Vermoedens prenatale depressie

Discussie in 'Gezondheid' gestart door L0nneke, 1 jan 2019.

Topicstatus:
Niet open voor verdere reacties.
  1. Lesliefje

    Lesliefje Bekend lid

    3 nov 2015
    933
    585
    93
    Mijn partner zegt ook dat het gebruik van de antidepressiva het niet zal helpen.
    Vandaag nog een follow up gehad met de ha en hij is ook niet echt voor de antidepressiva. Dus wat dat betreft toch een soort van geruststelling.
    Ik denk echt dat die antidepressiva alleen je gevoelens meer naar de achtergrond drukken, maar dat kan ik zelf al redelijk goed..
    Toevallig heb ik gister een goede dag gehad! Alsof alleen het kwijt kunnen van je verhaal al enorm helpt!
    Verder is dit mijn 3e dag zonder Zofran, ik ben nog wel met vlagen misselijk en heb gister ook wel overgegeven. Maar er is mee te leven!
     
  2. Lesliefje

    Lesliefje Bekend lid

    3 nov 2015
    933
    585
    93
    Ik vind het oprecht echt rot voor je dat je zo bent behandeld. Wat je zegt, ze zal wel te weinig kennis hebben over het andere gedeelte van de pd. Ik heb wel al gemerkt bij mijzelf dat door te praten ik me al een stuk 'lichter' voel.
    Ik heb de follow up met de psych over 2 weken en ik hoop mij dan ook daadwerkelijk beter te voelen.
    Wie weet dat de 20 weken-echo daar aan bijdraagt.
    Mijn moeder neemt mij volgende week op sleeptouw naar de prenatal en ik heb besloten dat ik een eerste pakje moet kopen. Wie weet dat het dan meer gaat leven.
     
  3. L0nneke

    L0nneke Fanatiek lid

    21 dec 2009
    4.971
    432
    83
    Nederland
    @Lesliefje Hoe gaat het nu met je, zonder de Zofran?

    Hier laatst ook een eerste gekocht..maar heb het dus ergens neergelegd en weet dus niet waar. Leeft hier totaal nog niet.
    Heb vannacht ook weer een halve nacht wakker gelegen, met veel gepieker. Morgen weer naar de huisarts.

    Merk ook dat de onzekerheid weer om de hoek komt. Zou het beebje nog wel leven? En hoe voel ik me daarbij als het niet zo is.. Weer allerlei gedachtes waar ik me niet mee bezig moet houden, maar die wel naar de voorgrond komen.

    Ik hoop echt dat er ergens weer zonneschijn komt..het weer werkt ook niet mee. Weekend even aan zee geweest, dat was wel lekker, maar ook daarbij merk ik dat ik op een of andere automatische piloot leef en niet geniet zoals ik eerder kon.

    @Mila27 Hoe is het bij jou?
     
  4. Mariejowlijn

    9 jan 2019
    41
    37
    18
    Vrouw
    Secretaresse
    Almelo
    Wat een bult herkenning hier ....

    Bijna eng zelfs, alsof ik het zelf heb geschreven.

    Jarenlang dromen van moeder zijn. Soms jaloerse gevoelens als een vriendin weer een kindje kreeg. 'Hoe zou het zijn' .... 'Ga ik het ooit wel meemaken of heb ik de pech dat het mij niet gaat lukken'.

    We hadden een positieve test. OMG. Mijn vriend was in de zevende hemel. Ik kon het haast niet geloven ... zat vol verbazing. Maar tegelijkertijd vond ik het doodeng. De eerste weken heb ik hele nare gedachten gehad. Afgelopen mei zijn wij heel kort zwanger geweest en ging het eigenlijk 2 dagen na een positieve test mis. Ergens (hoe idioot dit ook klinkt) hoopte ik dat dat nu ook maar mis ging ... maar ergens rijmde dit totaal niet met mijn moeder gevoelens!!

    Toch waren die negatieve gevoelens heel sterk. En kwam daar de eerste echo rondom 8 weken. Zo zo onrealistisch wat er allemaal gebeurde. Dat je zo'n 'boontje' in beeld ziet met een knipperlichtje in het midden (het hartje) ... ik voelde NIETS. Mijn vriend merkte het aan mij. Ik zag het echt als een last. Ik ben nogal een vrij persoon, ga graag naar concerten en leuke dingen doen en zag alles voor mijn neus verdwijnen. Ik kon niet blij zijn. Mijn moeder kwam dezelfde avond nog met kadootjes. Oh wat voelde ik me naar. Alsof ik niet mijn eigen leven leidde.

    Ik ben vrij snel naar de huisarts gegaan (op advies van vriend en moeder en beste vriendin) want niets was meer leuk. Alleen maar janken, negatief zijn ... bang zijn. Bij de huisarts heb ik alles eruit gegooid. Nu is mijn huisarts niet zo heel snugger want als je bij haar komt met een knobbeltje zegt ze 'denk je nu dat je kanker hebt ofzo?' .... of 9 van de 10 keer vraagt ze eerst aan mij van 'wat denk je zelf wat je hebt dan?'. Maar goed .... in dit geval had ze zoiets van je voelt nog niets omdat het zo klein is je hebt 9 maanden om te wennen dat komt wel goed.

    Naja daar had ik niet zoveel aan dus uiteindelijk heeft ze me doorgestuurd naar een praktijkondersteuner. De eerste x was ik echt super zenuwachtig. Ook bang omdat ze het misschien gezeur vinden. Maar toch voelde ik alles zó zwart ... dit kon niet normaal zijn en ik had er echt hulp bij nodig. Zo wil ik niet door het leven gaan en met die gevoelens wil ik ook geen kind op de wereld zetten. Dat wat ik altijd wou!

    De eerste keer stelde ze me wat vragen ... en vond ze het toch nog wel vrij zwaar wat ik omschreef. Ik moest dit bespreken bij de VK en zij zou advies inwinnen bij een psycholoog. De periode daarna leek de zwarte wolk iets minder te worden.

    Tot dat mijn liefste baby, mijn kat Pien overleed. Ik heb haar 12,5 jaar lang gehad. De laatste twee jaar was ze aan het kwakkelen. Suikerziekte, schildklier, artrose. Ik verzorgde haar heel intensief. Twee x daags insuline spuiten, medicatie 2 x daags, elke avond bloed prikken om haar waardes te checken. Opeens moest ik op 1 dag beslissen over haar leven. Haar longen zaten vol met vocht. Als ik haar niet zou helpen zou ze kunnen stikken op zeer kore termijn. Nou dat is uit den boze dus uit liefde heb ik haar dezelfde dag nog moeten laten gaan. Ik weet niet of hier dierenliefhebbers zijn ... maar zij was echt mijn kind. Ze was mijn alles. We waren altijd samen. Ze was mijn veiligheid, mijn grootste liefde, mijn moppie, mijn geluk. En opeens ... moest ik zonder haar.

    Dit deed niet veel goed voor mijn zwangerschap. Alles was nog zwarter dan zwart. Elke dag kwam ik huilend thuis. Pien was nergens. En dat kleintje in mijn buik kan er niets aan doen maar met hem bezig zijn voelde bijna als verraad naar Pien toe.

    Ondertussen ben ik nu zo'n 5 weken verder. Het verdriet is er nog maar op een andere manier. Ik kan nu rustig een dag alleen thuis zijn zonder alleen maar te huilen. (op mijn vrije dagen hingen Pien en ik de hele dag bij elkaar gelukkiger kon je me niet maken)

    Nadat we de geslachtsbepaling kregen en ik nu het kindje kan voelen merk ik al dat het iets lichter wordt. Ik heb al wat kleertjes gekocht. Ook het eerste pakje is in huis. Maar ik ben er nog lang niet.

    Het feit dat ik het kindje voel ... ik had daar vroeger allerlei ideeën bij hoe dat zou voelen en hoe blij ik dan zou zijn. Heeeel langzaam komt dat maar al dat negatieve rondom de zwangerschap heeft me enorm overvallen. Dit hoort niet, ik ben vast de enige.

    Overigens ben ik nog een keer bij de praktijkondersteuner geweest en zij had toen zoiets van je moet het gewoon op je af laten komen. Kindje laten groeien. Maar ik was het niet eens. Nu volg ik thuis een module 'cognitieve angststoornis' ... zijn allerlei stappen die ik moet doorstaan en als ik alles heb doorgenomen moet ik weer naar haar toe. Ik ben altijd wat neerslachtig geweest, zeker in de wintermaanden. Deels komt dat ook vanuit de familie. Mijn vader was ook geen blije man, en mijn moeder was juist altijd enorm vrolijk en positief. Dat botst nogal in mijn persoonlijkheid denk ik.

    Ik zit nu midden in die opdrachten van de ondersteuner dus ik zie wel wat me nog te wachten staat.

    Wat ik wel positief vind is, dat als ik druifje (zo noemen we hem haha) een dag niet voel ik me al wel zorgen maak. En ik wil hem toch wel heel graag ontmoeten.

    (sorry voor deze lap tekst ... )
     
  5. Mariejowlijn

    9 jan 2019
    41
    37
    18
    Vrouw
    Secretaresse
    Almelo
    Ja dat klote weer he ...

    Het is al weken grijs en grauw en nat. Ik word er alleen maar meer depressief van.
    Vandaag schijnt de zon, dat doet dan wel iets met me. Dekbed hangt buiten en denk dat
    ik zo maar eens even een wandeling gaat maken.

    Ik denk overigens dat jou onzekerheid wat je voelt (heb dat nu zelf ook) ook een goed
    teken is. Want wat is je gevoel als dat niet zo is? Maak je je daar zorgen over?
     
  6. L0nneke

    L0nneke Fanatiek lid

    21 dec 2009
    4.971
    432
    83
    Nederland
    Ik heb een, zo als ze dat zo mooi noemen, risicozwangerschap. Mijn gevoelens die ik heb zijn als het niet goed is, dat het dan zo heeft moeten zijn, het een teken is dat het niet goed is voor me. Het maakt me heel onzeker allemaal. Bang dat deze zwangerschap weer zo spannend zal zijn als bij de 3e, alleen nu met een slechte afloop. Gedachtes die eigenlijk helemaal niet reëel zijn als ik ze zo typ, maar die ik niet kan wegstoppen of relativeren. Heb er tot 4u vannacht door wakker gelegen.

    En idd de zon schijnt en ik zou dus zin moeten hebben om naar buiten te gaan, maar in plaats daarvan lig ik op de bank. Ook weer erg misselijk vandaag, mogelijk ook door de vermoeidheid.
     
  7. Mariejowlijn

    9 jan 2019
    41
    37
    18
    Vrouw
    Secretaresse
    Almelo
    Lastig hoor ...

    Gun jezelf het maar gewoon dat je op de bank mag liggen. Geen druk opleggen.
    De zon is er morgen ook nog.

    Hou je van lezen? Kun je daar je ontspanning uithalen? Of schrijf je gevoelens en je
    angsten eens op. Dat kan soms ook helpen om door een flinke dip heen te komen.
     
  8. Lesliefje

    Lesliefje Bekend lid

    3 nov 2015
    933
    585
    93
    Wat ontzettend rot dat jij je zo voelt!
    Ik heb vandaag mijn 20 weken echo gehad en het wordt een 2e meisje!
    Het gaat zowaar beter zonder de Zofran. Alleen die vermoeidheid is op dit moment echt killing.
    De gedachtes zijn er ook niet meer geweest!
    Mijn vk schrok behoorlijk van mijn verhaal, en hierdoor mag ik over 2 weken weer langskomen om te kijken hoe en wat.

    Heb jij je vk al ingelicht? Bij mij hebben ze dus lijntjes met de pop-poli en/of psychologen die zich echt gespecialiseerd hebben in de psyche van vrouwen tijdens de zwangerschap.
    Ik heb voor nu besloten om het even te laten rusten. Met praten Met mijn vriend helpt echt gigantisch!

    Ik ken het gevoel van automatische piloot. Het is ook een soort van schuldgevoel dat je er niet van mag genieten.. Het is echt niet erg, voel je daar ook echt niet schuldig over. Er zijn genoeg vrouwen die hun mond niet opentrekken dat alles ook niet helemaal lekker loopt.
    Leg het morgen weer voor bij de ha. Ik hoop echt dat hij er anders in staat na het gesprek!
    En bel je vk!! Echt misschien kunnen ze zoveel meer
     
  9. L0nneke

    L0nneke Fanatiek lid

    21 dec 2009
    4.971
    432
    83
    Nederland

    Ooooh wat erg! Ik heb je bericht van de week helemaal niet gezien..sorry!!
    Ook niet niks wat je allemaal omschrijft..maar wat ben jij sterk zeg als ik dat zo lees! Wow!
     
  10. L0nneke

    L0nneke Fanatiek lid

    21 dec 2009
    4.971
    432
    83
    Nederland
    Allereerst gefeliciteerd, een klein meisje op komst. Fijn dat de 20 weken echo goed was. En wat fijn dat het zonder de Zofran te doen is.

    Hier vanalles opgeschreven en voorgelezen bij de huisarts. Heeft goed gedaan, hij schrok er behoorlijk van. Ik moet nu komende week maar de gyn, toch kijken medicatie (antidepressiva), want ondanks dat ik er eigenlijk op tegen ben merk ik dat het zo niet langer kan..ik ga de zwangerschap zo niet trekken.

    Vrijdag naar de praktijkondersteuner.
     
  11. Mariejowlijn

    9 jan 2019
    41
    37
    18
    Vrouw
    Secretaresse
    Almelo
    Geeft niks hoor. Bedankt voor jouw lieve berichtje! :)

    Hoe voel jij je inmiddels?
     
  12. Mila27

    Mila27 Fanatiek lid

    20 jul 2017
    3.153
    2.346
    113
    Vrouw
    @L0nneke als je op een gegeven moment zo diep zit, is het niet erg om medicatie te nemen hoor! Je hebt ook nog meer kinderen om aan te denken... :( sterkte komende tijd!

    @Mariejowlijn heftig meis! :( Het is ook echt niet niks, die klote hormonen! Hier kan ik ook heel heftig reageren op elke “tegenvaller” dus kan me voorstellen dat de dood van je kat nu nog veel zwaarder is gevallen dan het normaal al zou doen.. :( Die beesten zijn ook zo kinderen van je als je ze al langer hebt (heb zelf honden)
     
    Mariejowlijn vindt dit leuk.
  13. Lesliefje

    Lesliefje Bekend lid

    3 nov 2015
    933
    585
    93
    @L0nneke, ik was je niet vergeten. Ik krijg alleen geen meldingen meer..
    Hoe is het gegaan vandaag? Hopelijk lucht het praten op?
    Ik heb de afgelopen dagen wel weer een lichte terugval, het lijkt ook daadwerkelijk een link te hebben met de misselijkheid.
    Op dagen dat ik me goed voel, heb ik nergens last van. Voel ik me misselijk, dan nemen de negatieve gedachtes toe..

    Pff lastige keuze hoor wel of geen medicijnen. Volg je hart! Er is niets fout he!
    Je bent een sterke vrouw ❤
     
  14. Mila27

    Mila27 Fanatiek lid

    20 jul 2017
    3.153
    2.346
    113
    Vrouw
    @Lesliefje ik heb dat ook! Gister gespuugd en meteen een slechtere dag.. ook erg beroerd telkens.. vandaag weer wat beter..
     
  15. sunnyshine92

    29 dec 2018
    64
    30
    18
    Vrouw
    Hier een positief bericht!
    Herken jullie verhalen heel erg. Ik weet niet precies wanneer het begon, maar ik merkte ergens aan het begin (14 weken?)al dat er iets niet klopte. Ik voelde mij neerslachtig en somber en ik kon mijn vinger er niet opleggen. Normaal gesproken kan ik ergens wel een aanleiding vinden, maar nu niet. De gedachten die door mijn hoofd gingen waren echt vreselijk. Dacht afentoe echt dat ik gek zou worden. De angst voor een postnatale depressie zat er met 24 weken inmiddels ook goed in. Ik kon niet meer normaal werken en zat wel 3x in een uur op de wc paniekaanvallen weg te ademen en kwam dan weer als "mijn vrolijke zelf" naar buiten alsof er niks aan de hand was(vrolijke zelf was al heel lang verdwenen, maar dat wist niemand natuurlijk)
    Ik kon het op den duur niet meer verbergen. Ik ben ongeveer met 25 weken ergens in de middag van mijn werk naar huis gegaan en ingestort. Gevraagd of mijn vriend thuis wilde komen.. omdat ik dacht dat ik gek werd. Dat ik mijn verhaal kwijt kon aan mijn vriend, daarna verloskundige en arboarts heeft al wel wat lucht gegeven. Stoppen met werken was het 2e wat mij echt goed heeft gedaan.. ik durfde eerst niet, aangezien ik niet alleen thuis wilde zitten met mijn gedachten. Verder ben ik magnesium extra gaan slikken. Dit omdat zwangerschap magenesium uit je lichaam trekt en een tekort aan magenesium direct gekoppeld staat aan o.a. angst. Op den duur ging het echt beter!! Kon het zelf ook echt niet geloven, zat in zo een diep zwart gat. Ik wilde niet eens meer zwanger zijn en het voelde zacht gezegd verstikkend, maar dat gevoel werd ook steeds minder! Uiteindelijk na mijn bevalling op een roze wolk gekomen en er 6 maanden later nog niet afgevallen! Zo kan het dus ook.

    Ik ben echt bang dat een volgende zwangerschap hetzelfde met zich mee brengt, maar ik zou het zo weer doen!
     
  16. L0nneke

    L0nneke Fanatiek lid

    21 dec 2009
    4.971
    432
    83
    Nederland
    Dames,ben jullie niet vergeten, maar een enorm roerig weekend achter de rug. Mijn ex-man haalt rare capriolen uit, wat absoluut niet meewerkt in deze situatie.. Heb zo meteen afspraak bij de VK. Maak me echt druk hoe het met de beeb is..al die stress..bang dat het mijn schuld is als het mis is!

    Vrijdag gesprek gehad met de praktijkondersteuner, krijg een doorverwijzing naar een psychiater en ben nu aan het wachten of ik daar versneld terecht kan. (wachttijd is anders 6 weken)

    Woensdag naar de gyn om medicatie te bespreken. Merk dat blijf twijfelen over wel of niet starten.

    @Lesliefje en @Mila27 Hoe gaat het met jullie?

    @sunnyshine92 Wat fijn om zo'n verhaal te lezen. Geeft toch hoop!
     
  17. Lesliefje

    Lesliefje Bekend lid

    3 nov 2015
    933
    585
    93
    Fijn on wat van je te horen @L0nneke!
    Maar wat naar dat je ex-man je zo extra bezighoudt! Ook dat nog eens rauw op je dak..
    Is dit een extra afspraak met de vk? Laat ook niet weten welke stappen nu gezet worden, hoe jij je voelt. Wie weet kan ze ook iets betekenen! De mijne kan dat namelijk ook en kende meer mensen, waarmee de praktijk bijv samenwerkt, waar de ha niet eens van had gehoord.
    Ik was ook erg bang voor de kleine in mijn buik, HG en dit, maar met de 20 wekenecho lag ze precies op schema!
    Er is op dit moment weinig extra te doen, behalve jouw weer beter te laten voelen. En of dat extra medicijnen is of niet is helemaal aan jezelf. Er is geen goed of fout he!
    Wie weet dat magnesium zoals @sumnyshine92 oppert je evt ook kan helpen!

    Bedankt trouwens voor je verhaal @sunnyshine92! Geeft ook weer extra kracht! Je bent een sterke vrouw! Fijn dat het na de bevalling zo goed gaat. Ik ben nog steeds ervan overtuigd dat ik de baby fysiek bij mij moet hebben om dit ook te kunnen voelen.

    Al gaat het op sommige dagen steeds wat beter. Ik blijf gigantisch moe.
    Ja, mijn emoties zijn een heel stuk intenser dan voorheen, maar ik kan nog steeds goed praten met mijn partner!
     
  18. Repesteeltje

    2 jan 2019
    33
    1
    8
    Vrouw
    Wat heftig om allemaal te lezen zeg. Ook dat de hulp dan toch nog zo lang op zich laat wachten.
    Hier wel wat herkenbaar. Ik ben veel ziek deze zwangerschap en mijn stemming is ook echt niet meer goed. Ook veel piekeren en nare gedachtes. Ik heb ook een verleden met depressie.
    Toch denk ik dat het bij mij nu anders is. Dat mijn stemming het directe gevolg is van al 10 weken ziek zijn. Overgeven. Moeite met eten. Heel moe zijn maar ondertussen wel een dochter waarvoor gezorgd moet worden. Ik gebruik medicatie tegen het braken en misselijkheid maar dat slaat helaas niet echt aan. Ik dacht vorige week dat de nieuwe medicatie aansloeg want ik had 4 dagen zonder overgeven. Voelde me ook meteen wat beter. Helaas was dat na vier goede dagen weer over. Ook nu weer 's nachts wakker geworden omdat ik moest overgeven. In overleg met de huisarts zit ik aan medicatie nummer 3. Hoop zo dat het gaat helpen.

    Met huisarts en verloskundige besproken hoe ik me voel. Ze gingen wel mee in de gedachte dat tien weken misselijk ed zijn dit kan veroorzaken. Zeker omdat je niet weet wanneer het stopt. Ben nu bijna 16 weken zwanger. Eerst hoop je op die bekende 12 weken. Nu een beetje op de 16, maar het kan zo maar de hele zwangerschap duren en dat is nog zo lang...

    Toch vonden huisarts en verloskundige het wel belangrijk om mijn gevoel en gedachten extra in de gaten te houden. Zeker met mijn depressie verleden. Ik snap dat wel en hou alles ook bespreekbaar. Gedachtes als dat ik liever niet meer zwanger ben en dat ik geen goede moeder kan zijn enz. zijn natuurlijk niet de standaard in een zwangerschap. Al is het wel een feit dat ik niet de moeder ben voor mijn dochter die ik voor de zwangerschap was. Simpelweg omdat ik steeds ziek ben en veel minder energie heb. Toen ik me vier dagen fysiek beter voelde en ook meteen mentaal beter, deed me dat zoveel goeds dat ik nu niet denk dat ik echt een depressie heb.

    Vorige keer had ik een depressie na de zwangerschap. Hoop echt deze keer alles door te komen zonder depressie.

    Warrig verhaal geworden volgens mij maar wilde na het lezen van dit topic even mijn nachtelijke gedachten kwijt.
     
  19. Repesteeltje

    2 jan 2019
    33
    1
    8
    Vrouw
    Hoe zijn juliie partners trouwens? Mijn partner is echt mijn steun en toeverlaat op het moment. Hij doet heel veel in huis. Is lief voor me. Neemt veel van de zorg voor dochter op zich. Brengt me in de ochtend wat eten op bed in de hoop dat ik het dan wel binnen hou.
    Ook weet ik nu al dat hij doorheeft dat het net weer misging in de nacht. Hij blijft wel lekker liggen maar zal dadelijk wel weer tegen me aankruipen in bed als ik dat wil.

    Hij is echt super en ik weet niet hoe ik het zonder hem zou moeten redden allemaal.

    Toch vind ik het wel moeilijk om sommige gedachtes met hem te bespreken. Dat doe ik dan liever met de verloskundige of huisarts die heel lief zijn maar ook wat verder van me af staan.
    Hun kan ik ook uitleggen dat ik soms liever niet zwanger meer wil zijn maar dat ik wel dat kindje wil. Dat ik blij ben dat er een baby komt. Dat het niet zwanger willen zijn komt doordat ik me weer een keer goed wil voelen. Alles weer wil kunnen. Mezelf wil zijn.
    Had graag de zwangerschap (en bevalling, daar kijk ik na de vorige bevalling ook niet echt naar uit) overgelaten aan mijn man en dan over een half jaar een baby in mijn armen willen hebben. Hoewel ik het hem ook niet gun om zich zo te voelen. We zouden het moeten kunnen delen eigenlijk. Dat zou het meteen een stuk dragelijker maken.
    Nu ga ik hem maar eens opzoeken in bed.
     
  20. Lesliefje

    Lesliefje Bekend lid

    3 nov 2015
    933
    585
    93
    @Repesteeltje dapper dat jij je verhaal zo deelt! Welke medicatie slik je op dit moment? Emesfane en Primperan werkten bij mij beiden niet en met Zofran was het goed te doen. Ik ben nu 2 weken medicatie vrij! Heb daarvan 4x overgeven 's ochtends, maar dat is te handelen. Dat zijn toevallig ook de dagen dat het dan inderdaad mentaal ook slechter gaat.

    Goed dat je het in ieder geval bij je huisarts en vk hebt aangegeven, gezien je verleden! Ik had dezelfde gedachten, moeheid en natuurlijk het vele overgeven. Maar ik kon het gewoon niet meer relativeren. Het was gewoon helemaal weg. Daarbij een verschrikkelijk kort lontje. Toen ik echt hele heftige gedachtes had, was het echt tijd om aan de bel te trekken.

    Mijn man is precies zoals de jouwe! Oké, het ontbijtje op bed komt bijna niet voor, maar ik wordt wel naar beneden gedirigeerd on te eten als ik liever zou blijven liggen. Ik heb wel mijn gedachtes met hem gedeeld, hij moest het echt uit me trekken, maar ik ben blij dat hij dat gedaan heeft. Anders had ik denk ik nog steeds zo diep gezeten.
    We kunnen grapjes maken over de zwangerschap, oké die van mij mijn wel wat donkerder dan die van andere maar ook als ik niet zwanger ben kan ik die dingen zeggen.
    Hij weet ook wel dat zwanger zijn niks voor mij is, we doen het hierna ook gewoon niet meer

    Mijn tip: blijf praten! Doorgaan zoals je al doet.
     

Deel Deze Pagina