Ik heb dus een heel moeilijke relatie met mijn moeder, ook omdat er heel veel in het verleden is gebeurd. Mijn moeder is wat mij betreft enorm egoistisch en denkt alleen aan zichzelf. Wat ze nu weer heeft gedaan: Ze heeft zonder mijn toestemming tegen al mijn broertjes gezegd dat ik zwanger ben, terwijl ze toch verdorie wel weet dat ik dat zelf wil vertellen. Verder heeft ze tegen één van mijn broertjes gezegd dat ze het niet leuk vind dat ik zwanger ben, omdat ze dan zo jong oma word. Nou zit ik er over te denken om gewoon het contact maar te verbreken, maar zij is de enige manier waarop ik nog contact kan krijgen met mijn broertjes. Ze heeft me dit al zo vaak geflikt, altijd kwam ze met dingen waar ik het moeilijk mee heb, net in een belangrijke periode voor mij. Gewoon het contact verbreken zonder wat te zeggen. Via via moeten horen dat ze kanker heeft (wat uiteindelijk een fout van het ziekenhuis bleek te zijn). Altijd is zij belangrijker dan de rest, zij heeft het meest moelijkst, is het meest zielig. Ze laat al haar kinderen stikken. Wat moet ik hier nou mee?
klinkt heavy meid, maar als ik je 1 tip mag geven, zeg haar waar het op staat. Zomaar contact verbreken is het moeilijkste wat je kunt doen, en daarbij kan misschien 1 van jullie spijt krijgen na een tijd (neem dit maar van mij aan) Als ik jou was geweest , had ik haar duidelijk laten blijken dat zij niet de enige is op deze aardbol
Zó herkenbaar dit Woon je al op jezelf? Ik zou niet zozeer contakt verbreken met haar, omdat je toch nog enig contakt wil houden met je broertjes...maar wel de nodige afstand nemen! Mijn moeder (is een schat van eens mens) is precies ook zo zoals je jou mams omschrijft! Zwaar vervelend.... Ikke ikke ikke en de rest kan stikken Ik heb haar laten merken dat ik PRIMA zonder haar kan...dus belde ik haar niet meer (het innitiatief kwam altijd van mij). Mijn zusjes belde ik individueel! Ik weet niet wat er op een gegeven moment gebeurde, maar oppeens belt ze mij weer regelmatig en (ook belangrijk) LUISTERT ze naar me! hehe, mission accomplished! Succes meid!
Tja daar verbaas ik me ook een beetje over. Verder zie ik je typen: "Nou zit ik er over te denken om gewoon het contact maar te verbreken" neem van mij aan (ik heb inmiddels al ruim 2 jaar geen contact meer met mijn vader, deels eigen keuze deels onmacht) dat dat best hard is om niets meer van iemand te vernemen. Geen kaartje of telefoontje, bezoekje als je net moeder bent geworden. geen kaartje voor je kind op haar eerste verjaardag enz enz, mijn vader heeft mijn dochter nog nooit gezien. Denk en praat daar dus niet te ligt over.... het is een hele stap en als je die eenmaal hebt genomen is er vaak geen weg meer terug. (begrijp me niet verkeerd, ik heb nog nooit spijt gehad van de keuze om te breken met mijn vader, maar dat is dan ook omdat hij ziek is en weigert medicatie te nemen, waardoor een normaal gesprek met hem niet mogelijk is, ik heb dus ook weinig keuze)
euhm...waarom niet? Mijn moeder wist het ook als alle eerste..... Mischien vat ik hem niet hoor , maar wat is er mis mee, je geluk eerst met je moeder willen delen....?
ik heb wel een keer het contact verbroken met me moeder . Ik kon er ook gewoon niet meer tegen. doordat me zusje zwanger raakte is het door haar gekomen dat we na 7 maanden weer gingen praten. Nu snapt ze me en gaat het gewoon een stuk beter als daarvoor. Soms is het nodig om afstand te nemen . En hoe oud zijn je broertjes?
Nou als je band al niet zo best is.... en je moeder is niet zo goed in haar mondje houden qua geheimpjes? Dan hou je het toch nog ff stil voor haar. Scheelt een hoop frustraties
mischien kwam ze daar pas achter (of werd ze er meer bewust van) toen ze vertelde over haar zwangerschap , dat haar mams haar mondje snel voorbij praat! was bij mij ook min of meer het geval! Op dat moment had ze haar moeder even nodig, niet bij nadenkend dat haar eigen moeder haar geheim zou verklappen....
Duidelijk lijkt me. die band was al niet best. Ik deel mijn belangrijke nieuws dan niet met iemand Als Eerste! als de band al moeizaam is.
Beetje late reactie van mij hoor. Maar zal alles wat duidelijker maken. Dat ik het toch tegen mijn moeder vertel is toch omdat zij mijn moeder is, ik blijf altijd hopen dat ze toch anders is, dat ik ongelijk heb. Dat ze een echte moeder is. Je band (tenminste de mijne) met je moeder zit zo diep. Het is toch dat gevoel, tegen beter weten in, dat het toch je moeder is en blijft, daar kan niemand wat aan veranderen. Ook moet ik ook vertellen dat mijn moeder het contact ook al eens verbroken heeft, zo uit het niets. Bel je haar op om haar te feliciteren neemt er niemand op, op geen enkel tijdstip, geen enkele dag. Dan bel je ongerust op in het rond, want stel je voor dat ze daar dood ligt ofzo. Maar dan moet je via via horen dat je moeder niet meer wenst met je te praten, zonder aanwijsbare oorzaak, niet eens dat je weet dat je ergens fout in bent geweest. Ik heb toen zo'n 9 maanden geen contact meer met haar gehad, totdat ik haar belde omdat ik hoorde dat ze kanker zou hebben. Maar goed, nu totaal niets meer van haar gehoord en ik laat het maar zo. Misschien belt zij ooit. Maar ik weet eigenlijk nu al dat ze alleen zal bellen als ze mij ergens nodig voor heeft. Wat ik gewoon niet snap is, nu dat ze weet dat ik zwanger ben, dat ze niet eens even belt om te vragen hoe het gaat. Zou ik toch wel doen als mijn dochter zwanger was.
jij hebt dus net zo'n moeder als dat ik heb. ik heb de eer aan mezelf genomen en heb het contact verbroken met haar. ze zal nooit veranderen dat weet ik zeker en als je zo'n goede moeder bent kijk je toch na je kleinkids om? mijn zoontje is nu 8 mnd ruim en mw is niet 1x komen kijken. ik heb 3 kinderen en nooit een kaartje op een verjaardag of een belletje. nee ik ben heel blij dat ik het contact verbroken heb hoor! succes meid en weet wel,doe wat je hart je ingeeft!
Dat ze het als eerst aan dr moeder vertelt vind ik ook niet zo raar hoor.. het is al wat ze zelf beschrijft, het is en blijft je moeder en zo;n band zit zo diep! Verder zou ik adviseren om het gewoon open kaart te spelen en te zeggen dat je het ECHT niet fijn vindt wat ze gedaan heeft! Ook zou ik wat afstand nemen en wat initiatief van haar uit laten komen, vaak gaan mensen dan nadenken en minder aan zichzelf denken! Ik zou zeker niet zomaar breken met je moeder, want wat je zelf ook al aangaf.. je moeder is niet zomaar iemand! Succes
meid, ik geloof toch eerlijk gezegd dat er bij jullie wel iets meer speelt of is gebeurt. Mijn moeder kreeg het bij mij niet voor elkaar om het contact te verbreken zonder dat ik weet waarom.....als er niets aan de hand is zou ik toch echt een verklaring eisen. Misschien doe je er op het moment goed aan om haar je gevoelens uit te leggen en haar te vertellen dat je even een tijdje wat afstand wil? Contact verbreken is zo ontzettend definitief