Vermoedens prenatale depressie

Oh ja en wat Mila27 zegt. Mijn ervaring is ook dat de arbo arts heel erg meegaand is. Zag er toen ook heel erg tegenop

 

Mijn ervaring ook. Ik mocht per direct stoppen met werken (ik was toen 24 weken zwanger)

 

Ik heb even snel alles doorgelezen. Zelf heb ik helaas elk jaar last van herfst en winterdepressie. Ok deze reden was ik ook bang dat dit tijdens de zwangerschap nog erger zou zijn. Gelukkig heb ik er juist minder last van.
Zelf heb ik veel baat bij lichttherapie en onlangs las ik dat dit ook effectief is bij pre- en postnatale depressie. Misschien een idee om hier mee te starten. Via de thuiszorgwinkel kan je zo een lamp lenen om het uit te proberen. Kopen is natuurlijk ook een optie.

Sterkte en ik hoop dat je/jullie snel met behandeling kunnen starten! Laat je niet door anderen gek maken.

 

Ik heb geen ervaring met een prenatale depressie. Wel heb ik ooit eens tegen een vurnout) burn out aan gezeten. Mijn huisarts adviseerde mij leuke dingen te gaan doen. Ik vond dat een stom advies, daar had ik mijn hoofd echt niet naar staan. Maar ik heb het wel gedaan en het werkte echt. Ik heb veel gewandeld, gezellig op de koffie bij vriendinnen, dagjes/avondjes uit. De afleiding en geen tijd om de hele dag op de bank te piekeren werkte voor mij. Heel veel sterkte!

 

Ik denk dat een burn out of “gewone” depressie niet te vergelijken is met een prenatale depressie... dit word nl veroorzaakt door hormonen en die gaan helaas niet weg als je leuke dingen doet.. Ik heb nl ook al eens een gewone depressie gehad en daar hielp het idd bij als ik ging wandelen en leuke dingen doen enz... maar dit voelt heel anders, omdat de depressie nu vooral veroorzaakt word door de zwangerschap..

 

Geen ervaring met prenatale depressie, wel met de arbo arts en wat die vrezelijke zwangerschapshormonen kunnen aanrichten. Ook een vriendin met prenatale depressie eens een lang weekend over de vloer gehad. Andere omgeving, geen kinderen om haar heen, veel naar buiten gaan en heel stom maar juist even in die rust de focus op haar zwangerschap vestigen heeft haar een beetje de goede richting in geholpen. Ik zeg niet dat dit de gouden oplossing is, maar misschien doet zoiets je wel goed.

Bij mijn eerste kind heb ik ook zoveel schuldgevoelens gehad omdat mijn lichaam faalde, slecht reageerde op de hormonen en ik liep met een waardeloos gevoel rond over mijn eigen lichaam, ik kon mijn eigen kind niet eens veilig houden. Nu zit ik weer in de ziektewet, maar door het nouja gewoon te accepteren, valt het me minder zwaar. Ik wil dit kindje, dus ga ik er alles aan doen wat ik kan doen om de zwangerschap zou goed mogelijk te laten verlopen.

De arboarts was heel begripvol, werkgever ook. Niemand kan zeggen dat het werk belangrijker Is dan het welzijn van jou en je kindje. Als je dat meeneemt in je gesprek, en ook het advies van huisarts en andere professionals benoemd, dan lijkt me dat gesprek wel goed te komen.

Daarnaast zou het beperken van suikers, gezond eten en het naar buiten gaan je best kunnen helpen. De zwangerschap zorgt voor de aanmaak van bepaalde hormonen die deze uitwerking bij je hebben. Wanneer je naar buiten gaat en suikers beperkt, stimuleer je je lichaam in de aanmaak van die feel good hormonen zoals serotonine en dopamine. Suikers blokkeren juist de aanmaak van die hormonen. Ook weer daar, het is geen kant en klare oplossing, maar wie weet helpen alle beetjes en ik gun je echt een fijne zwangerschap.

In het gesprek met je man, het is voor veel mensen gewoon onmogelijk om te begrijpen hoe dit voor jou voelt. De komst van een kindje zou geweldig moeten zijn, net als de tijd na de bevalling. Als iemand dat niet zo ervaart Is er vaak die vervelende onbegrip. In hoeverre is je man verder betrokken bij de zwangerschap? Misschien is het leuk om hem aan het werk te zetten voor dat eerste pakje, de kamer, het verzinnen van de namen. Misschien doet zijn positieve betrokkenheid je goed? Benoem dat je dit gevoel niet wilt hebben, dat je van dit kindje houdt en je samen wilt kunnen genieten, ook als gezin. Ik ken je man niet, maar weet wel dat ik met deze positieve aanpak meer begrip krijg vaak mijn man dan wanneer ik probeer onder woorden te brengen hoe heftig iets is voor mij. Vooral hulp bij de practische dingen vragen. Voor begrip voor hoe ik mij voel klop ik net wat meer bij anderen aan.

Ik wil niet kwetsen oid. Nogmaals ik weet niet hoe jij je voelt. Ik wens je een goede zwangerschap toe en straks een gezond kindje.

 

Meid ik wil je alleen even zeggen dat je het super doet! Ik heb geen ervaring met een prenatale depressie maar zit nu zelf in een postnatale depressie dus ik kan me zeker in je verplaatsen!
Zorg dat je goede begeleiding krijgt. Liefst inderdaad door POP poli of GGZ zodat je ook na je bevalling goed in de gaten wordt gehouden.
Die hormonsters zijn echt zo gemeen! Het ligt echt niet aan jou.....

Hou vol en hou moed! Het komt echt goed! En wij zijn er allemaal om je de hele rit te supporten!

 

@Lesliefje

 

Bedankt @Mila27 Voor het taggen.
Ik loop helaas met hetzelfde rond. Woensdag staat de eerste afspraak met een psychiater.

Ik lig het liefst de hele dag in bed. Ramen dicht, donkere ruimte.
Alleen met de meest donkere gedachten.
Ik heb een 3jarige rondlopen, die ik echt tekort doe en mijn partner ook. Het gevoel van falen werkt daarin ook alleen maar averechts.
Vor het kindje in mijn buik, ik voel er niks voor. Ja medelijden, dat ik het draag.

Ik probeer mee te gaan boodschappen doen, of altijd even uit huis te zijn. Maar dat valt me ontzettend zwaar.

Dit is de 2e zwangerschap die is begonnen met HG en tijdens de 1e zwangerschap kon ik sombere gevoelens nog wel relativeren en heb ik uiteindelijk echt nog wel kunnen genieten van de zwangerschap. Maar nu is zelfs het stukje van relativeren weg.

Ik heb vannacht gewoon wakker gelegen, mijn dochter sliep toevallig tussen mij en mijn vriend in en het enige wat ik kon denken was was dat zij het ook wel zonder mij zouden redden.

 

Dus ook al geen goed begin van je zwangerschap.
Baal gewoon, want ik wilde dit zelf zo graag en nu dit.

Ik heb een doorverwijzing gekregen via de huisarts. Daarna ging het balletje heel snel rollen. Vrijdag kon ik terecht bij de ha, ik zou binnen 4 werkdagen teruggebeld worden door het LUMC, maar 2 uur later had ik al iemand aan de telefoon.

Ik was een beetje bang voor wachttijden, maar dat viel me alles mee!

Morgen ben ik 19 weken zwanger en volgende week heb ik de 20 weken echo. Waar ik dat vorige keer super spannend vond, voel ik er helemaal niets bij.

Het idee van roze wolk heb ik bij de eerste al wel losgelaten. Het scheelt dat je het kan delen met lotgenoten. Want ieder ander wenst mij heel veel sterkte en dat ik vooral moet denken aan mezelf en het kleintje in mijn buik.
Maar zonder dat kleintje in mijn buik zat ik hier niet..

Heb jij al afspraken gepland? Of nog afwachtend?

 

Sterkte, meiden! Het is nu een hele nare, klote situatie maar het wordt op een dag beter, echt!

Ik blijf jullie nog even volgen. Knuffel!

 

Fijn he, om te lezen dat je niet de enigste bent... hier in mijn omgeving heb ik nog nooit zoiets gehoord en hier worden véél baby’s geboren.. maar altijd iedereen zit op een roze wolk, zowel voor als na de bevalling.. gelukkig weet ik nu dat er veel gelogen word om de schone schijn op te houden, want stel je voor dat het eens niet goed met je zou gaan.... bah...

Ik heb wel een vrij goed weekend achter de rug.. als mijn man thuis is gaat het echt zoveel beter met mij... ben benieuwd hoe het gaat als het normale leven morgen weer begint...

 

Ik moet even mijn mond weer dicht doen. 2-3 maanden voordat er iets opgestart wordt?!
De praktijkondersteuner die wilt best helpen, maar heeft eerlijk aangegeven dat dit te complex is voor haar.
Ik heb vrijdag ook weer een afspraak bij de ha, een vervangende ha die mij vrijdag heeft gezien, maar met een achtergrond in het pschychiatrische werkveld.

Ik weet niet precies de wachttijden, maar hij zei dat ik het snelst terecht zou kunnen in LUMC of in Den Haag. Ik weet niet uit welke regio jij komt?
Kan de verloskundige hier ook niet eventueel in bijspringen?
Ik heb namelijk heel lang de hulpvraag uitgesteld en als ik zo terug kijk had ik na mijn 2e ziekenhuisopname door moeten pakken. Ik lag toen vanwege de HG in het ziekenhuis en had ook gesproken met de ziekenhuispsychologe, maar dacht dat het wel weer bij zou trekken. En hier zit ik nu bijna 2 maanden later..

Hier heb ik het aan collega's gemeld, zonder het echt prenatale depressie te noemen, mijn tante (tevens assistente bij de ha) en mijn partner zijn ervan op de hoogte.
Ik heb namelijk eerder aangegeven bij mijn ouders dat ik dacht een depressie te hebben en had toen ook hulp gezocht, bleek uiteindelijk iets anders te zijn, maar die deden het af als dat iedereen wel eens negatieve gedachtes had.
Of komen met nutteloze adviezen inderdaad!

@Mila27 maar om nu tegen een zwangere of iemand die het zo graag wilt te zeggen dat alles zo kut is, doe je ook niet.. je hoopt natuurlijk ook dat het voor hen anders is!

Fijn dat het als je partner er is, het wel beter beter gaat!

 

Probeer het inderdaad eens via de verloskundige, die heeft vaak wel iets kortere lijntjes.
Ik had binnen 3 weken een eerste afspraam (via mijn gynaecoloog)

 

Een vriendin van mij had deze klachten en ze verdwenen toen ze stopte met zwangerschapsvitaminetabletten. Ik vond het een onlogisch idee, maar toch verdwenen de klachten. Later hoorde ze dat een familielid depressieve klachten kreeg van b12 supplementen.

Kans dat dit bij jou hetzelfde is, is natuurlijk heel klein. Maar wilde het gezegd hebben.

Heel veel sterkte!

 

@Lesliefje tja ik vind dus dat mensen wel wat meer open en eerlijk mogen zijn... zwanger zijn is namelijk niet altijd leuk... het is soms loodzwaar... en 1 op de 10 zwangeren heeft een prenatale depressie... een nog groter deel krijgt na de bevalling een postnatale depressie... waarom doet een groot deel dan net alsof het het geweldigste is wat er bestaat? Juist door de schijn op te houden, lopen vrouwen met pre/postnatale depressie veel te lang door met hun klachten voor ze hulp zoeken... terwijl er misschien juist veel ellende voorkomen kan worden als het vroegtijdig word herkend/opgemerkt...

Ik had al 10 weken eerder hulp kunnen zoeken als ik niet constant had gedacht: je moet dankbaar zijn dat je zwanger bent geworden na dat ziekenhuistraject, je hebt er zoveel moeite voor gedaan om zwanger te worden, zoveel vrouwen zouden met je willen ruilen, iedereen voelt zich top tijdens de zwangerschap dus stel je niet aan, hoeveel vrouwen zouden niet alles willen geven voor jouw zwangerschap...

Dus ja... ik had liever gehad als iedereen gewoon wat eerlijker was geweest dat het niet altijd meevalt.. maar dat het ook wel weer goed komt omdat het bij hun ook goed is gekomen

 

Even ter info. Dit is een interessante fb pagina om er eens bij te pakken. Mogelijk dat jullie hier iets aan hebben. Kon het zo snel niet vinden eerder.

https://m.facebook.com/brightupstudie
http://www.brightupstudie.nl/