Het is eerlijk gezegd niet alleen voor HB kinderen een hel om juiste hulp te vinden. En vooral Onderwijs Onze zoon heeft 4 basisscholen gehad!! Op papier zou hij op alle 4 de scholen passen. Ik heb hem thuis moeten laten zelf de leerplicht ingeschakeld en echt op mijn strepen moeten gaan staan om hem op de juiste school te krijgen. Ipv van onze jongste te genieten was het contenu een strijd om hem de juiste onderwijs setting te geven. Ik kan dus ook begrijpen dat moeders er letterlijk aan onderdoor ging. Maar de documentaire laat vooral een hysterische moeder zien. Niet het gene wat deze moeder zo gemaakt heeft. In die zin inderdaad niet het beeld wat je wilt zien. We willen een Inc Nederland met passend onderwijs maar dit gaat gewoon niet. Er zijn hb klassen nodig en gespecialiseerde mensen. Maar ook zoals in onze zoon zijn geval een Mytylsc
Hij (en wij) had de hoop dat groep 7 wel wat uitdaging zou geven. Maar dat is eigenlijk maar heel beperkt. Qua rekenen zit hij nu redelijk op niveau, maar dat is zijn slechtste vak. Qua taal, biologie, geschiedenis, aardrijkskunde en Engels is het voor zijn gevoel nog steeds op kleuterniveau. Het is voor hem daar dus niet voor verbeterd. Maar zijn klas is sociaal gezien een enorme verslechtering. In zijn oude klas had hij geen aansluiting, maar hij werd er ook niet lastig gevallen. In zijn nieuwe klas wordt ontzettend gepest, niet alleen hij, maar ook anderen, maar ze moeten dus ook hem hebben. Met als effect dat hij op dag 5 van het jaar al ziek thuis zat omdat hij op dag 3 en 4 pijn was gedaan door een klasgenootje. Inmiddels is het niet meer fysiek, maar wel regelmatig constant treiteren. Hij is al ontzettend gefrustreerd op school omdat hij zich zo verveeld en een paar klasgenoten gaan dan bewust stangen om te zorgen dat hij ontploft. En zijn juf grijpt meestal wel op tijd in, maar laatst had hij een invaller en die gaf hem wel straf omdat hij boos werd, maar de klasgenoten niet. Ik heb dus nu ontzettend het gevoel dat iedereen om hem heen gefaald heeft, wij als ergste. We hebben deze keuze voor versnellen heel bewust gemaakt. Hij heeft veel meer aansluiting bij oudere kinderen, hij speelt bijna alleen met kinderen die ouder zijn dan hij, hij schakelde per dag meer uit in zijn oude klas, er was extra begeleiding beloofd, extra uitdaging, hij is bewust in deze klas geplaatst (keuze uit 3 groepen 7) en dan is het voor hem zo'n hel. En na jaren trekken, overleggen, in gesprek blijven enz en dan nu gecombineerd met een ontzettend moeilijke situatie op het werk, het is voor mij ontzettend op.
En dat is dus ook zo het lastige. Dat die moeder zo hysterisch is, is waarschijnlijk best goed verklaarbaar als je weet hoeveel energie het kost om echt hulp te krijgen. Maar van een afstand is het toch makkelijk denken: hoe erg is het nou als de haren tekort worden geknipt, doe gewoon normaal. Maar als je zo kapot moe bent van elke dag overleven, dan zijn kleine dingen niet meer in perspectief te plaatsen.
Precies. Maar dat stukje laten ze niet zien. Het is erg dat het zo ver gekomen is! Zelf heb ik ook echt tegen overspannen aangezeten dag in dag uit zoekend naar de oplossing. Naar waar hij dan heen zou moeten. Professionals die als het er op aan kwam niet deden wat ze zouden moeten doen en vooral naar elkaar wijzen. Wij hebben er overigs ook aan gedacht naar België te emigreren wij wonen wel op de grens dus waren hier ook makelijk naar kunnen gaan. Maar weet van andere ouders dat het onderwijs voor kinderen met anderen behoeftes echt niet zaligmakend is, net als intensieve therapie etc. Waar op we dat maar niet gedaan hebben.
voor een SBO vragen ze geen geld (net als de "gewone" basisschool) maar voor dat leerlingen vervoer heb ik toch behoorlijk moeten vechten hoor. Zoon was 8 en werd gekeurd door een meneer en die beoordeelde na 1 gesprek met zoon (niet met ons) dat hij best 20 km heen en 20 km terug kon fietsen en dus geen recht had op leerlingen vervoer. Dat ik hem niet kon begeleiden in die 20 km heen en terug fietstocht omdat mijn schootmobiel max 30 km bereik had , had deze man geen boodschap aan. Dat mijn zoon (op dat moment) totaal niet met de prikkels van het overige verkeer om kon gaan werd afgedaan met dat hij dat wel binnen een half jaar kon leren. Mijn "geluk" is geweest dat er een mw bij de gemeente werkte die het werk (op dat moment tijdelijk) even overnam vanwege ziekte (van de beste man) en mijn problemen wel serieus nam en het ook geen goed idee vond om een kind met ass alleen 20 km naar zijn school te laten fietsen. En we dus toen wel de juiste indicatie kregen. Het is gewoon dat, wanneer je kind buiten het "normaal" hokje valt, en dan maakt het niet uit aan welke kant, je er als ouder gewoon een dagtaak aan regelen, gesprekken, gevechten etc bij krijgt. Ik had mazzel dat ik (door chronische ziekte) afgekeurd ben (en was) en dat ik daar ook alle tijd voor had, maar soms wil je gewoon met je kop tegen de muur aan bonken.
Jullie falen absoluut NIET! Jullie werken keihard om het beste voor elkaar te krijgen voor jullie kinderen, dat is zeker geen falen. Het systeem faalt jullie, het systeem is er niet op aangepast om kinderen meer te bieden dan het reguliere werk. De maatschappij is niet ingericht op kinderen die buiten de 'norm' vallen, helaas. Er wordt gefocust op het gemiddelde kind en de slechte presteerder omdat ze van mening zijn dat het slimme kind het wel redt op school. Als er 3 groepen 7 zijn, is het dan een optie om hem in een andere groep te plaatsen of wordt het daar nog erger? Pestgedrag moet zeker aangepast worden, desnoods met een intensieve cursus op school, een themaweek over pesten waarin alleen maar aandacht is voor pesten en gedrag naar elkaar toe. Dat zou in mijn ideaalwereld zomaar voor elkaar te krijgen zijn maar helaas, wederom is dat nooit 'mogelijk'... Want het past niet in het reguliere plaatje... Denk aan jezelf en aan je gezin! Dikke knuffel!!
Leerlingenvervoer moet boven de 6km gewoon toegekend worden, maar wij rijden 12km enkele reis en krijgen hier geen vergoeding voor omdat er reguliere scholen in de nabije omgeving zijn. Dat wij hebben gekozen voor passend onderwijs voor onze oudste in de zin van een HB profielschool is onze keuze, grof gezegd. Of ik moet hem en dochter weer laten toetsen voor een recent onderzoek en de jongste voor het eerst laten toetsen omdat die ook naar school moet... drama... Er zijn meer ouders die ver moeten rijden, sommigen 60km. Ik vraag me af hoe zij dat doen...
Klopt toen zoon over ging naar het SVO ( zelfde locatie als SBO) kregen we ook een melding dat er een school dichterbij was en dat hij daar naar toe moest. Eh ja dat klopt dat is de Havo afdeling van zijn school, kan hij ook naar toe maar met zijn tl/kader advies lijkt me dat geen goede zet. Maar het is hier ook zo dat , wanneer het onderwijs ook hier aangeboden wordt , je geen recht hebt op leerlingen vervoer als je dan zelf voor een andere school kiest. Het is helaas nog steeds zo dat er weinig oog is voor HB en de problematiek die daarmee gepaard gaat
Ik schrok behoorlijk van de hb moeder. Dat ze dus automutileert, vaak hysterisch wordt en de kinderen alles steeds horen. Ik heb de nodige psychische problemen gehad in de vorm van een depressie met suïcidaliteit en sporadische automutilatie Maar no way dat ik dat steeds met de kinderen besproken heb. Ik heb de hulp aangepakt die nodig was. De meiden hebben we op hun niveau vertelt wat er speelt maar we zijn altijd op onze hoede geweest dat we zoveel mogelijk de zorgen behapbaar hielden Het wrange van deze serie vindt ik dat er bijna niet vertelt wordt welke zorg ze wel ontvangen hebben. En wat dus ook afgewezen is of mee gestopt vanuit de ouders.
Ik ben het ermee eens dat het lastig is, omdat we maar een deel van het verhaal zien. Tegelijkertijd is wel door mevrouw zelf genoemd dat zij al tijdens de middelbare school automutileerde. Ik heb een sterk vermoeden dat het vanwege de psychische problematiek van deze mevrouw erg moeilijk is voor hulpverlening om aan te sluiten. De wereld/omgeving wordt sws door haar als extreem vijandig ervaren. Iets wat vaker ontstaat bij ASS (mijn vermoeden). Logisch dat dit ontstaat, maar maakt het wel erg lastig; mevrouw lijkt zelf al oplossingen te bedenken en wijkt hier vanwege rigide denken niet/moeilijk van af. Jongen moet bv naar vwo. Hulpverlening moet dan of volledig meegaan met haar of wijkt af en dan neemt stress toe en wordt hulpverling ook weer als vijandig ervaren ... zo gaat het negatieve cirkeltje maar door.
Nog steeds uitgaande van mijn vermoeden waarbij ik het hartstikke fout kan hebben. Maar dit is een reden waarom ik het rot vind dat autisme in vrouwen vaak over het hoofd gezien wordt. Bij automutilatie word er snel aan bps of ptss gedacht. Terwijl het ook kan voortkomen uit een overbelast systeem. Als er dan verkeerde hulp gegeven wordt komt er extra schade bij en verdwijnt de hoop dat 'de hulpverlening' ook daadwerkelijk positief kan bijdragen. Dan moet je wel erg gedreven zijn (oftewel hyperfixatie inzetten) om zelf al het onderzoek te doen waarvan je verwacht dat de hulpverlener de kennis van opzak heeft. P.s. Ass verhoogd het risico op trauma.
Helemaal mee eens en ik vind dit buitengewoon schadelijk voor de kinderen / gezinnen. Je zet deze mensen in een zeer kwetsbare positie ik vind dit niet professioneel.
VInd jij dit niet juist een heel slecht programma? Er worden zeer kwetsbare gezinnen / kinderen neergezet en heel nederland kan meegenieten en daar een oordeel over vellen. Ik vind dat we dit niet moeten willen met zn allen.
Eens. Ik ken professioneel gezien meerdere vrouwen waarbij sprake is geweest van een misdiagnose (vaak bps) en ook de daarbij horende verkeerde behandeling. Bij angsten werd bijvoorbeeld exposure therapie aangeboden wat juist weer leidde tot trauma. Maar ook in de opvoeding/jeugd was dan vaak al sprake van constante overvraging in de thuissituatie en binnen het onderwijs. Dit leidde uiteindelijk bij een aantal tot een (autistische) burn out en pas toen werd het autisme meer zichtbaar en kon de juiste diagnose gesteld worden. Het herkennen van ASS bij vrouwen met een gemiddelde of hogere intelligentie is ook erg lastig vanwege het camoufleren/imiteren en het internaliseren. Wel zie ik dat de kennis op het gebied van diagnostiek is toegenomen en zijn steeds meer mensen gespecialiseerd. Dit stemt mij hoopvol, aangezien het wel hele specifieke kennis vereist om ASS bij deze doelgroep te herkennen. Hopelijk zorgt dit ervoor dat minder personen zo beschadigd raken als de moeder van dit gezin in dit programma. Ik vind het belangrijk om te vermelden dat ik in de praktijk heel erg veel mensen zich met de beste intenties zie inzetten, maar dat dit toch voor de persoon in kwestie negatieve gevolgen kan hebben. Schuld toewijzen heeft m.i. dan ook geen zin. En dan heb ik het over ouders ('kom op, even doorzetten', verwachtingen tav bepaald onderwijsniveau etc.), leraren die de oorzaak achter bepaald gedrag niet onderzoeken of hier de tijd niet voor hebben en de GGZ waarbinnen verkeerde diagnoses worden gesteld en hulpverleners die te weinig tijd (of kennis) hebben om aan te sluiten en oorzaken te onderzoeken. Al die partijen zie ik wel inzet tonen en het beste willen voor de ander, maar soms is het zo complex om te bepalen wat het juiste is. Ik weet ook niet goed wat ik van deze docu vind. Ik blijf het altijd lastig vinden wanneer voor kinderen besloten wordt dat zij getoond worden in een docu. Kan een kind deze keuze maken en de gevolgen overzien. Ditzelfde geldt natuurlijk voor mensen met een beperking, maar het zelfbeschikkingsrecht geldt voor volwassenen en daar is natuurlijk ook wat voor te zeggen. Lastig.
Hmm, ben ik het niet helemaal mee eens. Het is ook maar net hoe je er zelf naar kijkt. Persoonlijk kijk ik er niet naar met een veroordelende blik, maar juist heel bewust en ik sta open om a. te kijken naar hoe het er in andere gezinnen aan toe gaat en b. om er lering uit te trekken. En dat kan zijn -zoals ik in een post van me hierboven al beschreef- een voorval waarvan ik denk: hey, dat is wijs bekeken, ik ga hier thuis ook eens kijken of ik dat toepassen/ gebruiken/ inzetten kan.. maar dat kan ook zijn: hmm dat vind ik niet zo handig aangepakt van die vader/ die moeder, zo ga ik dat hier niet doen. Dat ze ‘zo worden neergezet’ ben ik het overigens ook maar deels mee eens. Vergeet niet dat ze zelf ook hebben ingestemd met het filmen en uitzenden. Ja, ze zijn kwetsbaar, dus in dat opzicht kun je je afvragen óf de vraag om te mogen filmen wel aan ze gesteld had mogen/ moeten worden.., maar aan de andere kant: kwetsbaar zijn wil nog niet zeggen dat ze niet helder na kunnen denken en alleen maar beslissingen nemen waarvan ze de gevolgen niet kunnen overzien natuurlijk..
Ik hoop dat deze documentaire, samen met 'verloren hulpverleners' misschien iets gaan veranderen. Wat ik vooral haal uit de documentaire, is dat de hulpverlening echt faalt. En daar gaan mensen, zeker deze kwetsbare mensen, aan onderdoor. Wij hebben zelf op tijd hulp kunnen krijgen voor onze dochter met (licht) autisme. Ik herken de wanhoop van de moeders uit de documentaire echt heel erg. Mijn dochter kreeg de hulp, ik heel veel feedback vanuit de hulpverlener, waardoor ik ook heel veel heb geleerd. Na een jaar hadden we een heel andere situatie thuis, en een gelukkige dochter, en gelukkige ouders
Hier ook hulp gekregen voor dochter, en hier staan ze er echt op dat 1 persoon regie houdt. Dat scheelt al zo veel. Hulp via verschillende instanties, en die persoon houdt het overzicht en zorgt dat er relevante informatie wordt uitgewisseld. Een vriendin in een andere gemeente zwemt echt in de chaos van hulpverlening, meerdere instanties en partijen zijn er bij betrokken, iedereen zit op z’n eigen eilandje en zo werken ze allemaal langs elkaar heen. Hulpverleners zelf trekken nu natuurlijk ook al langer aan de bel. Voor corona ging het al niet goed, maar sinds lockdowns etc is het helemaal doorgeslagen…
heb net de afleveringen verloren hulpverleners gezien en de hulpverlening faalt echt enorm, vinden ook zij. Echt interessant om te zien en te horen hoe zij er tegenaan kijken en tegen welke enorme muren ze aanlopen, maar ze zijn het er allemaal wel mee eens dat er van bovenaf dus niets gaat veranderen, de verandering zal van onderaf moeten beginnen met het risico dat je je baan verliest omdat je je niet aan protocollen houdt.
Ik heb nu ook de andere 'afleveringen' gekeken. Eigenlijk wel essentieel om ook te zien voor de volledigheid. De hele documentaire bij elkaar (alle 8 afleveringen) zie ik dan meer als een aanklacht richting Den Haag dat het zorgsysteem voor geen meter deugd. Misschien dat het andere hulpverleners sterkt om op te staan tegen het huidige systeem en van zich te laten horen. Maar als ik er langer over nadenk is dit weer zo'n typisch Nederlands probleem waar ik plaatsvervangende schaamte van krijg.
Ik heb er ook niet met een veroordelende blik naar gekeken, meer met als hoe kan ik hier als professional lering uit trekken en hoe kan ik (kunnen we) deze mensen beter helpen. In die setting vind ik het ook een heel prima programma. Ik weet dat wij vroeger op onze opleiding schatjes keken, die kinderen zijn inmiddels volwassen en de hebben later een reactie gegeven dat ze het verschrikkelijk vonden om in dat programma zo neergezet te zijn, Dat is meer wat ik bedoel.