prima operatie. Ik had wel gewoon (zoals elke maand) mijn eisprong bijgehouden door tweemaal daags te testen. Mede uit nieuwsgierigheid en ook omdat ik niet klakkeloos ren kans wilde laten schieten. We wenste zo graag een nieuwe zwangerschap. Vorige week had ik ongesteld moeten worden. Door omstandigheden hoopte ik dat het iets langer zou duren voor ik zou menstrueren omdat qua ovulatie het dan kritiek zou uitkomen. Maar het duurde en duurde maar. Eerst bleef ik er bij dat m'n lijf van slag was, maar ja m'n ovulatiemoment wist ik zeker. Mijn lijf vertoonde weer klachten, maar dat gebeurde vrijwel elke maand, tot echt spugen aan toe. Altijd hield m'n lijf mij voor de gek (in 2014 merkte ik geheel niets toen het raak was). Dus goed bepakt op pad, ik had alles mee. Ik kon menstrueren, ovuleren of zwanger blijken. Afgelopen Maandag in de ochtend toch m'n hoop ruimte gegeven, ik ging testen. Puur om tegen mijzelf te kunnen zeggen " ben je nou tevreden, je lijf houdt je voor de gek en is weer van slag!" Maar bij het absorberen van de urine knalde de test mij meteen met twee strepen tegemoet!!! Drie testen verder moest ik het wel gaan geloven!! Ik ben zwanger!!! Meteen aangemeld bij moeders voor moeders, daar start ik ip volgende week vrijdag mee omdat ik nu niet thuis ben helaas. En ik had de Verloskundigepraktijk gemaild (waar ik in 2014 contact mee had gehad ivm een vraag rondom m'n miskraam) met vragen over de tabletten die ik slikte (ik gebruikte extra vitaminen c voor wondgenezing, multi vitamine zwanger worden, extra voor b8, D, d3, foliumzuur en maca). Ik wilde namelijk verantwoord stoppen met de extra dingen om verantwoord de multivitaminen te nemen. Ze belden mij op om m'n vragen te beantwoorden EN om een echo in te plannen!!!! Ik wilde ruim plannen omdat ik (ondanks dat ALLES nu anders gaat en voelt dan in 2014) ik zo bang ben en zo lang mogelijk wil genieten van het zwanger zijn. Maar toch wisten ze mij om te praten om over twee weken de echo te doen om termijn vast te stellen. Ik zou dan tussen de 7 en 8 weken zwanger zijn (precies 7 of precies 8 als je de apps moet geloven). Maar ik ben bij vlagen zo bezig hiermee!!! Ben zo bang voor de eerste echo's!!! (Vooral voor de aller eerste). Nu heb ik ook nog volgende week dinsdag mijn poli afspraak, controle afspraak, met de gynaecoloog die mij heeft geopereerd. Ben zo bang dat hij mij gaat overhalen een echo al meteen te doen. Maar dan is mijn man er niet bij dus zal ik het echt niet doen. Hoe gaan jullie om met angsten en onzekerheden??? Hoe houden jullie het vol?? (Sorry voor mijn lange verhaal! Ik moest het echt even kwijt)
Wat fijn dat het nu toch spontaan gelukt is! Gefeliciteerd! En die onzekerheid hoort er helaas bij ben ik bang..
Thanks! Ja dat vreesde ik al haha. Ach alles voelt anders dus het gaat ook anders!!!!! Moet gewoon!! Jij hebt ook een spannende tijd gehad voor je jouw wens in je armen kreeg zeg!
Hoera!! Anto, welkom terug!!! Allereerst van harte gefeliciteerd! Wat heelrijk en fijn dat het wel spontaan is gelukt. Ik ken je nog van het miskraam forum en ik ben echt super super blij dat je nu toch eindelijk zwanger bent. Ik snap je onzekerheid, er is helaas niets wat je kan doen om het weg te nemen, het blijft een nare en onzekere periode... Maar tegelijkertijd ook een hele fijne, want je bent wel gewoon zwanger!!!! heel veel liefs
He kleineM, ja het is ook weer fijn om terug te zijn en dan met dit goede nieuws!! Ik denk dat zegeningen tellen nu belangrijk is vooral!! Al blijft t zo spannend!!! X
Wat een mooi nieuws voor jullie! Gefeliciteerd! De onzekerheid zal bij jou nog wel even blijven denk ik.. Het heeft je veel tijd (energie en emoties) gekost om hier te komen... Die eerste echo is natuurlijk heel spannend... maar ook wel weer heel mooi: een bevestiging van het leven dat ik jouw buik groeit. Ik wens jou een hele fijne zwangerschap toe ...en hoop dat je de angst en onzekerheid steeds een beetje achter je laten kan!