Hoi Allemaal, Ik zit nu in het begin van mijn zwangerschap en ga me steeds kloter voelen. Snel moe en prikkelbaar nergens zin in. Erg onzeker over alles. Hebben er meer meiden hier last van? En zo ja wat voel je dan? XX
Dit is heeeellll herkenbaar. Had het bij mijn 1ste zwangerschap en nu weer. Ik heb zo weinig energie en voel me 24/7 beroerd. Veel overgeven dus dat kost ook weer energie. Weet dat dit overgaat. Maar, het is nu gewoon heel vervelend. Werk je ook? Ik wel en dat maakt het wel erg pittig. Heb ook nog een verbouwing dus zal blij zijn als dat ook klaar is. ik probeer tussendoor wel te rusten. Veel sterkte ermee.
hoi, ja werk ook 'gemiddeld 4 tot 5 dagen per week. Ik ben gelukkig niet aan het overgeven wel wat misselijk af en toe en duizelig. Wordt er ook zo dood ongelukkig van dat je nog niet iedereen op de hoogte kan brengen van de situatie. Na volgende week is dat gelukkig anders. Was al bang dat die negatieve gevoelens niet normaal waren..
Heel herkenbaar hoor! Ik heb heel wat traantjes gelaten en ging ineens ook steeds ruzie zoeken. Was echt onhandelbaar soms... Ach ja, hormonen he
Helaas ook voor mij herkenbaar. Voel me bij vlagen best down, net zoals voor mijn menstruatie. Het hoort erbij weet ik van de vorige keer, toch kan ik er wel onzeker door worden. Zo van, gaat t wel goed met me? Kan ik t allemaal wel aan etc. Vrijdag heb ik de eerste echo en als alles hopelijk goed is dan valt ook die spanning van me af. Komt wel weer goed dus!
Herkenbaar! Tijdens een zwangerschap ben ik mezelf niet. Heel veel last van hormonen, veel frustraties en stress en dan ook negatieve gevoelens. Hoort bij mijn zwangerschappen helaas. Nu nog 10 weken te gaan dus nog even en me dan weer normaal voelen. Praat erover met anderen, helpt toch wat. En besef dat je hierin echt niet alleen bent! Er zijn er veel die dit hebben!
Nee, geen last van gehad. Onzekerheid wel, maar verder voelde ik me topfit. Raar dat het zo kan verschillen he? Sterkte allemaal!
Meid, het klinkt allemaal heel normaal hoor! Ik ben nu bijna 11 weken en voel me vaak ontzettend belabberd. Mijn eetlust verdween rond de tijd dat jij nu zit, maar komt nu weer terug, hoewel ik warm eten nog echt niet lekker vind!(althans, aardappels, groente vlees. Rijst & macaroni vind ik makkelijker weg te eten). In het begin was ik nog niet zo moe, eerder wat zwak vanwege mijn slechte eetlust, maar daar heb ik toen wel een ritme in gevonden(hele dag door wat eten, fruit enz). Sinds kort heeft de "echte" vermoeidheid toegeslagen, maar dat is wel wat beter te handelen dan die slechte eetlust en misselijke gevoel. Mijn tips: *zorg dat je de hele dag wat te eten hebt. Vooral fruit is lekker als je niet zo'n grote eetlust hebt, zo krijg je je vezels, vocht en vitamines binnen. *bij slechte eetlust; eet wat je lekker vind, ga niet tegen heug en meug eten. *begin je dag heel rustig met een ontbijtje; warme thee & beschuit of een (geroosterde) boterham met iets zoets. Dat voorkomt een heel vervelend misselijkheids gevoel! *neem niet teveel hooi op je vork; verdeel je taken over de hele week. Hele dag gewerkt? ga dan ook niet nog eens als een gek in huis aan de gang. *schroom niet om af en toe hulp te vragen! Ik heb mijn ouders al een aantal keer gevraagt of ze me wouden helpen met huishoudelijke dingen waar ik niet aan toe kom door mijn vermoeidheid/ziek voelen. Mijn vader ging bv mee boodschappen doen en mijn moeder stofzuigde een keer het huis en heeft de ramen gelapt. *ontspan! duik in een warm bad, ga lekker een middagje voor de tv hangen of duik gewoon je bed in! *zorg dat je buiten blijft komen, frisse lucht en beweging(al is dat echt heel lastig als je zo moe bent) helpt tegen dat lamlendige gevoel. Ik hoop dat je een beetje door de 1e 3 maanden heen zult "fietsen", net als ik. Het is allemaal wat vervelend, maar je kan niets anders dan je er aan over geven. Veel suc6 & sterkte!
Heel herkenbaar! Bij de eerste was ik minder moe maar wel misselijk. Toch voelde ik me geestelijk goed en was ik erg gelukkig. Deze keer erg moe, misselijk en zelfs een beete depri helaas. IK heb weinig tot geen zin om leuke dingen te doen, ben snel prikkelbaar en heb onredelijke buien. Nu gaat het ondertussen beter, gelukkig. Mijn man vond het niet heel erg, hij gaat er goed mee om. IK zelf baal(de) er wel van, maar nu relativeer ik het maar. Althans, dat probeer ik. Je rot voelen is heel normaal hoor. Er gebeurt zo veel met je, dat moet je maar allemaal zien te accepteren he? Tja, en bij de meesten wordt het rond de 16e week wel wat beter! Kop op en blijven genieten hoor! Probeer leuke dingen te doen, alvast ideen op te doen voor kamertje, kinderwagen etc. Oftewel: voorpret doet wonderen! Grtz
Ik ken het hoor. Zit al vanaf week 13 thuis vanwege bekkenklachten maar ook daarvoor voelde ik me vooral Verrot, zo jammer! Ik wilde altijd een groot gezin, maar zoals ik me nu voel zeg ik: nooooit meer! Heel veel succes, sterkte en je bent niet de enige!
pff.. ja ik heb er ook wel last van. vooral 's avonds. dan heb ik enorme honger maar als ik eenmaal aan tafel zit en 3 happen heb gehad, heb ik er al geen zin meer in. en dan dat opgeblazen gevoel... weet dan gewoon niet meer hoe ik moet gaan zitten. het liefst lig ik de hele avond lekker op de bank! maar gelukkig heb ik een lief mannetje die goed voor me zorgt!
ik kan me ook aansluiten hier....ben verschrikkelijk moe...misselijk maar niet overgeven...zwaar hoofd...en gewoon geen zin hebben in van alles...ik hoop dat dit allemaal snel overgaat want ik begin het nu al zat te worden...lekker met nog 8 maanden in het voorruitzicht
Ik herken het wel. Eerste zwangerschap had ik HG en bekkeninstabiliteit en voelde ik me doodongelukkig. Deze keer geen HG, maar wel continu misselijk, moe, bekkeninstabiliteit en depressieve gevoelens. Voel me niet als mezelf en zal blij zijn als ik bevallen ben! Ik kan alleen maar zeggen: houd vol, het gaat echt over na de bevalling. En dan heb je er iets moois voor teruggekregen!
Herkenbaar, ik had er ook erg last van. En wou ook vooral niet toegeven aan vermoeidheid.. Ik ben op den duur als ik uit mijn werk kwam even een dutje gaan doen of in ieder geval even op de bank ontspannen en dan ging het een stuk beter. Ook voor mijn vriend was dat een stuk fijner.
Ik herken het helaas ook, bij mij is het omgeslagen in een depressie. Daar ben ik door mijn depressie-verleden ook gevoeliger voor en daarom heb ik het op tijd aan kunnen geven. Mijn vriend steunt me enorm en neemt het ook serieus. We kunnen er gelukkig samen ook goed over praten. Schaam je niet voor je gevoelens, het is echt niet abnormaal! Er verandert zoveel in je lijf en ook in je hele leefsituatie, dat moet je psychisch en lichamelijk allemaal tegelijk handelen en verwerken. Niet heel vreemd dat je dan af en toe gewoon even door de bomen het bos niet meer ziet