DIE VERVELENDE HORMONEN! zo ben ik vrolijk en zo ben ik chaggo en dan zitten we weer te huilen en dan liggen we weer in een deuk. ik HAAT HORMONEN hahahaha meen het serieus. wie heeft dat ook die super erge stemmingswisselingen. word je toch niet goed van. gister bijv. had visite......... na een tijdje had ik echt zoiets van gaa weg rot op. wil alleen zijn. en daarna zat ik weer lol te maken met ze. ben al een type die niet tegen hormoonsverandering kent. maar met zwangerschap is de hormoonsverandering echt heel groot! voel ze gewoon razen haha hebben jullie dat ook? en hoe gaan jullie daar mee om? xxxxxxxxxxxxxxxx
Aaah wat vervelend haha. Moest wel ene beetje lachen hihi. Sterkte ermee, lijkt me erg irritant. Heb er zelf gelukkig geen last van!
hier extreem last van heb hele verschillende buien maar had ik bij de 1ste ook en soms moet ik wel om mezelf lachen.. het hoort erbij
ik heb er bij deze zwangerschap ook veel last van. ( veel meer als bij de andere 2 of als ik me kan herinneren in ieder geval ) niet zozeer dat ik steeds van stemming wissel. ik ben gewoon een algehele bitch. soms dan kijk ik naar mezelf en denk ik duhhhhh....ben ik dat? doe ik zo stom,? doe ik zo gemeen of zijn hun nou gewoon zo stom en irritant. en ik voel me soms ook wel erg eenzaam, ook zoiets doms. ik zorg al sinds mijn 14e voor mezelf en kan me prima redden en ook heel goed alleen zijn. ik probeer het wel uit te leggen maar voor mannen blijft het toch lastig blijkbaar. ik vind het echt wonderbaarlijk zegt ie die zwangere mutsen neus van jou als ik even iets uit de kelder pak als jij boven bent en meteen begint te bleeerrren heb je de kelder weer open laten staan..... tjah kan ik eraan doen dat het tot boven een uur in de wind stinkt.... het blijven toch heel vreemde dingen die hormonen hoor. heeeeel vreemd. ik probeer het maar te relativeren maar dan moet niet iedereen in mijn omgeving zo stom doen zodat ik steeds kwaad ofzo moettttt worden..................toch?
Ik ken het precies.... Ik kan soms zo ontzettend lachen (is dan weer wel erg leuk) maar in no time kan dat omgeslagen zijn in een gigantische huilbui! Zo erg dat ik er dan ook weer om moet lachen....!
Klinkt herkenbaar, maar niet zo extreem aanwezig hier. k heb bijvoorbeeld wel dat als mijn lief me vraagt waarom ik zo zit te glimlachen, ik spontaan in tranen uitbarst! Van de week liet ik "zijn" eierdopje kapotvallen en ik heb echt een kwartier helemaal plat gelegen van het lachen, tranen over mijn wangen en buikpijn van het gieren... Krijg echt de slappe lach om niets en als ik dan de vragende gezichten van de kids en lief zie, kom ik helemaal niet meer bij :S Tja, rare jongens die hormonen Succes!
tis ook heel erg vervelend valt niet om te lachen neej hoor geintje kan wel humor hebben inderdaad wou dat ik er geen last van had haha xxxxxx
Oh ja ik heb dit ook zo erg. Ik ben ook tegen mijn man soms zo onredelijk, dan word ik echt boos om niks, en dan weet ik dat eigenlijk ook wel, dat ik me aanstel, maar kan het toch niet stoppen. Soms moet ik ook wel gewoon lachen om mezelf zo erg ben ik. Kan ook niet zo goed tegen de hormonen blijkbaar, normaal gesproken heb ik ook al een klein beetje last van die moodswings (en aanstellerij haha) maar nu dus echt extreem. Vind het soms wel zielig voor mijn man.
dit herken ik precies. Ik heb trouwens ook minder zin in mensen om me heen. En het andere moment wil ik weer vanalles inplannen. Heel irri
Oh ja, ik heb ook echt geen zin in mensen om me heen. Vaak zelfs niet eens om ze te bellen ofzo. Ben het liefst gewoon lekker rustig alleen. Jee, lijk echt wel een oud wijf.
Oh echt super herkenbaar. Ik heb laatst een kwartier op de trap zitten janken omdat ik zooooo'n trek had in een broodje filet americain. daarna ontaardde het in een gigantische lachbui met mijn vriend samen. kan ook boos worden om niks en het lijkt wel of de hele wereld soms expres irritant aan het doen is om mij dwars te zitten (hoezo hormonen?) gisteren kwam ik in het ziekenhuis een man en een vrouw tegen die met hun pasgeboren babietje naar huis gingen. Ik schoot spontaan weer vol en iedere keer als ik daar aan denk krijg ik weer vochtige oogjes. Verder heb ik ook weinig behoefte aan mensen om me heen. Ik zie alleen mijn familie en vriend graag. Zwanger zijn is echt iets heel bijzonders maar ik ben blij als ik straks weer normaal kan doen.
Heel herkenbaar! Ene moment kan ik zo gaan huilen en tijdens het huilen moet ik weer lachen omdat ik huil! pfff. En van chago naar vrolijk. M'n man begint er behoorlijk moe van te worden soms en ik ook!
Jep, herkenbaar! Ik kan overal om janken en het volgende moment vreselijk lachen.....het gaat werkelijk nergens over......