Ik merk dat ik dit gewoon even van mij af moet schrijven. Al sinds mijn dochter een maand of 8 is vermoedde ik dat er iets niet klopte. Inmiddels is zij bijna 16 maanden en de vermoedens zijn alleen maar groter geworden. Ik ben zéér alert op mijn dochter's ontwikkeling, omdat haar schedel en hersenen in de verdrukking hebben gezeten tijdens de laatste maanden van de zwangerschap. Sinds haar geboorte sta ik dan ook op scherp wat dit betreft. Geen slechte eigenschap, volgens onze artsen, aangezien het al vaker nuttig is gebleken. Onze artsen nemen mijn zorgen dan ook altijd serieus. Zo ook weer deze week. Ik heb al mijn moed bij elkaar geraapt en ben naar onze jeugdarts bij het CB gestapt om mijn zorgen te uiten. Mijn dochter ontwikkelt zich namelijk duidelijk anders dan haar leeftijdsgenootjes. Het was het CB al wel opgevallen bij de controles, maar ze hebben een afwachtende houding aangenomen. Helemaal niet gek natuurlijk, want mijn dochter is nog zo jong en er kan nog van alles veranderen. Daarom trok ik ook niet eerder aan de bel, omdat ik mijn dochter de tijd wilde geven om zich op haar eigen tempo te ontwikkelen. Maar nu worden de verschillen tussen haar en andere kinderen steeds duidelijker en begin ik mij steeds meer zorgen te maken. De dingen die mij bij mijn dochter vooral opvallen zijn: - niet reageren op haar naam - toont geen interesse in andere mensen en kinderen - is in zichzelf gekeerd, leeft in eigen wereldje - zegt geen woorden, ook niet zelfverzonnen, brabbelt ook niet - gebruikt geen gebaren, zoals bijv aanwijzen of zwaaien - gebruikt speelgoed niet zoals het bedoelt is, maar onderzoekt eerder de onderdelen uitvoerig, stopt het in haar mond, en gooit ermee. - fladdert veel met de handen, vooral bij enthousiasme of frustratie - kan slecht tegen veranderingen - is erg gevoelig voor geluid Gelukkig neemt de jeugdarts bij het CB mijn zorgen serieus. We hebben uitvoerig gesproken over mijn zorgen en ze heeft wat testjes gedaan bij mijn dochter en mij veel vragen gesteld over haar gedrag en de familiegeschiedenis van mijn man en ik. In mijn familie komen autistische trekjes voor: zowel mijn vader als ik hebben vermoedelijk een lichte vorm van autisme (vermoedelijk, want nooit op papier bevestigt, maar wel uitgesproken door psychologen). De jeugdarts zegt dat zij inderdaad dingen ziet bij mijn dochter die wellicht niet helemaal volgens de norm zijn en kunnen passen bij autisme. Maar zij ziet ook dingen die wel goed bij de leeftijd passen. Omdat mijn dochter nog zo jong is durft de jeugdarts uiteraard geen conclusies te trekken. Het kan in principe nog alle kanten op. Maar ik ben blij dat zij uberhaupt naar mij wilde luisteren en mij mijn zorgen liet uiten. Ze kwam zelfs met een plan van aanpak aanzetten. Mochten mijn man en ik dit verder willen laten onderzoeken, dan weten we nu welke instanties ons verder zouden kunnen helpen. En dat deze instanties onze zorgen serieus zullen nemen. Want, mocht er iets aan de hand zijn, dan geldt: hoe vroeger we erbij zijn, en de juiste begeleiding krijgen, des te meer kans we hebben dat onze dochter zo min mogelijk last zal hebben in de toekomst. En dat is voor ons het belangrijkste. Ik vind het wel erg spannend allemaal. Het feit dat er nu een arts ook ziet en zelfs uitspreekt dat er wellicht iets aan de hand zou kunnen zijn, voelt voor mij zowel goed als, tja, best confronterend. Het is fijn om bevestiging te krijgen dat ik geen spoken zie, maar tegelijk natuurlijk ook wel wat zorgwekkend. Mijn man en ik gaan nu rustig kijken wat onze volgende stap zal zijn. We realiseren ons dat we waarschijnlijk niet snel duidelijke antwoorden zullen krijgen. En hoewel dat best frustrerend zal zijn, zijn we allang blij dat we hier niet alleen in staan en halen we ook wat geruststelling uit het feit dat we er vroeg bij zijn.
Goed dat je al bezig bent! Ik sta zelf nog helemaal in het begin van alles, net een verwijzing gekregen, voor onze oudste. Mijn tip is dan wel; Verdiep je in welke organisaties er bij jou in de buurt zitten en hoe lang de wachtlijst is. Ik werd standaard doorverwezen naar een grote ggz instelling, maar zij hanteren voor onze omgeving een wachtlijst voor 16 weken. En dan begin je pas, terwijl het dan ook nog lang kan duren. Bij een andere organisatie met speciaal kinderteam (voor 0 tot 4 en 4 tot 6 jaar) hebben ze geen echte wachtlijst en mogen we over 1,5 week al komen. Van hen had ik ook al positieve berichten gehoord, ook van een kindje van 1,5 jaar. Wel fijn dat men je serieus neemt en daar naar handelt!
Fijn dat je serieus wordt genomen door de arts! Heel veel sterkte in het accepteren van alles en de weg die jullie nog moeten bewandelen samen. Maar je bent al heel goed bezig, zet 'm op!
Ik herken ook veel dingen in je verhaal,,goed dat je er nu al mee bezig bent. Ik kan je ook (nog) niet verder helpen want ook wij starten nu pas met de onderzoeken.(zoon is 2,5) Mijn huisarts en het cb hebben alles gemist/afgewimpeld bij mijn zoontje terwijl achteraf gezien het met anderhalf jaar al te zien was.erg fijn dus dat ze jou wel serieus nemen.er zijn overal enorme wachtlijsten dus zou je hulp zoeken ben je er goed op tijd bij!succes
Wat goed dat je zo waakzaam bent en dit zo in goede banen leidt. Mijn jongste zusje had de symptomen zoals jij ze beschrijft. We schelen veel met elkaar en ik kan me het nog redelijk goed herinneren. Door de oplettendheid van mijn moeder destijds heeft ze heel veel begeleiding gehad en dat heeft zijn vruchten afgeworpen. Ze heeft veel ontwikkeling ingehaald ( de eerste 4 jaar bleven de symptomen nagenoeg gelijk) maar geleidelijk werd het beter. Ze reageerde uiteindelijk op haar naam, vanaf 4,5 ging ze praten (in stapjes) en keerde steeds meer naar buiten. Ze heeft dat fladderen ook op n gegeven moment kunnen aanpakken, dat bleef n stevige prikkel maar dat ging ook goed. Wel ritme creëren, zingen, veel praten. Ook moesten we haar soms met een hele zachte borstel borstelen voor prikkels ( heb nooit helemaal begrepen waarom maar we pakten alles aan) Ze heeft de diagnose pdd nos gekregen en ging uiteindelijk naar de vrije school. Die creativiteit deed haar goed. Inmiddels is mevrouw zangeres en studeert voor muzieklerares. Wel merk je af en toe nog in de omgang dat veranderingen nog lastig zijn en dat ze soms nog wat anders reageert dan normaal, maar alleen wij in de directe familie eigenlijk. Nog steeds moeten we dingen goed uitleggen en t liefst via een routine dingen doen maar dat wordt ze steeds makkelijker in. Het is een uitdaging meid, maar met goede begeleiding kun je heel veel eraan doen. Heel veel succes met je kleintje!