Ik las ergens dat de volwassen man aan het voetballen was met de kinderen, volgens een getuige.. de kinderen zijn gesproken, de man nog niet.. ik krijg er een naar gevoel bij.
Hier was mijn bijna-8-jarige laatst 2 uur kwijt, overdag op een woensdag. Om 17u kwam ze naar huis gewandeld. Ze zat uiteindelijk met een vriendinnetje in de tuin van haar opa en oma (van het vriendinnetje dus) - terwijl ik zoooo vaak heb gezegd dat ze thuis moet komen vragen als ze bij iemand wil gaan spelen. Nu zat ze dus bij mensen die ik niet ken in de tuin, en ik weet zéker dat ze ook mee was gegaan als ze bv een kindje nét had ontmoet. Of als een man had gezegd lieve puppies thuis te hebben. Ze mag dus niet meer alleen naar het speeltuintje hier…
Intussen zag ik op mijn facebook dat goede bekenden van een motorclub zelfs met een mankracht aan het meezoeken zijn. Alles in goed overleg met de politie zodat ze elkaar niet in de weg lopen. Ik hoop zo dat het linksom of rechtsom iets gaat opleveren.. net om 10.30 zijn ze weer opnieuw begonnen met zoeken.. (om vanacht de politie niet in de weg te lopen) Pff....... jongen waar zit je toch.
Echt mijn grootste nachtmerrie.. Ik laat mijn dochter alleen met gps horloge alleen naar buiten gaan, maar ook dat geeft geen garantie helaas. Ik hoop echt dat dit jongetje snel weer veilig thuis is bij zijn familie, maar ik vrees het ergste
Ja, heel raar - als het gewoon een getuige was, had hij zich toch vast al gemeld? En kennelijk voor die kinderen ook een vreemde, anders hadden ze wel gezegd wie het was (bv een buurman ofzo)… Heel naar…
d vorig jaar zomer m’n toen 6 jarige dochter een uur kwijt geraakt Dat gevoel dat je ze niet kunt vinden dat je je afvraagt waar ze is en met wie Ik werd helemaal gek en toen kwam ze aangewandeld met een zak chips en een vriendinnetje… maar dat gevoel vergeet ik nooit meer
wij kregen van vrienden van zoon berichten dat ze via snapchat hadden gehoord dat zoon beroofd en in elkaar geslagen was en werd vastgehouden. Ik heb de ergste scenario’s door mijn hoofd laten gaan. Ik zag hem in gedachten dood of ernstig gewond alleen in de bosjes liggen. Mijn man was zoeken met veel vrienden en de politie en ik moest thuis wachten dat was niet te doen. daarom kan ik me niet voorstellen hoe dat gevoel is als je al bijna 2 dagen in onzekerheid zit. Ik vond die paar uur al ondragelijk.
Vreselijk!! Dit heb ik een keer met de jongste gehad, wel geteld 5 minuten ik dacht dat ik gek werd. Het kind was iemands achtertuin ingelopen en zat met de tuinslang te spelen.
Jawel, maar hij is niet meer zo onbevangen als voorheen. Hij is vaker thuis en vind het fijn als we hem brengen en halen als hij weg is en belt dan redelijk vaak om te vertellen waar hij is en waar hij dan heen gaat. En waar voorheen locatievoorzieningen aan altijd een discussie was gebruikt hij dat nu altijd en checkt ook regelmatig of wij in de buurt zijn.
Vreselijk dat gevoel. Kan me er niks bij voorstellen wanneer je kind 2 dagen zoek is, dan word je toch helemaal gek. Ik ben m'n zoontje eens kwijt geraakt in de stad in een schoenen winkel. Hij was toen 3 jaar dacht ik. We gingen schoenen passen, het was druk, ik draaide me echt 1 tel om en weg was hij.. ik roepen en zoeken, maar nergens meer in de winkel te bekennen. Een mevrouw van de winkel tegenover kwam met hem teruglopen naar de schoenen winkel, hij was gewoon doodleuk die winkel ingelopen.. het duurde alles bij elkaar ook maar een paar minuten, maar het eerste gevoel wat je krijgt wanneer je je kind niet kunt vinden.. zo naar.
ja absoluut, ik wil het ook tijd geven maar als dit na de zomer nog zo is dat hij zo aanhankelijk is en zo gefocust op dat wij wel in de buurt zijn en weten waar hij is voor als er wat gaat gebeuren dan ga ik wel hulp voor hem zoeken. Het heeft hem in 1 klap doen beseffen dat niet iedereen het beste met je voorheeft, en niet iedereen je vriend is omdat ze dat zeggen en niet iedereen te vertrouwen is. Eigenlijk wat we (denk ik) allemaal onze kinderen willen leren en meegeven. Maar hij nam dat nooit zo van ons aan en zag altijd het beste in iedereen en nooit het slechte en dat is nu compleet omgeslagen en dat stukje vertrouwen moet hij terug krijgen. Mensen kennis heeft hij slecht helaas dus het is lastig voor hem om daarmee om te gaan. Gelukkig heeft hij al vanaf zijn geboorte een onbreekbare band met mijn neefje van 17 en die zijn sindsdien veel samen en die zal zijn vertrouwen nooit schaden dus hopelijk helpt dat hem samen met tijd weer een beetje vertrouwen in anderen maar ook in zichzelf te krijgen. Want hij voelt zich zo gigantisch dom dat hij die mensen geloofde en in hun praatjes is getrapt. Het enige kleine voordeel is dat hij nu veel meer van ons aan neemt. Waar hij vroeger altijd dacht “jullie zijn oud en weten niet waar je over praat de tijden zijn nu anders” beseft hij zich nu heel goed dat we overal gelijk in hadden en neemt hij onze adviezen dus eigenlijk altijd serieus. Ik wil dit topic trouwens niet verpesten met mijn off-topic verhaal maar ergens is het ook goed geweest dat dit is gebeurd. Want ik ben bang dat als dit niet was gebeurd en hij die groep nog steeds vertrouwde en tegen ze op had gekeken hij misschien echt op het verkeerde pad was geëindigd.
Ik ben onze zoon nu 8 toen 2 jaar ruim een half uur kwijt geweest. Wat heb ik geschreeuwd. Politie alles was al op zoek naar hem. Zijn vader kwam al terug van de bouw. Hij was in zijn eentje naar de stad gelopen. Redelijk goed ook nog kwa route. En nu ik zulke verhalen lees voel ik weer die angst en pijn en dan zijn hun nu al zo lang aan zoeken. Ik heb zo met hun te doen.