Hoe was de 1e tijd ná de bevalling? Ik hoor dat heel veel vrouwen het echt niks aan vinden de eerste tijd. Of juist wel. Is het overweldigend? Lijkt me wel namelijk. IK kan me er echt niks bij voorstellen, het lijkt nog zover weg.. En kan je het allemaal vanzelf? Ben je zo ineens moeder? Vage vragen misschien, maar dit vraag ik me wel eens af
De eerste paar weken vond ik het eerlijk gezegd geen roze wolk. Mijn ervaring is dat je niet meteen moeder bent als je baby geboren is. Je weet nog zoveel niet, er zijn zoveel onzekerheden en je baby en jij moeten ook nog elkaar leren kennen. Je weet niet wat hij/zij wil en voelt je soms wel machteloos. Dat had ik in ieder geval. Daarnaast had ik last van kraamtranen. Ik dacht altijd dat het onzin was en toen de kraamverzorgster mij vertelde dat het ongeveer na 2 a 3 dagen optreedt dacht ik dat het mij niet zou overkomen. Ik ben daar veel te nuchter voor. Daar ben ik ontzettend van teruggekomen. Het is gewoon heel ingrijpend en overweldigend. Gelukkig had ik een top kraamverzorgster die mij er goed doorheen sleepte en mijn man en moeder. Uiteraard geldt het niet voor iedereen, maar het is opvallend dat ik het hier op het forum best vaak lees. Na ongeveer 2 a 3 weken werd het een stuk beter en ging veel helemaal vanzelf. En nu 6 maanden later is het alsof het nooit anders is geweest. Zo ontzettend gaaf, nu zit ik echt op de roze wolk! Zoals ik zei, dit geldt natuurlijk niet voor iedereen, sommige vrouwen voelen zich meteen 1 met hun kind en weten precies wat ze te doen staat, maar dat geldt niet voor iedereen. Dus mocht dat niet zo zijn dan weet je dat het erbij hoort en dat het snel weer overgaat.
hi, goeie vraag zeg... even nadenken... De eerste paar dagen (weekje) was ik vooral overdonderd en moest ik gewoon wennen aan de nieuwe routine (voeden, aankleden, in bad etc). Er was gewoon iemand bij gekomen en die moest natuurlijk verzorgd worden. Maar na een paar dagen realiseerde ik met opeens... "Jeetje, wat zou het pijn doen als er iets met dit kleintje zou gebeuren!" En vanaf dat moment had ik ook meer binding. Weer een tijdje later (ik heb het over dagen hoor).. wilde ik niets liever dan de hele dag bij mijn kindje zijn en werd het lastig om van huis te gaan. Het begon dus met wennen aan een nieuwe situatie, toen overweldigd door een soort oergevoel van verantwoordelijkheid / zorg en daarna overweldigende liefde en verliefdheid. Alles heeft inmiddels een beetje een plekje gekregen (van het weekend is het mannetje voor het eerst uit logeren geweest.. was best moeilijk voor de mama ) maar de verliefdheid blijft! Geweldig. Oja, wat betreft die eerste 2 - 3 weken herken ik me helemaal in wat Kiwi zegt.. Wennen en pfff... ook wel zwaar! Ik heb heel wat frustratie gekend en de spanningen tussen mij en mijn man waren er zeker ook. De onzekerheid, de hormonen, de ervaring van de bevalling etc. Alles moet je verwerken en dat kost echt even tijd (voor een langer dan voor de ander).
Ik moet eerlijk zeggen dat ik heeeeel blij ben dat mijn dochter alweer zo groot is Vind de eerste maanden geen drama maar echt leuk vind ik het ook niet. Fien hielt me de eerste maanden heel erg bezig, wilde s`nachts niet slapen, overdag ook veel wakker, deed moeilijk aan de borst en ik was super onzeker en oververmoeid. Laat deze beeb nog maar lekker een tijdje in me buik zitten Misschien ben ik wel geen babymens of misschien was mijn dochter niet makkelijk, ik weet het niet. Heb nooit dat oergevoel of wat ook ervaren. Het leuke is dat ik het moederschap na negen maanden helemaal geweldig vond en nog steeds vind ik dat! Ben helemaal weg van me lieve mooie zoete meisje. Over alles wat ze leert en doet ben ik blij en verwonderd. Nu geniet ik echt van haar. Heb dan ook wel de mazzel dat ik een hele zoete peuter heb die uren zelf kan spelen en nooit jengelt en die nooit meer wakker is geweest s`nacht na 9 maanden.
ik had ook wel kraamtranen maar was zo gelukkig, tuurlijk is het een hele onzekere tijd maar ook een hele leuke met allemaal eerste ervaringen, je moet niet zoveel plannen maar jezelf gewoon per dag aankijken en gewoon doen waar je zin in hebt dat scheelt al een hoop denk ik.. Delen met je partner die ook onzeker is maakt het juist NOG leuker, stiekum snachts opzitten samen en staren naar je kleintje heel verliefd en intiem moment is dat (als mama maar ook als partner)
Oh wat leuk om jullie ervaringen te lezen! En fijn dat jullie er eerlijk over zijn dat het niet gelijk een roze wolk is. Kan me voorstellen dat als je dat echt verwacht, het heel erg tegen kan vallen.
Ik zou zeggen; laat het zoveel mogelijk over je heen komen, verwacht niet te veel van jezelf en neem het zoals komt. Ik denk namelijk dat het alle kanten op kan. Er zijn denk ik zat vrouwen die het moeilijk vinden, een dip krijgen, die baby tijd maar niks vinden, moe zijn etc.. Maar het kan ook andersom. De laatste weken van mijn zwangerschap waren vrij zwaar en mijn bekkentherapeut vertelde me dat ik er rekening mee moest houden dat ik de 1e 3 dagen de trap niet af zou kunnen. Nou ik voelde me heerlijk na zwangerschap. Mijn bekkenpijn was voor 85% procent over na 2 dagen. En ik was zoals mijn kraamverzorgster het ook zei een 'geboren' moeder. Ik voelde Ruben goed aan en was eingelijk nooit echt onzeker. Ik heb een heerlijke kraamtijd gehad en zat echt op een roze wolk. De kraamtranen kwamen hier ook, maar ook deels van geluk! Ik vind elke periode prachtig maar verlang ook zeker weer naar zo'n klein hummeltje in en straks OP mijn buik. Maar zoals ik al zei, heb zo min mogelijk verwachtingen en neem het zoals het komt. Neem het jezelf niet kwalijk als je niet gelijk op een roze wolk zit. Ik wilde bij Ruben zoooooooo graag zwanger worden maar de 1e 3 maanden waren voor mij erg zwaar. Ik werd tegen het depressieve aan door de hormonen en kon alleen maar piekeren en huilen, terwijl anderen juist dan op een roze wolk zitten
prachtig emotioneel een zegen overweldigend zwaar beangstigend (als je alles perfect wilt doen) je bent moeder maar moet het ook nog ´worden´.. je leeft even in een andere ´dimensie´ je geheugen en aandachtsvermogen laten je even in de steek je wordt geconfronteerd met jezelf (grenzen!) het haalt het mooiste in je naar boven slaaptekort opoffering zonder moeite liefde liefde liefde tranen tranen tranen dit gold voor mij. Het zijn zo wat steekwoorden en gedachten die in me op kwamen. Bedenk dat alle moeilijke momenten overgaan en dat je echt jezelf de tijd moet geven om te wennen. en ook de omgeving moet jou de tijd geven. (je gaat echt nog wel je baby uit handen geven, maar je hebt even de tijd nodig. Geef dat duidelijk aan, anderen doen dat niet voor je...) succes! Amber
hier een geboren moeder!tenminste ik voelde dat zo.. Ik was meteen verliefd en wou meteen zorgen Ik kon wel uren naar ze kijken! Ik zat echt op een roze wolk bij beide keren! En kraamtranen heb ik ook gehad maar puur van geluk. Laat het gewoon op je afkomen en niet teveel ervan verwachten dat het allemaal moioi moet zijn..
Bij mij het tegenovergestelde! Ik was zo blij als het maar kon, ik voelde me meteen een supermama! Ik keek de hele dag naar mijn zoontje, hoe hij lekker sliep, en ik was overgelukkig. Misschien heeft het ook ermee te maken dat mijn zoontje een heel lieve baby was die niet veel huilde. Maar ik heb me geen moment machteloos of depri gevoeld, ik zat wel echt op een roze wolk!
eerste paar weken ben je even van slag,puur door je routine die word verstoord en om word gegooit,maar dat wende hier toch vrij vlot en echt een roze wolk was het niet nee,want je bent toch moe geregelt,uit bed,paar keer ander slaapritme wat nog even moet wennen nu ik er al 2 heb,gaat dit vast beter bij iedereen gaat het anders,omdat elke baby anders is,de ene is rustig en moet je zelf wakker maken voor te eten,de ander schreeuwt en huilt al een half uur voor tijd zeg maar,en de ene slaapt meteen weer in,de ander kokkelt nog een half uurtje en ga zo maar door alles lekker zijn beloop geven,en je merkt vanzelf hoe dat bij jou gaat
Nou, ik vond t heerlijk! Toen mijn eerste meid geboren werd was t vollop lente en ik vond t heerlijk om lekker met dr op pad te gaan.. Kleertjes kopen, door t zonnetje wandelen... Me zwangerschap was geen roze wolk, bevalling duurde te lang... Maar vanaf t moment dat ze er was... Was ik echt happy... En ik voelde me meteen een moeder.. Plus ik ben dol op kleine roze babytjes die nog niets kunnen.. zo lief! Of de eerste geluidjes die ze gaan maken.. En de fases dat ze ineens iets kunnen... Ik weet niet hoe t bij mn 2e nu gaat zijn.. Ik heb n rot zwangerschap gehad. Nog steeds Ik heb weinig met de baby kunnen binden wegens allemaal omstandigheden rondom de zwangerschap. Ik probeer van elk bewegingetje te genieten alleen alles doet al maanden pijn. En t is nu weer aftellen.. Maar ik hoop dat t net als mn eerste zo is dat t meteen na de bevalling wel n roze wolk word.. Ik vind de kleutertijd trouwens veel moeilijker dan de babytijd! Vergt meer energie.. Maar t mama zijn blijft leuk.. alleen soms vermoeiend
Wij hebben de eerste week doorgebracht in het ziekenhuis..niet gepland. Me meisje was nogal ziekjes van de bevalling (bloed in het maagje) hoge temp omdat ik een ruggenprik had gekregen..zij aan de antibiotica etc. Dus die week heb ik heel raar beleeft..de verpleegsters waren wel super lief..ook omdat er veel dames zijn met kids op hun kamer...en de mijne lag op een andere afdeling Tja en daar krijg je kraamtranen van) Ook als ik het ziekhuis uit moet en me meisje moet blijven... Ze is versufd van de antibiotica dus ik voed haar alleen en verschoon haar verder moet ik haar met rust laten..niet te veel vast houden en knuffelen Een maal thuis geen kraamhulp en eindelijk met ze 3en...het is zomer en iedereen is met vakantie dus heel langzaam komt de visite pas op gang. Best lekker om te wenne aan de nieuwe periode in je leven....normaal heb je ook niet de hele dag visite dus dat was goed wennen... De bv gaat wel maar veel voeden en snachts breekt snel op. Ik ben te eigenwijs om smiddags te slapen. Maar dan na week of 6 ...de darm krampen zijn weg...de bv loopt als een trein en ze slaapt door....ik raak weer een beetje uitgerust.. het is een FEEST! Het is maar goed adt ze in het beging niet zo veel kunnen en willen...dat maakt het wennen wat makkelijker
Ik was helemaal verliefd maar ook helemaal oververmoeid. Hele speciale tijd maar man wat was ik kapot haha. Terwijl die kleine goed sliep bleef ik lange tijd moe. Ik heb ook wel een hele zware bevalling gehad en mijn zoontje een hele zware start, we moesten beide 1 week in het ziekenhuis blijven. Toen we eenmaal thuis waren kwam de visitestroom op gang, leuk maar vermoeiend. We gaan dit x een kramfeest houden Ik zie er enorm op uit om weer een kleintje te krijgen...maar hoe zal het gaan met slapen?niet denk ik en dat beangstigt met wel. En hoe ga ik m'n aandacht en zorg verdelen... Nou ja, dt zal vast wel los lopen, ik ben dol op mijn kindjes dus de liefde zullen ze altijd voelen Suc6! Het is een mooie tijd maar ook best zwaar vond ik zelf.
Ik zweefde die eerste weken wel een beetje op een roze wolk. Daar donderde ik keihard vanaf toen mijn zoontje na de 4e week begon te huilen en niet meer stopte. Hij huilde soms letterlijk 8 uur achter elkaar en na een tijdje zat ik er op de grond naast te huilen, omdat ik niet wist wat ik moest doen. Gelukkig ontdekte hij toen hij 8 weken was dat hij kon lachen, en toen stopte hij weer met huilen. Vanaf dat moment was het puur genieten en nog steeds (hij is alweer 2)!
Wat een goeie vraag, ik ben er zelf ook zo benieuwd naar! Mijn zwangerschap is verre van prettig verlopen en ik tel de dagen af tot de geplande keizersnede. Ik ben zo benieuwd naar het kindje, hoe het zal zijn en ook naar de periode die komen gaat. Ik kan bijna alleen nog maar denken: erger kan het niet worden, dus het zal wel goed komen. Nou ja, ik ga maar van het beste uit maar ben blij dat mensen hier zo eerlijk schrijven over de leuke en minder leuke dingen. Nog even geduld hier....
Ik zit tot een uur of 4 'smiddags aardig op een wolk, daarna wordt ik moe en moet ik soms echt even huilen. Ze is zo lief en mooi, maar soms denk ik aan mn oude leventje, en vliegt het me aan wat een werk zo'n kleintje met zich mee brengt. Maar ik ben wel helemaal gek op haar Tis gewoon even wennen allemaal!
hmm, die eerste weken.. Pfft toen ik erin zat dacht ik: waren ze maar voorbij. Tuurlijk was ik gek op mn kleintje, maar anders dan nu. Ik was zoooooo moe en brak steeds en dan hadden wij best een handig kind hoor. Maar die nachtvoedingen braken mij zo op. En de hele dag het plannenplannenplannen. Ik kolfde de eerste 6 weken fulltime, maar dat doe ik nooit weer. Verder had ik écht enorme aambeien (hihi, lekker praatje) wat mij zooooooo tegenviel. Deed zooooooon pijn! Ik had echt flinke hechtingen, maar die voelde ik helemaal niet En het moedergevoel? dat is langzaam gekomen! maar als ik nu op die eerste weken terugkijk denk ik: wat heerlijk was dat, dat kleine hoopje mens! Een tip: bespreek goed van te voren met je man wat je van hem verwacht.. Dat ga ik nl een evt 2e keer wel beter doen Oja wat ik ook heel lastig vond die eerste weken was dat ik altijd dacht dat ik het heel leuk zou vinden om meer kindje te krijgen (als het ons gegund zou zijn..). ik zag me altijd met een groot gezin, maar het was me zo tegengevallen, dat ik daar echt van in de bonen was. Ik was al aan adoptie aan het denken, zo stom natuurlijk. Eerst genieten van deze! Succes ermee!
HIHI ik verheugde me altijd zo op het zwanger zijn en wilde ook een groot gezin. Ik zou er nu niet aan moeten denken om 5 x zwanger te zijn.