Dag dames, Ik heb een vraag, dit is mijn situatie in het kort: Ik heb een vroege echo gehad bij de verloskundige waarin ze me een week minder schatte dan mijn eigen berekening, oké dat kan. Inwendige echo gehad. Ze schatte me 5 weken en een paar dagen /echt krap tegen 6 weken aan. Wel al een kloppend hartje te zien die nog in de opstartfase zat dus en ze schatte het vruchtje 2,11 mm. 9 dagen later een echo gehad bij de gyn in het ziekenhuis, ze schatte het vruchtje 6 mm/6.5 mm, kon de week niet goed zeggen en kon geen kloppend hartje vinden. Ik vreselijk in tranen maar ze zei dat het nog niet alles hoefde te zeggen. Maar die vroege echo hielp natuurlijk niet mee in dit verhaal. Ten eerste hebben ze geen vergelijkingsmateriaal en ten tweede, lijkt het me niet heel best dat er eerst wel een kloppend hartje te vinden was. Wel vind ik het dan heel apart en mij eigen gyn ook, die ik afgelopen dinsdag aan de telefoon had dat het vruchtje gegroeid is gewoon in die 9 dagen.Nu heb ik 17 mei weer een echo, van binnen voel ik echt dat het over is maar mijn laatste hoop is het gegroeide vruchtje. Ik wordt helemaal gek van het wachten en ik ben er zo depri van. Iemand iets soortgelijks meegemaakt? Nb:k heb echt spijt van de vroege echo, maarja was op mijn verzoek dus ja, niet meer terug te draaien.Overigens vond ik het wel opvallend dat ik op de dag van de 2e echo vond dat plotseling mijn symptomen een heel stuk minder waren dan die ik ervoor ervaarde. Mijn eerste dag van mijn laatste menstruatie was 14 maart.
Geen ervaring mee helaas, wel wegvallen van hartje maar daar zat eerder ook al een bloeding bij (#3). Kan alleen wel zeggen dat bij mij de symptomen ook ineens wegvielen vorige week (heel de dag kotsmisselijk al weken en ineens niet??? Was maar 2 dagen overigens) en ik ben nog vol in de running, gisteren echo was alles nog optisch oke in elk geval (slag om de arm gezien historie).
Beste Vero, Bedankt voor je reactie. Bedoel je het wegvallen van het hartje bij je vorige miskraam? Hoop dat jouw zwangerschap goed mag verlopen!
Euh ja volgens de banner wel. Zat er nog eentje achteraan maar die staat er niet eens tussen, die was zo vroeg dat als ik niet getest had ik t niet eens gemerkt had. Met 6 weken hadden we bij de 3e toen een echo met hartactie, maar werd er ook een behoorlijke bloeding vlak erboven gesignaleerd op de echo. Dus het kon twee kanten uit, of alleen een bloeding en de kleine bleef zitten of t ging verkeerd aflopen. Mn man mocht toen niet mee ivm corona dus ik heb de echo en t knipperlichtje toen met mn mobiel nog opgenomen (gelukkig) Paar dagen later begon de bloeding, vk weer een echo gemaakt, kleine was al gezakt in de baarmoeder (zat eerst vrij bovenin en toen halverwege ongeveer) en hartactie was ook verdwenen. Zelfde avond kwam de miskraam opzetten. Wel die kleine opgevangen met een bakje. Die heeft nu een plekje in de tuin gekregen, dicht bij ons.
Wat een onzekerheid TS. Wat voor echo maakte de gyn in het ziekenhuis? Ook inwendig? Zou het misschien kunnen zijn dat het apparaat daar slechter was? en hoe is het nu met je kwaaltjes? Zijn ze nog steeds weg?
Dag dames, Helaas is het echt allemaal voorbij. Die 11 dagen wachten tot de definitieve echo vond ik niet te doen maar inmiddels al even achter de rug. Het vruchtje werd op die dag 5 mm gemeten. In overleg met mijn eigen gyn. gekozen voor een curretage aangezien ik nog geen bloedverlies had niks en psychisch, ondanks de kleine risico's die een curretage met zich meebrengt voelde dit als de beste keuze voor mijzelf. Dit moest helaas wel in een ander ziekenhuis want curretage voeren ze niet uit in het zh waar mijn eigen gyn werkt. Afgelopen vrijdag nog een echo gehad voor de beeldvorming en ook daar werd het vruchtje 5 mm gemeten, ze zei wel dat het wat kan krimpen als het niet meer vitaal is dus dat het eerder groter is gemeten zou kunnen kloppen, al is meten in een vroeg stadium altijd wat subjectief. Gisteren de curretage ondergaan. Wat was iedereen lief in het ziekenhuis voor mij, dit heb ik als heel prettig ervaren. Maar de emotionele nasleep volgt nu echt merk ik, nu het definief voorbij is. Ik voel me heel verdrietig en somber en ik voel mij ook niet optimaal gesteund door de vader van het kindje, ik zeg kindje want voor mij voelde het echt al als mijn kindje. Ook vraag ik mij af steeds waarom dit precies allemaal mij moest overkomen, ik vind het niet eerlijk.(begrijp me niet verkeerd, voor iedereen die dit mee moet maken is het verschrikkelijk) maar helaas ga ik daar nooit antwoord op krijgen. Ik leef met iedereen mee die ooit een kindje heeft moeten verliezen, het is heel heftig.