Wat erg voor die andere vriendin die nu in de overgang zit Maar is ze nu wel nog bij dezelfde man? Ik denk ook zelf dat het uiteindelijk met de relatie niet goedgaat....je zal je man het toch gaan verwijten denk ik...
Hier 3 jaar in dezelfde onzekerheid gezeten! En het kwam uiteindelijk echt tussen ons in staan en vrat aan onze relatie. Uiteindelijk is hij bij me weg gegaan, omdat hij het mij niet wilde ontzeggen en niet in de weg wilde staan... 2 maanden en daarna zijn we toch weer samen verder gegaan, we konden niet zonder elkaar. Een half jaar daarna toen we allebei wisten dat het echt weer goed zat tussen ons vroeg hij ineens uit het niets of ik nog altijd een kindje wilde, en inmiddels is nummer 2 onderweg en staat hij naast me als de leukste vader die ik voor ze zou kunnen wensen. Wij zijn nu alles bij elkaar nu 16 jaar bij elkaar, maar soms ken je elkaar toch nog niet goed genoeg. Ik zou zeker het niet 3 jaar laten slepen, we werden er allebei gek van! En een gesprek er over konden we inmiddels echt niet meer voeren, aangezien er al zo veel was gezegd. Misschien kunnen jullie dit juist nog wel, of zet het op papier... Vaak zijn het hele onbenullige zorgen. Hopelijk komen jullie er samen snel uit.
Echt een heel lastig onderwerp. Ik zou zelf nu zeggen: als mijn vriend geen kinderen had gewild dan had ik een ander gezocht. Maar ja zo gemakkelijk ligt dat niet, hij is namelijk de liefde van mijn leven. Bij mijn vriend was het echt koudwatervrees gelukkig. Toen we ook nog eens na 4 weken (ronde 1) zwanger bleken was de schok helemaal groot, maar we zijn er allebei zo gelukkig mee. Ik zou zeggen, probeer het gesprek nogmaals aan te gaan. Is het koudwatervrees of zit er meer achter? Persoonlijk zou ik geen jaren meer gaan zitten wachten als je 34 bent. Wil hij nog 3 jaar nadenken om je dan te melden dat hij het niet wil? Dan ben je 37 en moet je nog op zoek naar een nieuwe partner... Een vriendin van mij (35) heeft besloten bij haar vriend weg te gaan. Vond een geweldige nieuwe man en raakte zwanger en is nu helemaal happy met haar keuze. Volg je hart zou ik zeggen, want het is geen gemakkelijke keuze lijkt mij.
Ik heb dit ook meegemaakt. Vriend wilde nog niet,ik wel. Hij heeft me beloofd dat op een bepaalde datum de pil de deur uitging. Die belofte heeft hij gehouden. Kun je met je man ook niet zoiets afspreken? En ik denk ook dat hij verkocht is als je eenmaal zwanger bent Als mijn vriend trouwens tegen die tijd nog geen beslissing had genomen,was ik bij hem weggegaan. Gelukkig heeft hij wel altijd gezegd dat hij kinderen wilde,dat scheelt dan weer wel met jouw situatie Ansj.
ik denk niet dat je blindelings kan zeggen " wacht maar tot de kleine er is, dan is ie wel om" dat is namelijk helemaal geen garantie. Een baby brengt zeker de eerste tijd veel slapeloosheid met zich mee, als je pech hebt houden de slapeloze nachten langere tijd aan, en van minder slaap wordt echt niemand vrolijk. Dan heb je kans dat je verwijten krijgt van je man als in " je hebt mij erin gepraat/jij wilde een baby" etc en daar zit je natuurlijk niet op te wachten. Ik zeg niet dat die gaat gebeuren maar ga er niet blindelings vanuit dan man wel bijdraait als er een baby is. Het lijkt mij een heel moeilijke situatie en je bent uiteindelijk de enige die kan bedenken wat je wilt. Zou je door kunnen gaan met hem als hij definitief nee zegt tegen een baby? En als hij ja zegt en stel, het lukt niet om zwanger te worden, ga je het hem niet verwijten dan je geen kinderen krijgt? Of is je kinderwens zo sterk dat je hem ervoor kan/wil verlaten? Met als risico dat je uiteindelijk je man kwijt bent en niet weet wat de toekomst brengt? Ik zal proberen duidelijk te maken aan je man hoe sterk je wens is en ik zou het wel zo eerlijk vinden als hij je een deadline geeft bijvoorbeeld " ik ga er een half jaar over nadenken". Dat lijkt dan voor jou heel lang maar dan kan hij je nooit verwijten dat je hem hebt lopen " opjagen" om tot een beslissing te komen. Hij weet dan dat hij na die tijd een beslissing moet hebben genomen en dan kan jij in dat halfjaar nadenken wat je doet als zijn antwoord definitief nee is. Jou lang aan het lijntje laten is nl ook niet eerlijk. sterkte ermee!
Hi Allemaal, Helaas ben ik er ook al jaren mee bezig met mijn vriend. In augustus 2009 ben ik gestopt met de pil slikken, ik kon die dingen niet meer verdragen. Vanaf toen met rubbers aan de slag gegaan. In januari van 2010 heb ik heb gezegd dat ik dat jaar een beslissing wilde waarna hij in november van dat jaar aangaf alles los te laten en de rubbers de deur uit te doen. Hier is hij dus afgelopen week op terug gekomen. Hoe erg ik elke maand hoopte niet ongesteld te worden, zo hoopte hij dat ik wel ongesteld zou worden. De praktische zaken spelen niet, hij maakt zich bijv. geen zorgen over hoe alles financieel moet en ziet zichzelf best met een kleintje naar het park lopen om de eendjes een broodje te geven. Het gevoel om ervoor te gaan is er niet bij hem, hij kan dit verder niet uitleggen, het is een soort blokkade. Ik ben van plan hem nog wat ruimte te geven en heel hard te hopen dat het allemaal wel goed komt i.p.v. telkens alle negatieve kanten te zien. Als hij binnenkort niet met een antwoord kan komen wil ik in relatietherapie gaan (eigenlijk nu al, maar hij staat hier niet open voor) Dus ik al een dikke streep gezet onder mijn overzicht waarin in mijn cyclus bijhoud omdat we voorlopig toch niet zouden sexen... Hebben we het spontaan gisteravond én vanmorgen gedaan. Ik snap er helemaal niks meer van, maar iets is beter dan niets denk ik nu maar. (op dag 11 en 12, dus met een beetje mazzel heb ik toch een kansje deze maand) Nogmaals bedankt voor het medeleven en het meedenken. Groetjes, Ansj.