Ik heb een probleem en ik weet niet goed hoe ik er mee om moet gaan. Mijn dochter (bijna 1), heeft een nieuwe tik: Ze duwt haar herkauwde eten met haar tong naar buiten om het vervolgens met haar handen te gaan inspecteren. Ik wil dit niet. Ze mag van mij best met haar handen eten maar ik wil niet dat zij zichzelf aanleert om het vervolgens weer uit haar mond te halen om er mee te gaan spelen. Dus ik haal haar handjes weg, en leg uit dat ik dit niet wil. Nouuuu woest dat ze wordt:x. Hele driftbuien krijgt ze, als ze haar zin niet krijgt. Niets is meer goed en ze stopt niet met huilen. Eten doet ze dan al helemaal niet meer en ze is ook niet echt tot bedaren te brengen. Maar toch wil ik echt consequent blijven, alleen weet ik niet in hoeverre dat op deze leeftijd al nut heeft. Heeft ze mij al door? Ik ben liever een consequente moeder zodat ik daar straks de vruchten van pluk, dan dat ik nu alles toegeef en dingen eigenlijk gaan zoals ik dat niet wil. Wat moet ik hier nu mee?
dat heeft mijn zoontje ook een tijd gehad, en als ie nu iets geks of nieuws heeft doet ie t nog. of als ie zn mond te vol propt.... ik probeer ook zo consequent mogelijk te blijven, de volhouder wint toch...
Consequent blijven..dan maar driftig, na een paar keer is dat over. Hier mag het ook niet. Mijn zoontje is wel rapley bijgevoed, dus mag met zn handjes eten, maar zodra het in zn mond zit blijft het daar en anders klaar met eten.
Ja mijn gevoel zegt ook consequent blijven. Maar volgens mij interesseert het haar ook geen biet, als ze niets meer hoeft te eten (ze is niet zo'n eter). En wanneer zeg ik dan, nu is het klaar? Want ze gooit gelijk haar eten er uit en vervolgens gaat ze er mee spelen. Dan zeg ik dat ze dat niet mag, en dan komt ze in zo'n driftbui. Dan gaat ze dus echt niet meer fatsoenlijk eten. Moet ik het dan maar zo houden en dan niets meer eten, of blijven proberen en blijven aanbieden? Van mij mag ze ook wel met haar handjes eten, ik weet dat dat een beetje bij de ontwikkeling hoort, maar het eten uit haar mond halen dat vind ik echt helemaal niets.
Fem doet het ook. Ben blij te lezen dat het meer voor komt. Ik geef haar vaak zelf een lepel, dan blijft het eten wel in dat mondje
Wat ik doe(zoontje heeft ook zo'n fase gehad): Mijn hand op die van hem leggen als ik zag dat tie dat ging doen en ik keek hem aan en zei: nee T. niet de hand in je mond, dan wordt het een vieze boel. Dus ook uitleggen waarom iets niet mag, ook al begrijpen ze dat niet meteen. Als hij het nog een keer deed, waarschuwde ik dat ik anders zijn bordje weghaalde en dat deed ik bij de derde keer ook. Omdat ze zo klein nog zijn gaf ik het na een minuut of wat weer terug met de mededeling dat we nu netjes gaan eten: dus geen eten uit je mondje halen. Als het dan nog eens gebeurde ( maar dat was bijna nooit) dan is het echt klaar met eten.
Goeie tip! Ik waarschuw inderdaad ook een keer en daarna eten weghalen. Meestal heeft ie op dat moment gewoon geen honger meer. Maar consequent zijn is moeilijk hoor, vooral rond deze leeftijd. Ik heb af en toe het idee dat ik alleen maar nee aan het zeggen ben. Soms laat ik hem zelf eten (meestal als het wat compacter eten is (bijvoorbeeld boontjes, vlees en aardappeltjes) dan geef ik hem het bordje en laat ik hem lekker aanmodderen. Hij doet nog niets met een lepel (behalve timmeren want hij houdt onwijs van alles wat geluid maakt) dus dan gaat ook alles met de handjes. Schijnt ook goed te zijn voor de motoriek enzo Plus ik vind het leuk om hem zo bezig te zien. Bijzonder vind ik dan weer dat er op die momenten vrijwel niets op de grond beland en alles schoon op gaat!
Haha herken het. Nog een tip: probeer het woord nee zo min mogelijk te gebruiken, maar wel iets waardoor de boodschap overkomt. Het is heel lastig, I know, maar het werkt echt. Op het kdv hebben wij dit consequent gedaan en kindjes werden gewoon makkelijker doordat ze niet meer zo gefrustreerd over het woord "nee" hoefden zijn. Dat woord werkt vaak van kleins af aan als als een rode lap op een stier.
hier werkt mijn boze blik soms ook al genoeg en idd zijn hand pakken en daarmee het eten terug in zn mond doen... drinken uit zn mond laten lopen is hier ook favoriet....
Mijn dochter van 10 maanden doet ik ook, vreselijk irritant.! Als ik 'boos' wordt, of nee zeg dan begint ze gewoon te lachen. Ik duw het nu zelf elke keer terug in haar mond, de aanhouder wint denk ik dan maar. Grappige is, als ze zelf eet (brood met een vorkje zelf happen) dan houdt ze het wel binnen. Als ik het doe, haalt ze het uit haar mond. Probleem is hier vooral met brood eten. Ik ben bang als ik het eten weghaal dat ze dan te weinig eet, maar ik merk ook dat ze geen echte honger heeft als ze dit doet.
Ik zou zeggen: lekker laten knoeien! Volgens mij is het alleen maar interessant omdat jij er zo'n probleem van maakt. Als je het negeert is de lol er snel af. Bovendien schijnt knoeien met eten bij het ontdekken te horen. Is toch ook interessant: je stopt iets in je mond, kauwt er op en het ziet er ineens heel anders uit. Het wordt zo vermoeiend als je alles moet verbieden en ach, hoe erg is het nou? Niet eten en gedoe aan tafel lijkt mij erger. En ik weet zeker dat als de lol er af is, het vanzelf wel weer stopt.
Het knoeien vind ik ook helemaal niet erg (alhoewel het natuurlijk fijner is als ze het niet doen). Ik wil haar alleen niet aanleren dat het ok is om met eten te spelen. Eten wat in de mond zit, dat hoort daar ook te blijven, naar mijn idee. Ik weet dat ik niet alles moet verbieden, maar dit is wel iets wat ik qua opvoeding belangrijk acht. Ik wil straks (als ze iets ouder zijn) overal met ze kunnen gaan eten, en dan wil ik ook dat ze goede manieren hebben. Dus ik ga op een punt komen waarop ik daar consequent in moet zijn, de vraag is alleen of dat nu al moet, of dat ze dat nu nog niet doorheeft en ik onnodig een gevecht aan ga wat ik toch niet ga winnen.
Ik denk dat het nu nog gewoon ontdekken is en extra interessant omdat ze er aandacht mee krijgt. Ze is nu nog te jong om te begrijpen waarom het niet mag. Als je nu met haar uiteten zou gaan is dat zo interessant dat ze waarschijnlijk niet eens bedenkt dat ze haar eten ook weer uit haar mond kan halen.
Hier doet hij dat ook! Tong uitsteken, voedsel eraf schrapen en dan lekker wild met die handen zwaaien pffff Maar hier doet hij het alleen maar als hij niet meer wil eten en nu zit hij in een fase dat hij weinig eet dus dat is wel een kleine ergernis. Ik zeg hem dat hij het niet mag doen, als hij het wil doen probeer ik hem te snel af te zijn en neem zijn handen vast en zeg hem dat dat niet mag maar dan zwaait hij met zijn hoofd/tong zodat toch alles uit dat mondje valt grrr. En boos word hij dan ook en als ik het hem zeg zonder zijn handen vast te nemen dan doet hij alsof hij me niet hoort
ik denk eerlijk gezegd dat, zo klein als ze zijn, ze je echt wel begrijpen en je kan niet vroeg genoeg beginnen met leren wat wel en niet mag. Vooral de dingen waar jij waarde aan hecht. En dat hoeft natuurlijk niet op een negatieve manier, maar gewoon laten merken dat het anders kan. Dus inderdaad handje uit de mond halen als hij eten uit zn mondje wil halen of eten weg doen als hij begint te sputteren. Als het voor jou belangrijk is, is het ontzettend goed om dat nu al een beetje te laten merken hoor. Hier heeft ons kleintje er een handje van om rond te lopen met speeltjes of handjes in zn mond, dat vind ik echt heel erg gevaarlijk, dus ja, daar zeg ik wat van en ik blijf zijn handjes/spulletjes uit zijn mondje halen als hij aan het stappen is. Ook hebben wij bij de televisie een mediabox staan waarvan het lampje rood is als hij uit is en wit is als hij aan is. Reuze interessant natuurlijk voor zo'n kleine dondersteen, dus hij was daar continue mee bezig. Na 100 keer weghalen, nee zeggen etc was ik er uiteindelijk een beetje klaar mee en ben ik (1 keer) goed uit mijn slof geschoten en heb met een harde stem gezegd FINN NEE, daar is hij goed van geschrokken, zo erg zelfs dat hij moest huilen. Ik voelde me ontzettend schuldig en heb hem daarna gelijk getroost en verteld dat ik het niet zo bedoelde maar dat het kapot kon en dat ie het beter niet kon doen. Oeh ik huilde bijna met hem mee. Maar het was wel voor een heel goed doel... hij komt sindsdien niet meer aan het knopje. Hij loopt er naartoe, wijst ernaar, kijkt naar mij met een grote glimlach en schudt nee (of soms ja... hij snapt het verschil nog niet zo haha) maar hij komt er niet aan. Nouja, dan was die ene keer uit mijn slof schieten toch wel ergens goed voor. Kortom, naar mijn mening (ik zeg dus niet dat je het perse zo moet doen, en dat voorbeeldje van het boos worden is ook niet iets wat ik standaar doe, laat dat duidelijk zijn) is het best goed om je kind af en toe te laten merken dat je het ergens niet mee eens bent. Het is belangrijk om grenzen te stellen, anders blijven ze het doen!
Hier heeft ze het ook gedaan en ik heb het zo gelaten. Ze at toen al maanden zelf trouwens en ging dat ineens doen. Volgens mij heeft ze het maar een paar dagen gedaan. Ze doet het nu trouwens heel soms met nieuwe structuren, dan stopt ze het in haar mond (bijvoorbeeld laatst met geitenkaas door de cousous), vervolgens haalt ze het eruit om het te bekijken en dan doet ze het weer in haar mond. Ze eet verder erg netjes en kunnen gerust met haar uit eten, net nog gezellig gaan lunchen. Ik ben trouwens wel consequent, maar op punten die ik belangrijk vind. (edit: dit bericht is trouwens alleen bedoeld om te zeggen dat het ook een fase kan zijn die snel over is, ook als je het niet zou verbieden. Daarmee zeg ik niet dat als jij dit belangrijk vindt dat je er dan niks mee hoeft te doen. Enkel ter geruststelling dus )
Ik laat bepaalde dingen hier ook gaan. Vind het belangrijker dat er een positieve wending aan eten zit en geen negatieve. Eten op de grond gooien resulteert hier wel in weghalen als hij het bewust doet. Water uitspugen op alle plaatsen resulteert in een standje en het weghalen van het drinken. Verder schenk ik er niet teveel aandacht aan. Hij is aan het uitproberen nu en dan zou ik de hele dag aan het corrigeren zijn...nee, dank je, liever niet.
Dat denk ik ook. Waarschijnlijk is het iets dat vanzelf over gaat. Al die structuren en smaken zijn op een gegeven moment bekend en niet meer zo het onderzoeken waard. Bovendien gaat een kind ook een keer met bestek eten. Dat wordt vanzelf ook interessant. Ik denk niet dat je bang hoeft te zijn dat je kind dit jaren zal blijven doen, dus misschien kun je je de moeite beter besparen en het gezellig houden aan tafel. Jullie geven het goede voorbeeld en dat zal ze vanzelf gaan overnemen.
Mijn zoontje heeft ook van die fases gehad. Ik heb hem altijd zelf laten eten en er niet zoveel aandacht aan besteed. Eten is wat mij betreft ook onderzoeken, proeven en leren. Uiteindelijk eet hij nu gewoon met een lepeltje of een vork. Het is vanzelf goed gekomen. Tegenwoordig doet hij het niet meer.