Gisteravond toch ineens een gesprek gehad over kinderen. Mijn vriend heeft eindelijk redenen gegeven die hem tegen houden aan kinderen te beginnen. Dit gaat dan vooral om het financiele gedeelte en de verantwoordelijkheid waardoor je minder vaak spontaan weg kan. Je moet natuurlijk rekening houden met oppas ed. Financieel gezien moet het denk ik wel te doen zijn. Wel moeten we misschien op andere dingen een beetje inleveren. Ik vraag mij nu af hoeveel inkomen heb je nodig voor een kindje? Naar mijn inzien hebben wij samen gewoon een gemiddeld inkomen. Hij werkt fulltime, ik parttime. Hoe denken jullie over de kosten van kinderen?
Ah wat fijn dat je een gesprek hebt gehad! Gelukkig heeft ie nu zijn redenen gegeven. En ik denk dat dat ook hele legitieme redenen zijn. Want een kind kost nu eenmaal geld en ja je kan niet spontaan met z'n tweeën weg. De vraag is wat de bereidheid is om daar aanpassingen in te doen. Qua inkomen is het niet te zeggen,moet hangt ook af van je vaste lasten en jullie leefstijl. Een baby'tje kost nog niet zo heel veel geld, ok aanschaf babyuitzet even buiten beschouwing gelaten. Kleertjes, voeding en luiers kinderopvang is dan nog de grootste post. Maar sommigen kunnen het goed regelen met familie. Maar ik heb nu ook een 6 en 8 jarige. Sportclubjes, zwemles en kleding (schoenen) is gewoon een stuk duurder. Maar straks (over een heeeele lange tijd ) gaan ze misschien wel studeren... Daar zijn we nu ook al wat voor opzij aan het zetten. Maar, met een redelijk inkomen is dit allemaal goed te behappen. Je zal waarschijnlijk moeten bezuinigen op de luxe uitgaven, of wat je spaart per maand. Maar dat wil niet zeggen dat je nooit meer iets kan doen. Wij gaan nog steeds af en toe uit eten, of een dagje weg. Het kan alleen niet wekelijks meer En het wegkunnen is ook afhankelijk wat wil je en van je netwerk. Mijn vriend gaat nog steeds naar feestjes, sporten etc. Ik kan nog steeds afspreken met vriendinnen. Maar wel in overleg, want de ander is dan thuis. Wij hebben alleen mijn ouders die kunnen oppassen, dus wij kunnen beperkt samen weg. Maar dat vinden wij niet erg. Het is aan jullie hoe zwaar jullie dit vinden wegen. Voor alles is een oplossing, het moet alleen een acceptabele oplossing zijn voor beiden. Ik denk dat het uiteindelijk wel goed komt bij jullie.
Volgens het NIBUD heb je ongeveer 1 modaal inkomen nodig (1900/mnd) voor de basisbehoeften van een huishouden van 2 volwassenen en 2 kinderen.
Dat klinkt niet verkeerd. Wij zitten daar iets boven. Al zijn daar natuurlijk geen extra's bijgerekend (denk ik). Ik zou ook meer kunnen gaan werken, maar de eerste jaren lijkt het mij juist handig als ik meer thuis kan zijn voor eventuele kleine. Ook omdat wij niet eht geluk hebben met oppas in de familie. Als kindje naar school gaat zou ik dan ook nog meer kunnen gaan werken.
Hij had inderdaad wel goede redenen. Financieel blijft altijd wel een lastig en belangrijk punt. Ik denk dat het wel kan, maar ik ga ook minder vaak weg dan mijn vriend. Was wel blij dat hij er eindelijk over praatte en ook zei dat hij erover na had gedacht doordat mijn nichtje laatst op visite was....hoe cute heeft hij toch nog gevoelens hahaha
Bij mannen moet je vaak ook geduld hebben, het moet weken Nog even en het is zijn eigen idee om voor een kindje te gaan. ten minste, zo ging het hier wel bij nr 3. Zit ook een hele tijd tussen, ook door andere redenen, maar als het aan mij had gelegen had nr 3 al bijna naar school gegaan. Wat ik nu zou doen is vooral laten merken dat je zijn redenen belangrijk vind en ondertussen concrete voorstellen maakt. Wat je zou kunnen doen is bijv een spaardoel opstellen. Wat heeft hij nodig om met een gerust hart (financieel) aan kinderen te beginnen? Wat is voor hem belangrijk om te kunnen blijven doen? Hoe pakt dat uit financieel en qua oppas? Als je inzichtelijk kan maken dat dat nog steeds mogelijk is met een kindje, ziet ie misschien al wat minder beren op de weg..
Hier ook hoor mijn nieuwe vriend heeft voor mij ook geen echte relatie gehad. maar met onze date's heel duidelijk gemaakt mocht hij voor mij gaan dat ik kinderen wilde en dat ik 30 aanhoud. ( mocht het goed verlopen) en dat hij nog verder mocht zoeken als dit niet in zijn straatje paste. Eerst is het namelijk het geld, dan word het de vrije tijd, dan komt hij met de oppas,vakantie's etc etc er blijft altijd wel iets om nog te wachten met proberen zwanger te raken en ja dat gezeur heb ik geen zin meer in. Ik wilde wachten tot een vaste baan, nooit gehad, vast huis, vaste inkomen, nooit gehad ja ik blijf ook niet meer wachten op het perfecte moment. Ik ken een stel, man wilde kinderen vrouw niet, man bleef zeuren. Daarna kind, huilbaby, man vind het allemaal te erg en doet niks meer en nu zijn ze ook uit elkaar omdat de man het niet meer aankon....