Hoi allemaal, Dit is mijn eerste berichtje op een forum, dus hoop dat ik het zo goed doe Ik heb op 29 januari een miskraam gehad met 6 weken zwangerschap. Ik was hier echt heel erg verdrietig om en kapot van. Ik heb een echo gehad om te kijken of alles leeg was. Dit was inderdaad zo en zij zag ook weer een nieuwe rijpende eicel. Ik kon het hierna iets beter een plekje geven en weer langzaam wat vooruit kijken en we hebben er dan ook voor gekozen om meteen door te gaan met onze kinderwens. Mijn eisprong is snel weer op gang gekomen, dus dat gaf mij weer wat vertrouwen en positiviteit. Helaas ben ik weer voor het eerst ongesteld geworden en ik merk dat ik me sinds mijn menstruatie mentaal weer erg slecht voel. Ik vraag me af of dit komt door de hormoonschommelingen waarop ik misschien een stuk heftiger reageer dan normaal vanwege de miskraam of dat dit komt door het stukje verwerking. Ik heb ook altijd een week voordat mijn menstruatie start al bruinverlies, wat mij ook erg onzeker maakt en ik me afvraag of dat niks "ergs" betekent. Ik heb een aantal jaren van long covid achter de rug (inmiddels hersteld), wat erg heftig was en ik aardig het vertrouwen in mijn lichaam ben verloren. Het feit dat ik zwanger raakte, gaf mij echt weer meer vertrouwen in mijn lichaam. Helaas merk ik nu door de miskraam dat ik het weer erg lastig vind om het vetrouwen terug te vinden in mijn lichaam. Ik probeer het positief te bekijken, maar mentaal heb ik het zwaar. De angst dat ik niet opnieuw zwanger zal raken, omdat er iets mis met me is, is heel erg aanwezig. Ik heb het ook moeilijk met het feit dat je over mijlpalen heengaat van de zwangerschap die je eigenlijk had gehad, dus de eerste echo, zwangerschapsaankondiging die we anders binnenkort zouden doen etc. Herkent iemand deze gedachten en gevoelens en hoe gaan jullie er mee om? Ik merk dat praten met mensen die niet hetzelfde hebben meegemaakt niet genoeg werkt voor mij. Voor mijn gevoel sta ik er dan ook alleen voor, ondanks dat de mensen om mij heen me proberen te steunen. Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen en op zoek naar positieve verhalen
Sterkte, het is niet niks om een miskraam mee te maken... Heel herkenbaar, het zwanger worden is niet meer zo als voor de miskraam omdat je dit hebt meegemaakt. Het is een soort rouwproces die belangrijk is om door te gaan. Ik had heel veel aan mijn verloskundige. Met haar had ik heel fijne gesprekken om het goed een plek te geven. Bij mij was de eerste menstruatie erna een soort reset van mijn lichaam. Daarvoor was het hormonaal heel erg in de war.
Dankjewel voor je reactie! Wat fijn dat je zo veel aan je verloskundige hebt gehad. Mijn verloskundige biedt dit helaas niet aan... Ik heb wel nazorg gehad tot 2 weken na de miskraam, maar hierna is het "medische stuk" afgesloten. Hoe merkte jij dat je hormonen in de war waren? Hoe uitte dit zich?
Wat balen dat ze het toen gewoon hebben afgesloten. Hier inderdaad ook mentale nazorg gehad, minstens net zo belangrijk als lichamelijk vind ik (misschien zelfs meer). Ik merkte veel heftige stemmingswisselingen. Beetje vergelijkbaar als wanneer je hormonale anticonceptie begint of ermee stopt, maar dan continu die wisselingen (gauw geprikkeld, boos, maar ook hoofdpijn, migraine. Dat soort dingen). Na 7 weken werd ik toen heel heftig ongesteld (bijna een bloeding als ba een bevalling) en daarna voelde ik me weer normaal en had ik geen hormonale schommelingen meer.
Ja ik heb hetzelfde, paar weken geleden een miskraam gehad. Precies wat jij zegt, het gevoel hebben dat je er alleen voor staat. Heel eenzaam en verdrietig is dat
Ja heel jammer... Ze gaven aan dat ik voor het mentale stuk wel hulp kan zoeken bij de praktijkondersteuner van de huisarts. Nu ben ik daar wel al eens eerder geweest en ik heb daarmee de ervaring dat dat niet echt werkt voor mij. Wat bizar van je hormoonschommelingen! Ik merk dit bij mij ook wel, maar gelukkig niet zo heftig als dat jij omschrijft.
Het is bij mij 2,5 week geleden dat ik een miskraam heb gehad. Nog behoorlijk vers allemaal! Ik wacht nu ook mijn eerste menstruatie af. Verder probeer veel tijd voor mijzelf vrij te maken en te sporten. Veel rusten en slapen. De ene dag gaat het goed en de andere dag weer minder. Ik herken alles van jouw verhaal. De mijlpalen die je zou hebben. En ook dat stukje: angst dat het zwanger worden niet meer gaat lukken. Eigenlijk ben ik ook op zoek naar tips om het te verwerken. Heb jij nog ideeën om uit te wisselen?
Ik heb twee keer een miskraam gehad. Eerst met 5,5 weken maar ik had met de eerste positieve test al enkele personen verteld dat ik zwanger was dus ik kon het snel met de rest delen. De miskraam verliep erg spoedig en 4 weken later had ik nog een positieve test die uiteindelijk wel goed verliep. Deze miskraam heb ik wel als verdrietig ervaren maar niet als zwaar. Mijn tweede miskraam was met 6-7 weken. Ik voelde me echt heel erg alleen omdat, behalve mijn man, nog niemand wist dat ik zwanger was. Ook was het Ramadan dus veel viel plots weg. Daarbij verliep deze miskraam wat moeilijker dan de eerste en heb ik uiteindelijk een goede 6 weken gebloed. Een echte kraambloeding en ook emotioneel gezien voelde ik me heel erg kraamvrouw. Uiteindelijk heb ik het enkele naaste personen verteld en dat heeft me erg goed gedaan. Ik heb er veel over gepraat. Rustig aan gedaan en mezelf ook gewoon verwend/laten verwennen. Vertrouwen in mijn lichaam was een ander ding. Uiteindelijk ben ik 5 keer zwanger geweest waarvan 4 keer een zwangerschap met (veel) bloedverlies. Waarvan dus 2 miskramen en 2 voldragen gezonde zwangerschappen. Het was voor mij een kwestie van uitzitten tot ik de baby kon voelen. En ik heb heel bewust voor minder controles gekozen. Geen extra echo's oid. Dat zorgde bij mij juist voor rust. Want ik wist dondersgoed: als het niet goed gaat, is er toch niets wat we kunnen doen. Ik wens jou (en de anderen die in het zelfde schuitje zitten) veel warmte, sterkte en vertrouwen. Het wordt beter. ❤️
Ik heb er 3 meegemaakt, inmiddels wel wat jaren geleden. Voor G enkel omo witte testen (jaar in jaar uit...) ook geen pretje, maar we wilden het ook niet uitzoeken. M* was heel heel zuur (15wkn ingeleide bevalling ivm zware afwijkingen, hartje was toen wel net zelf gestopt voordat ik antiprogesteron in moest nemen). Dat gaat ook niet meer uit mn systeem en dat hoeft ook niet. Ik heb die kleine gevoeld met zn ochtend apekooien steevast vroeg in de ochtend en in mn handen gehad als mini mensje. Hij hoort er gewoon bij, hoe triest dat verhaal ook is en blijft. Nog eentje met hartactie met 6 wkn, met 8 wkn was hartactie ineens foetsie. Man had alleen een filmpje van mn telefoon (van 6wkn) en een uitgedraaide echo want die mocht niet mee destijds icm covid. Nog een hele vroege miskraam daar weer achteraan. Maar dat ervaarde ik eerder als een menstruatie. Het is dat ik een positieve test had gehad anders was het voor mij ook gewoon "menstruatie" geweest. Uiteindelijk kwam toen nog een positieve test. Dat werd een hele lange zwangerschap want ik vertrouwde t pas toen ik bevallen was. Mijn referentiekader is dan wel anders. Compleet niks, gezond kind, late miskraam (wat anders beeindiging had geworden), gevolgd door een normale, en vroege en weer een gezond kind. Na de donderslag van M* viel wat erna kwam wel mee zeg maar. Wat niet zegt dat als je "enkel" een normale miskraam hebt gehad dat niet verdrietig is. Het is net zo goed een onwijze deuk in het vertrouwen van je lijf. Je optimistische kijk maakt plaats voor argwaan en elke ervaring wordt een nieuwe mijlpaal erbij voor alle rollercoasters die hopelijk nog op je pad moge komen, bij voorkeur gevolgd door slapeloze nachten vanwege voedingen. Maar hoe rauw en zeer het ook doet, tijd en vooral positieve ervaringen nemen de zeer weg. En de eerste menstruaties, vooral die uitgerekende datum (al was hij misschien nog niet officieel) zijn gewoon k.u.t., want het had anders moeten zijn. En daar mag je ook best ff flink de ziekte over in hebben. Er staat geen gebruiksaanwijzing of etiquette voor rouwen. Ieder is daar vrij in, maar loop vooral jezelf niet voorbij en wees een beetje lief voor jezelf. Het is niet niks.
Mag ik trouwens nog aan jou vragen of je na je miskraam weer zwanger heb mogen worden en hoe lang het bij jou heeft geduurd totdat je weer een positieve test in handen had?
Wat super naar voor je zeg... En zo vers ook nog. Het is niet niks allemaal. Wat fijn om te horen dat je zo veel herkent in mijn verhaal (klinkt erg tegenstrijdig), maar ik vind het fijn om te horen dat ik dus niet de enige ben met deze gedachten en dat ik moeite heb om ermee om te gaan. Ik voel me er zo eenzaam en alleen in. Ik merk zelf dat erover praten met de aantal mensen die het wel weten en mijn emotie dan laten gaan, wel een klein beetje oplucht. Ik merk alleen dat ik niet veel heb aan de dingen die zij zeggen, ook al bedoelen ze het goed. Verder probeer ik veel afleiding te zoeken, al vind ik dit ook lastig, omdat ik op veel plekken met baby's en zwangere vrouwen wordt geconfronteerd. Soms wil ik het liefste gewoon helemaal niemand zien. Ik twijfel zelf heel erg om het aan een vriendin te vertellen. Ik kan altijd goed met haar praten. Misschien dat dat me wat gaat helpen? Weten bij jou mensen in je omgeving het? Verder probeer ik niet te veel te hopen dat ik snel zwanger zal raken en er vanuit te gaan dat het langer zal duren. Op deze manier probeer ik mezelf te beschermen tegen teleurstellingen. Tegelijkertijd word ik verdrietig van het idee dat ik niet meer zwanger ben en ik ook niet weet of en wanneer dit mogelijk wel weer zo zou zijn. Ik heb bewust mijn berichtje op dit forum geplaatst, omdat ik hiermee hoop dat ik met mensen in soortgelijke situaties in contact kan komen en erover kan praten. Ik denk dat dit voor mij misschien nog het beste kan werken voor de verwerking. Dus als je over je situatie wilt praten, dingen wilt delen of vragen hebt, mag dat altijd!! Dan helpen we elkaar misschien
Heel erg bedankt voor je persoonlijke reactie! Wat super heftig zeg wat je hebt mee moeten maken. En dat je zo lang gebloed hebt bij je tweede miskraam. Ik kan me goed voorstellen dat je het vertrouwen in je lichaam was kwijtgeraakt. Dat stuk herken ik heel erg (ivm long covid en daarna miskraam). Het is soms alsof ik mijn eigen lichaam niet meer herken t.o.v. een aantal jaren geleden. Fijn dat je ook het stukje deelt over controle loslaten. Ik ben zelf een erge control freak, dus jouw verhaal en visie zet me wel weer aan het denken. Je hebt daar helemaal gelijk in. Dankjewel!
Ontzettend bedankt voor je reactie. Wat heb jij veel mee moeten maken/doorstaan! Erg heftig... Ik heb eerder naar mijn vriend benoemd dat ik "blij" ben dat ik nog geen eerste echo had gehad voor mijn miskraam, omdat het mij nog heftiger lijkt als je hartslag gezien hebt. Dat maakt het allemaal nog tastbaarder. Lijkt me ontzettend heftig wat je meegemaakt hebt. Daarnaast ben ik me er inderdaad bewust van dat mijn miskraam alsnog heel erg verdrietig is. Hartstikke bedankt voor je lieve woorden en je advies!
Ja zeker. Het duurde 7 weken na de miskraam dat mijn cyclus weer gewoon werd. Maar die cyclus ben ik weer zwanger geworden. Dus na 3 maanden had ik weer een positieve test.
Ah dat geeft hoop/positiviteit! En binnen hoeveel maanden ben jij zwanger geraakt voor je miskraam? (Dus de zwangerschap van je miskraam)
Nog voor we bewust ervoor gingen. Eerdere keren duurde het zwanger worden langer (van 9 maanden tot bijna 2 jaar).
Fijn dat je toch je hart kan luchten bij een aantal personen! En ik snap helemaal wat je bedoelt. Het lucht eigenlijk ‘tijdelijk’ op. Eindstand zit je thuis toch weer met dezelfde gevoelens en gedachtes. Ik denk dat het wel prettig kan zijn als je het met een vriendin deelt! Ik heb het met mijn ouders, broer en zus gedeeld. Zij hebben dit zelf nooit meegemaakt, dus ik voel mij in mijn gezin ook alleen hierin. En verder met 2 vriendinnen. 1 van die vriendinnen heeft ook ooit een miskraam gehad dus bij haar kan ik deels mijn ei kwijt. (Zij ervaarde niet veel verdriet na haar miskraam). Het is heel moeilijk en ik voel eigenlijk alles wat jij vertelt op dit moment ook. Verdriet dat je niet meer zwanger bent, of het ooit nog gaat gebeuren en wanneer? Het is lastig om positief te blijven en vertrouwen te hebben. Wat bij mij ook helpt is op youtube te luisteren naar meditatie nummers. Deze vind ik heel fijn. Specifiek gericht op fertiliteit. Hoe gaat het nu met jou?
Lief dat je het vraagt! Ik probeer het allemaal wat los te laten en dat lukt me nu wel een klein beetje. Maar ik moet niet te veel aan de "wat als" scenario's denken, want dan merk ik dat ik me weer erg slecht voel. Ik heb elke keer periodes dat ik me slecht voel en dan weer even iets beter. Ik was nu eigenlijk ongeveer 13 weken zwanger geweest, dus ik had het nu ongeveer aan mensen willen gaan vertellen... Ik vind dat wel een lastig iets weer, omdat dat toch weer een mijlpaal was geweest. Ik kan me goed voorstellen dat je je in je gezin alleen erin voelt, omdat niemand anders zoiets heeft meegemaakt binnen je gezin. Dat lijkt me erg moeilijk, omdat zij je daarom voor je gevoel waarschijnlijk helemaal niet echt kunnen helpen bij de gevoelens die je ervaart. Bij mij binnen het gezin heeft mijn zus een miskraam gehad. Mijn zus ging er wel anders mee om dan ik. Maar zij snapt mijn gevoel denk ik wel het beste van de mensen in mijn directe omgeving. Verder zijn vriendinnen van mij nog niet actief bezig met een kinderwens, dus dat maakt dat ik me in dat stukje ook wel alleen voel. Wat fijn dat je bij één van je vriendinnen deels je ei kwijt kan, omdat zij ook een miskraam heeft meegemaakt. Tegelijkertijd blijft het lastig, omdat iedereen het zo anders ervaart en er anders mee om gaat. Ik lees op je account dat je al een hele lange tijd bezig bent voor een tweede kindje. Dit lijkt me super heftig en nog heftiger dat je dan ook nog een miskraam door hebt moeten maken... Ik kan me voorstellen dat daarmee je angst rondom het zwanger raken en het geen vertrouwen hebben in je lichaam alleen maar versterkt wordt. Maar probeer je hoop en vertrouwen niet te verliezen! Ook al is dat misschien makkelijk gezegd... Er schoten mij trouwens nog twee tips te binnen... Wie weet heb je er nog wat aan. Ik ging al lange tijd naar acupunctuur voor allerlei dingen (los van het stukje zwanger worden). Nu ik toch bij haar kom, prikt zij mij ook op de bevordering van mijn eisprong e.d. (wellicht heb je hierover al eens ingelezen?). Mogelijk kan dit je helpen? Ik weet zelf ook niet of het helpt, maar mij geeft het een gevoel van controle. Dat ik er toch "iets" aan doe. Het kan ook helpen tegen stress. Verder kwam ik een webinar tegen over "met vertrouwen zwanger worden na een miskraam" van Manon te Braake. 10 april om 20:00 uur. Je kan dan ook je vragen stellen in een online chat. Ik hoop dat je er misschien iets aan hebt
Oh en super bedankt voor het doorsturen van de meditatie! Hier was ik zelf nog niet op gekomen, dankje!