Hi hi, Ik zou hier graag willen ventileren en misschien contact hebben met ouders die zich in mijn verhaal herkennen. Mijn oudste dochter is bijna 4,5 en ik heb wat zorgen. Ze is een invoelend, positief, lief, attent, zorgzaam, fantasierijk meisje die graag samen speelt en ook goed alleen kan spelen. Toch heb ik zorgen over het volgende: - Ze wil niet op de wc poepen (het liefst in de luier, en anders is het potje nog wel goed genoeg - Ze schrikt snel als ze wordt aangesproken en gaat dan brullen (wij ouders zijn heel zachtaardig en haar juf is super leuk, dus daar ligt het niet aan) - Ze kan niet tegen fouten maken, waardoor ze soms dingen vermijdt of opgeeft. Daardoor komen bepaalde ontwikkelingen wat trager, heb ik het idee. Ze kreeg bv interesse in letters en wilde haar naam schrijven. Ging eerst super, totdat ze zag dat ze foutjes maakte en nu is haar interesse in letters nauwelijks nog aanwezig. Ook het gaan fietsen op het loopfietsje duurde ontzettend lang. Steeds bang dat het mis gaat. Voorheen maakte ze prachtige tekening, nu is ze niet tevreden en krast ze tekeningen door of zet nauwelijks meer wat op papier. Puzzelen wil ze nu ook alleen nog maar samen doen. - Iedere nacht komt ze bij ons in bed liggen - Wanneer het 'veel' voor haar is, kruipt ze weg, zondert ze zich af met haar duim in haar mond. Dit lijkt ze best vaak nodig te hebben. - Ze lijkt een iets tragere (maar niet verontrustende) taal/spraak ontwikkeling te hebben (uitslag logopedie was een beetje onder gemiddeld tot net iets boven gemiddeld.) Bij de overgang van PSZ naar school werd gezegd dat ze cognitief klaar is voor school, maar sociaal emotioneel nog niet helemaal en ze dacht dat ze het zwaar zou gaan krijgen. Ze sprak over hoogsensitiviteit. Op school merkt de juf inmiddels ook op dat het snel veel voor haar is. We zitten nog in de fase van aankijken en er zijn ook wel wat dingen gebeurt de afgelopen periode (eventjes gereisd, flink last gehad van Corona en daar nog echt moe van zijn). Toch zie ik de rode draad nu steeds duidelijker en kan ik het niet laten om te zoeken naar oorzaken. Is er herkenning? Ik ben benieuwd.
Je schrijft over mijn middelste . Een heel (prikkel)gevoelig, slim meisje dat grote hang heeft naar geborgenheid. De kleuterklas is niet altijd de juiste plek voor kindjes zoals zij, maar ja, je moet wat? Wij hebben haar altijd veel gevolgd en haar de veiligheid geboden waar ze om vroeg, daarbij ook goed gaan kijken naar prikkels en hoe zij na school weer 'ontprikkelde'. Af en toe een rustdagje thuis. In groep 3 liep ze echt vast. Deels door zaken in onze thuissituatie, maar ook door de 'hoge verwachtingen' in groep 3, het moeten leren en presteren, het niet in 1 keer goed kunnen, maar moeten oefenen op iets. Ze kreeg het helemaal warm als ze een beurt kreeg in de klas en schoot dan helemaal in de stress, want stel je voor dat ze iets zei dat fout was!? Vanwege haar broer (autisme), zijn we toen met haar in GGZ geweest. Daar viel ook haar gevoeligheid en grote hang naar veiligheid op, maar ze had niet genoeg kenmerken om een 'stoornis' vast te stellen. Wel bleek ze een disharmonisch IQ profiel te hebben, waardoor ze op sommige punten overschat werd en op andere onderschat. Dit hebben wij mee terug kunnen nemen naar school, die hierop aanpassingen hebben kunnen doen. Ze heeft wekelijks extra begeleiding gehad van een leerkracht die tevens kindercoach was (gespecialiseerd in hooggevoeligheid) en die haar tactieken heeft aangeleerd om bijvoorbeeld om te gaan met geluiden in klas, maken van foutjes etc. Maar alleen al horen dat zij niet de enige was die de wereld zo ervoer was zo'n geruststelling! Later in groep 5 had ze weer een moeilijke periode en hebben wij voor yogatherapie gekozen, die haar geholpen heeft 'uit haar hoofd' te komen en te aarden. Inmiddels (13 jr) beschrijft ze zichzelf als een hooggevoelige, introverte puber die graag alleen is met haar eigen gedachten. In groepen/onder de mensen vindt ze vermoeiend en ze zorgt er dus ook voor dat ze (waar mogelijk) zelf in de hand houdt of op tijd zich terug trekt om even op te laden. Ze is nu overigens heel autonoom en zelfstandig, dus ik heb niets 'verpest' met het 'toegeven' aan haar behoeftes. Vanuit veiligheid komt zelfvertrouwen... Ik vond het heel verhelderend om me in te lezen in hooggevoeligheid (en later ook introversie) om haar beter te begrijpen en ook beter te kunnen aansluiten bij wat ze nodig had. Ik heb een hele tijd bijvoorbeeld met haar voor het slapen gaan gesprekjes gehad om de dag te bespreken, vragen te beantwoorden, haar te leren verwoorden wat ze voelde van binnen. Ook is een voetenmassage met lavendelolie hier lang een grote favoriet geweest om in avond in slaap te kunnen vallen. Kindercoach kan ook een goede plek zijn om haar dat extra steuntje in de rug te geven. Ook gesprek met juf kan helpend zijn, kleine dingen kunnen al veel uitmaken (bijvoorbeeld een knuffel mogen vasthouden op bepaalde momenten, een vaste plek in de klas, even de klas uit en iets op de gang doen)
Ik herken dit zeker. Ook een gevoelig.en slim kind. Wat hier goed heeft gewerkt is een combinatie van volgen en rust. Maar ook grenzen stellen en leren aanpassen. De wereld zal zich immers niet aanpassen aan jouw kind/tiener/volwassene. En wij wilden voorkomen dat er later een moment van vastlopen zou ontstaan. Prikkels zijn nu eenmaal aanwezig en daar moeten ze ook mee leren omgaan. Wij houden dus niet alles weg. Maar leren hoe je daar wel mee om kunt gaan. En wat voor kind werkt om tot rust te komen. Dat kunnen zaken zijn als lezen, knutselen, buiten spelen of muziek. En iedere avond nemen we in alle rust de dag door. En praten over gevoelens "noem de 3 leukste dingen van vandaag" "waarom was dat zo leuk? " wat was het stomste vandaag" "waarom was dat zo" etc Op die manier heeft kind de leiding en praat je over gevoelens en gebeurtenissen. Maar bedenk je ook oplossingen voor lastige situaties. Bij het praten stellen we wel een grens omdat gevoelige kinderen daar ook enorm in kunnen blijven hangen (en dan nog niet gaan slapen). Ook vinden wij positief stimuleren belangrijk. En kijken wij naar zelfvertrouwen opbouwen. Wat hier werkt zijn complimenten geven. Maar ook leren doorzetten als iets nog niet goed gaat (ipv op te geven omdat het te lastig of spannend is). Opgeven creëert even rust maar is uiteindelijk een gevoel van falen. Terwijl doorzetten uiteindelijk een positieve ervaring (en daarmee zelfvertrouwen creërt). Verder het ontwikkelen van sociale vaardigheden. Door speelafspraakjes (bijvoorbeeld eerst thuis in een veilige omgeving). En sporten waarbij ze van elkaar leren. Het gaat daarbij niet om het niveau maar om het meedoen. En natuurlijk is voorleven heel belangrijk. Dus zelf het goede voorbeeld geven.