Hoi meiden, Wij hebben een 2,5 jarige die momenteel erg moeite heeft met luisteren en grenzen. Spreek je hem ergens op aan, op gelijke hoogte "kijk me eens aan" draait hij z'n ogen bewust weg, weet dus goed dat iets niet mag. Gisteren ook weer een lastige dag, steeds z'n zus slaan. Na de zoveelste keer -nu in de badkamer, hem even op de trap gezet. Benoemd, slaan doet pijn, dat mag niet. Dan vraag ik aan hem waarom is mama beetje boos, "omdat ik op trap moet, omdat ik niet in bad mag" kort om, het land op die manier totaaaal niet. Hij legt niet de link met ik slaan, straf. Ik hou ook veel meer van de onvoorwaardelijke manier van opvoeden, zonder strafhoekje, maar loop met dit gedrag wel een beetje vast. Hij is 2,5 en slaat al zo lang met perioden dat hij het geloof ik nogsteeds niet doorheeft dat slaan pijn doet...
Hier nog een. Ik blijf benoemen dat hii niet mag slaan. De ene keer pak ik hem bij zijn armpje vast de andere keer benoem ik het alleen om hem er weer bewust van te maken. Blijven uitleggen dat slaan pijn doet. Kortom een heeeele lange adem hebben Ze slaan niet om pijn te doen maar uit onmacht. Dus ik kijk ook waarom hij slaat. Vaak omdat kleine broer iets van hem af pakt oid.
Zit hier in dezelfde fase en wat ik doe is wel handjes vasthouden en duidelijk benoemen dat ik dat niet fijn vind en dat dit pijn doet. Gaat ze door, dan gaan we samen op de bank/grond oid zitten en dan hou ik haar dus even vast op mijn schoot. Dit vindt ze erg vervelend en ervaart ze echt als 'straf'. Ze zegt dat uit zichzelf sorry mama. Voor ons werkt dit sneller en beter dan time out.
Het gevoel van het slachtoffer benoemen, kan hier ook wel eens helpen. En vanmorgen heb ik naast dit ook gezegd dat zoon het zelf maar met z'n zusje op moest lossen. Er werd genuffeld, gekust en sorry gezegd... En verder is er met pijn doen hier meestal wel een duidelijke consequentie.