Lees inmiddels dat je ook bang bent dat hij een ander zou hebben, als je hem confronteert... Ja, maar wat wil je dan? Wil je liever zo doorgaan met eventueel de mogelijkheid dat hij er een ander bij heeft, of is het dan niet gewoon beter om te weten dat het is zoals het is en weer verder te kunnen na verloop van tijd? Vergelijk het eens met een pleister van je huid afhalen: als je dat langzaam en voorzichtig doet, doet het heel lang een klein beetje zeer, als je dat snel doet, doet het heel even flink pijn en ben je er daarna van af....
Hey meid, wat een vervelende situatie zeg! Als ik je goed begrijp, na alles te hebben gelezen ben je dus niet echt verliefd op een ander, maar ben je gewoon eenzaam in je huidige relatie. Eenzaamheid hoort niet in een relatie waar je sowieso met z'n tweeën bent! Je hebt dus al meerdere keren met je man gepraat, maar dit heeft duidelijk geen indruk gemaakt. Mijn advies aan jou is spiegelen. Hoe maakt jouw man jou iets duidelijk als hij ergens mee zit. Hoe raakt hij jou. Doe dit op exact dezelfde manier bij hem. Misschien krijg je dan wel gehoor. Verder is het wel een goed advies om hem gewoon te zeggen dat je gevoelens hebt voor iemand anders en dat je hier heel erg mee zit. En zeg hem dat je eenzaam bent!!!! Eenzaamheid doet zo'n pijn! Hij mag je dat gevoel echt niet geven! Maak je geen zorgen over het verliefde gevoel. Dat trekt vanzelf weer weg op het moment dat jij en je man echt gaan praten en er aan gaan werken. Waarschijnlijk word je dan gewoon weer verliefd op je man! Succes hoor!
Ik las iets van spiegelen? Ik heb dit vorig jaar gedaan. Op dagen dat hij thuis was, ging ik sporten. Hij vond dit vervelend, want ik wilde dat hij minder werkte en als hij dan thuis was moest ik ook maar thuis zijn. Toen zei ik ook dat hij mij dit niet kon verbieden, hij trekt toch ook z'n eigen plan. Ik moest voor mijzelf mijn agressie/stress kwijt, en dit kon ik in de sportschool. Volgens mij dacht hij toen dat ik daar een ander had, want hij is me een keer komen controleren, en hij heeft me eens gebeld. Maar ik ben niet zo als hij. Op een gegeven moment kon ik het niet meer (het sporten) ivm mijn gezondheid. En psychisch kon ik dat niet meer erbij hebben. Hij is nog niet thuis van zijn werk, het zou nog een uurtje duren, weer zijn dochter niet gezien. Morgen om 7 u is hij weer weg. X
Klinkt alsof er een groot gebrek aan communicatie is en vooral doordat de tijd ervoor niet aanwezig is door zijn afwezigheid. Ik zou in elk geval gek worden als mijn man zoveel zou werken. Dan heb je haast geen gevoel een partner te hebben. Zie je zijn vele (over)werk ook terug in zijn uitbetaling? Ik zou anders dan pas denken dat hij misschien niet op het werk is maar ergens anders. Anders niet zo snel. Maar hij heeft je wel reden tot wantrouwen gegeven (hoe lang geleden ook) dus ik vind zeker dat je dat kunt benoemen. Dat je evt. bang bent dat als het al niet gebeurd is het wel zal gebeuren aangezien jullie nu langs elkaar leven en dat je dus ook bang bent het zelf elders te zoeken.
Zo mee eens.. mannen zijn soms best horken.. Zo heb ik het ook mijn man duidelijk gemaakt.. Hij was ook bijna iedere avond weg en ik zat hier weer alleen.. Op een gegeven moment barste bij mij de bom dat ik gewoon recht in zijn face zei, van wil je ooit wel wat mij doen of weet ik veel?? We hebben echt de dikste bonje gehad.. begon hij te zeiken over mijn instelling en etc dat, dat de reden was.. toen ook alles uitgepraat.. Werdt hij die week later mooi op zijn nummer gezet dat de revalidatie arts tegen mij zei dat ik naar een psych moest omdat de afgelopen 2 jaar heel zwaar voor mij zijn geweest (ontslag, zwangerschap, geouwhoer met mijn mans oude werkgever, oplopende schulden, schuldsanering,).. zowel lichamelijk als psychisch Daar schrok hij van dat ik dus door alles mooi psychisch en lichamelijk naar de knoppen was en zwaar in de knoop lig. Vanaf dat moment is hij 180 graden omgedraaid en snapt hij bepaalde reactie's ook beter van mij.. Dus misschien zou je gewoon je gevoel moeten vertellen.. en zeggen dat je, je fysiek verwaarloosd voelt en dat het je pijn doet dat hij ook zijn dochter te kort doet.. en waarom is hij zo bang dat jij een relatie mocht hebben??? dan ruik ik wel jaloezie.. of heeft hij echt niet door dat je er klaar mee bent?
Heb je al gebabbelt of...??? weet je nu ook de reden waarom?? Zou het leuk vinden voor jouw en je kleine als je kon vertellen dat het allemaal goed was gekomen.
Deze storm samen overleven maakt jullie relatie in de toekomst waarschijnlijk hechter. Zet 'm op, en maak de juiste keuze's.
Het belangrijkste is ga voor je eigen geluk want als jij niet gelukkig bent kan je dat ook niet overbrengen naar je kinderen. Mijn vriend werkt ook veel soms 7 dagen in de week en op dinsdag slaapt hij niet thuis maar ik eis van hem dat hij als hij over moet werken thuis is op dinsdag want ik wil dat zoey een papa heeft dus ik geef hem dan een flinke opdonder en zeg dan ook van als je zoveel weg bent dan vind ze je dalijk geen papa maar een enge meneer. En nu zet ik het nog netjes neer En als ik geen aandacht krijg pak ik je terug door het zelfde te doen dus lekker met zoey op pad en pas na het eten thuis enz
verliefd worden in een relatie die even niet zo lekker verloopt.. dat gebeurd zoveel mensen je kan wegrennen voor de verliefde gevoelens.. je kan ook die gevoelens naar het positieve omdraaien binnen je relatie. nee, je hoeft je man niet te vertellen dat je verliefd bent.. maar gebruik dat roze wolkengevoel om je eigen relatie nieuwe energie te geven..
Als ik dit zo lees, stopt je man niet de energie in jullie relatie, zoals jij dat graag zou willen. Hij zal waarschijnlijk zoveel werken, om zijn gezin alles te kunnen bieden wat het nodig heeft en veel mannen hebben toch die drive en het gevoel dat ze niet tekort mogen schieten op financieel gebied. Ik herken dit wel een beetje, mijn man heeft een fulltime baan en een eigen zaak. In het begin was dat zaakje nog leuk voor erbij, maar het werd al snel zo, dat hij zich er fulltime op kon gaan storten, waardoor hij dus alleen nog met werken bezig was. Het is heel lang zo geweest dat hij zijn aandacht en tijd niet meer goed kon verdelen en hij ervoor koos om, naast het werken, zijn zaak en de zorg voor onze zoon, de kwality time in onze relatie maar op een laag pitje te zetten. Als ik dan een opmerking maakte was hij meteen geirriteerd! Niet goed natuurlijk, maar hij had de kracht en het inzicht toen niet, door alle drukte, dat dit niet de juiste keuze was. Ik dacht toen dat hij totaal niet meer betrokken was bij het gezin. Ik voelde me onzeker omdat dit in een periode was dat ik zwanger raakte, de zwangerschap moest doorstaan en toen ik net bevallen was, dacht ik dat hij mij niet meer aantrekkelijk vond en dat hij me alleen nog maar zag als de moeder van zijn zoon en niet meer als zijn vriendin. Ook ik voelde me eenzaam in mijn relatie en begon me voor te stellen, dat ik beter weg kon gaan om iemand te zoeken die meer tijd in zijn gezin zou stoppen. Er is op mijn werk al jaren iemand die meer interesse in mij toont dan eigenlijk normaal is, ik heb in die jaren nog nooit iets in hem gezien het is ook totaal niet mijn type, maar toen het in onze relatie even stroef verliep, dacht ik ineens dat ik hem toch best een leuke jongen vond. Hij leek dit aan te voelen en kwam wat vaker kletsen op kantoor dan normaal. Ook ik zat dan op kantoor een beetje rood aan te lopen als hij binnen kwam en kon de stomste dingen zeggen, gewoon door de zenuwen. Toch heb ik nooit gedacht dat ik echt verliefd op hem was en mijn hoofd koel gehouden. Hij ging op den duur ook dubbelzinnige mailtjes sturen en knipogen enzo. Maar toen was voor mij de kous ineens af. Hij had zelf een vriendin en ik kan geen respect meer opbrengen voor iemand, die zo tegen andere vrouwen doet, terwijl zijn vriendin gewoon thuis op hem zit te wachten. Dus ik begon me toen te ergeren en kwam achter steeds meer minpunten. Op een gegeven moment raakte zijn vriendin bijvoorbeeld zwanger en ik zei, nou jongen gefeliciteerd! En grapte: dan zul je zware nachten krijgen in net begin. Maar hij zei: o nee hoor, vriendin mag dat doen, ik ga echt niet uit bed! Dit deed me weer even beseffen hoe blij ik eigenlijk ben met mijn man en ik bedacht me waarom ik eigenlijk ooit verliefd op hem werd. Enfin, dit alles terzijde. Op het moment dat ik voelde dat mijn man (toen nog vriend, hadden wel al trouwplannen) te weinig betrokken was bij mij en ik geen gevoel meer had dat er een 'samen' was, heb ik dit bespreekbaar gemaakt op een normale manier. Hieraan zijn heel wat ruzies en ergernissen vooraf gegaan, maar dit leidde nooit tot een goed afloop en veel onbegrip. Ik kwam er achter dat het probleem ook voor een deel aan mij lag, hoe ik me voelde in mijn relatie. Mijn man zei namelijk: ik kan 100x tegen je zeggen hoe leuk en aantrekkelijk ik je nog vind, als jij jezelf niet kunt accepteren zoals je bent, dan neem je het van mij toch niet aan. Dit kwam hard aan, maar ik ben er wel over gaan praten met een psycholoog. Hierover, maar ook over andere zaken, want ik bleek een burn-out te hebben. Ik besefte me ook dat het eigenlijk wel meeviel en hij vaker thuis was voor ons en me vaker knuffelde dan ik wilde toegeven, maar ik wilde ook alleen nog maar de negatieve kanten zien. Verder is hij ook de liefste vader die je maar kunt bedenken, voor onze zoon. Wij hebben al vanaf dat we samen zijn een bepaald doel voor ogen, we zijn net verhuisd naar ons droomhuis en we kunnen evengoed nog leuke dingen doen met ons gezin. Dit houdt nu eenmaal in dat we allebei ons steentje bij moeten dragen en we af en toe de tijd om aandacht aan elkaar te besteden, even uit moeten stellen. Ook voor hem was er werk aan de winkel. Hij heeft nu veel dingen uitbesteed voor zijn zaak en beseft zich dat het nu wat langer moet duren, voordat hij daadwerkelijk kan stoppen met zijn werk en genoeg vermogen heeft opgebouwd om zich volledig op zijn eigen zaak te storten. Het kost nu eenmaal wat meer tijd als je een gezin hebt en hij kan van mij niet verwachten dat ik alles dan maar alleen draaiende houd. Ik werk tenslotte ook. We zijn vorig jaar juli getrouwd en zelfs op de trouwdag had ik zoiets van, ik hoop dat hij zich aan zijn beloftes houdt en dat alles goed komt. Na ons trouwen heeft de huwelijksreis ons zo goed gedaan, samen met onze zoon van 9 maanden, hebben ontzettend genoten van ons gezin en hebben we de sterren van de hemel "geknuffeld"... . Natuurlijk is er in ons huwelijk nog genoeg te leren, maar ik kan wel zeggen, we zijn hier sterker uit gekomen. Hopelijk kun jij er met je man ook uit komen, desnoods met hulp van buitenaf of goede vrienden! Dit heeft ons ook erg goed geholpen en ga vooral weer eens lekker samen weg. Plan een avondje uit samen of desnoods een weekend. En zet op een rijtje waarom je ooit zo verliefd op hem bent geworden. Sterkte!!
@Luna... Wat een goed voorbeeld.. jij hebt hetzelfde eigenlijk dus gehad.. TS, hopelijk kun je hier iets mee.. zou zonde zijn als je huwelijk kapot loopt..
Ik hoop dat er echt goed gesproken is en dat er wat uit gekomen is, op wat voor manier dan ook. Dit kan niet langer! Sterkte meid.
Zou ik ook doen. Ik las dat iemand zei dat ze ht juist niet zou zeggen van die verliefdheid, maar deze "verliefdheid" is een gevolg van zijn gedrag, dat kan hij beter wel weten.
Mijn excuses dat ik gisteren niet gereageerd heb, maar was vergeten dat het pinksteren was en dat ik dus vrij had. Ik heb een gesprek met mijn man gehad dit weekend en dit was vrij positief. Hij moet nog 1 klus afmaken en deze duurt nog 2 weekenden, en vanaf 1 juli werkt hij de weekenden niet meer. Ook gaat hij een gesprek aan op het werk ivm de overnachtingen. Hij zit er zelf ook helemaal doorheen, maar hij deed het voor ons zei hij. Ik zeg ook, ik heb liever een papa thuis met goeie zin en minder geld dan dat hier bakken met geld op de rekening staan en papa is alleen maar moe. Dat begreep hij gelukkig wel. Er was geen reden waarom hij zoveel werkte niet in de trant van een ander of zo. Hij begreep wel waarom ik zo dacht en zei ook je mag me ten allertijden opzoeken als je het niet vertrouwd, vind ik niet erg. Ik stond raar van deze reactie te kijken, alsof hij dit topic gelezen heeft. Ik ben eens benieuwd hoe het verder gaat lopen, maar ik sta er erg positief tegenover, en ben ook erg blij!!!! Thanx allemaal voor jullie berichtjes. Ik ga ook proberen die andere vent uit mijn systeem te krijgen. Het zal niet makkelijk gaan, maar ja, we hebben al veel doorstaan, dus dit moet ook wel lukken! XXXX
Oh hier helemaal hetzelfde verhaal! Nou ja, niet dat van het verliefd zijn op een ander maar wel van een man die meer dan 70 uur werkt en wij die hele dagen van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat alleen thuis zitten. Hij was tot vorige week van zes uur in de ochtend tot elf uur 's avonds onderweg met zijn taxi. Hij werkt dan ook in een branche waar het werk nooit 'op' is. Hier zijn er heel veel discussies geweest over zijn hoeveelheid werken. Ik heb het tijdens ons laatste gesprek eens een keer niet als aanval gebracht en dat hielp. Hij vertelde dat hij het wel eens lastig vind dat hij nooit gestudeerd heeft en zoals hij het zelf zegt als 'Harry Swaffel' zijn geld verdiend. En dat hij ons graag een goed leven gunt waarin geen geldgebrek is. Waanzinnig goede en goedbedoelde argumenten! Ik heb mijn visie op het geheel gegeven, en daarbij uitgelegd dat ik hem toch liever vaker thuis zag. Hij was ook kortaf de laatste tijd en dat kan ook niet anders als je iedere nacht hooguit zes uur kan slapen. Nu wordt het sowieso makkelijker omdat ik inmiddels bijna afgestudeerd ben en ook meer dan de 12 uur die ik nu werk kan werken, het was iets tijdelijks waar mijn man zich voor de volle 100% wilde inzetten. We hebben nu goede afspraken gemaakt over het werken. Op bepaalde tijden is hij gewoon thuis. Natuurlijk zal hij altijd meer en op andere tijden werken dan een kantoorjongen, maar het is wel wat meer afgebakend nu en we kunnen er beter over praten. Zo te lezen hebben jullie ook goed kunnen praten inmiddels. Is het een idee dat jullie een keertje lekker een dagje weg gaan? Of een nachtje? Weer eens tijd voor elkaar en de liefde weer wat op laten bloeien? Het zou zonde zijn als je op basis van je onvrede je verliefdheid gaat verromantiseren.