Mijn bevalling...geen aanrader!

Hier dan ook maar even mijn verslag van wat anderen om mij heen een 'traumatische' bevalling noemen...zo zou ik het zelf niet willen omschrijven, maar pittig was het wel. Ik was 18 december uitgerekend en had ondanks een medische indicatie een goede zwangerschap gehad.

Woensdag 5 december had ik de hele dag al een onbestemd gevoel in mijn buik. Regelmatig harde buiken, een beetje gerommel...ik dus maar hopen dat het niet door zou zetten want ik vond ditg geen handige datum! De dag erna had ik hetzelfde. 's Middags had ik ineens een natte onderbroek, dus maar een schone aangedaan om te kijken of het misschien vruchtwater was. Toen mijn man thuiskwam had ik er weer eentje. Dus het ziekenhuis maar gebeld en het leek hen verstandig als ik langs zou komen. Dus wij naar het ziekenhuis, alwaar ze me aan het CTG hebben gelegd en inwendig onderziek hebben gedaan. De uitslag was dat het geen vruchtwater was, ze konden niets zien behalve dan dat ik nog erg veel vruchtwater had, goed voor de baby dus.

Toen ik die avond wilde gaan slapen, kreeg ik heel erg last van mijn rechterzij. Ik dcht dat het kwam omdat ik in wat vreemde houdingen had gelegen voor het CTG anders kregen ze geen goed resultaat. Dus toch maar proberen te slapen, al lukte dat niet zo erg. Ik heb al met al maart een paar uurtjes geslapen...vrijdags stond ik op en de pijn werd steeds erger. Maar ik wist zeker dat het geen weeen waren, want het was constante pijn en het zat alleen rechts in mijn buik. Ik had 's middags een afspraak bij de gyn maar we zijn eerder gegaan omdat ik het echt niet meer hield van de pijn. Door de autorit werd de pijn nog heftiger en in het ziekenhuis aangekomen kon ik niet meer lopen. Ik werd direct doorgestuurd naar de afdeling om verder onderzoek te doen. Daar werd ik weer aan het CTG gelegd en werd gekeken of het geen weeen waren en ik geen ontsluiting had. Dat bleek niet het geval. Uiteindelijk besloten ze een echo te maken van mijn organen en toen bleek dat het mijn rechternier was die gestuwd was. De urineleider was afgesloten dus de urine kon er niet uitlopen. Man, wat een pijn! Ze konden alleen niet zien of het door de zwangerschap kwam of dat ik nierstenen had, al leek het eerste logischer.

Ik moest opgenomen worden en kreeg een speciaal medicijn (Buscopan) en paracetamol. Dat hielp weinig en ik heb die nacht amper geslapen van de pijn. Zaterdags werd de dosis verdubbeld, maar nog steeds zonder effect. Ik kon eigenlijk alleen op mijn linkerzij liggen, dan kwam de nier een beetje vrij en was de pijn te doen. Zodra ik ging staan, lopen of rechtop zitten werd de pijn echt meteen heftig. Die nacht mocht ik een slaapmiddel omdat ik drie nachten nauwelijks had geslapen. Ze wilden zondags de uroloog laten komen om de nier af te laten tappen.

Na een nacht met een paar uur slaap werd ik zondag 10 december 's ochtends wakker om 5.15 met weeen. Ik had meteen het gevoel dat het nu echt door zou zetten. Ik was gespannen, maar ook bang want die pijn in mijn nieren was er nog steeds en ik zag er vreselijk tegenop om die te hebben naast de weeen. Ik heb de verpleegkundige gebeld en werd aan het CTG gelegd, wat liet zien dat ik inderdaad lichte weeen had. Dus maar mijn man gebeld of hij vast klaar wilde staan en hij was er rond 7 uur.

Vanaf dat moment had ik weeen die steeds vaker kwamen, maar op zich goed te doen waren. Het vervelende was alleen dat ik door de pijn in mijn nieren alleen op mijn linkerzij kon liggen. Daar lag ik al drie dagen op, dus ik was echt helemaal beurs. Ook zijn weeen niet echt fijn op te vangen als je maar in een houding kunt liggen. Ik heb nog wel geprobeerd te lopen of onder de douche te gaan, maar dan werd de pijn in mijn nieren zo heftig...

Hierdoor ging de ontsluiting erg langzaam. Na een hele dag weeen had ik om half 11 's avonds nog maar 5 centimeter. Dat betekende dat ik overgebracht werd naar de verloskamers, maar ik zag er echt heel erg tegenop omdat het zo langzaam ging. Vanaf dat moment kreeg ik ook nog eens hele heftige rugweeen, die elkaar in hoog tempo opvolgden. En ik kon alleen op mijn zij liggen waardoor mijn man ook gen tegendruk kon geven in mijn onderrug. En ik maar doorpuffen en ademen...Op een gegeven moment kwamen de weeen heel snel, 8 in 10 minuten. Ik was helemaal uitgeput en zat echt tegen het plafond van de pijn. Ik was zo moe dat ik direct na elke wee in slaap viel, 30 sec sliep en weer wakker werd bij de volgende wee.

De verloskundige heeft toen overlegd met de gyn en besloten werd tot een ruggeprik. Gelukkig was de anesthesist in huis en was hij bereid om te komen om de prik te zetten. En gelukkig kon hij hem direct zetten, want ik ben lastig te prikken. Wat een opluchting toen die ging werken! Dat was rond 1 uur 's nachts. Ze hebben me eerst een half uur laten slapen, de weeen waren even helemaal weg, en toen kreeg ik opwekkers om de weeen weer op gang te brengen. Maar toen was het wel goed te doen, je voelt het wel maar niet te vergelijken met daarvoor.

Om 4.15 had ik volledige ontsluiting. Alleen constateerden ze toen ook dat het mijn ons kindje niet goed ging. Zijn zuurstof ging achteruit en de gyn begon zich zorgen te maken. Ik had nog niet echt persweeen en voelde ook niet goed wat ik aan het doen was omdat mijn ruggeprik nog goed werkte. Maar er was geen tijd meer om die omlaag te zetten, ons kereltje moest eruit. De gyn kwam en zei: of je perst hem er met twee minuten uit met de vacuum, of het wordt een spoedkeizersnee. Ik heb alles gegeven wat ik had en gelukkig lukte het. Er was een knip nodig voor de vacuum, maar daar heb ik niets van gemerkt. Om 4.47 werd onze zoon geboren, alleen bleef het akelig stil.

Hij werd 2 sec bij mij neergelegd, maar toen meteen meegenomen want hij ademde niet. De navelstreng had om zijn hals gezeten en hij zag flink blauw. Mijn man is met hem meegegaan naar de reanimatiekamer naast ons, waar twee kinderartsen met spoed werden opgepiept. Hij werd meteen beademd, er werd met veel moeite een infuus aangelegd. Dat was erg spannend allemaal. Ik bleef achter op de verloskamers. De verloskundige was christen net als ik en we hebben eerst samen gebeden, dat gaf wel heel veel rust. Toen moest bij mij de placenta eruit en ook dat ging moeizaam, er bleef nl een stuk achter. Ik moest dus naar de OK om dat te laten verwijderen en om gehecht te worden. Mijn man bleef bij onze zoon, die inmiddels wel zelf ademde, maar nog wel extra zuurstof kreeg.

Ik werd naar de OK gereden, waar mijn ruggeprik werd opgespoten als verdoving. Ik heb er weinig van gevoeld moet ik zeggen. Ik heb het alleen zo ontzettend koud gehad daarna, die OK's zijn echt vrieskisten zo koud. Nadat ik uitgeslapen had op de ICU, mocht ik naar boven. We wilden uiteraard meteen naar de couveuseafdeling om onze zoon te zien, want ik had hem eigenlijk nog helemaal niet gezien. Daar werd in eerste instantie door de kinderafdeling moeilijk over gedaan (ze waren aan het voeden, daarna was er visite...lekker belangrijk!) maar mijn man hield vol. Toen ben ik met bed en al naar boven gereden en kon ik 3 1/2 uur na de bevalling eindelijk mijn zoon zien!

Dat van mijn nier bleek inderdaad van de zwangerschap te komen, want direct na de bevalling liep het catheter helemaal vol met troebele urine en ik heb nergens meer last van gehad.

Ik heb al met al nog 5 dagen in het ziekenhuis gelegen, ik bleek 2 liter bloed te zijn verloren en was bijna in shock geraakt na de bevalling. Ons ventje heeft een week op de kinderafdeling gelegen. Hij had een infectie opgelopen en moest aan de antibiotica. Maar gelukkig was de echo van zijn hoofdje helemaal goed en het lijkt erop dat hij er verder niets aan over heeft gehouden.

Inmiddels is hij ruim 2 weken thuis en gaat het goed met hem...ik ben zo blij en dankbaar voor hoe het uiteindelijk gegaan is, want het had zo heel erg fout kunnen aflopen. Nu gaan we dus maar gewoon lekker genieten van ons prachtige ventje (die overigens 3900 gram woog en 54 cm was...en dat lag in de couveuse naast allemaal prematuurtjes! Sommige ouders keken echt naar hem van: wat doet hij hier