Met mij gaat het hier niet echt lekker. Ben nu iets meer dan 36 weken zwanger, het rommelt al een week of 3 in m'n buik en baby is stapsgewijs aan het zakken geweest in die weken. Ik heb sinds 1e Kerstdag de griep, heb 2 dagen lang veel op bed gelegen. Funest voor mijn bekken (waar ik al sinds m'n 13e week ongemakken van heb). Op 2e Kerstdag had ik de hele dag door erg veel last van pijnlijke harde buiken. Ben af en toe eens gaan klokken, ze kwamen zeker eens per 3-5 minuten, maar ik had niet het idee dat het weeen waren (ik weet nog goed hoe beginnende ontsluitingsweeen voelen door mijn 1e bevalling 4jr geleden). Besloot het even aan te kijken. Ga ik gistermiddag rond half 4 naar de WC om te plassen, wat prima ging. Daarna strompelde ik terug naar de bank om te gaan zitten (strompelen, omdat al m'n been- en bilspieren pijn deden, mogelijk van de griep). Een minuut of 5 later wilde ik opstaan en dat ging ineens niet meer, door een stekende pijn in mijn blaas (of er rondom). Ik had veel pijn, ook mijn man begreep er niks van. Ik kon ook niet meer rechtop staan van de pijn. Zul je net zien, krijg een op dat moment een hoestbui en dat kracht zetten daardoor .. pfff mijn man moest mij ondersteunen omdat het zo'n pijn deed. Ik besloot eerst eens naar de huisartsenpost te bellen. Zij dacht mogelijk aan een accute blaasontsteking, wat natuurlijk best zou kunnen. We mochten gelijk die kant op komen met wat urine (gelukkig moest ik weer plassen, dus kon ik wat opvangen). DAar aangekomen werd dit onderzocht, maar er zaten alleen wat eiwitjes in, wat in elke urine zit, dus geen blaasontsteking. De arts checkte mijn bloeddruk, die uitstekend was (120/75). Ik mocht op de bank gaan liggen, maar ik wist in eerste instantie niet hoe, zo'n pijn had ik (voornamelijk in m'n rug en rondom mijn blaas dus). Uiteindelijk wist ik een houding aan te nemen (beide knieen omhoog) en dat ging redelijk. De arts zei gelijk van 'Jeetje, jij hebt echt veel pijn zie ik'. Hij voelde aan m'n buik, hij vond dat ik een mooie buik had, goed van vorm en hij constateerde direct dat de baby zo goed als ingedaald was, maar dat het kon zijn dat het tegen mijn blaas aanzat met het hoofdje. Baby lag er verder prima bij, hartje klopte ook goed. Ikzelf voel nog genoeg beweging. Tijdens de afgelopen 2 dagen wel ietsje minder (echt IETSJE), maar ja, logisch, als je ziek bent, reageert een baby daar ook op. Ik hield ook geen vocht vast, dus hij dacht ook niet aan een mogelijke zwangerschapsvergiftiging. Wel adviseerde hij me maandag te bellen naar mijn eigen ziekenhuis en mijn eigen gyn dus, voor een extra tussentijdse controle, nogmaals op urine en bloeddruk. Mocht ik toch pijn blijven houden, dan moest ik zeker dit weekend nog naar de kraamafdeling bellen (had mijn gyn ook gezegd, als ik vragen, klachten of pijn had (buiten kantooruren), dat ik altijd naar de kraamafdeling kon bellen). Terug thuis ben ik onder een warme douche gaan staan, wat mijn spieren ontspande. Ben daarna gelijk weer op bed gaan liggen en heb wat geslapen (ik was doodmoe). Heb om 21u 's avonds nog 2 paracetamols ingenomen. Resultaat: heb in 1 keer tot 4 uur 's nachts doorgeslapen. Alleen wel op 1 zij, dus ik werd wakker van de pijn in mijn bekken en weer dat punt bij m'n blaas. Ik kon amper omdraaien. Ben om 5 uur vanochtend maar weer onder de douche gaan staan om de pijn wat te verlichten, wat goed ging. Maar het gaat nog steeds niet best. Harde buiken zijn inmiddels iets afgenomen, maar het voelt net alsof ik constant zeer nodig naar de WC moet. Snap er helemaal niks van, maar die pijn put je wel enorm uit zeg ...