Het is allemaal nog steeds onwerkelijk. Weken had ik er naar uitgekeken, de eerste echo, jou zien. De dagen ervoor was ik heel nerveus, hoe kwam dat toch. Was ik er te veel mee bezig. Op de tafel wist ik het bijna gelijk. Het was niet goed. Je hartje was niet gaat kloppen. In plaats van 8 weken, was je maar 6 weken oud. Vandaag nogmaals gekeken in het ziekenhuis. Net of dat anders zou zijn. Al had je vader nog enige hoop (of was dat alleen maar voor mij?) Na drie uur lag ik al op de operatie tafel en weg was je. Hopelijk kom je snel weer terug. Ik mis je nu al, ook al was je er maar zo kort. Liefs mama