Ik kan zelf slecht tegen gillende kinderen . Buiten uiteraard niet. Maar in een winkel vertrekt mijn gezicht wel als ik een kind hoor gillen.. gaat echt automatisch. Mijn kind gilt ook wel eens in de winkel verontschuldig mij daar nooit voor, verwacht dat ook niet van een ander.
Ik probeer ook deze aan te houden. Afhankelijk van de situatie rem ik mijn kind(eren) wel of niet af. In het bos vind ik wild en gek doen juist gepast gedrag voor een kind. Net als in de speeltuin. In andere situaties doe ik mijn best, maar het blijft een kind. Ik ga ervan uit dat de meeste ouders proberen om hun kind een beetje sociale etiquette mee te geven, maar opvoeden gaat bij iedereen met vallen en opstaan. En dus gillen er soms kinderen op momenten dat anderen er last van hebben. Dan kun je wel chagrijnig gaan doen, of je haalt je schouders op en knikt bemoedigend toe. Heel eerlijk, regelmatig denk ik ook, gelukkig is het deze keer niet die van mij
Hahaha, goed verhaal! Ik had ook ooit zoiets. Oudste was 1,5 - 2 jaar. We waren naar de supermarkt geweest en ik had een doos aardbeien gekocht. Onderweg naar huis al van gesnoept. Staan we aan het begin van onze straat even de aalbessenstruik in een voortuin te bewonderen. Komt de buurman (die we heel oppervlakkig kennen) toevallig net naar buiten, en ziet ons kijken: - "Hoi, willen jullie misschien een paar besjes?" *Ziet het roodbesmeurde gezicht van mn dochter* - "Oh, jullie hebben al genomen... Nou doe maar lekker hoor!" Ik: "Eeeehhh... nee, dat ehhhh... *hier red ik me nooit uit *... Dankje!!" Hij meende het hoor... Hele aardige kerel. Maar ik vond het toch wel genant dat hij dacht dat we gewoon ongevraagd uit zn tuin stonden te vreten
Ik snap dat gevoel wel hoor! Misschien is het juist al heel goed dat je je er bewust van bent. En dan is de volgende stap om te bedenken wat je er mee wilt; je geeft nl ook iets mee aan je kind doordat je je verontschuldigt voor hem. Ik weet niet hoe oud het kind in kwestie is maar als hij oud genoeg is zou je samen kunnen kijken naar het gedrag, en hem op zo'n moment aan kunnen spreken (op een manier dat hij ook weet waar het over gaat omdat jullie dat bijv eerder besproken hebben) Je geeft je kind dan een duidelijk signaal, maar toch ook veiligheid. En je signaal naar de omgeving is ook duidelijk denk ik.. succes
Ik zou het niet erg vinden hoor. Het pas storend als hij telkens door bv de uitleg heen kwebbelt oid en dan is een verontschuldiging niet nodig als je als ouder je kind daarop aanspreekt. Mijn jongste kan ook druk zijn en gek doen. Ik leer haar wel dat dit niet overal hoort. Bv in de bibliotheek of verzorgingshuis ben je rustig anders vertrek ik met haar of moet ze ergens op een stoel wachten. Rennen en spelen doe je in de speeltuin/buiten/op je kamer etc. Laatst was ze druk in een kinderkledingzaak. Ik keek voor de grap hulpeloos en zei dat ze thuis ook de hele dag zo was. Dat leverde een grappig en ontspannen gesprek op.
Dat is idd ook een goeie. Vaak krijg je veel herkenning. Ik vind zelf dat ze druk mogen zijn zolang anderen er geen last van hebben. Laatst zaten we in een pannenkoeken restaurant. Dan vind ik. Aan tafel blijf je rustig. In het speeltuintje / ballenbak ernaast mag je druk doen. Maar zodra je weer tussen de tafeltjes doorloopt moet je normaal doen. En ondanks dat ze een plek hebben waar ze zich kunnen uitleven is het soms moeilijk voor ze.
Oja... deze schoot me nog te binnen. Ik was met beide jongens boodschappen doen. Beginnen ze ineens in de gangpaden op elkaar te schieten (vanachter stellingen wijzen en piew piew roepen) Het was gelukkig niet heel druk maar ik schaamde me kapot. Stond een oudere dame te kijken. Ik : ehh... ik probeer ze echt wel vredelievend op te voeden hoor. Gelukkig kpn ze er wel mee lachen. Ik had ze daarna snel weer bij me geroepen en gezegd dat ze het toetje mochten gaan kiezen.